เรื่องเด่น ” บุพกรรมที่ทรมาน กักขังกักกันวัวควาย ”

” บุพกรรมที่ทรมาน กักขังกักกันวัวควาย ”

“ หลวงตาเจียง คนเมืองเรณู แต่ก่อนมาบวชเป็นนายฮ้อยพ่อค้าไล่ควายไล่วัวไปขายเมืองไทยเลยสระบุรีเข้าเขตอยุธยา

เริ่มเป็นคนเลี้ยงควายให้พวกนายฮ้อยแต่อายุ ๑๖ ปี จนได้อายุ ๖๐ ปี จึงเลิก

จากคนเลี้ยงควายคนต้อนควาย เก็บเงินค่าจ้างและค้าขายมาจนได้เป็นนายฮ้อยใหญ่ ฆ่าคนก็ตายไปหลายคน

เขามักมาปล้นควาย แต่โคราชลงไปสระบุรีผ่านภูเขา เข้าทุ่งกว้าง เมืองกรุงศรีอยุธยา ไปมาไปมา ปีละหลายรอบ แต่หน้าแล้งไปหาหน้าฝน

จนสุดท้ายค้าขายไม่เหลืออะไร ปืนลูกซอง ปืนสั้น โง(งัว)ควาย เป็นเล้าเป็นแลง ร่อยหรอล่มจมไปหมด สุดท้ายแท้ ๆ มาขายปืนกิน

มานึกเห็นโทษตนเองเคยได้ยินเจ้าคุณจันทร์ เขมิโย เมืองนครพนมวัดศรีเทพ ท่านเทศน์เรื่องการค้าขายสัตว์ ค้าขายมนุษย์ ค้าขายเนื้อ ค้าขายยาพิษ ตลอดจนเลี้ยงดักสัตว์กักขังสัตว์มันเป็นบาป ไม่เจริญ จึงไปขอบวชกับท่านเจ้าคุณจันทร์ เขมิโย วัดศรีเทพ เมืองนครพนม

บวชแล้วก็หนีจากบ้าน ดั้นด้นขึ้นไปจนถึงเมืองเชียงใหม่ มีพระเขาแนะนำให้ไปอยู่ด้วย ติดตามไปอยู่ที่ช่อแล เชียงใหม่ จำพรรษาอยู่ด้วยก็หลายพรรษา

ไปเห็นหมากลำใย ก็มาพูดกับผู้ข้าฯ ว่า เขาจะให้กินอยู่หรือ…?

เราก็ว่า ” ให้กิน ” เขามาบอกแล้วว่าจะให้ต้นนั้นกับต้นนั้น พระเณรคนวัดกินได้ ส่วนต้นอื่นเจ้าของสวนเขาจะเอาไว้ขาย

ทีนี้พอหมากลำใยสุก ก็ใช้ให้คนวัดขึ้นไปเก็บเอาไว้ตั้งแต่ตอนหัวค่ำ พอวันพรุ่งนี้เข้าก็เอาถวาย

ผู้ข้าฯ ก็เอาน้อยหนึ่ง เหลือจากพระเณรก็ร้องบอกเขาให้เขาประเคนให้หลวงตาเจียงให้หมด ฉันจังหันอิ่มแล้วก็แกะกินๆ จนหมด เปลือกกองจูนพูนทุกวัน

เราก็ห้ามว่า… “ โห๊ะ หลวงตาอย่าไปกินมากนักเน้อลำไยนี่ กินมากมันร้อนใน ”

บอกก็ไม่ฟัง หลวงตาพวกแก่ว่า…

“ มันอยากกินครับท่านอาจารย์ ”

เราก็ว่า… “ กินไปเถ๊อะ กินไปเถ๊อะ ”

มาปีสุดท้ายที่มาอยู่ด้วย เริ่มป่วยเป็นโรคแผลในกระเพาะลำไส้เป็นแผลจนใส้ซอด

กินอะไรเข้าไปก็ไหลออก กินอะไรเข้าไปก็ไหลออก ร้องอยากกินน้ำ ขอกินน้ำ กินทีก็มาก น้ำเต็มกาตราจระเข้ ขนาดห่ามๆ เทกินเทกินสักพักก็ไหลออก

ป่วยหนักเข้า มาขอนอนอยู่ที่ระเบียงกุฏิบอกว่ามานอนใกล้ท่านอาจารย์ไม่ค่อยเจ็บ ไม่ค่อยปวด

คืนก่อนวันจะตาย มียมทูต ๔ คน ถือโซ่มาคนละเส้นมาตามหา
“ ท่านอาจารย์ครับหลวงตาเจียงอยู่ไหน ” ?

“ ก็นั่นไง นอนอยู่นั่นไง ไม่เห็นหรือ ” เราตอบ ยมทูต ๔ คนนั้นไป

“ ไม่เห็น มันอยู่ไหน ” ยมทูต ๔ คนนั้นตอบ

อีกคนก็ว่า “ มันยังไม่ถึงวันมัน รออีก ๒ – ๓ วัน ก็ได้ ”

ว่าแล้วเขาก็ขยับออกไปอยู่นอกวัด

เราจึงร้องบอก…

“ หลวงตา ตั้งใจภาวนาเน้อ นึก พุท-โธ อย่านึกอย่างอื่น ”

“ ครับ…ผมอยากกินน้ำ ” หลวงตาเจียง ตอบ

เราก็เอาน้ำให้กิน ตื่นเช้าก็จัดให้ไปพักกุฏิริมน้ำแม่งัด พอวันที่ ๓ ก็ตาย

นี่ก็เป็นกรรมที่ทรมานกักขังกักกันวัวควาย ขังงัวควายมิให้กินน้ำ ไล่ควายไปขายเมืองไทย

บางช่วงต้องไล่ให้วิ่งไปกลัวจะค่ำมืดก่อน งัวควายอยากกินน้ำก็ไม่ได้กิน

เทียวลงมาอีสานก็ลงมาทุกปี บางปี ๒ รอบ ๓ รอบก็มี จะอยู่นานก็อยู่แต่ช่วงจำพรรษาเท่านั้น

“ หลวงตา จะไปจะเทียวอะไรหนักหนา ไม่หยุดไม่หย่อนเลย ”

“ มันอยากไป ไม่ไปก็ไม่ได้ กรรมของผม ” หลวงตาเจียงตอบเรา

หลวงตาเจียง นี้เชื่อฟังผู้ข้าฯ เวลาพร่ำสอนบอกสอนก็เชื่อฟังเคารพนับถือ อายุมากกว่าผู้ข้าฯ หลายปี แต่มาทำอะไรให้ทุกอย่างไม่ถืออายุ

มีแต่ท่านอาจารย์ตื้อ อจลธัมโม มักว่าให้ว่า…..

“ หลวงตาขี้กะตื้ก (พยาธิ) หลวงตาขี้ควาย ”

ธรรมะประวัติองค์หลวงปู่จาม มหาปุญโญ ผู้มากมีบุญ วัดป่าวิเวกวัฒนาราม

(วัดป่าบ้านห้วยทราย) บ้านห้วยทราย ต.คำชะอี อ.คำชะอี จ.มุกดาหาร

๑๖ พฤษภาคม ๒๕๕๙

กราบขอบพระคุณและขออนุโมทนาบุญท่านเจ้าของผู้ถ่ายภาพนี้ พร้อมทั้งผู้ที่มีส่วนร่วมในการเผยแผ่โอวาทธรรมนี้ ทุกๆท่านครับ





ที่มา เมตตาธรรม ศิษย์พระธุดงค์กรรมฐาน สายหลวงปู่เสาร์-หลวงปู่มั่น

 

สาธุ สาธุ สาธุ ครับ