ไม่รู้จักกัน

เรื่อง “รู้นอก ไม่ประเสริฐเท่า รู้ใน”

(โอวาทธรรม หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)

แม้จบพระไตรปิฎกหมดแล้ว จำพระธรรมได้มากมายมีคนเคารพนับถือมาก ทำการก่อสร้างวัตถุได้อย่างมากมาย หรือสามารถอธิบายถึง “อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา” ได้อย่างละเอียดแค่ไหนก็ตาม ถ้ายังประมาทอยู่ก็ยังว่าไม่ได้รสชาติของพระพุทธศาสนาแต่ประการใด เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นของภายนอกเท่านั้น

เมื่อพูดถึงประโยชน์ก็เป็นประโยชน์ภายนอก คือเป็นไปเพื่อสงเคราะห์สังคม เพื่อสงเคราะห์ผู้อื่นเพื่อสงเคราะห์อนุชนรุ่นหลัง หรือเพื่อสัญญลักษณ์ของศาสนาวัตถุ ส่วนประโยชน์ของตนที่แท้นั้นคือ ความพ้นทุกข์ จะพ้นทุกข์ได้ ก็ต่อเมื่อ “รู้จิตหนึ่ง”

• จิตที่ส่งออกนอก เป็นสมุทัย
• ผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออกนอก เป็นทุกข์
• จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นมรรค
• ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ

_/|\_ _/|\_ _/|\_

 

การภาวนานั้นไม่ต้องสอนกันมาก
ให้ดูลงไปที่กายใจ
เพราะกายและใจจะสอนเราเอง
ของจริงนั้นไม่ต้องอาศัยตำรา
ไม่อาจเรียนจากตำรา ไม่อาจหาเอาจากสิ่งใด
แม้แต่คำจากหลวงปู่ก็สอนไม่ได้
แม้พูดไปเท่าใด ก็ไม่อาจเข้าถึงจิตถึงใจ
หากไม่มีความเพียร
ขอให้ทำให้มาก และใจเรานั่นแหละมันจะสอนตัวเอง

หลวงปู่อว้าน เขมโก
_/|\_ _/|\_ _/|\_



เกิดก็เห็นที่กาย
แก่ก็เห็นที่กาย
เจ็บก็เห็นที่กาย
ตายก็เห็นที่กาย

สุขเวทนาเห็นที่ใจ
ทุกขเวทนาเห็นที่ใจ
อุเบกขาเวทนาเห็นที่ใจ

 

สัตว์โลกล้วนมีกรรมเป็นของตนเอง
ต่างคนก็ต่างเกิดมาทำหน้าที่กันไปตามกิเลส กรรมและวิบาก

เค้ามาเกิดเพื่อชดใช้อกุศลวิบากกรรม
เค้ามาเกิดเพื่อเสวยกุศลวิบากกรรม
เค้ามาเกิดเพื่อสั่งสมบารมี
เค้ามาเกิดตามสัญญา
เค้ามาเกิดเพื่อทำนิพพานให้แจ้ง

ปฏิเสธไม่ได้ว่า กิเลส ตัณหาและอุปาทาน เป็นตัวขับเคลื่อนโลกให้หมุนไป

ทางเข้า ทางออก อยู่ที่ใจ

สรรพสิ่งล้วนมีจุดกำเนิด จุดกำเนิดและจุดจบอยู่ที่เดียวกัน

กามห่อหุ้มกาย กามห่อหุ้มใจ
จะเอาออกก็เสียดาย เพราะยึดมั่นว่าเป็นของตน หวงแหนไว้

ข้าพเจ้าขอนอบน้อมแด่พระพุทธเจ้า ด้วยคำสอนของ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มิใช่ตัวตนของเราจริง_/|\_ _/|\_ _/|\_

ข้าพเจ้าขอกราบไหว้พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ข้าพเจ้าขอนอบน้อมแด่พระพุทธเจ้า ด้วยพระธรรมคำสั่งสอน ความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มิใช่ตัวตนของเราจริง_/|\_ _/|\_ _/|\_

กิเลสนั้นมีอยู่ แต่ก็ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่ของเรา

 

พระท่านบอกว่า...ปลามันไม่เคยหลับตา แต่ก็ยังติดเบ็ด มีตาอย่างเดียวไม่พอ ต้องมีปัญญาด้วย

เกิดและดับที่อายตนะก็จบ
เพราะหิวอารมณ์จึงต้องปรุงแต่ง

 

พูดออกเสียงน้อย แต่พูดในใจเยอะ
ผัสสะมีน้อย พูดกับเด็กก็ไม่มีฟีดเบค พูดกับแมวก็ไม่มีฟีดแบค
ก็เลยพูดแค่ตามเหตุ มีเหตุมาก็พูดไป
อยู่เฉยๆ ก็ดูๆ ไป

สัญญาเกิดทางอายตนะและสั่งสมลงที่สมอง
ทั้งเนื้อทั้งตัวคือขันธ์ห้า
ขันธ์ห้า ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา...อันนี้คือท่อง

จิตตภาวนา เห็นเหตุของทุกขเวทนา
จิตตภาวนาปล่อยวางทุกขเวทนา
จิตที่ขาดภาวนา ขาดบริกรรม ขาดกรรมฐาน ขาดอุบายธรรม ย่อมปล่อยให้ไหลไปตามห้วงอารมณ์

คุยบ่อยๆ พูดบ่อยๆ ก็เฝือ

 

การดำเนินชีวิตเป็นลูทีน ทำเหมือนเดิมทุกวัน ทั้งกลางวันและกลางคืน เพราะมันมีอยู่แค่นั้นเอง สำหรับเราเหมือนเดิมทุกวัน ไม่มีอะไรทำให้ใจกระเพื่อมได้อีก

แม้เแต่คำพูดก็พูดเดิมๆ ทุกวัน ใช้ไม่กี่ประโยคเลยในแต่ละวัน พูดเหมือนเดิมเป็นสแตนดาร์ดไปแล้ว

ถ้าเห็นชัดในเป้าหมาย ในกิจ ก็จะเห็นชัดในกิริยา ไม่มีอะไรที่ไม่เหมือนเดิม

รู้อะไรถ้ารู้แล้วไม่พ้น วางรู้นั้นซะ เพื่อก้าวไปรู้ในสิ่งที่ทำให้พ้นไป

สิ่งที่ไม่ใช่ประโยชน์ก็เหมือนจอกแหนที่คอยปกคลุมผืนน้ำไว้ จอกแหนเป็นสิ่งที่ต้องตักออก เพื่อเปิดหน้าผืนน้ำให้สามารถมองเห็นลงไปน้ำ

ทำเหมือนเดิมทุกวัน แล้วที่ทำเหมือนเดิมทุกวันนั้นก่อเกิดความเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง เปลี่ยนไปทางไหนบ้าง

ธรรมที่พระพุทธองค์ทรงค้นพบนั้น ล้วนชี้เข้ามาหาตัว
ตราบใดที่ยังไปเห็นที่อื่น ไม่เห็นที่ตัว ก็ยังไม่พบสัมมาทิฐิ

 

“หลายๆคน
เอาแต่ทำความดี
เอาแต่ทำบุญกุศล

แต่ไม่ค่อยเปิดใจ
รับรู้ความจริงตามกฎธรรมชาติ

เมื่อประสบกับความเสื่อม
หรือสิ่งอันไม่เป็นที่รักที่พอใจ
จึงยังเกิดทุกข์มากอยู่

คนสองคนที่เป็นโรคเดียวกัน
คนหนึ่งเข้าวัดทำบุญ..
แต่เป็นทุกข์มาก

อีกคนหนึ่ง..
ไม่ได้เข้าวัด
แต่เข้าใจธรรมชาติ..
เข้าถึงธรรม
เขากลับอยู่อย่างสงบสุข

ธรรมะไม่ได้ป้องกันเราไม่ให้แก่
ไม่ให้เจ็บ ไม่ให้ตาย ไม่ให้สูญเสียได้

แต่ธรรมะเป็นเรื่องของ
การใช้สติปัญญามอง
และเข้าใจธรรมชาติ
ว่าเราจะทำใจเช่นไร
จึงจะไม่เกิดทุกข์...

-พระไพศาล วิสาโล-

 

อ่านเจอนำมาฝากค่ะ

อยากให้อ่าน ช้า ๆ สบายๆ

เมื่อตอนที่นกยังมีชีวิตอยู่
มันจะกินมดเป็นอาหาร
แต่ . . เมื่อมันตาย
มันก็จะถูกมดกินเป็นอาหารเช่นกัน

. . . ต้นไม้หนึ่งต้น . . ,
สามารถทำเป็นไม้ขีดไฟได้เป็นล้านๆก้าน
แต่ไม้ขีดไฟเพียงหนึ่งก้าน
ก็สามารถเผาต้นไม้ได้เป็นล้านๆต้นเช่นกัน

จงอย่ามองข้ามคนที่ด้อยกว่า
เพราะหลงตัวเองว่ายิ่งใหญ่

อย่ามองข้ามลูกค้ารายเล็ก
ไม่เห็นคุณค่าของพวกเขา
เพราะสักวันหนึ่งเขาอาจ
เป็นลูกค้ารายใหญ่ของเราก็เป็นได้

อย่าคิดว่าเราแข็งแรง
ไม่มีวันป่วยเพราะอายุยังน้อย
โลงศพไม่ได้มีไว้ใส่คนแก่
แต่มีไว้ใส่คนตาย

อย่าคิดว่าฉันรวย
ใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย
สักวันเงินเพียง1พัน
อาจมีค่ามากมายในวันตกอับก็ได้

ไม่มีอะไรแน่นอนในชีวิต
ใหญ่ได้ก็เล็กได้
รวยได้ก็จนได้
แข็งแรงได้ก็ป่วยได้
เกิดได้ก็ต้องตายได้
ทุกคนไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า
ท่องจำให้ขึ้นใจ
"อย่าหลงตนอย่าลืมตัว"
และที่สำคัญ
"ข้าจะไม่ประมาท"
กับชีวิตอีกต่อไป..

จะไม่ว่างแค่ไหนก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี

แม้ว่าบางครั้งติดต่อเพื่อนได้ยาก
แต่ก็ให้คิดถึงเสมอ..

กลางวันดื่มน้ำให้มาก
กลางคืนดื่มน้ำให้น้อย

วันหนึ่งดื่มกาแฟไม่ควรเกิน2แก้ว

Cr. เล่าสู่กันฟัง
จากเฟสบุค...Adisorn Pipopsophonchai

 

ปล่อยให้อกุศลกลืนกิน เพราะขาดภาวนา
ภาวนาเริ่มต้นจากศีล สมาธิ
ถ้ามีศีล มีสมาธิ ก็จะมีปัญญา
ศีล สมาธิ ปัญญา คือภาวนา ต้องครบองค์สาม

สัตว์มีกี่ประเภท รู้ไหม?
สัตว์นรก สัตว์เดรัจฉาน สัตว์ประเสริฐ
เป็นภูมิของมนุษยโลก

สัตว์ประเสริฐ ได้แก่ มนุษย์ที่มีศีล 5 ครบ
สัตว์นรก ได้แก่ มนุษย์ที่ทำผิดศีล5
สัตว์เดรัจฉาน ได้แก่ สัตว์นรกที่ได้รับโทษจากการผิดศีล5 ในนรกแล้ว กลับมาเกิดเพื่อชดใช้เศษอกุศลกรรม

จิตเรายังวนเวียนอยู่ในมนุษยโลกหรือไม่?

ส่วนเทวโลกกับพรหมโลกนั้น ก็คือ มนุษย์ผู้มีศีลบารมี ทานบารมี และภาวนา

เรียนรู้แล้วก็นำมาใช้

นักบัญชีรับรู้เฉพาะข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อองค์กรเท่านั้น
ข้อมูลที่ทำให้เสียประโยชน์ นักบัญชีจะไม่รับรู้เพื่อบันทึก
จิตตภาวนาก็มีคุณสมบัติลักษณะอย่างนั้น

 

อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ
เราไม่ใช่ซุปเปอร์แมน ซุปเปอร์ฮีโร่ หรือยอดมนุษย์

อวิชชาอยู่ที่ไหน อายตนะ วิญญานธาตุเกิดปรากฏที่อายตนะเมื่อกระทบรูป เสียรู้ตลอด เมื่อใดที่ส่งจิตออกนอก เมื่อนั้นย่อมเกิดผัสสะ เกิดผัสสะแล้วไง?

เหมือนวงดนตรีที่พอลีดเดอร์ยกไม้ขึ้น ก็บรรเลงกันไป ไม่สนใจว่าคนฟังคนดูจะคิดยังไง ต้องบรรเลงไปจนกว่าจะจบเพลง

ต่างก็อ้างว่าตนถูก ถูกจริงๆ นั่นแหละ...ถูกสวมเขา

โลกมนุษย์มีกุศลให้ทำ มีพุทธสาวกให้เห็น มีพระธรรมเทศนาให้ฟัง ให้ศึกษาเรียนรู้ และนำไปปฏิบัติตาม จะต้องการอะไรอีก

 

ตอนเด็กๆ บ้านอยู่ใกล้โรงหลอมเหล็ก เช้าๆ เดินไปโรงเรียนต้องเดินผ่านโรงหลอม เหล็กที่ถูกเผาไฟเป็นสีแดงฉาน ความร้อนแผ่กระจายออกโดยรอบ ร้อนมาก ต้องรีบเดินให้ผ่านไปเร็วๆ

ไฟนรกร้อนกว่านั้นอีก ไม่ต่างจากความร้อนของโรงหลอมเหล็ก แต่โรงหลอมเหล็กยังมีวันที่ไม่ร้อนเพราะหยุดหลอม แต่ไฟในนรกไม่มีวันหยุดลุกโพรง จะหยุดก็ต่อเมื่อมีพระพุทธเจ้าเสด็จลงไปโปรดสักครั้งหนึ่ง ซึ่งนานมากกว่าจะมีพระพุทธเจ้ามาอุบัติขึ้นบนโลก

มีผู้บอกว่านรกบนดินนี่แหละทนได้ยาก ความโลภ ความโกรธ ความหลง ทนได้ยาก ก็จริงอย่างที่เค้าบอก นี่แค่นรกบนดินยังแทบทนกันไม่ได้ แล้วนรกจริงๆ ล่ะ จะทุกข์ทรมานขนาดไหน

คิดดี พูดดี ทำดี ความคิดของเราต้องไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ไม่นินทาว่าร้าย ไม่ส่อเสียด ไม่สาปแช่งใคร ทำให้ได้ตามที่บอกไป รับรองไม่ตกนรก พูดแต่คำที่เป็นสัจจะ

 

เอามาฝากค่ะ จากโพสต์ทูเดย์

เรื่องของธาตุ 6 ในคัมภีร์พระวิภังค์ ใน “สุตตันตภาชนีย์” ซึ่งแสดงไว้ 3 นัย คือ

ธาตุ 6 นัยที่ 1 ได้แก่ ปฐวีธาตุ อาโปธาตุ เตโชธาตุ วาโยธาตุ อากาศธาตุ และ วิญญาณธาตุ

ธาตุ 6 นัยที่ 2 ได้แก่ สุขธาตุ ทุกขธาตุ โสมนัสสธาตุ โทมนัสสธาตุ อุเปกขาธาตุ และ อวิชชาธาตุ

ธาตุ 6 นัยที่ 3 ได้แก่ กามธาตุ พยาปาทธาตุ วิหิงสาธาตุ เนกขัมมธาตุ อัพยาปาทธาตุ และ อวิหิงสาธาตุ

 

☘️“กามธาตุ” คือ ความตรึกอย่างแรง ความดำริ อันประกอบด้วยกาม ความที่จิตแนบอยู่ในอารมณ์ ความที่จิตแนบสนิทอยู่ในอารมณ์ ความยกจิตขึ้นสู่อารมณ์ มิจฉาสังกัปปะ นี้เรียกว่า กามธาตุ ชั้นต่ำมีอเวจีนรกเป็นที่สุด ชั้นสูงมีเทวดาชั้นปรนิมมิตวสวัตตีเป็นที่สุด ขันธ์ ธาตุ อายตนะ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ที่ท่องเที่ยวอยู่ในระหว่างนี้ นับเนื่องอยู่ในระหว่างนี้ นี้เรียกว่า กามธาตุ

 

☘️“พยาปาทธาตุ” คือ ความตรึกอย่างแรง อันประกอบด้วยพยาบาท ฯลฯ มิจฉาสังกัปปะ นี้เรียกว่า พยาปาทธาตุ อีกนัยหนึ่ง ความที่จิตอาฆาต ในอาฆาตวัตถุ 10 ความอาฆาตมีกำลัง ความกระทบ ความแค้น ความโกรธ ความกำเริบ ความกำเริบหนัก ความคิดประทุษร้าย ความคิดประทุษร้ายยิ่ง ความคิดประทุษร้ายหนัก ความที่จิตพยาบาท ความมีใจประทุษร้ายยิ่ง ความโกรธ กิริยาที่โกรธ สภาพที่โกรธ ความคิดประทุษร้าย กิริยาที่คิดประทุษร้าย สภาพที่คิดประทุษร้าย ความพยาบาท กิริยาที่พยาบาท สภาพที่พยาบาท ความพิโรธ ความแค้น ความดุร้าย อาการที่พูดไม่ยั้ง ความที่จิตไม่แช่มชื่น นี้เรียกว่า พยาปาทธาตุ

 

☘️“วิหิงสาธาตุ” คือ ความตรึก ความตรึกอย่างแรง อันประกอบด้วยวิหิงสา (ความเบียดเบียน) ฯลฯ มิจฉาสังกัปปะ นี้เรียกว่า วิหิงสาธาตุ บุคคลบางคนในโลกนี้ ย่อมเบียดเบียนสัตว์ทั้งหลายด้วยวัตถุอย่างใดอย่างหนึ่ง คือ ฝ่ามือ ก้อนดิน ท่อนไม้ ศัสตรา หรือ เชือก ความข่มเหง ความข่มเหงอย่างแรง ความเบียดเบียน ความเบียดเบียนอย่างแรง ความขึ้งเคียด ความเคียดแค้น ความเข้าไปเบียดเบียนผู้อื่น นี้เรียกว่า วิหิงสาธาตุ

 

☘️“เนกขัมมธาตุ” คือ ความตรึกอย่างแรง อันประกอบด้วยเนกขัมมะ (ความออกจากกาม) ฯลฯ สัมมาสังกัปปะ นี้เรียกว่า เนกขัมมธาตุ กุศลธรรมแม้ทั้งหมด ก็เรียกว่า เนกขัมมธาตุ

 

☘️“อัพยาปาทธาตุ” คือ ความตรึก ความตรึกอย่างแรง อันประกอบด้วยความไม่พยาบาท ฯลฯ สัมมาสังกัปปะ นี้เรียกว่า อัพยาปาทธาตุ ความมีไมตรี กิริยาที่มีไมตรี สภาพที่มีไมตรี ในสัตว์ทั้งหลาย ✨เมตตาเจโตวิมุตติ✨ นี้เรียกว่า อัพยาปาทธาตุ

 

☘️“อวิหิงสาธาตุ” คือ ความตรึก ความตรึกอย่างแรง อันประกอบด้วยอวิหิงสา (ความไม่เบียดเบียน) ความดำริ ความที่จิตแนบอยู่ในอารมณ์ ความที่จิตแนบสนิทอยู่ในอารมณ์ ความยกจิตขึ้นสู่อารมณ์ สัมมาสังกัปปะ นี้เรียกว่า อวิหิงสาธาตุ ความกรุณา กิริยาที่กรุณา สภาพที่กรุณา ในสัตว์ทั้งหลาย ✨กรุณาเจโตวิมุตติ✨ นี้เรียกว่า อวิหิงสาธาตุ

 

อรรถกถาอธิบายไว้ ขอสรุปโดยย่อดังนี้

กาม ได้แก่ กาม 2 คือ วัตถุกาม และ กิเลสกาม ในกามทั้ง 2 นั้น ธาตุที่ประกอบด้วยกาม หมายถึง กิเลสกาม เป็นชื่อของกามวิตก (ความตรึกในกาม) ชื่อว่า กามธาตุ และ ธาตุ คือ กาม นั่นเอง หมายถึง วัตถุกาม ก็ชื่อว่า กามธาตุ คำนี้เป็นชื่อของกามาวจรธรรม

 

พยาปาทธาตุ เป็นชื่อของพยาบาทวิตก คือ ความตรึกในพยาบาท ธาตุ คือ พยาบาท นั่นเอง ชื่อว่า พยาปาทธาตุ

วิหิงสาธาตุ เป็นชื่อของ วิหิงสาวิตก คือ ความตรึกในการเบียดเบียน วิหิงสาธาตุ เป็นชื่อของการเบียดเบียนสัตว์อื่น วิหิงสา หมายถึง เจตนาเป็นเหตุเบียดเบียนสัตว์ มีลักษณะตรงข้ามกับกรุณา เป็นบ่อเกิดแห่งทุกข์