ใครต้องการถามเป็นการส่วนตัว ไปถามที่อื่น กลัวคนอื่นว่าให้มาที่นี่

ผมขอตอบบ้างหน่อยนะคับ ผมคิดว่าที่ปฏิบัติแบบแรก(1)ไม่ได้ผลนั้น มาจากการที่เปนไซนัส คือมีปัญหาเวลาหายใจ หายใจโล่งรูหนึ่ง อีกรูหายใจไม่ถนัด ทำให้หายใจไม่เปนธรรมชาติ การภาวนาแบบพุทโธอาศัยการหายใจที่โล่ง สบายๆ เป็นพื้น เพราะคำภาวนากับหายใจมันเกี่ยวโยงกัน ดังนั้นพอหายใจไม่สะดวก บวกกับความกังวลในโรคที่เปนนี้(ปวดตรงเพดาน จมูกและหน้าผาก) ทำให้ทำสมาธิมาหลายเดือนไม่ได้ผลครับ จริงๆจะให้ไม่ฉับฉ่ายเลย ก้ควรฝึกแบบที่1 ให้เปนก่อน ก้คือหายใจเข้าสบาย หายใจออกสบาย ไม่ช้าไม่เร็ว เหมือนเรานั่งหายใจแบบตอนไม่ทำสมาธิ เอาแบบนี้เปนเกณฑ์
แต่ถ้าคุณจะฝืนก้ทำได้ แต่ต้องกำหนดตรงจุดปวดแบบสายพองหนอยุบหนอ เปนไซนัส มันจะปวดตรงช่องจมูกด้านใน กับเพดานปาก หรือปวดถึงหน้าผาก
ให้กำหนดปวดหนอๆ ตรงจุดที่ปวดหนักสุด เด่นสุด กำหนัดสัก10 20 30 ครั้งแต่ถ้ามันทุเลา เบาลงและ ก้ให้กลับมากำหนดพุทโธ ดูลมหายใจเข้าออกเหมือนเดิม จิตก้ถึงจะเริ่มเปนสมาธิขึ้นได้เอง
ต้องเข้าใจด้วยนะครับว่า จิตเปนสมาธิได้ไม่ได้ผลนั้น ขึ้นกับ
1. ข่มนิวรณ์ได้
2.ใจจดจ่ออย่แค่อารมณ์เดียว (ตั้งใจทำเปนทุน)
3. กายตั้งในความปกติ ไม่เปนโรค หรือพักผ่อนมาปกติ ไม่นอนน้อยไป
4. ละความกังวล ฟุ้งซ่าน ตัดปลิโพธิออกไปได้ จริงๆก้รวมในข้อ1
ถ้ามี 3 ใน4 ข้อนี้ รับรองว่าปฏิบัติได้ผลแน่นอน

สอง 2 วิธีทำสมาธิที่เหลือ ในวิธีที่2 ผมคิดว่าไม่เหมาะสม อย่าเพิ่งไปทำเลยครับ ทำให้เหนื่อย เสียแรงฟรีเปล่าๆ คือเหนื่อยกายแล้ว จะเอาอารมณ์ไหนมาให้ใจเปนสมาธิ ใจมันก้นิ่งไม่พอนะสิ รอบหายใจคนเรามันต้องได้จังหวะเหมือนคาบลมมันสม่ำเสมอ มันถึงจะนิ่งเข้าไปข้างใน
วิธีที่3 ไม่ได้ห้าม อยากทำก้ทำ เพียงแต่ว่า จะเกรงว่าทำแล้วท้อ จนจะไม่อยากทำสักวิธีเลย เพราะพอเหนมีนิมิตรก้เกิดกำลังใจอยากทำต่อ แต่พอไม่ได้เหนเหมือนเดิมอีก ก้อยากจะเลิกแล้วท้อ แต่ถ้าชอบวิธีนี้ จะฝึกก้ฝึกต่อได้
แต่ผมคิดว่าเน้นแบบแรก จะดีที่สุด

 

การนึกว่าตัวเองเป็นโครงกระดูก
นิ่งๆ อยู่อย่างนั้น
ไม่มีอารมณ์อื่นมาเจือปน
อันนี้ยังเป็นสมถะครับ
ยังไม่ล่วงไปวิปัสสนา

ให้พิจารณาจนกระดูกใสเป็นแก้ว
อันนี้จะตรงถูกหลักสมถะ
ย่อ ขยาย ให้เล็กให้ใหญ่
เมื่อทำได้ชำนาญ
สามารถรักษาโรคกระดูก
ในร่างกายเราได้
เกิดอภิญญาต่างๆ ได้
แต่ยังไม่บรรลุธรรม

หากเพิ่มวิปัสสนาลงไป
คือพิจารณาไตรลักษณ์
ควบคู่กับร่างกายไปด้วย
จะเป็นวิปัสสนาควบสมถะทันที
เช่น พิจารณาว่า กายของเรานี้เป็นเพียงแค่กระดูกเท่านั้น
เมื่อเรากำหนดว่า กระดูก ก็ให้เราพิจารณาควบไปด้วยทันที
จะเข้าญานหรือไม่เข้า
แล้วทำ ก็มีค่าเท่ากัน
นี้คือหลักของมหาสติสี่
คือ หลักการพิจารณากายในกาย

การนึกบ่อยๆ ว่า
ตัวเรามีหนอนยั๊วเยี๊ย บนร่างกาย
หากนึกอย่างเดียว ยังจัดเป็นสมถะ
หากพิจารณาควบคู่กับ ความตาย
อันนี้ ถูกหลักตามหลัก วิปัสสนา
เช่น นึกว่า หนอนๆๆๆๆ
ให้พิจารณาควบ มรนัสสติ
คือ เราต้องตายๆๆๆๆๆ
พอภาพหนอนเกิดขึ้น
ก็ให้นึกว่า เราต้องตายๆๆๆๆๆๆ ทันที

การนึกว่า ตัวเราเป็นซากศพ
หากนึกอยู่อย่างเดียว
จนเกิดอารมณ์นิ่ง สุขๆ เกิดขึ้น
หรือ นึกจนกระทั่งศพลุกขึ้นเดินได้
หรือ เกิดเหตุการณ์แปลกๆ กับศพ
อันนี้เป็นแค่เพียงสมถะ มิใช่ปัสสนา

ต้องพิจารณาควบเข้าไป
เช่น นึกว่า ศพๆๆๆๆ
หรือ ซากศพ
ต้องพิจารณาควบว่า
ตัวเราก็เป็นศพ
หรือ เราต้องตายเป็นศพ

ทั้งหมดที่กล่าวมา
ยังรวมอยู่ในข้อ กายในกาย อยู่

ส่วนการพิจารณา
แบบที่คุณทำอยู่นั้น
คือ การพิจารณาว่า
เกิดมาแล้วก็ต้องดับไปๆๆๆๆๆๆ
อันนี้ถูกต้องตามหลักไตรลักษณ์
ข้อที่ว่า ไม่เที่ยงนั่นเอง
แต่คุณต้องทำบ่อยๆ
ทำจนชิน แทนการทำสมาธิไปเลย
หากทำได้ทั้งวัน คุณบรรลุอรหันต์
หากนึกได้ค่อนวัน คุณบรรลุอนาคา
หากทำได้ครึ่งวัน คุณบรรลุสกิทาคา
หากทำได้ 6 ชม ต่อวัน คุณบรรลุโสดาบันแน่ๆ


สรุปก็คือ ที่คุณทำมาถูกต้องแล้ว
แต่ให้ขัดเกาแนวทางอีกนิดหน่อย ก็ใช้ได้
หากคุณนึกแล้ว พิจารณาควบลงไป
อันนี้จะถูกตามหลักวิปัสสนา
คือ กายในกาย หรือ กายไม่เที่ยง ทันที

 

ขอรบกวนถามนิดนะครับ
คือว่า เวลาผมนั่งสมาธิแล้ว จะมีอาการขนลุก ครับ บางครั้งก็ร่างกายโยกไปมา ครับ
ทุกครั้งที่นั่งสมาธิก็จะเป็นแบบนี้ครับ ผมควรทำอะไรต่อดีครับ จึงจะทำให้การนั่งสมาธิก้าวหน้ามากกว่านี้ครับ ขอบคุณมากครับ

 

สวัสดีค่ะท่าน nilakarn
ยิ้มแมวมีคำถามคะ ไม่กล้าถามใคร เนื่องจากกลัวคนว่า
ก็เลยได้แต่เก็บไว้ในใจ...ลึกๆ
คือยิ้มแมว อยากได้ตาทิพย์ อยากสัมผัสกับต่างมิติ อยากเห็นอดีตชาติ อนาคตของตัวเอง
และยิ้มแมวรู้สึกว่า ชอบการปฏิบัติแบบกำหนดรู้ลมหายใจ
ถ้าฝึกปฏิบัติแต่การกำหนดรู้ลมหายใจ ยิ้มแมวจะสามารถเห็นในสิ่งที่อยากเห็น รู้ในสิ่งที่อยากรู้ ได้รึเปล่าคะ?

 

ข้อแรก ต้องถามว่า นั่งมานานเท่าไหร่แล้ว
ข้อสอง ขั้นก้าวหน้า มีสองแบบคือ
ก้าวหน้าทางสมถะคือสมาธิ
และก้าวหน้าทางวิปัสสนา คือ การรู้แจ้ง

คุณต้องเลือกว่า อยากได้แบบไหน
เอาอย่างเดียวก่อน

ส่วนอาการขนลุกขนพอง
และร่างกายโยกไปมานั้น
เพราะว่าคุณได้ฝึกเลย
ขั้นที่หนี่ง กับขั้นที่สองแล้ว
มันเป็นอาการของขั้นที่สาม
และต่อไปก็คือขั้นที่สี่นั่นเอง

รวมแล้วมีทั้งหมดสี่ขั้น
การจะผ่านขั้นที่สามไปให้ได้
อาจจะมีหลายวิธี

ลองดูนะครับ
ให้เพ่ง หนอ กับอาการที่เกิดนั้น
เช่น โยกหนอๆๆๆๆๆๆๆๆ หรือ
ขนลุกหนอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สักพักเมื่ออาการหายไป
ก็หยุดกำหนด หนอ
ถ้าอาการเกิดขึ้นอีก
ก็ให้เอาหนอมาจับเหมือนเดิม

วิธีต่อมา
หากโยกอีก ให้คุณโยกช่วย
คือใส่อาการโยกเข้าไปในร่างกาย
ให้มันโยกจนเต็มที่
เดี๋ยวมันก็หมดแรง
เราก็ทำสมาธิต่อ
พอมันโยกอีก
เราก็โยกใส่มันอีก


ส่วนอาการขนลุกขนพอง
ให้ดูมันเฉยๆ
ไม่ต้องไปทำอะไรมัน
เดี๋ยวมันก็หยุดไปเอง


แต่ถ้าหากว่า
คุณรุ้สึกไม่อยากให้ตัวโยก
หรือขนลุกขนพอง
ก็แค่ลองเปลี่ยนอริยาบถดู
เป็นนั่งมั่ง ยืนมั่ง
เดินมั่ง นอนมั่ง
เปลี่ยนสลับไปสลับมา
อันนี้ได้ผลทีสุด

 

การกำหนดลมหายใจ
สายของหลวงปู่มั่น
สายวัดป่าต่าง
โดยท่องคำบริกรรมว่า
พุทโธ
สามารถเห็นภพภูมิต่างๆได้ครับ

แต่จะให้เรียกอย่างนั้น
ก็คงจะไม่ถูก
เพราะที่ถูกก็คือ
ทุกสาย ทุกสมถะ
สามารถจะเห็นภพภูมิ
เกิดอภิญญาต่างๆ
ได้เหมือนๆกัน พอๆกัน
เท่าๆกัน


แต่ที่ต่างกันก็คือ
อาจารย์ที่สอนให้ถึงขั้นนั้น
ต่างหากที่หายาก
เมื่ออาจารย์ไม่สามารถ
จะฝึกถึงขั้นนั้นได้
แล้วมาสอนคนอื่น
ก็จะไปจับเอาคำสอนของผู้อื่นมา
แล้วดำน้ำสอนไป
ลูกศิษย์ที่ร่ำเรียนด้วย
ก็ย่อมไม่ถึงซึ่งอภิญญา
มีแต่กอดคอจมน้ำตาย
คู่กับอาจารย์ที่สอน

สรุปก็คือ
คุณต้องหาสถานที่
ที่่เค้าสอนเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยตรง
หาอาจารย์ที่เค้าทำได้
หากทำถูกทาง
เรื่องอภิญญาก็ไม่ใช่เรื่องยาก

 

ขอบคุณมากครับที่ช่วยแนะนำ
ขอตอบที่อาจารย์ถามนะครับ
1.ผมฝึกนั่งสมาธิมา 2 ปี กว่าแล้วครับ
2.ผมอยากก้าวหน้าทางสมาธิก่อนครับ

ขออนุญาติถามอาจารย์ต่อนะครับ จะได้นำมาปฎิบัติต่อ
1.หากผมฝึกจนเลยขั้นที่ 3 ไปแล้ว แล้วขั้นที่ 4 ผมควรทำยังไงต่อครับ

ขอบคุณมากครับ

-------------------------------------------
-----------------------------------------------------
ข้อแรก ต้องถามว่า นั่งมานานเท่าไหร่แล้ว
ข้อสอง ขั้นก้าวหน้า มีสองแบบคือ
ก้าวหน้าทางสมถะคือสมาธิ
และก้าวหน้าทางวิปัสสนา คือ การรู้แจ้ง

คุณต้องเลือกว่า อยากได้แบบไหน
เอาอย่างเดียวก่อน

ส่วนอาการขนลุกขนพอง
และร่างกายโยกไปมานั้น
เพราะว่าคุณได้ฝึกเลย
ขั้นที่หนี่ง กับขั้นที่สองแล้ว
มันเป็นอาการของขั้นที่สาม
และต่อไปก็คือขั้นที่สี่นั่นเอง

รวมแล้วมีทั้งหมดสี่ขั้น
การจะผ่านขั้นที่สามไปให้ได้
อาจจะมีหลายวิธี

ลองดูนะครับ
ให้เพ่ง หนอ กับอาการที่เกิดนั้น
เช่น โยกหนอๆๆๆๆๆๆๆๆ หรือ
ขนลุกหนอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สักพักเมื่ออาการหายไป
ก็หยุดกำหนด หนอ
ถ้าอาการเกิดขึ้นอีก
ก็ให้เอาหนอมาจับเหมือนเดิม

วิธีต่อมา
หากโยกอีก ให้คุณโยกช่วย
คือใส่อาการโยกเข้าไปในร่างกาย
ให้มันโยกจนเต็มที่
เดี๋ยวมันก็หมดแรง
เราก็ทำสมาธิต่อ
พอมันโยกอีก
เราก็โยกใส่มันอีก


ส่วนอาการขนลุกขนพอง
ให้ดูมันเฉยๆ
ไม่ต้องไปทำอะไรมัน
เดี๋ยวมันก็หยุดไปเอง


แต่ถ้าหากว่า
คุณรุ้สึกไม่อยากให้ตัวโยก
หรือขนลุกขนพอง
ก็แค่ลองเปลี่ยนอริยาบถดู
เป็นนั่งมั่ง ยืนมั่ง
เดินมั่ง นอนมั่ง
เปลี่ยนสลับไปสลับมา
อันนี้ได้ผลทีสุด

 

รบกวนถามหน่อยค่ะ ตอนนั่งสมาธิเสร็จแล้วทำไมรู้สึกว่าคิดอะไรไม่ออก
บ้างทีจะอธิฐานอุทิศบุญก็คิดไม่ออกสามารถแก้ได้อย่างไรค่ะ

 

เป็นอาการของ ผู้ที่ไม่ออกจากญาน
อย่างเป็นขั้นตอน เรียงตามลำดับ
บางครั้ง นึกจะเข้าก็เข้าเลย
บางครั้ง นึกจะออกก็ออกเลย
และออกโดยไม่ได้อธิษฐานทับไปอีกที

การทำสมาธิ หรือ
ออกจากสมาธิ
ต้องทำตามลำดับ คือ
สวดมนต์ก่อน
สวดเสร็จ อธิษฐานให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง ระหว่างที่นั่งทำสมาธิ
อธิษฐานเสร็จ จึงทำสมาธิ
เมื่อเริ่มทำสมาธิ ต้องบริกรรมด้วย เช่น พุทโธ
เมื่อจิตตั้งมั่นดีแล้ว ก็ละคำบริกรรม มาจับที่ลมเข้าออกแทน
เมื่อจิตแน่วแน่ดิ่งลึก ก็ให้ละสภาวะต่างๆ ปล่อยให้นิ่งไป
เมื่อจิตหลุดไปนอกกาย ก็ให้กำหนดที่คำบริกรรมอีก
สุดท้ายเมื่อ อยากจะออกจากสมาธิ
ก็ให้ทำให้ทำย้อนกลับไป
แต่ตอนที่อธิษฐานนั้น จะต้องแผ่เมตตาไปด้วย
และอัญเชิิญเทวดากลับพักผ่อนด้วย


ถ้าทำอย่างที่สอนแล้วไม่หาย
แนะนำให้เดินจงกรมเยอะๆ

แต่ถ้าเป็นโรคป้ำๆเป๋อๆ
หรือ โรคคนแก่
ควรเล่นกสินครับ
เพราะการเล่นกสิน
จะเป็นการเพิ่มรอยยักในสมอง
เร่งให้สมองทำงานอย่างรวดเร็ว
เมื่อสมองได้ใช้งานบ่อยๆ
โรคขี้หลงขี้ลืม ก็จะดีขึ้น
แต่ไม่ใช่ว่า หายเลยนะครับ
แค่ทุเลาลงเท่านั้นเอง

 

ขอบคุณค่ะ
ตอนนี้ก็เพ่งกสิณคะกสิณสีแดง
เพ่งไม่นานก็รู้สึกง่วงแต่ไม่ได้ง่วงนอนนะค่ะ
หนังตาหนักเหมือนไม่อยากลืมตาก็เลยเพ่ง
ไม่ได้นานเลยไปไม่ถึงไหน แต่ก็พยายามทำทุกวันค่ะ

 

ถ้าหากใช้คำว่า ละกิเลส
ก็คงจะ ไม่มีใครละได้ซักคน
เดี๋ยวนี้ คนไม่เข้าใจคำว่า ละกิเลส
เพราะมันยากมาก มันดูลึกลับเกินไป

ถ้าจะให้ถูกต้องตาม สมัย
ตามกาลปัจจุบัน
ควรจะใช้คำว่า ปล่อยวาง ได้
น่าจะถูกทางทีี่สุด
คนทั่วไปก็สามารถทำได้
ก็แค่การวางลง แค่นั้นเอง

กิเลส มันไม่ได้หมดไป
จากตัวเราเลย สักนิดเดียว
มันเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา

พอมันเกิดขึ้นแบบปัจจุบันทันด่วน
เราทำใจไม่ได้
เราก็รีบหนีเข้าสมาธิซะงั้น

เพราะญานที่เราทำ
มันดูเหมือนไม่มีกิเลส
ไม่มีอะไรเลยในนั้น
จนบางคน เข้าใจว่า
การเข้าญาน คือ
การบรรลุธรรม
สามารถจะบรรลุธรรม
ในญานขั้นสูงได้

ซึ่งผู้เขียนก็เคยเป็นมาก่อน
สมัยนั้น ตั้งหน้าตั้งตา
ทำสมาธิซะเป็นส่วนใหญ่
เพราะคิดว่า เมื่อเราบรรลุ
ญานขั้นสูงขี้นไป
เราจะสามารถบรรลุธรรมได้ในที่สุด
ชนิดที่ปิ๊งขึ้นมาทันทีทันใดเลย
ก็เพราะเราถูกสอนมาเช่นนั้น
เราเลยทำตาม
แบบไม่เคยสงสัย

แต่เมื่อเรา
มาเน้นที่วิปัสสนา
ความคิดของเราก็เปลี่ยน

เราก็เข้าใจว่า
กิเลสที่ต้องละนั้น
ไม่มีอะไร ท่ี่ต้องละเลย
กิเลสไม่ได้หายขาดปุ๊ดไปไหน
มันยังอยู่ที่ เกิดเท่าเดิม
แต่เราเองตะหาก
ที่ปล่อยวางมันได้

เมื่อทุกข์เกิดขึ้น
สมัยก่อน
จะต้องกระวนกระวาย
ไปกับมัน
แต่เดี๊ยวนี้ เรากับรู้ว่า
เมื่อทุกข์เกิดขึ้น
ไม่ช้ามันก็จางไป
หายไป เราก็อยู่เฉยๆ
ไม้ต้องไปทำอะไรมัน
มันก็ดับไปเองของมัน
ไม่ใช่เรา ที่ไปดับมัน

เพราะฉนั้น
ผู้ที่ต้องการบรรลุธรรม
หากไปมัวงม หาวิธีี ละกิเลสอยู่
แสดงว่า เค้ายังหลงทางอยู่
ผู้ทืี่ฉลาดต้อง ปล่อยวาง ให้เป็น
เหมือนที่พระป่าว่า
เราไม่ได้บรรลุอะไรเลย
หรือ ละอะไรเลย
เพราะเราปล่อยวางหมดแล้ว

 

อาการ ผีอำ กับ ผีสิง
ไม่เหมือนกันครับ

ผมโดนผีอำตอนเป็นเณรน้อย
ผมรู้สีกว่า มีหมาดำ กับ ผู้หญิงผมยาว
มายืนจ้องผม อยู่ที่ปลายเท้า
ประมาณ 15.30 น

ผ่านไปกว่า ครึ่งชั่วโมง
ที่ผมขยับตัวไม่ได้
จนเพื่อนเณรด้วยกัน
สงสัยว่าไม่ตื่นสักที
เลยย้อยกลับมาดู
แล้วเขย่าตัวผมอยู่อย่างนั้น
ผมก็รู้สึกตัวตื่น
แต่ยังขยับตัวไม่ได้เหมือนเดิม
ทีนี้บทสวดมนต์อะไร
ที่ผมท่องได้
ผมใส่ทุกบทเลยครับ
แต่ก็ไม่ยักกะเป็นผล

สุดท้ายเมื่อไม่รุ้ว่า
จะท่องอะไรแล้ว
ผมก็ท่องบท นะโมตัสสะ 3 จบ
เหลื่อเชื่อมาก คราวนี้กับออกเฉย

ที่นี้อาการของผีอำ ต้องมี
1.วิญญาน ที่เค้ามาอยู่ก่อนใบริเวณนั้น
ประมาณ ร้อยก้าว
2.่เค้ารู้ว่า คุณมีบุญอยู่ เค้าเลยมาขอ
3.ต้องเคยเกี่ยวพันกันใน อดีตชาติ
4.ผู้ที่ถูกอำ จะต้องมีสมาธิ หรือ
ของเก่าติดตัวมา เยอะพอสมควร
คือ เคยได้ญานสี่มาก่อนในอดีตชาติ
5.ที่เค้าอำคุณ ก็เพื่อที่จะขอส่วนบุญเท่านั้น
มิได้ประสงค์แต่อย่างใด
6.คุณต้องทำให้เค้าบ่อยๆ ไม่ใช่ครั้งเดียวเลิก
7.เค้าไม่ได้มาทำให้คุณ เป็นโรคภัยทั้งสิ้น
คือ เค้าจะไม่ทำร้ายคุณนั่นเอง


ส่วน ผีสิง นั้น
เป็นอาการของคนที่โดนวิญญาน
ชั่วร้ายมาสิงร่าง เพื่อที่จะทำร้ายเรา
ต่างๆ นาๆ
โดยที่เค้าไม่ต้องอยู่ในบริเวณนั้น
ก็ได้ ถ้าเป็นวิญญานหิวโหย
เค้าจะสิงทุกอย่างที่ผ่านมา
ในบริเวณที่เค้าอยู่
แล้วสามารถตามเราไป
ถึงที่บ้านได้ หรือ
ลอยไปตามลมได้
ตัวอย่าง เช่น ลมเพลมพัด
ปล่อยของตามลม

 

อยากพ้นทุกข์ต้องทำวิปัสสนาเท่านั้น
ทางอื่นนอกจากทางนี้ไม่มีแล้ว

วิปัสสนาทำง่ายกว่าทำสมาธิ
แต่ผลที่จะเกิด กลับไม่ง่ายเหมือนทำสมาธิ
เพราะมันเป็นน่าเบื่อ สำหรับทุกคน
ไมเหมือนทำสมาธิ ที่มันโลดโผนโจนทยานดี

หากอยากพ้นทุกข์
ต้องมองให้เห็นทุกข์ก่อน
เมื่อพบทุกข์แล้ว
ก็หัด ปล่อยวาง ใส่มันดู
ทำบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชิน
พอชินแล้ว ก็เป็นเรื่องง่าย
ที่จะมองเห็นความไม่เที่ยง

วิปัสสนาไม่ใช่เรื่อง ยุ่งยากซับซ้อนอะไรเลย
เพียงแต่ว่า มันช่างน่าเบื่อ เท่านั้นเอง
บุคคลเลยทำไม่สำเร็จสักที
เพราะไม่มีความอดทนเพียงพอ

พอเบื่อๆ หนักเข้า
ก็หนีเข้าสมาธิตามเดิม
แอบเข้าไป ทำเหมือนเต่าจำศีล
มันก็เป็นการเริ่มนับหนึ่งใหม่อีก
เพราะมัวสลับไปสลับมา
วิปัสสนาจึงไม่เกิดผล
วิปัสสนาที่ดีต้อง
ตอกย้ำลงที่เดิมซ้ำๆ บ่อยๆ ถี่ๆ ทุกที่ทุกเวลา
ไม่มีหยุดพัก
หากว่าเผอลืมหยุดพัก
กว่าจะกลับเข้ามาวิปัสสนาได้อีก
ใช้เวลามาก บางทีก็ลืมไปเลย

 

หากยังใช้ชีวิต อยู่ในโลก
นักปฏิบัติ ต้องระวัง โลกกระทำ
โลกกระทำ ก็คือ โลกธรรม นั่นเอง

โลกกระทำมี 8 อย่าง

คนธรรมดา เวลาโดนโลกธรรมเล่นงาน จะวิ่งพล่านเหมือนถูกน้ำร้อนลวก
โดนปุ๊บดิ้นปุ๊บ มันเป็นไปเองโดยอัตโนมัต บังคับไม่ได้ เพราะจิตที่ไม่ได้ถูกฝึก
มันเข้าใจผิด คิดว่า โลกมายาการนี้ เป็นของจริง มันเลยโต้ตอบโลกธรรมนั้น
โดยคิดว่า ตัวมันเป็นศูนย์กลางของโลก หรือเป็น พระเอก นางเอก
ของหนังเรื่องหนึ่ง ที่โลกแสดงหลอกให้ดู จนเราคิดว่า โลกนี้เป็นของเราคนเดียว
ส่วนคนอื่นเป็นตัวร้าย หรือคนร้าย จิตของเราจึงต้องดิ้นพล่านไปตามมัน

คนไม่ธรรมดา โสดาบัน
เวลาโดนโลกธรรมแปดเล่นงาน
เค้าจะบังคับจิตของเค้าได้
ถึง 1 ใน 4 ส่วน หรือ 25%
เริ่มจะเห็นบ้างรางๆ ว่า
โลกนี้ไม่เีที่ยง
โลกนี้ไม่จริง
โลกนี้สมมุติ
เค้าจะรู้สึก โลกนี้ยังมีคนอื่นอีก
ที่ทนลำบากอยู่ในโลกสมมุตินี้
โดยที่คนเหล่านั้น ไม่อาจรู้ได้เลยว่า
โลกนี้มันไม่จริง
เค้าจะรู้สึกว่า โลกนี้ยังมีคนทีี่่ลำบากกว่าเรา
ที่เรายังต้องช่วยเหลือเค้า อยู่อีกมาก
คนเหล่านั้นต่างหาก
ที่เป็นพระเอก นางเอก ของเรื่องนี้
เพราะมนุษย์ อธิษฐานว่า เมื่อเกิดมา
ก็เพื่อช่วยคนอื่น

ส่วนการปฏิบัติตน
ในขณะที่เป็นคน ไม่ใช่พระ
เราก็คิดไว้ในใจ อยู่เสมอๆ ว่า
กายไม่ใช่พระ แต่ใจเป็นพระ

ให้รำลึกบ่อยๆ อย่างนี้ตลอด
เวลาจะทำเลวอะไร เราจะรู้สึกว่า
ทำไม่ได้นะ เพราะเราเป็นพระ
ถือศีลพระ ทำอย่างนี้จะบาปกว่าคนอื่น
แล้วก็อดทนไว้
ทนได้ก็ชนะไปครั้งหนึ่ง แต่อย่าพึ่งดีใจไป
เพราะ ครั้งหน้าย่อมหนักกว่าเก่า
ทนได้ยากกว่าเก่า

หากทนไม่ได้ ต้องทำความเลวตามนั้น
เราก็ไม่ต้องไปตีัโพยตีพาย
เีสียใจเป็นวรรคเป็นเวร
ว่า เราทำไม่สำเร็จ
ให้ตั้งจิตใจใหม่ให้ดี
รอคอยต่อสู้กับครั้งต่อไป

ฝึกใหม่ๆ
ต่อสู้ร้อยครั้ง ชนะครั้งหนึ่ง ก็ดีแล้ว

หากเป็น โสดาบัน
ต่อสู้ร้อยครั้ง จะชนะ 25 ครั้ง

เป็น สกิทาคา
ต่อสู้ร้อยครั้ง ชนะ 50 ครั้ง

ถ้าเป็น อนาคามี
ต่อสู้ร้อยครั้ง ย่อมชนะ 75 ครั้ง

แต่ถ้าเป็น อรหันต์
รบร้อยครั้ง ก็ชนะร้อยครั้ง
ไม่มีความแพ้ เล็ดรอดออกมาเลย

เพราะฉนั้น หากใครคิดว่าตนเองเป็น พระอรหันต์
ไม่ต้องไปดูที่ไหนให้ยุ่งยาก
ให้เปรียบดูเวลา ที่ โลกธรรมมากระทบจิต
แล้วจิตของเรา ไม่หวั่นไหวตามมัน
ได้ทั้งกลางวันและกลางคืน
อันนี้เริ่มเข้าเค้า
ถ้าน้อยกว่านั้น แสดงว่า ยังไม่ถึง

นักปฏิบัติที่ดี
ควรจะมีสมุดโน๊ตเล่มนึง
เอาไว้จดเวลาที่ โลกธรรมแปดมากระทบ
ว่า
วันหนึ่ง มีกี่ครั้ง แล้วตัวเรา ทนไ้ด้กี่ครั้ง
อาทิตย์นึง มีกี่ครั้ง ทนได้กี่ครั้ง
เดื่อนหนึ่ง มีกี่ครั้ง ทนได้กี่ครั้ง
คิดแล้ว ประมาณกี่เปอร์เซนต์

 

เ

เป็นอาการของคนที่โดนผีอำครับ

พระบวชใหม่ กับ
ผู้ที่ฝึกสมาธิใหม่ๆ
เป็นกันเยอะ

ชื่อเรียกว่า โดนผีอำ
แต่ความจริงแล้ว
ผีไม่ได้มาอำเรานะครับ
เค้ามาขอส่วนบุญตะหาก
เค้าเห็นว่าคุณมีบุญเยอะ
และก็อยู่ใกล้ๆ กับที่เค้าอยู่
ไม่ต้องใช้พลังงานมาก
เค้าจึงมาหาคุณ

คุณก็แค่อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไป
เค้าก็ได้รับเหมือนกันครับ
ไม่ต้องยุ่งยากกรวดน้ำ
จะเสียเวลา

 

อาการ ผีอำ กับ ผีสิง
ไม่เหมือนกันครับ

ผมโดนผีอำตอนเป็นเณรน้อย
ผมรู้สีกว่า มีหมาดำ กับ ผู้หญิงผมยาว
มายืนจ้องผม อยู่ที่ปลายเท้า
ประมาณ 15.30 น

ผ่านไปกว่า ครึ่งชั่วโมง
ที่ผมขยับตัวไม่ได้
จนเพื่อนเณรด้วยกัน
สงสัยว่าไม่ตื่นสักที
เลยย้อยกลับมาดู
แล้วเขย่าตัวผมอยู่อย่างนั้น
ผมก็รู้สึกตัวตื่น
แต่ยังขยับตัวไม่ได้เหมือนเดิม
ทีนี้บทสวดมนต์อะไร
ที่ผมท่องได้
ผมใส่ทุกบทเลยครับ
แต่ก็ไม่ยักกะเป็นผล

สุดท้ายเมื่อไม่รุ้ว่า
จะท่องอะไรแล้ว
ผมก็ท่องบท นะโมตัสสะ 3 จบ
เหลื่อเชื่อมาก คราวนี้กับออกเฉย

ที่นี้อาการของผีอำ ต้องมี
1.วิญญาน ที่เค้ามาอยู่ก่อนใบริเวณนั้น
ประมาณ ร้อยก้าว
2.่เค้ารู้ว่า คุณมีบุญอยู่ เค้าเลยมาขอ
3.ต้องเคยเกี่ยวพันกันใน อดีตชาติ
4.ผู้ที่ถูกอำ จะต้องมีสมาธิ หรือ
ของเก่าติดตัวมา เยอะพอสมควร
คือ เคยได้ญานสี่มาก่อนในอดีตชาติ
5.ที่เค้าอำคุณ ก็เพื่อที่จะขอส่วนบุญเท่านั้น
มิได้ประสงค์แต่อย่างใด
6.คุณต้องทำให้เค้าบ่อยๆ ไม่ใช่ครั้งเดียวเลิก
7.เค้าไม่ได้มาทำให้คุณ เป็นโรคภัยทั้งสิ้น
คือ เค้าจะไม่ทำร้ายคุณนั่นเอง


ส่วน ผีสิง นั้น
เป็นอาการของคนที่โดนวิญญาน
ชั่วร้ายมาสิงร่าง เพื่อที่จะทำร้ายเรา
ต่างๆ นาๆ
โดยที่เค้าไม่ต้องอยู่ในบริเวณนั้น
ก็ได้ ถ้าเป็นวิญญานหิวโหย
เค้าจะสิงทุกอย่างที่ผ่านมา
ในบริเวณที่เค้าอยู่
แล้วสามารถตามเราไป
ถึงที่บ้านได้ หรือ
ลอยไปตามลมได้
ตัวอย่าง เช่น ลมเพลมพัด
ปล่อยของตามลม

 

ลองมองไปที่ คนดี กับคนเลว
แล้วก็นักบวชดู
ว่ามีสีอะไร
แล้วลองเปรียบเทียบ
กับ คนที่บอกว่ารู้แล้ว
ว่ามันจริงไหม

หากจริง ก็ใช้ได้
หากไม่จริง แสดงว่าจิตไม่นิ่งพอ
เวลามอง ให้เข้าญานสาม
คือ ขั้นปิติ แล้วมองใหม่

 

อันนี้จะส่งผลดีต่อตัวคุณ
โดยคุณจะหาอาจารย์
ที่เก่งๆ ได้ไม่อยาก
ให้พิจารณาดูที่สีครับ
เริ่มจากคนที่จิตใจต่ำ จะสีทึบๆ มัวๆ
คนที่จิตสูง ธรรมะธรรมโม จะสีใสๆ สว่างๆ
แต่พิจารณาเปรียบเทียบได้
เฉพาะสมถะเท่านั้น

ไปดูท่านที่ทำวิปัสสนาไม่ได้
เพราะคนที่จิตใสปิ้ง
ก็ไม่แน่ว่าจะบรรลุธรรม
เพียงแต่กิเลสเบาบาง
เพราะเข้าญานสี่ ได้บ่อยนั่นเอง

 

ขอบคุณที่แนะนำครับ ..เท่าที่เห็น คนเราดูภายนอกไม่ออกจริงๆ ครับ เช่น พระบางรูปจิตสีดำสนิททั้งดวง ตอนแรกผมไม่แน่ใจ เพราะแสดงเหมือนมีปฏิปทาเคร่งมาก แต่ในที่สุดโดนจับสึก เพราะโกงเงินกฐิน ... พระบางรูปจิตใสเป็นประกายเพชร หมายถึงท่านเป็นผู้มีอภิญญา แต่ไม่ทราบว่าจะเป็นพระอริยะหรือไม่ คงเป็นตามที่คุณ Nilakarn บอกน่ะครับ ..ผมเข้าใจว่าการดูจิตคนอื่นมันไม่ใช่ทางนิพพาน ไม่หลุดพ้น แต่ผมต้องการศึกษาเพื่อนำใช้ให้เกิดประโยชน์ ไม่ได้ไปเที่ยวดุจิตใครต่อใครทั้งวัน ดูไปทั่วหรอกครับ ..และที่ว่าผมมีอภิญญา แต่ผมแปลกใจว่า คือสิ่งที่ผมเห็นไม่ได้เกิดจากการนั่งสมาธิเป็น ชั่วโมงๆ เพียรภาวนามาเป็นหลาย ๆปี แต่กลับกัน ผมจะนั่งสมาธิไม่ได้นาน มันจะฟุ้งซ่าน ไม่สงบ หรือบางทีตั้งใจว่าจะไม่ขยับร่างกายตอนนั่งสมาธิ ไม่กี่นาที ก็แทบแย่ครับ อึดอัดมาก แทบจะทนไม่ไหว บางทีแค่ 15 นาทีก็แทบจะไม่ถึงครับ ... ผมคิดว่าในเว็บนี้คงมีผุ้ได้อภิญญาจริงอยุ่หลายท่าน คงจะขอคำแนะนำได้บ้างน่ะครับ
ขอบคุณมากครับ

ลองอธิบายหน่อยครับ
ว่าสีอะไร หมายถึงใคร
ไล่เป็นสีๆ มาหน่อยครับ

การดูเฉยๆ ไว้เป็นแบบอย่าง
ก็ไม่ผิดกติกาอย่างใดครับ
แต่ถ้าดูแล้ว ไปตำหนิ
หรือ ดูถูกผู้ื่ือื่น
อันนี้จะเป็นกรรมครับ

อภิญญามันเป็นของเราอยู่แล้ว
ในชาติก่อน พอจิตเราเป็นสมาธิหน่อยนึง
ของเก่า มันก็กลับมาเอง
ไม่อยากได้ แต่ก็ได้
ที่อยากได้ กลับไม่ได้

มีไว้หลีกเลี่ยงคนชั่วได้
เราก็คบแต่คนที่ใจใสๆ
อย่างน้อยคนติดญาน
ก็กิเลสน้อยกว่า คนเลวๆ

 

Bpisut

การรู้ความหมายนี้ เป็นสิ่งที่ผมคิดเองน่ะครับ ไม่ได้เกิดจากจิตรู้แบบญาณหยั่งรู้แบบนั้น คือ
* จิตสีเหลืองอ่อน หมายถึง สภาพจิตที่สบาย ๆ กำลังดี ไม่จมแช่ในความสบายนั้น พบน้อยมากในบุคคลทั่วไป พบในพระมากกว่า
* จิตสีเหลืองเข้มมาก จิตสบายเกินไป คล้าย ๆ จมแช่กับความสบาย เกิดความพอใจกับความสบายของจิตตน
* จิตสีดำ มีกรรมเยอะ พบเยอะโดยทั่วทั้งฆราวาสและพระสงฆ์ แต่ตรงนี้ผมเห็นก็นิ่งเฉยครับ เป็นไปตามกรรม
* จิตใส มีประกายเพชร เป็นผู้มีอภิญญา ทั้งแบบรู้ตัวเองว่ามี กับแบบไม่รุ้ตัวเอง แต่ถ้าให้อธิษฐานก็จะสามารถใช้งานได้ ตรงนี้แปลกคือ
บางคนพอทำให้สัมผัสได้ แต่เขากลับปฏิเสธ ไม่ยอมรับว่าเขามีเขาทำได้
* จิตสีขาวกระดาษ จิตเป็นบุญกุศล ชอบทำบุญ บางคนกิริยาภายนอกดูไม่ค่อยดี แต่จิตขาว
* จิตสีขาวคล้ายเมฆหมอก ควัน เขาอาจจะรุ้สึกมึน ๆ ไม่สดใส
* จิตใส ไม่มีประกาย ตรงนี้ผมไม่รุ้ความหมาย แต่คิดว่า เคยฝึกจิตมามากแต่ไม่มีอภิญญา แต่มักจะเป็นคนนิสัยดีซื่อบริสุทธิ์
* จิตสีทองสว่าง ผมไม่รุ้ความหมาย แต่คนเคยบอกผมว่าคือ การประพฤติพรหมจรรย์
* จิตใส ภายในมีเมฆหมอก อันนี้ไม่รุ้ความหมาย
*** จิตใส เป็นลูกแก้วกลมไม่สว่าง ลอยอยู่บน Background สีดำสนิท ตรงนี้ ขอถามว่าคืออะไรครับ
ผมก็ไม่รู้ความหมายเหมือนกัน

ผมมีความประสงค์ที่จะแชร์ในสิ่งที่ ผมเห็นตามความเป็นจริงน่ะครับ
เรื่องผิดถูก ต้องอาศัยท่านผู้รู้แนะนำอีกทีครับ





คราวนี้ ให้หมั่นภาวนาว่า
จิตเหล่านี้ ก็ไม่เที่ยงหนอ
นับประสาอะไรกับเรา
จิตเราก็ไม่เที่ยงหนอ
นับประสาอะไรที่เรา
จะไปให้ค่า

ทำไปเรื่อยๆ
หรือจะเป็น
อภิญญาก็ไม่เที่ยงหนอ
เดี๋ยวก็เห็นเป็นสีนั้นสีนี้
นับประสาอะไรที่เรา
จะไปให้ค่ามัน

ให้ภาวนาบ่อยๆ แบบสบายๆ
แทนทำสมาธิก็ได้
สำหรับ คนที่เข้าญานได้ยาก

ให้พิจารณาว่า
คำบริกรรมอันไหน
มันสะเทือนใจ ก็ใช้อันนั้น
จะสามารถเข้าญานสี่ไ้ด้เหมือนกัน