โลกใบนี้ ไม่มีใครที่ไร้ประโยชน์ เพียงแต่มันผิดที่ผิดทางก็เท่านั้น!

ถูกที่ถูกทาง…

ชายคนหนึ่งเรียนมหาวิทยาลัยไม่จบ (ป.เอก)
พ่อแม่ก็เลยจัดการหาภรรยาให้
เมื่อแต่งงานแล้วเขาก็สมัครเป็นครูสอนหนังสือ
ในโรงเรียนประถมใกล้บ้าน
เพราะไม่มีประสบการณ์การสอน
สอนได้ไม่ถึงอาทิตย์เขาก็ถูกโห่ไล่จากเด็กนักเรียน

”เมื่อกลับถึงบ้าน”

ภรรยาปลอบใจเขาว่า…
“แม้เราจะมีภูมิอยู่เต็มท้อง บางคนเอาออกเป็น
บางคนเอาออกไม่เป็น อย่าได้โศกเศร้าเสียใจให้มากไป
อาจมีงานที่เหมาะสมกว่านี้รอคุณอยู่”

ต่อมาเขาก็ไปทำงานรับจ้าง
ก็ถูกเถ้าแก่ไล่กลับบ้าน
เพราะเขาทำอะไรช้ายืดยาด

ครั้งนี้ภรรยาของเขาปลอบใจเขาว่า
“คนเรามือไม้ช้าเร็วต่างกัน คนอื่นเขาทำมาเป็นสิบๆปี
คุณเรียนหนังสือมาตลอด จะให้ทำเร็วเหมือนคนอื่นได้ยังไง”

เขาไปทำงานอีกหลายอย่าง…
แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ต่างกัน มักจะเลิกล้มกลางคันอยู่เสมอ
ทุกครั้งที่เป็นเช่นนี้ ภรรยาก็จะคอยปลอบใจ
ไม่เคยตำหนิหรือว่ากล่าวอะไรไลย

ตอนที่เขาอายุได้ 30 กว่าปี
ด้วยความสามารถด้านภาษา
เขาเลยสมัครเป็นครูผู้ช่วยในโรงเรียนโสตศึกษา
ต่อมาเมื่อมีประสบการณ์การสอน
เขาก็ออกมาเปิดโรงเรียนโสตศึกษาของตัวเอง

จากนั้นเขาก็ได้เปิดร้านขายผลิตภัณฑ์
จากผู้พิการหลายแห่งในเมืองต่างๆ
จากชายผู้ไม่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน
ตอนนี้เขากลายเป็นเศรษฐีย่อมๆเสียแล้ว

อยู่มาวันหนึ่ง เขาได้ถามภรรยาของเขาว่า
“แม้แต่ตัวผมยังรู้สึกอับจนไร้หนทาง
เพราะอะไรคุณจึงมั่นใจในตัวผม”

ภรรยาของเขาตอบว่า…

“ดินดี แต่หากไม่เหมาะกับการปลูกข้าวบาร์เลย์
ก็ลองปลูกถั่ว หากไม่เหมาะกับการปลูกถั่ว
ก็ลองปลูกแตง หากไม่เหมาะกับการปลูกแตง
ก็ลองปลูกดอกไม้ฯ จะต้องมีเมล็ดพันธุ์อย่างหนึ่ง
ที่เหมาะกับดินชนิดนี้ เมื่อได้เมล็ดพันธุ์ที่เหมาะกับมัน
ก็ย่อมเจริญงอกงามได้ผลเก็บเกี่ยวเต็มที่ ”

เมื่อฟังภรรยาพูดจบ เขาถึงกับหลั่งน้ำตา
“ขอบคุณความรักความอดทนและความเชื่อมั่นที่คุณมีต่อผม
คุณคือเมล็ดพันธุ์ที่ทรงพลังแข็งแกร่งและทรหดอดทนมาก”

โลกใบนี้ ไม่มีใครที่ไร้ประโยชน์ เพียงแต่มันผิดที่ผิดทางก็เท่านั้น

คนที่ไม่รู้จักถนอมรักษา
ต่อให้อยู่บนภูเขาเงินภูเขาทองเขาก็ไม่มีความสุข

คนที่ไม่รู้จักให้อภัยใจกว้าง
ต่อให้ผูกมิตรสหายไว้มากมายสุดท้ายก็หลีกลี้หนีหาย

คนที่ไม่รู้จักสำนึกคุณ
ต่อให้ยอดเยี่ยมมากความสามารถอย่างไร
ก็ยากประสบความสำเร็จ

คนที่ไม่รู้ลงมือกระทำ
ต่อให้ฉลาดปราดเปรื่องอย่างไร
ความฝันก็ไม่อาจสำเร็จเป็นจริงได้

คนที่ไม่รู้จักให้ความร่วมมือ
ต่อให้สู้จนสุดชีวิต
ก็ยากที่จะสำเร็จสู่ความยิ่งใหญ่ได้

คนที่ไม่รู้จักเก็บออม
ต่อให้มีเงินทองมากมาย
ก็ไม่อาจเป็นเศรษฐีได้

คนที่ไม่รู้จักพอ
ต่อให้ร่ำรวยปานใด
ก็ยากที่จะมีความผาสุก

คนที่ไม่รู้จักดูแลร่างกาย
ต่อให้มียาดีมากมาย
ก็ยากอายุยืนได้

และที่สำคัญ
อย่ากลัวว่าเรียนยาก
ที่กลัวคือไม่อยากเรียน

อย่ากลัวสายตาของคนอื่น
ที่กลัวคือตัวเองไม่รักดี

อย่ากลัวไม่มีเงิน
ที่กลัวคือมีแล้วไม่รู้จักใช้
กลายเป็นทาสของเงินต่างหาก

จงใช้สตางค์อย่างมีสติ
อย่าสิ้นสติเพราะสตางค์

ขอเป็นอีก 1 กำลังใจ
ให้กับผู้ที่ท้อแท้ ล้มลุกคลุกคลาน
ขอให้สู้ต่อไป ต้องมีสักวันที่เป็นวันของเรา

“ต้องมีสักวัน ต้องมีสักวัน”

ที่มา http://xn--q3ctbz5akd1duhna.com/บทความน่าอ่าน/โลกใบนี้-ไม่มีใครที่ไร้/