"ไม้เรียวฟาดผู้รู้ "

เคร ไปขรี้ ให้เรียบร้อย

 

แสดงว่าไม่เข้าจายที่หวีเขียน
ปัญญาทำงานจบ ดับเองออโต้ ไม่มีค้าง เพราะมัคสมังคีเข้าขณะจิตเดียว

แต่ตัวที่ค้างคือตัวยึดสภาวะของปัญญาที่ทำงานจบไปแล้วต่างหาก เช่นว่า เอ้ย เมื่อกี้ไรวะคะ เทพมาก ดีย์มาก ดีย์งาม ตัวยึดตัวนี้คือกิเลส มันจะไม่ยอมปล่อยตัวปัญญาที่ดับไปแล้วง่ายๆ หรอก เพราะมันชอบสภาวะนี้

หลุดก่อนค่อยรู้ เรียกปล่อยวางของจริง รู้จริง
รู้ก่อนหลุด เรียกปล่อยวางเสิ่นเจิ้น

 

พรี่ว่า หวี เขียนเอง งงเอง

เดี๋ยวก้ไป ช่วยวาง เดี๋ยวก็วางเอง


ของแท้ ไม่มีหรอก ไปช่วยมันวาง
มีแต่ของไม่แท้ ต้องไปช่วยวาง


ไปคลี่ อีกรอบก็ได้

 

ใช้คำผิดชีวิตเปลี่ยน


เปลี่ยนเป็นคำว่า "ยึดสภาวะ" แล้วกัน

 

เจอคำว่า ยึด นี่เข้าทางลุงแมวเลย

สิ้นยึด สิ้นยึด สิ้นแต่ตอนพิมพ์นั่นแหล่ะ ฮ่าๆ

 

คุยกันแค่สองคน

ห้องร้าง...

 

มีจุดมีต่อมแห่งผู้รู้
อยู่ตรงไหน? นั้นแหละตัวก่อภพ..

 

สามคนแล้ว นี่ไง

ทำมะดาของห้อง นี่ล่ะ

 

สามคน จริงด้วย. อิอิ
ลืมนับตัวเอง..

 

มีจุด มีต้อม ก็เป็นเครื่อง ฝึก ฝึกไปจนถึง แสงสุดท้าย

 

จิตทุกดวงจะอยุ่ใต้อำนาจของ พระไตรลักษณ์สามอย่าง อยู่ตลอดเวลา
ตั้งแต่ จิตคนธรรมดา จนไปถึง จิตพระอรหันตะมรรค โน่น
มีแต่เพียง จิตของพระอรหันตะผล เท่านั้น
ที่ไม่อยู่ภายใต้อำนาจของ พระไตรลักษณะสามอย่าง
คือ เป็นจิตที่จะไม่ถูกหลอกอีกแล้ว จะรู้เท่าทันหมดทุกงาน

จอมมาร จึงจะเลิกรังคราญท่าน เพราะหา จิตเลวของท่านไม่เจอแล้ว
จิตดวงนี้ ก็จะ พ้นอำนาจของจอมมาร ทันที
เข้าสู่ แดนนิพพานได้แบบจิตสะอาดหมดจด

 

มีเพียง จิตพระอรหันตะผล เท่านั้น ที่จะไม่เกิดไม่ดับอีก
จิตพระอริยะเจ้า ชั้นที่ต่ำกว่านั้น ยังต้องเกิดดับอีกนาน

 

พระอริยะเจ้า ชั้น พระอรหันตะผล เท่านั้น ที่ปล่อยวางอย่างสมบุรณ์
หรือ ปล่อยวางอย่างเป็นกลาง ได้ด้วยตัวมันเอง

แต่ พระอริยะเจ้า ชั้น พระอรหันตะมรรค ลงมา
จะต้องมีตัวช่วย ก็คือ การฝึกปล่อยวางแบบปลอมๆ เสียก่อน
โดยการ ดึงพระไตรลักษณะสามอย่าง คือ
ความไม่เที่ยง การเป็นทุกข์ การไม่มีตัวเราอยู่ในนั้น
สามอย่างนี้ เมื่อไหร่ที่เกิดกิเลสขึ้นในใจ
จะต้องดึงเอาอย่างใดอย่างหนึ่งออกมาโต้ตอบทันที
ก็คือ เมื่อเกิดกิเลส ก็ให้คิดเรื่องเกิดดับสู้กับมัน
เรื่องความไม่สวยงาม เรื่องความไม่เที่ยง เรื่องการมีทุกข์
เรื่องการไม่มีตัวเราอยู่ เรื่องการไม่มีอยู่จริงของทุกสิ่ง

พิจารณาอย่างนี้ได้เสมอๆ ก็จะได้เป็น พระอริยะเจ้าชั้นใดชั้นหนึ่งทันที

 

จิตทุกดวงอยู่ใต้อำนาจกรรม คือ เหตุปัจจัยให้เป็นไปเพราะเหตุอันใดนั้นขึ้นกับตนเอง กรรมนั้นจึงเป็นเรื่องของบุคคล ไม่ทั่วถึงหรือไม่เหมือนกัน ผลกรรมคือความระลึกถึงกรรมหากกระทบต่อจิตใจที่เป็นกลางซึ่งกระทำแล้วเป็นผลเรียกกรรมชั่วหรืออกุศลกรรม หากไม่กระทบต่อจิตใจที่เป็นกลางก็เสริมให้จิตใจมีกำลัง แต่มันมีสองด้านจริงๆ ส่วนจิตใดที่ไม่มีเหตุแห่งการกระทำใด ย่อมเป็นจิตที่ไม่จำเป็นต้องกังวล ไม่ต้องขวนขวาย ไม่ต้องแต่งเติม กรรมกับจิตจึงต่างกัน เพราะกรรมไม่เป็นไปตามไตรลักษณ์ แต่จิตเป็นไปได้ทั้งตามไตรลักษณ์และไม่เป็นไปตามไตรลักษณ์ ดังนั้นจึงมีความว่า การกระทบ กระทบที่ตรงไหนอย่างไร และรับรู้ด้วยอะไร จึงมีว่า ไม่รู้สิ ไม่เห็นผิดนี่ อะไรทำนองนั้นเกิดขึ้นตลอดเวลา มีคนโพสต์ว่า ถ้าตัดตรงไหนได้ก็ขาด เพราะมันต่อเนื่องกัน ก็เป็นจริง แต่ไม่ใช่จริงเพราะ พระอรหันต์กล่าว หรือหลวงตากล่าว มันควรจะจริงเพราะเราเห็นมัน เห็นความปรวนแปรของมัน เห็นความพยายามของมัน แต่ว่า มันกำลังพยายามทำอะไร ต้องพิจารณาเอา เพราะทางหนึ่งคือ อ้อ นี่มัน.... และอีกทางนึงก็ อ้อ อ้า ... ไปผิดทางก็เพราะตัวเราเอง อย่าโทษใคร ใช่ไหมครับ ท่านนิลกานต์

 

ใช่ครับ แต่น่าจะอธิบายแยกหน่อยครับว่า
อันไหนจิตของพระอริยะเจ้าชั้นไหน
ถ้าท่านสอนแยกได้ดี ท่านก็จะเข้าใจในการปฏิบัติของแต่ละขั้นตอนได้ดี
ในการอธิบายของท่าน ก็จะอธิบายแยกได้ดีเช่นกัน
ผู้ฟัง ก็จะเข้าใจได้ง่ายๆ ว่า อันนี้ จิตของพระอริยะเจ้าชั้นไหนแล้ว

 

ร่างกายยังพอมองเห็นว่า "ไม่ใช่เรา" ได้
ร่างกายทำงานของมันไปเอง
เราไม่ต้องสั่งให้หัวใจเต้น ไม่ต้องสั่งให้สูบฉีดเลือด
ไม่ต้องสั่งให้อาหารที่กินไปย่อย
มันทำของมันเอง ไปตามธรรมชาติ
ใครมาสังเกตุก็พอมองออกว่ามัน "ไม่ใช่เรา" ได้

แต่"จิต"หรือ"วิญญานขันธ์ "ไม่มีทางมองออกเลย
ว่าไม่ใช่เรา
ถ้าไม่ใช้มรรคที่พระพุทธองค์ ให้ทางไว้
ก็ไม่มีทางจะเห็นว่าจิต
วิญญานขันธ์หรือผู้รู้ นี้ไม่ใช่เราได้

พวกเราปล่อยอะไรก็ปล่อย
แต่ไม่เคยปล่อยความยึดในจิตนี้เลย

 

อิอิ แบบที่เดี๊ยนบอกชิมิค๊ะ จิตจริงๆ ไม่มีเรื่องราวอะไรที่มัน ไม่ปรุงแต่ง แค่เพียงรู้อย่างเดียว

 

ฟังหลวงพ่อเยื้อน ให้เข้าใจนะครับ

จิตมีแต่สภาพรู้อย่างเดียว
ไอ้ สภาพรู้อย่างเดียว มันก้คือ อวิชา นั่นแหล่ะ เพราะจิตมันแยกแยะไม่ได้
จนกว่าจะผ่านการอบรมสติ

ถามว่า การฟาดผุ้รู้ หรือ ทำลายผู้รู้ ก็คือการไม่ต้องไปทำอะไร
ไม่ต้องไปเติมไปแต่ง ไปแทรกไปแซง
แต่คือการกำหนดสติ รู้ลงปัจจุบันตามความเป็นจริงที่จิตเป็น

หากไปเติมไปให้ค่า ช่วยจิตมัน ตกม้าตายสะงั้น

ส่วนผลสุดท้าย ก็ ผู้บรรลุธรรมพึงรู้ได้ด้วยตนเอง

 

ทำไมจิตมันโง่ และถูกชักจูงได้ง่ายจัง