ไม่รู้แต่ไม่หลง ยังนิพพานได้ ส่วน "รู้แต่หลงรู้" ยังนิพพานไม่ได้

ใบไม้กำมือเดียว นิพพานได้
ไม่รู้อะไรอีกเยอะ แต่ไม่หลง
นิพพานได้


รู้มาก หลงรู้ ติดรู้ ยังนิพพานไม่ได้
ฝึกจิต "ฝั่งฝ่ายรู้" จิตรู้ จึงไม่นิพพาน
เพราะตอกย้ำซ้ำทำกิจ "ผู้รู้-ตัวรู้" ไม่จบสิ้น

 

ไม่รู้ ...


ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรดีในโลกนี้
ไม่รู้ว่ามันดีหรือที่จะเอาอะไร?
แล้วเอาอะไรดีละ


ไม่รู้ว่ะ ...

 

ไม่รู้ ...


ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรดีในโลกนี้
ไม่รู้ว่ามันดีหรือที่จะเป็นอะไร?
แล้วเป็นอะไรดีละ


ไม่รู้ว่ะ ...<!-- google_ad_section_end -->

 

ไม่รู้ ...


ไม่รู้ว่าจะยึดถืออะไรดีในโลกนี้
ไม่รู้ว่ามันดีหรือที่จะยึดถืออะไร?
แล้วยึดถืออะไรดีละ (ยึดถือคุณ
ธรรมดีไหม? ความดี ดีไหม ก็ไม่รู้)


ไม่รู้ว่ะ ...<!-- google_ad_section_end -->

 

ไม่รู้ ...


ไม่รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิดในโลกนี้
ไม่รู้ว่ามันถูกหรือผิดอะไร?
แล้วอะไรถูกอะไรผิดละ


ไม่รู้ว่ะ ...<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->

 

คุณ จขกท รู้วิธีติดต่อกับคนขับUFO ไหมค่ะ
ช่วยบอกหน่อย

 

แล้วคุณละยัง "รู้" อยู่ไหม?


"รู้" ตัวนั้น มันยังอยู่ตัวไหม?

 

ไม่รู้เหมือนกัน


...

 

ไม่ใช่การปฏิเสธตัวรู้
แต่ "ถึงที่สุดแห่งรู้"
จนไม่เหลือที่จะรู้


ก็เท่านั้น ...

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=APInRKQQoUQ]Erika - I don't know - YouTube[/ame]

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=tO4dxvguQDk]Norah Jones - Don't Know Why - YouTube[/ame]

 

"มโนธาตุ" ที่เหลือจากการดับขันธปรินิพพานของพระพุทธเจ้า


ยังคงดำรงอยู่ จนกว่าจะจบพันธสัญญา ตามจิตอธิษานที่ตั้งไว้ว่าจะให้
พระพุทธศาสนามีอายุครบ 5,000 ปี มโนธาตุนี้ ไม่ติด "ภาวะ" จึงอยู่
เหนือ "ภพ" ไม่ต้องอยู่ในภพภูมิใดๆ จึงปรากฏได้ทุกภพภูมิ ทุกสถานที่
ทุกเวลา เป็น "ตัวตนภาคสว่าง" ที่เหลืออยู่ของพระพุทธเจ้าสมณโคดม
และทำหน้าที่ "ภาคสว่าง" เป็น "พระเจ้าแสงแห่งธรรม" ที่สว่างไสวโดย
ธรรม สมพระนามของมหาโพธิสัตว์ "อาภา" (ที่แปลว่า "แสงสว่างไสว")
ซึ่งยังไม่นิพพาน (อนึ่ง นิพพานไม่ติดทั้งมืดและสว่าง ผู้ยังติดในภาคสว่าง
ก็ยังไม่นิพพานเช่น ตัวตนภาคสว่างที่บรรลุอรหันต์แล้วบนสุขาวดีทั้งหลาย)


แต่การยังไม่นิพพานทั้งหมดของพระพุทธเจ้าพระองค์นี้ ไม่ผิดแต่อย่างใด
เพราะพระพุทธเจ้าพระองค์อื่นๆ ยังทรงมีอายุถึง 8 พันปีบ้าง 8 หมื่นปีบ้าง
จะเป็นไรไป ถ้าพระเจ้าแสงแห่งธรรม จะดำรงอยู่สัก 5 พันปี ก่อนจะนิพพาน

 

รู้แต่หลงรู้ = ขาดสติ

พอขาดสติ ปัญญาไม่เกิด แสดงว่าไม่เคยรู้นิพพาน มีแต่โมหะ หลงรู้ตั้งแต้นจนจบ

ไม่เคยรู้ ศีล5 มีผลให้เกิดปัญญา

ไม่เคยรู้ว่า มรรค 8 เดินยังไง

สรุป มีแต่สมถะเพียวๆ ขาดวิปัสสนา ยิ่งฉลาดมาก+ทุศีล(ศีลทะลุ)

ไม่เห็นความสำคัญของศีล ของมรรค8 ต่อไปจะเข้าสู่มิจฉาทิฏฐิได้ เพราะมันตัน

ขึ้นสูงสุดทางสมถะเกิดผู้รู้แล้วตัน ไม่มีปัญญาเดินมรรค8 ไม่มีศีล สมาธิไม่มี ปัญญาไม่เกิด

ต่อไปลูกตุ้มมันก็จะเหวี่ยงไปทางเสื่อม ไหลลงต่ำ เพราะขาดศีล ไม่มีศีลรักษาจิต

อนาคต ก็คิดเอาเอง ไปอบายภูมิหรือเปล่า ศีลไม่มี สัจจะไม่มี ฌาณเสื่อมแน่นอน

ฤาษีที่ฝึกฌาณสมาบัติ เขารักษาศีลและสัจจะ ถึงยังไม่เสื่อม แต่ไม่เที่ยงไม่ใช่นิพพาน

รอวันเสื่อมอยู่เท่านั้น อยู่ที่จะทรงความดี รักษาศีลและสัจจะได้นานแค่ไหน

นิพพาน คือ สภาวะ อโมหะ อโลภะ อโทสะ (ถาวรไม่เสื่อม)

ส่วนฌาณสมาบัติให้ผลนิวรณ์ดับชั่วคราว เป็นสภาวะ อโลภะ อโทสะ อโมหะ ชั่วคราว(ซึ่งไม่ใช่นิพพานแค่คล้ายๆ)

แต่โทสะโลภะโมหะยังอยู่ครบในสภาวะปุถุชน พอออกจากฌาณสมาบัติ ก็เสื่อมเป็นปกติเพราะขาดปัญญา

พระอริยะเจ้า เข้าฌาณสมาบัติ ออกจากฌาณสมาบัติแล้วก็ไม่เสื่อม เพราะมีปัญญารู้แจ้ง

 

เมื่อ "พระเจ้าแสงแห่งธรรม" จุดประกายท่านจนสว่างแล้วจนหมดสว่างจึงนิพพาน


"พระเจ้าแสงแห่งธรรม" (มโนธาตุที่เหลือของพระพุทธเจ้าหลังดับขันธปรินิพพาน) จะจุด
ประกายไฟให้ท่าน ดุจ ดวงอาทิตย์ดวงใหญ่ที่ให้ความสว่างแก่ปวงสัตว์ หรือ แหล่งไฟใหญ่
ที่จุด "เทียน" เล่มต่อๆ ไป ทำให้ท่าน "ลุกโชนสว่างไสวขึ้น" จากนั้น ดวงเทียนของท่านก็
จะ "ถูกเผาใหม้ให้สว่างไสว" กิเลสจะกลายเป็นเชื้อเพลิง จนถึงที่สุดแห่งการเผาใหม้ จึงจะ
หมดสิ้นเชื้อ ไม่เหลืออีก (หากไม่มีการเติมเชื้อต่อไป) ใหม้ถึงที่สุดใหม้ก็จบใหม้ ดับลงเอง
สว่างสุดสว่างก็สิ้นสว่างเอง หากยังไม่สิ้นสว่างก็ยังติดสว่าง ติดกิจส่องสว่าง ไม่นิพพานได้


เมื่อ "พระเจ้าแสงแห่งธรรม" ผู้สว่างไสว (อาภา) นั้นยังดำรงอยู่ ท่านไม่จำเป็นต้องพึ่งพา
ตำรา, หรือวัตถุใดๆ บนโลกใบนี้อีก เพียงรับ "แสงธรรม" จากพระเจ้าแสงแห่งธรรมนั้น ก็จะ
สว่างไสวโดยพลัน กระบวนการเผาผลาญกิเลสก็จะเริ่มต้นขึ้น ดำเนินไปจนสุดเอง ในที่สุด

 

ไม่รู้


ไม่รู้จะก่อกรรมอะไรดี? ทั้งกรรมดี กรรมชั่ว?
ทำกรรมดี ดีไหม? ไม่รู้สิ ทำไปทำไม เพื่ออะไร?
ทำกรรมชั่ว ดีไหม? ไม่รู้สิ ทำไปทำไม เพื่ออะไร?


ไม่รู้ว่ะ ...


ไม่รู้


ไม่รู้ว่าจะรักษาศีลไหม? รักษาไว้ทำไม?
ไม่รู้ว่าจะผิดศีลดีไหม? ผิดศีลไปทำไม?


ไม่รู้ว่ะ...

 

"ตัวตนของการรักษาศีล"
คือ ตัวตนที่ไปเกิดยังพรหมโลก


มิใช่การหลุดพ้นจากตัวตนอย่างแท้จริง
ยัง "รักษาศีล" อยู่อีกหรือ?
(พระรูปหนึ่งถาม นึกว่าปฏิบัติ
จนเป็นปกติไม่ต้องรักษาแล้ว)

 

รักษาศีล จนเป็นปกติ ไม่ต้องรักษา
สว่างไสว จนสุดสว่าง ไม่ต้องสว่างอีก
มืดสุดมืด จนไม่เหลือมืด ไม่ต้องมืดอีก
รู้จนสุดรู้ จน "แม้ไม่ต้องรู้ ก็ไม่ต่างจากรู้"


เรียกว่า "ปกติไปแล้วตามธรรมชาติ" ...

 

ถ้าคนพูด เป็นพระอรหันต์ ก็พูดไม่ผิด

แต่ถ้าคนพูดยังเป็นปุถุชน มีโอกาสเกิดเป็นนิตยมิจฉาทิฏฐิ สูงมาก

มันต่างกันที่เนื้อใน ถ้าเนื้อเน่าพูดอย่างไรก็ผิด

คนทุศีล คนไม่มีศีล เอาคำพระพุทธเจ้ามาพูดสอน ก็พาคนให้หลงผิด

เพราะคนทุศีลมันทำผิดศีล คนอื่นเห็นทำตามก็ไปอบายภูมิเหมือนกัน

ตัวพาไปอบายภูมิคือการกระทำ ไม่ใช่คำพูดของคนไม่รู้

 

ใครจะไม่อรหันต์ มันก็ไม่ผิดอะไรหรอก
ธรรมชาติ มีความหลากหลายของมันเอง
มีหน้าที่ มีกิจของมันเองทั้งนั้น ไม่มีอะไรผิดหรอก


มีอะไรผิดให้จับอยู่อีกหรือ?

 

ไม่มีอะไร อยากพูดเฉยๆ เผื่อมีคนอยากฟัง

แค่นี้นะ