ใจ เป็นมหาเหตุ

ตรงสีแดงนี่ ผมเคยคิดและเขียนบ่อยๆ จนเดี๋ยวนี้ มันไม่เที่ยงเสียแล้ว
แม้สติ สัมปชัญญะ บริบูรณ์ ก็ไม่เที่ยงเสียแล้วๆ:'(

 

เมื่อไม่กลับมาเกิดแล้วจะสร้างมฑิตานั้นก็หาไม่ได้ เพราะไม่มีตัวตน

ไม่มีร่างกาย และ จิตใจ แล้ว ไม่มีอะไรเลย

เพราะเป็น"ความว่างเปล่าจากการปรุงแต่งโดยสิ้นเชิง"ครับ

หากยังมีมุฑิตาอยู่ บ่งบอกว่ายังมีร่างกาย และ จิตใจอยู่ครับ

การมีร่างกาย และ จิตใจ จึงจะสามารถรักษาพรมวิหาร 4 ได้ครับ

สาธุครับ

 

ทีนี้เห็นคุณพูดถึงเรื่อง แยก กาย ใจ จิต สามารถแยกออกได้เด็ดขาดไหมครับ
แบบว่า ขาดจากกันตลอดเวลา ไม่มีเชื้อ ไม่มีใยเหลืออยู่ให้รับรู้แล้วครับ
พอดี ผมแค่เคยคิดว่าเคยแยกได้ตอนนั่งสมาธิครับ (เน้นเคยคิดครับ)

 

ไม่เที่ยงอย่างไรครับ ต้องอธิบายเหตุ และ ผล ด้วยครับ

สาธุครับ

 

ผมไม่เข้าใจ ตรงที่ไม่กลับมาเกิดอีก หมายถึงปัจจุบันขณะ ไม่มีการเกิดอุปาทานแล้ว ไม่มีอวิชชาแล้ว หมดจดหมดสิ้นกิเลสแล้วครับ

หรือว่าพอตายไปแล้วจะไม่กลับมาเกิดอีกครับ

 

หากเข้าถึงฌาณ จะแยก กาย และ จิต ครับ แต่ จิต ไม่ได้แยกกับ ใจ ครับ

เพราะยังมีความรู้สึกทางจิตอยู่ครับ และ จิตยังมีการรับรู้อยู่ครับ

นี่คือ เหตุที่ผมกล่าวว่า จิต ไม่ได้แยกจาก ใจ ครับ

ยังสามารถปรุงแต่งได้ เพราะจิตใจยังอยู่ในกาย เพียงแต่ไม่รับรู้ทางกายเท่านั้นครับ

ตราบใดเมื่อเห็นจิตอย่างชัดเจน จึงจะเห็นใจ และ เห็นการทำงานของจิตครับ

สาธุครับ

 

ไม่เที่ยงคือว่า พอผมเห็นว่านี่นะ ผมมีสติ สัมปชัญญะ บริบูรณ์แล้วนะ
เห็นๆไป มันก็มีตก คือลืมบ้าง หลงบ้าง ที่คิดมันเลยไม่เที่ยง คือไม่อยู่นิ่งๆครับ
ทีนี้คำถามจะมีมาอีกว่า จแล้วรู้ได้อย่างไรว่าตนมีสติ สัมปชัญญะ บริบูรณ์แล้ว
ก็ตอบว่า คิดเอาครับ รู้เอาครับ เห็นเอาครับ จากมีเป็นไม่มี จากไม่มีเป็นมี
จริงๆ ก็เห็นว่ามันไม่อยู่นิ่งสักอย่างหนึ่ง
แม้แต่ความคิด เห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ครับ

 

ต้องอยู่จนร่างกายดับสลายครับ หรือ ที่เรียกว่าตายครับ จึงจะไม่กลับมาเกิดครับ

ส่วนอวิชชานั้น หาได้มีแก่ผู้ที่แยก กาย ใจ จิต ออกจากกันอย่างสิ้นเชิงแล้วครับ

หากยังไม่สามารถแยกได้อย่างสิ้นเชิง ก็ยังมีอวิชชาอยู่ครับ

การละสักกายะทิฎฐิ เป็นการแยกกายออกจากจิตครับ จนถึงละ โทสะ ราคะ

จึงจะแยกกายอย่างสิ้นเชิง ต่อมาจึงแยก ใจ ออกจาก จิต เป็นการตัดครับ

ตัดขาดอย่างสิ้นเชิง ในส่วนนี้การรับรู้จะดับลงหากแยก ใจ ออกจาก จิต ได้ครับ

สาธุครับ

 

คำว่า บริบูรณ์ นั้น หมายถึงไม่มีตกหล่นครับ ไม่มีการเผลอลืม

จะเห็นจิตอยู่ตลอด มีสติอยู่ตลอด มีสัมปชัญญะอยู่ตลอด ครับ

จึงจะเรียกว่าบริบูรณ์ครับ ไม่เช่นนั้นย่อมไม่ใช่ครับ มีตัวอย่างของพระอาจารย์มากมายครับ

ที่สามารถเปรียบเทียบได้ครับ อย่างพระอาจารย์ท่านหนึ่ง ท่านสามารถจดจำพระลูกวัดได้ทุกรูป

แม้แต่พระที่บวชใหม่ และ ได้พบเจอเพียงแค่ครั้งเดียว วันสึกท่านยังเรียกอย่างถูกต้อง

ทั้งที่ไม่เคยพูดจากันเลย และ ตัวอย่างอื่นยังมีมากมายครับ

สาธุครับ

 

แล้วเหล่าพระอรหันต์ล่ะครับ ท่านยังไม่ตาย ท่านยังมีอวิชชาอยู่หรือเปล่าครับ
แล้วท่านยังทรงพรหมวิหาร 4 อยู่ไหมครับ

 

ต้องกล่าวว่าท่านหมดแล้วซึ่งอวิชชาครับ แต่ท่านยังมี กาย ใจ จิตอยู่ครับ

ถึงแม้จะแยกจากกันอย่างสิ้นเชิง แต่ก็สามารถเจริญพรหมวิหาร 4 ได้ครับ

ต่อเมื่อท่าน ไม่มีร่างกาย และ จิตใจ แล้วเท่านั้นครับ ถึงจะเจริญพรหมวิหาร 4 ไม่ได้ครับ

สาธุครับ

 

เท่าที่ผมเคยอ่านบ้างนิดๆหน่อยๆ พอทราบว่าแม้ในพระอริยเจ้าชั้นโสดาบัน ก็ยังหลง ลืมได้ครับ แต่ท่านไม่หลงในอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

จากที่คุณกล่าวมา เข้าข่ายจิตเที่ยงหรือเปล่าครับ

 

สิ่งที่ควรสนใจ และ กระทำ คือ การปฎิบัติธรรมภาวนาครับ

อย่าได้สนใจในสิ่งที่อยู่ไกลเกินครับ เพราะจะทำให้เกิดความสงสัยครับ

เมื่อสงสัยใคร่รู้ ก็จะเป็นเหตุให้สภาวะจิตติดข้องครับ และ จะเกิดการเบื่อหน่ายในการปฎิบัติครับ

สาธุครับ

 

เมื่อเห็นความจริงแท้ของโลก ย่อมที่จะรีบเร่งปฎิบัติครับ เพราะเห็นหนทางแล้ว

การหลงลืมย่อมเกิดขึ้นได้กับผู้ที่ยังมีสมาธิเพียงน้อยนิดครับ

ถึงจะไม่หลงทางในการปฎิบัติ แต่ก็ต้องหมั่นปฎิบัติธรรมภาวนา เพื่อบำรุงจิตครับ

เมื่อจิตเที่ยง ย่อมเห็นความไม่เที่ยงของโลก สภาวะนิ่งสงบจะทำให้เห็นครับ

สาธุครับ

 

การนึกคิดเอาเอง โดยที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง ย่อมไม่มีผลอันใด

การปฎิบัติจนมี สติ สัมปชัญญะ บริบูรณ์ จริงๆ จึงจะมีผลมาก

จะกระทำสิ่งใดย่อมรู้เห็นด้วยความเป็นจริง รับรู้ได้รวดเร็ว เข้าใจได้ง่ายดาย

เป็นการสำรวมระวัง กาย ใจ จิต อยู่เสมอ เฝ้าดูจนรู้เห็นอย่างแท้จริง

จึงเกิดความเบื่อหน่าย คลายอยาก ลดมานะ ละทิฎฐิ ที่แท้จริง

ความโกรธ ความโลภ ความหลง จะลดน้อยลงตามลำดับ นี่คือทางที่ควรจริญ

สาธุครับ