(Visionology.3) รู้ไหม สิ่งที่ต้องฝึกคู่กับ Vision คือ การให้อภัย

"(Visionology.3) รู้ไหม สิ่งที่ต้องฝึกคู่กับ Vision คือ การให้อภัย"

เพราะว่า ยิ่งคุณเริ่มหัดฝึก Vision คุณจะเริ่มเห็นสิ่งที่มองไม่เห็น
พอคุณมองไปดูคนอื่น คุณจะเห็นข้อผิดพลาดของคนอื่นเยอะมากขึ้น
และบางทีคุณเห็นข้อผิดพลาดของคนอื่น ก่อนที่มันจะเกิดเสียอีก

เริ่มแรกนั้น พอเห็นข้อผิดพลาดของคนอื่น คุณก็จะคิดในใจว่า คนนั้นมันโง่จัง
ยังไม่รู้ตัวอีกว่ากำลังจะทำผิดพลาด และพอเริ่มเห็นมากขึ้น คุณก็จะอารมณ์เสียไปหมด มองเห็นอะไรก็ดูขัดหูขัดตา ไม่ได้ดังใจ

แต่ถ้าคุณพิจารณาให้ดี จะรู้ว่า มนุษย์ มาพร้อมกับความผิดพลาดเป็นเรื่องปกติ
และมนุษย์มีหน้าที่ต้องเรียนรู้พัฒนาตัวจากความผิดพลาด นั้นล่ะ ตัวอย่าง เช่น วิธีการเรียนรู้ที่ทันสมัยของฝรั่ง ก็คือเรื่อง Design Thinking ยังบอกเลยว่า วิธีที่ดีที่สุดคือ ให้ล้มเหลวให้เร็วและแก้ไขให้เร็วที่สุด ซึ่งในอีกมุมมองหนึ่งก็เป็นการยืนยันว่า ความผิดพลาดเป็นเรื่องปกติของมนุษย์

และอันที่จริงแล้ว ถ้าคุณฝึก Vision แล้วคุณให้อภัยคนอื่น ไม่ได้
ก็แสดงว่าคุณยังไม่เข้าถึง Vision ขั้นสูง เพราะถ้าคุณมี Vision ขั้นสูง
คุณจะสามารถรู้ว่าจุดไหนควรให้อภัยได้ และ อาจบรรลุขั้นสูงถึงขึ้นไปอีก
โดยจะยังสามารถช่วยชี้แนะป้องกันไม่ให้สิ่งผิดพลาดเหล่านั้นเกิดขึ้นกับคนอื่นได้อีกด้วย

การฝึก การให้อภัยคนอื่น จึงมีความจำเป็นมาก เพราะถ้าคุณให้อภัยไม่ได้แล้ว
ต่อไปในหัวคุณแทนที่จะเอาเวลาไปคิด Vision มันก็จะกลายเป็นเสียเวลา
คิดโกรธคนอื่นแทนไปเสีย และสุดท้ายคุณก็จะหลงทางนั้นเอง

 

ไม่โกรธครับ แต่ออกจะรำคาญใจเบื่อหน่าย
โดยเฉพาะกับคำว่า " มันเป็นเรื่องไม่สมควรพูด"หรือ "เรื่องอย่างนี้พูดไม่ได้ยังไม่ถึงเวลาเหมาะสม"

ตกลงชาตินี้จะมีเรื่องที่พูดไม่ได้ กับเรื่องที่ไม่สมควรพูดไปทั่วทุกองค์กรทั้งรัฐและเอกชน

เมื่อพิจารณาแล้วบางเรื่องที่ปล่อยไว้ผลาญทรัพยากรธรรมชาติไปเท่าไร
เช่น น้ำ ไฟฟ้า น้ำมันเชื้อเพลิง /วัน/เดือน/ปี
และที่น่ารันทดที่สุดคือทรัพยากรคนที่ถูกบดขยี้
ไปด้วยวัฒนธรรมองค์กรที่ล้าหลัง

ต้องเมตตาถ่ายเดียวจึงจะไม่ทุกข์ใจ ใช้ลูกอภัย
ก็ไม่ไหวเพราะทำผิดกันทุกนาทีทุกชั่วโมง

ต้องเมตตาสรรพสัตว์ทั้งหลายให้มีสติตื่นรู้เร็วไว
เพื่อเข้าสู่ยุคสังคมที่ใช้ input น้อยๆ แต่ output
มาก
หรืออินพุท เท่ากับเอ๊าท์พุด ยังพอทนคือเป็นยุคแห่ง
ความประณีต ไม่ใช่ประหยัดสุดโต่งนะครับ
คนที่เรียนมาโดยตรงทำไมจัดการไม่ได้
ลุงแมวเลยต้องเมตตาสถานเดียวและไม่อยาก
สอดส่องอะไรแล้วปล่อยๆ ไปตามเรื่อง

คิดดูชีวิตคนปัจจุบันอยู่กับสังคมที่ใช้
อินพุท 100 เอ๊าท์พุท 30
ความสูญเสียระหว่างทางมากเกินไปครับ
ไม่ไหว ไม่ไหว

 

ยกตัวอย่าง สภาพถนนที่เมืองไทยโดยเฉลี่ยผิวจราจรย่ำแย่ แต่ก็มีคนคิดเอาแต่ได้ค้าขายรถ
ยนต์นั่ง 4 ล้อราคานับ 10 ล้าน 30 ล้านต่อคัน
เพื่อให้คนชั้นได้เปรียบหอบเงินไปซื้อมาขับ
ลุยถนนที่รถ 10 ล้อ 20 ล้อ ทำหลุมบ่อดักไว้
เป็นช่วงๆ คาดเดาไม่ได้ว่าจะเจอตรงไหนบ้าง
ระหว่างทางที่ขับไป....แต่คิดหวังโชว์ก็ไม่สนใจ
ว่าช่วงล่างของรถจะเสียหายแค่ไหน
ซ่อมทีกี่แสนกี่หมื่น ค่าแรงค่าอะหลั่ย ในขณะที่
ประเทศยังใช้หนี้เงินกู้ไม่เคยหมด
ตั้งแต่ยุคคุณปู่เรื่อยมากู้มาตลอด เอาประเทศ
และพลเมิองคุณภาพต่ำจำนำไว้
ก็กู้มาเรื่อยๆ
ที่ใช้ไม่หมดก็เพราะไม่ตั้งใจชำระ ปล่อยไว้ดูมีเครดิต
เป็นความคิดของนักเศรษฐศาสตร์ไทย
เอาแค่นี้ก็อภัยไม่ไหวแล้วครับ

 

ถ้าสิ่งใดเห็นชัดด้วยตาแล้ว มันก็หมดส่วนของวิชั่นแล้ว
ก็จะกลายเป็นกระบวนการอื่นต่อไป

 

การให้อภัย .. อันที่จริงเมื่อมองภาพใหญ่ก็จัดเป็นส่วนของ การให้ทาน
แต่สังเกตุไหมว่า การให้อภัย ถูกแยกออกมาต่างหาก
แสดงว่ามันมีความสำคัญ มากเพียงพอ

จากประสบการณ์ส่วนตัวนั้น ทำทานสละเงินทำบุญทุกวันๆ เป็นปีๆ
เพื่อวันนี้ เพื่อที่จะได้เรียนรู้สิ่งที่สูงกว่าคือ "การให้แบบบริสุทธิ์ใจ"
และ เป็นตัวนำไปสู่การได้ "ให้อภัย" ที่เป็นขั้นสูงกว่า