ใคร?บรรลุธรรม

จบ คือไม่มีความพยายามที่จะ
ไปใฝ่คว้าหรือดิ้นรน
ทำอะไร ให้มันได้อะไร

 

ธรรมะต้องเป็นเรื่องของจิตปัจจุบันขณะ
เท่านั้น
นอกนั้นเป็นธรรมเมา

 

ทำไมถึงคิดว่าเป็นธรรมเมาละ ถ้าถามว่าไม่มีความพยายามแล้วมันคืออะไร มีอะไรไหมจะเติม หรือเพียงคิดว่า นี่คือธรรมเมา อือ เมามานานแต่เหมือนเดิม แมวขี้เรื้อนคิดว่ามีอะไรสูงส่งมากกว่าการรู้ละ อยากใช้ชื่ออะไรมาคุยก็ได้ แต่มันจะจบที่จุดเดียวนะ เพราะมันคือสิ่งนั้น แมวขี้เรื้อนไม่ได้บรรลุอะไรแต่เข้าใจผิด มันมีคำที่ง่ายกว่านั้นมาก แต่รู้ไหมทำไมคิดว่าคนจะไม่ยอมรับ ความที่ขี้เรื่อน คิดว่า ทุกสิ่งจะขี้เรื้อนด้วยไง คิดว่า ฟ้าจะเหมือนเหว แมวขี้เรื้อนไม่ลองคิดดูละว่า ทำไม ทำไมและทำไม บังเอิญไม่ชอบเลยที่จะมาบอกว่าอะไรแบบไหน แต่ในเรื่องนี้มัน...555 แมวขี้เรื้อน

 

พูดนอกเหนือจากจิตปัจจุบัน
มันเป็นสังขารสนทนากับสังขาร
เป็นเราสังขาร เขาสังขาร
เป็นสมมุติทั้งหมด ไม่เป็นธรรมเลย
สติไม่เกิด สมาธิไม่เกิด ปัญญาไม่เกิด
เหมือนคนนั่งเสพยาคุยกัน 555

 

ตั้งแต่พูดแล้วละ ถ้าไม่รู้ว่านั่นคือสังขารคือแมวขี้เรื้อน แต่ว่า อะไรละที่คิดว่าคนที่กำลังพูดกับแมวขี้เรื้อนจะไม่มีตามอักขระซึ่งความจริงคือ แมวขี้เรื้อนก็ไม่รู้แต่คิดว่ารู้ ถามจริงเถอะแมวขี้เรื้อน รู้อะไรบ้างในธรรมที่พระสมณโคดมตรัสไว้ แมวขี้เรื้อนว่าตัวขี้เรื้อนคนอื่นต้องขี้เรื้อนตามโดยอ้างพระศาสดาอย่างนั้นรึ มันไม่สนุกหรอก ถ้าแมวขี้เรื้อนไม่รู้ อะไรก็ตามก็เป็นเพราะแมวขี้เรื้อนไม่ใช่เพราะคนอื่นนะ

 

ภาษาที่เขียนมาไม่เป็นปัจจัย
ให้สติทางธรรมเกิด สมาธิไม่เกิด
ปัญญาไม่เกิด
ไม่ควรพยายามปฏิบัติเช่นนี้
จนเป็นนิสสัย

 

อาการอยากป่วนเป็นตัณหาพาพาสนุก
ถ้าไหลตามไปไม่รู้ตัวก็สนุกจริงๆ
แต่พ้นทุกข์หาได้ไม่ จนกว่าจะรู้
ทันมัน แต่ไม่ทำอะไรมัน
เพียงแค่รู้ว่าอยากป่วน จบ
ส่วนอยากจะจะหายไป หรือไม่หายไป
ปล่อยให้เป็นธรรมชาติ
ของสังขาร
เราไม่ให้ราคามันคือไม่ยึดมัน
รู้ไปแบบนี้จนกว่ามันจะเบิกอยาก
ป่วนไปเอง 555

 

555 แมวขี้เรื้อนคิดว่าคนสงสัยผิด แสดงว่าแมวขี้เรื้อนไม่รู้อะไรจริงๆ ถ้าตั้งสติดีดี จะรู้ว่าทำไมถึงสงสัย เพราะแมวขี้เรื้อนไม่เคยรู้อะไรมาแล้วแต่แรก คิดว่ามาป่วน แล้วทำไมมันเจาะจงละ แมวขี้เรื้อนไม่สงสัยเลยสินะว่าทำไม ถึงเป็นแมวขี้เรื้อนบ้างเป็นหมูเน่าเหม็นไหม้บ้าง ทำไมทีคนอื่นไม่เห็นมีใครสนใจ แมวขี้เรื้อนถ้าเป็นแบบขี้เรื้อนก็คือขี้เรื้อน ต่อให้ไม่พูด ขี้เรื้อนก็คือขี้เรื้อน แมวเป็นแบบนั้นใช่ไหม ไอ้แมวขี้เรื้อน 555 เหมือนกัน

 

ยังจะมาโชว์เหนือแบบหิวแสงอีกนะ ไอ้แมวขี้เรื้อน เอาจริงนะ มันคืออะไรเหรอ ที่ตอบมา ไอ้แมวขี้เรื้อน

 

ความอยากได้นิพพาน เป็นทุกข์ที่สุด
หยุดดิ้นรน หยุดทะยานอยาก

 

สติขาด สมาธิขาด ปัญญาขาดนะจ๊ะ

 

คุยกับลุงแมวต้องธาตุรู้มหาสูญญตาขั้นบ่มแก๊สแล้วเท่านั้น นะจ๊ะ

สมมุติสัจจะทิ้ง จิตรู้แจ้งเป็นขั้นตอน - ไม่มีผล
เจตนาในการปฎิบัติ ในการกระทำ - ไม่มีผล
ห้าม ห้าม ห้าม เขียนแบบมีเรา

แต่
สัจจะธรรมที่แท้ทรูและเปลี่ยนแปลงไม่ได้ คือ จิตต้องละสังโยชน์ 10 ด้วยตัวจิตเอง แล้วเท่านั้น ถึงจะไม่มีเราของจริง...

นะจ๊ะ

 

การเกิดมันยังมีเรื่อง กรรม วิบากกรรม ความปราถนา ด้วยนะครับ
และยังมี อนุสัย ที่คงค้างอยู่

สิ้นความเป็นผู้ยึดมั่นถือมั่นในขันธ์5 เป็นส่วนสำคัญ แต่ยังไม่ครอบคลุมทั้งหมดหรือเปล่าครับ

สุญญตาวิหารธรรม เป็นวิหารขั้นสูง มีอธิบายไว้ในพระสูตร ต้องเข้าฌานไปตามลำดับ
อาจจะเป็น วิหารของ อรหันมรรค เพื่อไว้ดู ธรรมต่างๆที่เกิดจริง เทียบเคียงกับธรรมต่างๆที่รับรู้จาก ญาน

เหมือนลุงแมวจะสอบ สังโยชน์ทั้ง 10 ในคราวเดียว แค่สอบทีละข้อยังยากเลยนะครับ

 

ที่ท่านปรารภมาถูกต้องเลยคับ
มันต้องมีลำดับในการละสังโยชน์
เป็นการไต่ระดับขึ้นไป
แต่ท่านพาหิยะ ไม่ต้องไต่ระดับ
แต่จิตก็บรรลุธรรมได้ มันคืออะไรฮับ

 

ทำไมถึงคิดว่าพระพาหิยะ ไม่ได้เป็นไปตามลำดับหละครับ

 

ท่านเชื่อว่าการบรรลุฉับพลันในแบบ
ของเซน
มีจริงหรือเป็นการลวงตัวเองฮับ

 

ท่านพาหิยะตามหาพระพุทธองค์
ด้วยความอยาก
เช้าวันนั้น
เมื่อท่านหิยะพบพระพุทธะขณะทรงบิณฑบาต
อยู่ท่านก็อ้อนวอนท่ามกลาม
ความทะยานอยาก(ตัณหา)
พระพุทธะทรงทอดเวลาออกไปให้พาหิยะ
คลายความอยากของจิตมีกิเลส
(อวิชชาตัวตนตัณหา อุปปาทานเต็มแม๊ก)
ที่อยากจะได้ ที่อยากจะเป็น
อยากจะบรรลุพระอรหันต์
พอถึงจังหวะที่เหมาะสม
พระพุทธองค์กล่าวพุทธโอวาท
ขณะที่ท่านพาหิยะเริ่มเซ็ง
(ความอยากน้อยลง)ก็ละ
สังโยชน์ไปตามลำดับ
ในรวดเดียว 10 อย่าง สิ้นยึดกาย
สิ้นยึดจิต
และนิพพานเลยในรวดเดียว
เป็นการบรรลุฉับพลันแบบ
พุทธเซน ดีมั้ยฮับ

 

บรรลุฉับพลันผมไม่รู้ครับ

ที่ผมรู้ การบรรลุธรรมมันเป็นไปตามลำดับขั้น คือเริ่มจากปัญญาขั้นต้นคือ โสดาบัน
เเล้วไล่ไปตามลำดับ จนครบรอบเสร็จกิจในอริยสัจ คือ พระอรหันต์

 

แหม่ ลุง นั่นระดับไหนมาคุย ระดับพระพุทธเจ้าเลยนะ ไม่ใช่สาวก เห็นท่านไปหาใครก้อบรรลุฉับพลันทั้งนั้น

วาระจิตก้อรู้ คำพูดที่จะพูดก้อรู้ เวลาที่จะไปก้อรู้ ถ้าคนนั้นจะไม่บรรลุก้อไม่ไป

...เป็นกุญแจที่ไขถูกดอกเสมอ ไม่มีพลาด

 

กล่าวถึงพระพาหิยะ จะต้องกล่าวถึง
พระพุทธองค์เสมอ
เพราะตัวอย่างแห่งการสิ้นยึดกายจิต
อย่างฉับพลัน(เหลือแต่อาการหู่ซือซือ)
ที่ทุกคนต้องแปลกใจและ
สงสัย
ว่าเป็นไปได้ยังงัย ฮับ

 

การปฎิบัติของแต่ละคนก็เป็นไปตาม จริต
เมื่อลุงแมวเลือกแบบนี้ ก็เป็นเรื่องของลุง

ผมก็เคยอ่าน เซน ทราบว่า มีการปฎิบัติ สมาธิเป็นปกติ เพื่อเอากำลังไป พิจารณาธรรม

 

ถูกต้อง ใจหมดทุกข์ได้จริง
ก็ไปทางนั้นเลยคับ
ใจใครใจมัน(จริงๆ แล้วถ้าเข้าถึงใจมันเหมือนกันทุกรูปนามคับ ไม่มีแยกใจใครใจมัน)