47. ..โอ้ดวงจำปา มาลางามยิ่ง มิ่งเมืองลาวเอย..

คอยเวลารวมพล นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไปพลางๆ แต่ อ่านไม่ออก....​

ท้องถนนช่วงหัวค่ำ เมืองปากเซ​

คณะของพวกเราเดินทางถึงเมืองปากเซเกือบๆ ๕ โมงเย็น ได้เช็คอินเข้าโรงแรมเก็บสัมภาระเข้าห้องเรียบร้อย ก็นัดมาเจอกันที่ล็อบบี้เพื่อไปทานอาหารค่ำที่ร้านอาหาร มือนี้มีเมนูหลายอย่าง แต่ที่เด่นๆ คือ ขาหมู ก็ทานอาหารจนหมดและขอเติมข้าวจานที่สองกินจุไปหน่อยเพราะตอนกลางวันใช้พลังงานเยอะ แต่พอหมดจานที่สองอาการปวดท้องของอาหารเป็นพิษก็เกิดขึ้น สงสัยส้มตำมื้อกลางวันเป็นเหตุ หรือไม่ก็น้ำอ้อย ต้องรีบเข้าห้องน้ำเป็นการด่วน แล้วการเที่ยวพรุ่งนี้จะเป็นอุปสรรคไหมเนี่ยะ...

อาหารทำพิษ....​

 

เอ งานนี้แม่สร้อยนั่งเรือได้แฮะ อิอิ

 

​

ถนนเงียบมากกกกกกกกกก...

​

ราคาน้ำดื่นหน้าร้านขายของ ​

เมื่อทานอาหารค่ำเสร็จก็เดินทางกลับสู่โรงแรม สภาพเมืองปางเซยามหัวค่ำช่างเงียบเชียบ ไม่ค่อยมีคนเดินหรือรถวิ่งตามท้องถนน น้องแหล่ก็มาส่งพวกเราที่โรงแรม(มัวแต่โม้ ลืมน้องแหล่ไปเลย) ก็ได้ถามน้องว่าจะกลับบ้านอย่างไรเพราะมืดแล้ว น้องบอกว่าบ้านก็อยู่ในเมืองปากเซนี่แหล่ะ เดี๋ยวขี่มอเตอร์ไซด์กลับบ้าน แล้วไปนึกว่าอยู่ไกล แต่พี่ๆ ผู้ชายบนรถรู้สึกว่าอยากจะเสนอตัวไปส่งที่บ้านกันตามๆ กัน..... พอมาถึงโรงแรมสร้อยฟ้ามาลาก็ชวนเพื่อนๆ ในคณะบางคนไปร้านขายของหาขนมกิน แต่พอเดินเข้าไปก็คิดถึงท้องตัวเอง ถ้ากินอะไรเข้าไปจะปวดท้องอีกหรือเปล่า ก็เลยไม่ได้ซื้ออะไรเลย เข้าห้องพักไปอาบน้ำ เปิดโทรทัศน์ดูเป็นทรูวิชั่นของไทย มีช่องของลาวไม่กี่ช่องสักพักตาปรือง่วงนอนแล้วเพลียด้วย คืนนี้หลับเป็นตาย.......

​

...นอนดีกว่า....​

 

อาหารทำพิษ....​

[/QUOTE]

กินไม่เหลือให้พิสูจน์หลักฐาน แล้วยังโทษว่าอาหารทำพิษซะอีก

 

กินไม่เหลือให้พิสูจน์หลักฐาน แล้วยังโทษว่าอาหารทำพิษซะอีก[/QUOTE]

จานไม่ค่อยเรียบร้อยเพราะรีบลุกไปเข้าห้องน้ำ.....

อาหารมื้อเย็นไม่ทำพิษ แต่อาหารมื้อกลางวันที่ผ่านมานี่แหล่ะทำพิษ ผู้ต้องสงสัยก็จะมี ส้มตำ กับ น้ำอ้อย แต่ยังไม่มีใครยอมรับสารภาพ....

 

..โอ้ดวงจำปา มาลางามยิ่ง มิ่งเมืองลาวเอย.. (58 คน กำลังดูอยู่) ( 12345)

..โอ้ดวงจำปา มาลางามยิ่ง มิ่งเมืองลาวเอย.. (60 คน กำลังดูอยู่) ( 1 2 3 4 5)

เก็บสถิตินิดนึง........^^

ตอนค่ำๆ จะมาเล่าเรื่องต่อ ใส่กรอบรูปไม่ทัน......

 

กลัวไม่ได้สัมผัสแม่โขง อิ อิ เลยต้องนั่งเรือ.....
ช่วงไหนมีเรือสวนทางมาคลื่นกระทบกัน ก็นั่งตัวเกร็งเหมือนเดิม.....

 

ภาพก่อนหน้านี้มันสั่น....

 

รถยนต์ที่นี่ส่วนมากจะเป็นฮุนได ส่วนรถกระบะจะเป็นโตโยต้า ยี่ห้อยื่นเห็นน้อยมาก...

 

5 บาทไทย เท่ากับ 1,000 กีบ
ฉะนั้น 1 บาทไทย ก็เท่ากับ 200 กีบ...
35,000 กีบ ก็เท่ากับ 175 บาท ถูกไหมอ่ะ

 

​

​

โต๊ะเปล่า เพราะว่าทานอาหารหมดแล้ว เมนูก็มีข้าว เบคอน ไส้กรอก อะไรประมาณนี้แหล่ะ​

วันนี้ตื่นเช้ามาหกโมงเช้ายังไม่อยากลุกเลย แง้มผ้าม่านดูภายนอก ท้องถนนก็ยังอยู่ในสภาวะเงียบสงบอยู่ มีรถวิ่งผ่านนานๆ ครั้งหนึ่ง เป็นเมืองที่ไม่วุ่นวายดีจัง มองไปไกลๆ เห็นพระออกบิณฑบาต ทีแรกคิดว่าจะใส่บาตสักหน่อยแต่ตื่นไม่ทันเสียแล้ว ปิดผ้าม่านล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำลงห้องอาหารหาอะไรใส่ท้องก่อน อาหารของโรงแรมก็เหมือนๆ กับอาหารเช้าที่โรงแรมบ้านเราๆ นี่แหล่ะ แต่จะมีอะไรให้เลือกน้อยหน่อย ส่วนของหวานมีกล้วยไข่ด้วย ไกด์ของเราทำการกักตุนกล้วยไข่เอาไว้กินกลางทางกันหิว.... ทานอาหารเสร็จก็ขึ้นห้องจัดแจงเก็บสัมภาระลงกระเป๋าเดินทางเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมเกือบๆ แปดโมงเช้า จุดหมายแรกของวันนี้คณะของเราจะไปตลาดดาวเรือง

คุณยายมาขายของหน้าโรงแรม ​

 

​

มาถึงเช้าคนยังน้อยอยู่...​

พวกเรามาถึงตลาดดาวเรืองแปดโมงเช้าพอดีที่รู้เพราะว่าเขาเปิดโทรทัศน์แล้วเสียงเพลงชาติดังขึ้นมาแต่ไม่ใช่เสียงเพลงชาติลาวกลายเป็นเพลงชาติไทยไปเสียนี่ ที่ตลาดดาวเรืองนักท่องเที่ยวส่วนมาจะมาเพื่อหาซื้อข้าวของต่างๆโดยเฉพาะสิ่งที่ชอบซื้อกันมากจะเป็นโทรศัพท์ เครื่องประดับ เครื่องเงิน ผ้า ครั้งก่อนยังจำได้ว่าไกด์ลาวบอกว่า ซื้อของระวังเจอของจริง ฟังครั้งแรก อะไรอ่ะของจริง เหมือนจะไปหาเรื่องใครเลย พอคิดดีๆ อ๋อ ก็ที่จะไปซื้อมันเป็นของเลียนแบบนี่ ก็ต้องระวังว่าจะเจอของจริง แต่ก็แปลกเหมือนกันทำไมชอบซื้อโทรศัพท์ของปลอมกันก็ไม่รู้ ไกด์บอกว่าต้องดูดีๆ บางเครื่องโทรได้แค่ฝั่งนี้ บางเครื่องชาร์ทไฟไม่ได้ มีบางคราวให้ลองชาร์ทไฟให้ดูก็ระเบิดกันตรงนั้นเลย แต่คนเราก็ชอบใช้อ่ะ อาจเป็นเพราะของมีราคาถูกและมีลูกเล่นเหมือนกับของจริง อย่างไอโฟน ๕ ที่นี่ใส่ได้ ๒ ซิม มีแอ๊ปเพียบ มีไวไฟ ๔ จี ดูโทรทัศน์ได้ ถ่ายรูปได้ทั้งด้านหน้าและหลัง ราคาเพียง ๓ พันกว่าบาท แต่ต่อราคาได้สุดๆ ในราคาพันกว่าๆ ถ้าสามารถ หรืออาจจะเป็น ไอแพทพร้อมคีย์บอร์ด ก็ราคาสี่พันกว่าบาท ต่อราคาได้ประมาณสองพันกว่าบาทหรือต่ำกว่านั้น แต่ลักษณะไอคอนในแอปมีรูปแบบที่เหมือนกับของแท้ จะต่างจากของแท้ตรงที่ความละเอียดจะมองเห็นได้ไม่คมชัดเท่า กับความตอบสนองในการประมวลผลและความไวของหน้าจอสัมผัส ของเลียนแบบต้องใช้พลังนิ้วนิ๊ดดดดนึง แต่ถ้าใครจะซื้อข้ามฝังมาหลายๆ เครื่องศุลกากรจะไม่ให้ผ่าน ส่วนเครื่องที่จะผ่านมาได้ต้องทำเสมือนว่าเป็นเครื่องที่ใช้งานอยู่ แต่ถึงกระนั้นก็ยังซุกๆ กันข้ามมาได้อยู่ดีถ้าไม่ถือเดินข้ามมาทื่อๆ....

คนนี้เหมือนสาวพม่าจัง...​

 

​

​

ต่อมา ก็พวกเครื่องประดับที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นพวกเครื่องเงิน ก็ต้องดูดีๆ ถ้าดูไม่เป็นว่าเงินแท้หรือเปล่าก็จะถามคนขายไปเลยตรงๆ ส่วนมากเขาก็จะตอบตรงๆ ว่าแท้หรือไม่แท้ และแท้ขนาดไหน แท้ผสมหรือเปล่า บางร้านจะมีวารันตีประกันให้ด้วย รูปแบบและลวดลายก็ไม่หนีกับของเราๆ สักเท่าไหร่ เมื่อคราวที่แล้วซื้อไปหัวแมงกาไซท์ก็หลุดไปแล้ว ตัวเรือนก็ไม่ยักกะผ่องเหมือนตอนซื้อหรือว่าเหงื่อเค็มหว่า... ที่นี่หาคนใส่ทองน้อยมากคงเป็นเพราะราคาทองที่สูงแล้วก็ไม่มีความจำเป็นต่อการดำรงชีพ ส่วนมากจะเห็นเป็นเชือกห้อยพระหรือบางคนก็เป็นสร้อยเงินคล้องพระห้อยคอ น้อยมากๆ ที่จะเห็นใส่ทองกัน เลยมานึกถึงคำบอกเล่าที่เคยฟังตอนเด็กๆ ว่า เมื่อก่อนตามต่างจังหวัดเขาไม่ใส่ทองกันแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีนะ เขาจะเก็บสะสมไว้ ใส่ไว้ในกระบอกไม้ไผ่ไว้ในบ้าน ก็เลยย้อนกลับมาคิดว่า เขาก็อาจจะมีเหมือนกันแต่ไม่ใส่อาจจะเก็บไว้ใช้ตอนต้องไปงานสังคมอะไรอย่างนี้มั๊ง อันนี้นึกเองนะ...

​

 

​

​

ต่อมาก็พวกผ้ากันบ้าง ส่วนมากจะเป็นผ้าลายตามแบบลายนิยมของลาว จะมีลายแบบอย่างไทยก็ส่วนน้อย ความยาวผ้าจะไม่ยาวถึงตาตุ่มแบบไทย จะยาวเลยเข่ามาประมาณน่อง ฉะนั้นใครตัวสูงเวลาซื้อต้องดูหน่อยไม่งั้นจะสั้นเต่อเกินสวย ผ้าจะมีหลายเกรดเหมือนกันตั้งแต่ผืนละไม่กี่ร้อยบาทจนถึงสอง สามพันบาทที่เป็นผ้าไหมอย่างดี ถ้าจะว่าไปผืนไม่กี่ร้อยบาทซื้อมาก็คุ้มเหมือนกัน...

​

 

​

​

​

ถ้าจะเดินเข้ามาในตลาดดาวเรืองลึกๆ หน่อยก็จะเป็นพวกของใช้จิปาถะแล้วถ้าเดินลึกเข้าไปอีกก็จะเป็นตลาดสด ไม่ต่างอะไรกับตลาดของบ้านเรา ก็เดินโต๋เต๋ไปเรื่อยๆ อุ๊ยตายลืมไปได้ยังไงกับของสำคัญ กระเป๋า จ้า กระเป๋าก๊อปเกรดเอ หลุย แชแนล คลิปลิง จาคอปมาร์ช ฯลฯ อีกหลายยี่ห้อ ทำให้ตาลายในการเลือก อิ อิ นี่ก็เป็นสิ่งดึงดูดอย่างมากสำหรับผู้ที่ชอบกระเป๋าถ้าไม่ถือสาเรื่องการเลียนแบบจนเกินไปนัก มองไกลๆ หรือมองใกล้ๆ ชนิดที่ว่าไม่ใช้มือจับต้องและพิจารณากันมากก็นับว่าใช่ของแท้อยู่เหมือนกัน แต่ถึงยอย่างไรกระเป๋าที่นี่ก็ยังมีให้เลือกน้อยกว่าแถวๆ ดิวตี้ฟี.....มีตัวอย่างจะเล่าเรื่องการถือกระเป๋าคลิปลิงขึ้นรถเมล์ มีผู้หญิงเดินมาชนแล้วมองกระเป๋าแล้วบอกว่า ก๊อปเสียเหมือนเลยนะ ๕๕๕๕ ตาถึงจัง มองของแท้เป็นของก๊อป ช่างเถอะ มันเป็นค่านิยมทางสังคม กระเป๋าจะของแท้หรือของก๊อปมันไม่สำคัญเท่ากับมีกำลังในการจับจ่ายอยู่ในกระเป๋าแต่ถ้าได้ของแท้ก็ดี อิ อิ.....

​

​

 

เห็นแล้วหิวหมูปิ้ง ไก่ย่่าง ส้มตำ น้ำตก ซุปหน่อไม้เลยอ่ะ!! catt24

 

บอกแล้ว ให้มาเลี้ยงส้มตำเค้า.. จะได้ไม่หิว.....

 

เมืองไทย เขาก็โฆษณานะว่าน้ำปะปาดื่มได้ แต่จะชัวร์หรือเปล่าไม่มั่นใจ....

 

น่าจะขายหมดนะ..... แต่เค้าไม่ได้อุดหนุนอ่ะ เพราะต้องเดินทางอีกไกล.....

 

ก็มีพวกของป่า สมุนไพร อะไรอย่างนี้อ่ะจ่ะ....
ขวดเล็กๆ น่าจะเป็นน้ำมันอะไรไม่รู้ น้ำมันมะกอกมั้ง.....