♥ใจเศร้าที่แท้จริง!

ใจเศร้าที่แท้จริง
อนุสรณ์ ติปยานนท์ (frontfirework@hotmail.com)

​

อุณหภูมิข้างนอกน่าจะอยู่ที่ 20 องศาเซลเซียส แต่อุณหภูมิภายในร้านนั้นอยู่ที่ 26 องศาเซลเซียสแน่นอน เพราะผมเพิ่งชำเลืองดูเทอร์โมมิเตอร์ข้างฝาไปเมื่อครู่

บางครั้งผมก็อดอิจฉานายฟูจิ คัทสุฮิโระ ตัวละครที่ผมสร้างขึ้นในนวนิยายเรื่อง 8 ? ริคเตอร์ไม่ได้ หมอนั่นแทบจะไม่ต้องพึ่งพาเครื่องวัดใดๆ แค่เปิดผิวให้สัมผัสอากาศเขาก็ทำนายอุณหภูมิที่เกิดขึ้นได้แม่นยำถึงหลักทศนิยม

ถ้าเรารู้เวลาด้วยการมองท้องฟ้า นาฟิกาคงเป็นของฟุ่มเฟือย ถ้าเราแค่หลับตาแล้วสื่อสารกับใครได้ โทรศัพท์ก็คงเป็นขยะแบบหนึ่ง

ผมกำลังนั่งอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆ ริมถนนนินมานเหมินทร์ เชียงใหม่ เพิ่งจะเป็นเวลา 2 ทุ่มเท่านั้น แต่ถนนก็ร้างไร้ผู้คน เว้นแต่นักดื่มที่ร้านเหล้าฝั่งตรงข้าม เมื่อคืนนี้เกิดแผ่นดินไหว หลายคนคงอยากหลบอยู่ในบ้านมากกว่ากลางถนนใหญ่ด้วยความไม่แน่ใจ
คิดในมุมนี้มนุษย์ในยุคหลังสหัสวรรษ ก็ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร ลงทุนพึ่งพาเครื่องมือจำนวนมาก เพื่อเข้าใจธรรมชาติ แล้วก็ยังมองการเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติเป็นศัตรูอยู่ดี หาได้มองมันในฐานะความปกติไม่

ในอดีตบรรพบุรุษของเราคงตรวจสอบธรรมชาติน้อยกว่านี้ แต่พวกเขากลับอยู่ใกล้ธรรมชาติมากกว่าเรา นี่อาจเป็นเพราะเราสร้างสิ่งต่อเติมให้กับร่างกายมากกว่าหัวใจ

มีคำศัพท์ในภาษาอังกฤษว่า Prosthesis อันแปลว่าอุปกรณ์หรือสิ่งของที่ทำให้มนุษย์ผู้บกพร่องกลับมาเป็นมนุษย์ผู้สมบูรณ์อีกครั้ง สิ่งของเหล่านั้นในอดีตอาจได้แก่ขาเทียม เครื่องช่วยฟัง หรืออุปกรณ์อื่นๆ แต่ในปัจจุบันมันกลับรวมถึงข้าวของมากมายที่ใช้อำนวยความสะดวกขึ้นทุกที อาทิเช่น รถยนต์คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค โทรศัพท์มือถือ ฯลฯ

การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ดูจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและหมดจด เพื่อนของผมบางคนหอบคอมพิวเตอร์ขึ้นป่าขึ้นเขาพร้อมแบตเตอรี่สำรอง เพราะหมดความมั่นใจในปากกาและกระดาษ หรือใครบางคนที่ติดโทรศัพท์มือถือเหมือนเครื่องรางส่วนตัว ไม่มีมัน ไม่มีชีวิต

ร่างกายนั้นแสวงหาสิ่งต่อเติมอยู่เสมอต่างจากจิตใจ จิตใจนั้นดูจะยอมรับความจริงได้มากกว่าร่างกาย ที่มักตกอยู่ภายใต้การครอบงำของสมองและความคิด การยอมรับความจริงขั้นพื้นฐาน จะทำให้เราเลิกต่อสู้โลกและพยายามจัดแจงให้มันเป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น เราจะไม่บ่นว่าที่มีตาเพียงสองข้างไม่ใช่สาม เราจะไม่บ่นว่าที่มีปากเพียงหนึ่งปาก มาใช่สอง

หากเรายอมรับมันดังที่มันเป็น ปรัชญาว่าด้วยการยอมรับความจริงขั้นพื้นฐานนี้คือ ปรัชญาของวัฒนธรรมชัมบาลาที่ถูกนำเสนอเมื่อทศวรรษที่แล้วโดย เชอเกียม ตรุงประ วิปัสสนาจารย์ชาวทิเบตผู้มีชื่อเสียงมากที่สุดคนหนึ่ง

ผมอ่านปรัชญาชัมบาลาบ่อยครั้งมากเมื่ออยู่คนเดียว สาเหตุเพราะมันไม่ได้ผูกติดตนเองกับความเชื่อใดๆ มันสนใจที่ความดีงามที่มีอยู่เดิมในตัวมนุษย์เรา และจากจุดนั้นเราจะใช้มันตรวจสอบตนเอง สัมพันธ์กับตนเอง โดยเฉพาะสิ่งที่เรียกว่าหัวใจ

ชัมบาลาเรียกร้องให้เราสัมพันธ์กับมันอย่างเต็มเปี่ยมและซื่อตรง มันอาจมีความน่ารังเกียจอยู่ในนั้น แต่เราต้องเห็นมัน อย่าหลีกหนี มันอาจมีความดีงามอยู่ในนั้น แต่เราต้องเห็นมันอย่าหลงใหล ด้วยการกระทำเช่นนั้นเราจะแลเห็นว่าทุกสิ่งในโลก ล้วนแปรเปลี่ยนและเลื่อนไหล

ทุกสิ่งมีจังหวะจะโคนของมัน ไม่มีสิ่งที่แข็งชาและตายตัว ยิ่งเราเปิดหัวใจให้สัมผัสสิ่งอื่นมากเพียงใด เราจะเริ่มตัดสินสิ่งต่างๆ น้อยลง หัวใจเราจะอ่อนนุ่นขึ้นและขณะเดียวกันมันจะเศร้าง่ายดายขึ้นด้วย

ความเศร้าที่ว่าไม่ใช่ความรู้สึกต่ำต้อยไร้ค่า แต่เป็นเพราะเราได้เลิกปกป้องตนเอง เลิกพึ่งพิงสิ่งฟุ่มเฟือยและพบว่าเราอ่อนแอเพียงใด ผู้คนรอบข้างเราอ่อนแอเพียงใด และเราปรารถนาจะแบ่งปันกันมากเพียงใดในโลกอันกว้างใหญ่นี้ (คำว่าใจเศร้าที่แท้จริงมาจากคำว่า The genuine heart of sadness ผมไม่ได้แปลคำอันไพเราะนี้ แต่เป็นการแปลของคุณพจนา จันทรสันติ ผู้สนใจอาจอ่านได้ในชัมบาลา หนทางแห่งนักรบ ของสำนักพิมพ์ โกมล คีมทอง)

--------------------
ที่มา :

 

ฮ่าๆ เข้ากันอยู่นะพี่อ้อย...อิอิ !?!