แบ่งปันประสบการณ์ : การเจริญสติช่วยให้จิตเบาสบาย

ผมเคยสงสัยว่า การฝึกรู้ตัวตลอดเวลาจะช่วยในด้านการปฎิบัติได้อย่างไร
ตอนนี้ผมทราบแล้วเลยเอามาบอกเล่าสู่กันฟัง เรื่องของเรื่องคือว่าจิตมันก็ตั้งอยู่
สงบๆของมันแต่ใจเราไปเอาเรื่องต่างๆมาใส่ให้มันหนักเอง หากไม่ฝึกรู้สึกตัว
ให้รู้เท่าทันก็จะทุกข์มากกว่าที่ควรจะเป็น พวกความรู้สึกอะไรต่างๆที่เกิดขึ้น
รอบๆตัวเรามันเกิดขึ้นมาเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นแล้วเดี๋ยวมันก็ดับไป
แต่ใจเรามันไปจับเองว่ามันเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา ตัวอย่างเช่น เวลาที่เราเจ็บ
เป็นแผล เรามักจะเห็นว่าแผลนั้นปรากฎติดตัวเรายังไม่หายไปไหนก็เผลอลืมตัว
คิดไปว่าเราเจ็บอยู่ตลอดเวลาในขณะนั้น ทั้งที่ความจริงแล้วถ้าเราลองอยู่นิ่งๆ
คอยจับความรู้เจ็บให้ดีว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนบ้าง เราจะเห็นว่าที่มันเจ๊บแปล๊บๆ
จริงๆแล้วมันมาเป็นพักๆ ไม่ได้มาตลอดเวลาเวลาเหมือนแผลที่ปรากฎอยู่บน
ร่างกายเสียหน่อย มันจะไม่สบายกายเพราะความเจ็บปวดก็แค่เสียววินาทีที่มัน
รู้สึกเท่านั้น แต่พอรู้แล้วถ้าไม่ไปใส่ใจขยับมันมันก็หายไป ถ้าไปสนใจคอย
ขยับดูว่ายังเจ็บอยู่ไหมมันก็ยังเจ็บอยู่นั่นแหละ เพียงเท่านี้เราก็จะเจ็บเท่าที่
ควรจะเป็นตามธรรมชาติ ไม่เจ็บมากผิดธรรมชาติอย่างที่ใจพาหลงไป
จากนั้นเมื่อรู้เท่าทันเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์แล้ว ต่อไปก็คิดหาทางดับเหตุที่ทำให้
เกิดทุกข์นั้นซึ่งในกรณีนี้ก็คือแผล ให้ทำความสะอาดแผลตามความเหมาะสม
จากนั้นก็หาน้ำยาป้องกันเชื้อโรคมาทาแล้วปิดแผลให้เรียบร้อยไม่ให้แผลลุกลาม
ไปมากกว่าที่กำลังเป็นอยู่ในปัจจุบัน นี่ก็เป็นตัวอย่างที่ผมยกขึ้นมาให้เห็นภาพ
รวมง่ายๆเท่านั้น สามารถนำไปประยุกต์แก้ไขทุกข์ใดๆก็ได้ สำคัญอยู่ที่ฝึก
รู้สึกตัวให้รู้ถูกต้องตามธรรมชาติเท่านั้น ไม่หลงเอาใจไปปรุงแต่งให้มันมาก
ไปกว่าที่มันควรจะเป็น หวังว่าความเข้าใจนี้คงเป็นประโยชน์แก่หลายๆท่าน

ขอบคุณครับ
จันทร์เจ้า

 

อนุโมทนาค่ะ มาสนับสนุนอีกคนค่ะ จิตส่งออกนอกเป็นสมุทัย เป็นสาเหตุแห่งทุกข์ วันสองวันนี้ทำงานไปด้วยและพอนึกได้จะกำหนดรู้อยู่กับลมหายใจของตัวเอง รู้สึกจิตใจเบาสบายมาก แม้ว่าจะเป็นช่วงๆ แม้ว่าเรายังไม่สามารถจะมีสติระลึกรู้ตลอดเวลาอย่างพระอรหันต์ แต่ก็สามารถฝึกไปเรื่อยๆ สะสมแต้มทางธรรมไว้ไต่บันไดนิพพานนะคะ ที่เราทุกข์ก็ทุกข์เพราะความคิดของเรานี่เอง มันปรุงแต่งอยู่ตลอดเวลา

 

Anumo...tana...satu...naka.