แม่ของฉัน

“แม่ของฉัน”

แม่ของฉัน คือใคร ในใต้หล้า
แม่มีค่า อันใด ให้ตัวฉัน
แม่ก็คือ ผู้ให้ ชีพชีวัน
แม้แม่นั้น แสนเจ็บปวด ทรมาน

ตั้งแต่เล็ก จำได้ ในดวงจิต
แม่ใกล้ชิด ห่วงใย ใจประสาน
เคยดื่มนม จากแม่ ที่ให้ทาน
แม้แสนนาน จำได้ ไม่ลืมเลือน

แม่เอาสี ที่เหลืองทา บนนมแม่
ฉันจำแน่ ว่ามันขม อมแล้วเฝื่อน
ฉันร้องบอก ให้แม่รู้ ไม่แชเชือน
แม่กล่าวเตือน ว่าเติบใหญ่ ให้อดนม

อยู่กับแม่ มานาน ผ่านทุกข์สุข
แม่เหนื่อยคลุก สบาย มีสุขสม
แม่ร้องไห้ แม่หัวเราะ ตามอารมณ์
แม่พร่ำบ่น สอนสั่ง ดั่งเป็นครู

อยู่กับแม่ นานมา ถึงคราจาก
แม่พลัดพราก ตามวิสัย แห่งโลกหรู
จะช่วยแม่ ช่วยไม่ได้ โกรธจริงตู
ขาดความรู้ ขาดวิชชา น่าเจ็บใจ

ฉันจึงต้อง ฝึกฝน ตนเองหนัก
ทั้งตัวหลัก ทั้งวิธี มีที่ไหน
ต้องเสาะค้น หามัน แม้อยู่ไกล
ดังตั้งใจ เพื่อให้ถึง ซึ่งปลายทาง

จะได้ผล เพียงไหน ยังไม่รู้
เป้าหมายอยู่ ไม่ไกล ให้สะสาง
ระลึกถึง คุณของแม่ เป็นเครื่องราง
เพราะแม่คือ ผู้สร้าง ชีวิตเอย....

จ่าสิบตรี เทวฤทธิ์ ทูลพันธ์ (ผู้ประพันธ์) ๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๖