“แก้วิปลาส”...

โมทนา สาธุการ....... ธรรม เป็น ธรรม..... มิใช่ ธรรม....ที่ มิใช่ธรรม....


แม้ เราตถาคต จะรู้ถึงปานนี้ ด้วยพระสัพพัญญุตญาณ.....แต่ ก็หาได้ยึดติดในความรู้เหล่านั้น ไม่......และ เพราะไม่ยึดติด จิต จึงหลุดพ้น.....และแม้กระทั่ง พระนิพพาน... เราตถาคต ก็หาได้ยึดติดไม่......

(จาก พรหมชาลสูตร พระไตรปิฎก)



ผู้สนใจในธรรมระดับพื้นฐานนั้น......ย่อมพิจารณาอยู่ว่า เราไม่มีในร่างกาย ร่างกายไม่มีในเรา....เราไม่ใช่ร่างกาย ร่างกายไม่ใช่เรา....จนเห็นแจ้ง ในสภาวะธรรมตามความเป็นจริง.....จะ มีบัญญัติ หรือ ไม่มี ก็ได้....ไม่เป็นปัญหา


ผู้สนใจในธรรมระดับสูง......ย่อมพิจารณาอยู่ว่า ธรรมไม่ใช่ของเรา ตัวเราก็ไม่มี .... จิต ย่อมวางจากความคิดปรุงแต่งทั้งปวง.....จึงหมดปัญหาทั้งปวง......จะ มีบัญญัติ หรือ ไม่มี ก็ได้.....ไม่เป็นปัญหา เช่นกัน....



อนึ่ง วิปัสสนูปกิเลส นั้น.......เกิดขึ้นเฉพาะ ผู้ที่เจริญวิปัสสนาแบบไม่สมดุลแก่จิต เท่านั้น.......ส่วน มิจฉาทิฏฐิ นั้น.....ย่อมเกิดขึ้นกับ ปุถุชนทั่วไป นั้นเอง.....ส่วน พระอริยเจ้าทั้งหลาย นั้น......ย่อมมี ธรรมเป็นเครื่องอยู่ ที่สมควรแก่จิตในทุกๆ ระดับ.....ไม่มีความขัดข้องเลย.....แบ่งเป็น พระเสขะ ที่ยังต้องทำการศึกษาอยู่......กับ......พระอเสขะ ที่จบกิจแล้ว เท่านั้น....จะมีกี่ประเภท หรือ กี่ระดับนั้น....ย่อมเป็น ปัจจัตตัง คือ รู้ได้เฉพาะตน นั้นเอง.....หากมิได้รับการพยากรณ์จาก พระพุทธเจ้า หรือ พระอรหันต์ที่ทรงอภิญญา แล้ว......จะสำรวมตนเองมาก และ มีแต่ความอ่อนน้อมถ่อมตน เป็นที่ตั้ง.......ยกเว้น พระอรหันต์ ที่ออกมาประกาศพระศาสนา จึงต้องทำการ บันลือสีหนาท.....เพื่อ แสดงสัจจธรรม ให้ปรากฏแก่โลก เท่านั้น.....



อนึ่ง การบัญญัติซึ่งพระธรรมใดๆ นั้น.......ย่อมควรแก่ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพียงพระองค์เดียว.......นอกนั้น ไม่ควรแอบอ้างเลย....เพราะ ไม่เกินพระธรรมของพระพุทธเจ้า ไปได้.....ไม่ว่าในส่วนของ สมมติ หรือ วิมุติ.....ก็ล้วนมาจาก พระปัญญาตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า ทั้งสิ้น.....สาวก จึงได้ชื่อว่า สาวก.....เพราะเป็นเพียง ผู้รับฟัง ผู้รับถ่ายทอด แล้วนำมาประพฤติปฏิบัติตาม เท่านั้น....

 

หุหุ ตัวเราก็มีข้อเสียอยู่มาก กำลังปฎิบัติ อิๆ






อืม เเละถ้าเรากำจัดกิเลศ ก่อนที่จะไปฝึกอะไรต่างๆละ????

 

ก็ยิ่งดีใหญ่เลย.......เพราะ อัตตา อุปาทาน มันไม่มีแล้ว ย่อมเรียนรู้ได้ทุกอย่าง.....เมื่อ ความยึดถือในตัวตน มันไม่มีแล้ว......จะเรียนรู้อะไร ก็ง่าย......


ว่าแต่ว่า.....ถ้า กิเลส มันหมดไปแล้ว......จะเอา ความอยากที่ไหน ไปอยากเรียนอะไร อีกละครับ.......เหลือๆ กิเลสไว้หน่อย ก็ดีนะ.......เอาไว้สร้างความดีกันเยอะๆ.......ดู พ่อแม่ครูบาอาจารย์ที่ท่านออกมาช่วยโลก และ เมตตาต่อสานุศิษย์ สิ......ท่านทำอะไร ทำเพื่อตัวของท่านเองบ้างไหม.....ดูท่านเป็นแบบอย่างสิ.....แล้วจะรู้.........



คนที่รู้ว่า ตนเองยังมี ความเลว อยู่นั้น.......คนนั้น ก็ย่อมมีโอกาสที่จะ ดี ได้ครับ..........สาธุ ด้วย....

 

ข้อความของหลวงปู่เข้าใจจริงๆ

 

ครับ

 

"อืม เเละถ้าเรากำจัดกิเลศ ก่อนที่จะไปฝึกอะไรต่างๆละ"

ความที่เราอยากกำจัดกิเลส มันก็เป็นกิเลสด้วย หรือไม่

 

เป็น ฉันทะ ครับ......หนึ่งใน อิทธิบาทธรรม จัดว่า เป็น ธรรม .........หรือจะว่า เอากิเลส ไปละกิเลส ก็ได้ครับ......เมื่อหมดกิเลส......ความอยาก หรือ ฉันทะ นั้น ก็หมดไปด้วย.....แต่จัดเป็นฝ่าย กุศลธรรม แน่นอน......เพราะ สวนทาง กับกิเลส ครับ.......กิเลส มีแต่ ความอยากที่จะสะสม........ธรรมะ นั้น มีแต่จะต้องละ ต้องปล่อยวาง ครับ.......ละความยึดถือ ละความอยากมี อยากเป็น.....ปล่อยวางหมดสิ้น เหลือแต่ทำตามหน้าที่ของตน ด้วยเมตตาธรรมล้วนๆ ครับ......ไม่มุ่งหวัง หรือ คาดหวังอะไรเลย......แต่ก็ เจริญธรรมที่เป็นฝ่ายกุศลต่างๆ ได้อยู่ ตามปรกติครับ เรียกว่า เป็นเครื่องอยู่ หรือ วิหารธรรม โดยที่ ไม่มีความยึดติดใดๆ เลย......

 

ยึดติดในกิเลส ทั้ง ตัว โทสะ กามราคะ จะแก้ด้วยการนั่งสมาธิ หรือวิธีใดดีครับ ตอนนี้ตั้งสัจจะ1เดือน ว่าจะละกามกิจ เพราะเดือนนี้จะครบรอบวันเกิด และจะเตรียมตัวจะบวชในปีนี้ครับ ก็อยากฝึกจิตก่อน กลัวไปบวชแล้วจะเป็นบาปมากกว่าบุญ

ขอความคิดเห็นของผู้มีธรรมโปรดชี้นำทางแห่งบุญ