แจ้งเบาะแสผู้ค้าผู้เสพยาบ้า....บาปมั้ยครับ

คือถ้าเรารู้ว่าใครค้าหรือเสพยาบ้า และสามารถแนะนำตำรวจให้จับกุมเค้าได้ เราจะบาปมั้ยครับ หรือจะเฉยปล่อยไปตามเวรกรรมเค้า

 

แจ้งเบาะแสผู้ค้ายาบ้า...
ย่อมช่วยลดเหตุการณ์เหล่านี้ลงได้





​

 

ไม่บาปหรอก แต่อย่าให้เขารู้ว่าเราเป็นคนบอก เด๊วซวย

 

การตั้งเจตนาเป็นเรื่องที่สำคัญ เมื่อเราคิดว่าจะปกป้องคุ้มครองชนส่วนมากให้พ้นความวิบัติ ไม่ได้เพ่งเล็งว่าจะทำให้คนร้ายถูกลงโทษเพราะเราเกลียดชังเขา ดังนี้ การแจ้งตำรวจให้มาจับกุมคนร้ายย่อมเป็นไปกับกุศลเจตนา.. ..

 

ไม่บาปครับ แต่อย่าไปสะใจตอนเขาถูกจับหรือโดนลงโทษ อันนี้บาปครับ

 

ไม่บาป หรอกคับ แจ้งไว้ดีแล้วก่อนที่จะทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนเป็นอันมากคับ เพราะจะบาปมากกว่าที่รู้แล้วไม่แจ้ง ผลที่ตามมาจะบาป ถ้าผู้บริสุทธิ์เป็นอันมากเดือดร้อน เมื่อภายหลังนะคับ

 

ไม่บาปครับ และเป็นสิ่งที่ควรจะทำด้วยครับ และถือเป็นการช่วยตัวเขา และคนิื่นๆอีกมากเลยครับ เพราะถ้าเขาโดนจับก็จะไม่มีคนขาย พอไม่มีคนขาย ก็ไม่มีคนเสพ พอไม่มีคนเสพ ก็จะทำให้สังคมมีความสุขขึ้น และอีกอย่างสารพวกนี้มีโทษต่อร่างกาย การที่เราช่วยหยุดตั้งแต่คนขาย เป็นการป้องกันคนบริสุทธิ์อีกมากที่อาจจะได้รับพิษภัยจากสารเหล่านี้ครับ

 

ทุกการกระทำย่อมมีผลกระทบ
ถ้าเลือกที่จะทำอะไรลงไปแล้ว ปฏิเสธผลที่จะตามมาไม่ได้

 

รีบๆแจ้งเถิด ช่วยๆกันหน่อย มันน่าจะขอบคุณเรานะ ที่ข่วยมันเบรคกรรม เผลอๆกินซะเอง แล้วไปฆ่าพ่อแม่ตัวเองก็ไปกันใหญ่

 

.ลองอ่านเรื่องราวของพระโพธิสัตว์เตมีย์ใบ้ดูนะ(ชาติหนึ่งของพระพุทธเจ้าเรา) อาจจะเข้าใจได้นะ.
.เรื่องบาปกรรมมันก็มี หนัก เบา ครุโทษ ลหุโทษ ให้ดูจากใจท่านนะ
หากไม่สบายใจ (อบาย) มากน้อยแค่ไหนให้ดูเอา แล้วก็แก้ไขให้พ้นจากความไม่สบาย.

 

ตั้งใจทำดีจะบาปได้อย่างไร ไม่มีใครใช้ให้พวกชั่วนั่นทำความเลวในเมื่อตั้งใจเลวก็ต้องรับผลของตัวที่ก่อไว้ครับ

อย่ากลัวทำความดีครับ แต่เรื่องอย่างนี้ต้องระมัดระวังและรอบคอบในความปลอดภัยให้มากๆครับ เอาใจช่วยครับ ทำดีไม่ต้องกลัวใคร

 

แม้พระพุทธเจ้าในสมัยที่ยังเสวยพระชาติเป็นพระโพธิสัตว์ ย่อมเคยทรง"บรรเทา"ภัยแก่ชนทั้งหลายมานับครั้งไม่ถ้วนดังมีมาใน"ลักขณสูตร"..ข้อความคัดย่อบางส่วนที่เกี่ยวข้องดังนี้..

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓
ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค

๗. ลักขณสูตร (๓๐)

.......

[๑๓๐] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระผู้มีพระภาคแล้วพระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพุทธพจน์นี้ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย พระมหาบุรุษผู้สมบูรณ์ด้วยมหาปุริสลักษณะ ๓๒ ประการเหล่านี้ ย่อมมีคติเป็นสองเท่านั้น
ไม่เป็นอย่างอื่น คือ ถ้าครองเรือน จะได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิผู้ทรงธรรม....ฯลฯ....อนึ่ง ถ้าพระมหาบุรุษนั้น เสด็จออกผนวชเป็นบรรพชิต จะได้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า มีหลังคาคือกิเลสอันเปิดแล้วในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย พระมหาบุรุษในโลกนี้ ...

[๑๓๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ตถาคตเคยเป็นมนุษย์ในชาติก่อน ภพก่อนกำเนิดก่อน ได้เป็นผู้นำความสุขมาให้แก่ชนเป็นอันมาก บรรเทาภัยคือความหวาดกลัวและความหวาดเสียว จัดความรักษาปกครองป้องกันโดยธรรม และบำเพ็ญทานพร้อมด้วยวัตถุอันเป็นบริวาร เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก ย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ เพราะกรรมนั้นอันตนทำสั่งสม พอกพูน ไพบูลย์ ฯ

ตถาคตย่อมครอบงำเทวดาทั้งหลายอื่นในโลกสวรรค์โดยสถาน ๑๐ คือ
อายุทิพย์ วรรณทิพย์ ความสุขทิพย์ ยศทิพย์ ความเป็นอธิบดีทิพย์ รูปทิพย์เสียงทิพย์ กลิ่นทิพย์ รสทิพย์ และโผฏฐัพพทิพย์ ครั้นจุติจากโลกสวรรค์นั้นแล้ว มาถึงความเป็นอย่างนี้ย่อมได้เฉพาะซึ่งมหาปุริสลักษณะนี้ คือ ในฝ่าพระบาททั้ง ๒ มีจักรเกิดเป็นอันมาก มีซี่กำพันหนึ่ง มีกง มีดุม บริบูรณ์ด้วยอาการทั้งปวง มีระหว่างอันกุศลกรรมแบ่งเป็นอันดี


อรรถกถาทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค
ลักขณสูตร
อรรถาธิบาย เนื้อความพระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๑ ..

ปาทตลจกฺกลกฺขณวณฺณนา
บทว่า อุพฺเพคอุตฺตาสภยํ คือ ภัยคือความสะดุ้ง และภัยคือความหวาดเสียว. อธิบายว่า ในภัยทั้งสองนั้น ภัยอาศัยการปล้น การจองจำเป็นต้น จากโจร หรือจากพระราชา หรือจากข้าศึก ชื่อว่าเป็นความหวาดสะดุ้ง ภัยทำให้เกิดขนพองเพราะอาศัยสัตว์มีช้างและม้าดุเป็นต้น หรืองูและยักษ์เป็นต้นเพียงชั่วครู่ ชื่อว่าภัยคือความหวาดเสียว ทำให้ภัยทั้งหมดนั้นบรรเทา คือสงบ. ...



อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่ครับ..


http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=11&A=3182&Z=3922http://

 

ต้องคิดให้รอบคอบว่า บอกไปแล้ว งานเข้าหรือเปล่า
เพราะพวกนี้ มักมีพวกมีอิทธิพลมีอำนาจ หนุนหลัง

ของพวกนี้กรรมใครกรรมมัน บางครั้งก็ต้องอุเบกขา
คนเสพยา คนติดยา ก็เป็นกรรมของเขาเหมือนกัน

 

เห็นด้วยกับหลายท่าน ว่าต้องค้นคว้า คิดค้น ปรงให้ตกตัดใจ
ให้ได้ซะก่อนที่จะแจ้งเบาะแส
แต่การปกป้องผลประโยชน์สาธารณะ ที่ยาบ้าเป็นปัจจัย ทำให้มันถดถอย เช่นเจ้าหน้าที่ไม่ต้องเสียงบประมาณในการสืบ
ถ้ายาย้านลดลงเยาวชนก็จะปลอดภัยขึ้นอีกหน่อย
น่าจะได้บุญ ถ้าปรงไม่ตก จะทุกข์

 

แจ้งแล้วเขาถูกตํารวจจับถูกซ้อมตอนจับถูกตํารวจซ้อมให้รับสารภาพ
พอเขาเข้าคุกเขาถูกนักโทษทําร้ายหรือถูกสวนทวารจนเขาต้องทุกข์ทรมานมาก
ถ้าคุณแจ้งตํารวจแล้วเป็นแบบนั้นคุณก็ได้สร้างเวรกรรมเอาไว้กับเขาจากการแจ้งความเรียบร้อยเขาจะกลายเป็นเจ้ากรรมนายเวรของคุณและคุณเตรียมชดใช้กรรมได้เลย

 

ญาณเราจะบอกเองว่าเราสมควรที่จะทำไหม

 

มานั่งคิดๆดู ขนาดโต๊ะบอลเต็มบ้านเต็มเมือง เปิดกันกลางตลาด ยังไม่เห็นใครไปจับ เพราะฉะนั้นตำรวจน่าจะรู้ดีกว่าเราว่าใครทำอะไรยังไง ผลประโยชน์มันลงตัวกัน คงปล่อยไปตามเวรตามกรรมเค้าดีกว่า

 

ทำตามหน้าที่ของพลเมืองดี ไม่ผิด ไม่บาป
เหมือน เมียนายพรานที่ท่านเป็นพระโสดาบัน ตอนเช้าก็หยิบธนู หยิบมีด ให้สามีออกไปล่าสัตว์ ท่านก็ไม่บาป ไม่ผิดศีล เพราะท่านทำตามหน้าที่ของเมียเท่านั้น

 

เอาหลักคําสอนข้อไหนในพระไตรปิฏกมาอ้างหรือถึงได้บอกว่าไม่บาป
กงเกวียนกําเกวียนมนุษย์ไม่ใช่ผู้ตัดสินว่าอันไหนบาปไม่บาป

 

บาปครับ มันคือการสมรู้ร่วมคิดในการฆ่าน่ะครับ ผลกรรมก็จะตัดรอนบุญความเป็นมนุษย์ลงไปจำนวนหนึ่งน่ะครับ

พระเมตไตรยพุทธเจ้า