กาลามสูตร พระสูตรที่มักอ้างถึงกันเนืองๆ(ฉบับบริบูรณ์)

เอกํ สมยํ ภควา โกสเลสุ จาริกํ จรมาโน มหตา ภิกฺขุสงฺเฆน สัทฺธึ เยน เกสปุตฺตํ นาม กาลามานํ นิคโม ตทวสริ อสฺโสสุ(ง) โข เกสปุตฺติยา กาลามา สมโณ ขลุ โภ โคตโม สกฺยปุตฺโต สกฺยกุลา ปพฺพชิโต เกสปุตฺตํ อนุปฺปตฺโต

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้า พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่ เสด็จจาริกไปในโกศลชนบท บรรลุถึงนิคมชื่อเกสะปุตตะ แห่งหมู่ชนชาวกาลามโคตร เหล่ากาลามชนได้ยินเขาโจท(ลือ)กันว่า "ผู้เจริญ ข่าวว่า พระสมณโคดม ผู้เป็นศากยบุตร ออกผนวชจากศากยสุกล เสด็จมาถึงเกสะปุตตะนิคมแล้ว" จึงดำริว่า

*หมายเหตุ* ขึ้นพระสูตรไม่มี "เอวมฺเม สุตตํ" ซึ่งแปลว่า ข้าพเจ้าได้สดับมาด้วยตนเอง หมายความว่าหลวงปู่พระอานนท์ได้เสด็จไปอยู่ในเหตุการณ์ด้วย

 

ตํ โข ปน ภควนฺตํ โคตมํ เอวํ กลฺยาโณ กิตฺติสทฺโท อพฺภุคฺคโต อิติปิ โส ภควา อรหํ สมฺมาสมฺพุทโธ วิชฺชาจรณสมฺปนฺโน สุคโต โลกวิทู อนุตฺตโร ปริสทมฺมสารถิ สตฺถาเทวมนุสฺสานํ พุทฺโธ ภควา

กิตติศัพท์อันงามของพระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้เป็นโคตโมโคตรพระองค์นั้นแล ย่อมระบือไปอย่างนี้ว่า แม้เพราะอย่างนี้ๆ พระผู้มีพระภาคเจ้านั้น เป็นผู้ไกลกิเลส เป็นผู้ควรไหว้ควรบูชา เป็นผู้รู้ชอบเอง เป็นผู้บริบูรณ์ด้วยวิชชาและจรณะ(ความรู้และความประพฤติ) เป็นผู้ไปดีแล้ว เป็นผู้รู้จักโลก เป็นผู้ฝึกบุรุษที่ควรฝึก ไม่มีผู้อื่นยิ่งกว่า เป็นศาสดาของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นผู้เบิกบานแล้ว เป็นผู้จำแนกธรรม

โส อิมํ โลกํ สเทวกํ สมารกํ สพฺรหฺมกํ สสฺสมณพฺรามณํ ปชํ สเทวมนุสฺสํ สยํ อภิญฺญา สจฺฉิกตฺวา ปเวเทติ โสธมฺมํ เทเสติ อาทิกลฺยณํ มชฺเฌกลฺยยาณํ ปริโยนกลฺยาณํ

พระองค์ทำให้แจ้งด้วยปัญญายิ่งเองแล้ว สอนโลกนี้กับทั้งเทวดา มา พรหม และหมู่สัตว์ พร้อมทั้งสมณพราหมณ์ และเทวมนุษย์ให้รู้ตาม พระองค์ย่อมแสดงธรรม ไพเราะในเบื้องต้น ไพเราะในท่ามกลาง ไพเราะในที่สุด

สาตฺถํ สพฺยญฺชนํ เกวลปริปุณฺณํ ปริสุทฺธํ พฺรหฺมจริยํ ปกาเสติ สาธุ โข ปน ตถา รูปานํ อรหตํ ทสฺสนํ โหตีติ

ทรงประกาศพรหมจรรย์ พร้อมทั้งอรรถ(รายละเอียด) พร้อมทั้งพยัญชนะ(หัวข้อ) บริสุทธิ์บริบูรณ์สิ้นเชิง การที่ได้เห็นท่านผู้ไกลกิเลสควรไหว้ควรบูชา อันทรงคุณค่าเช่นนั้นเป็นคุณให้สำเร็จประโยชน์ได้

 

อถ โข เกสปุตฺติยา กาลามา เยน ภควา เตนุปสงฺกมึสุ อุปสงฺกมิตฺวา
อปฺเปกจฺเจ ภควนฺตํ อภิวาเทตฺวา เอกมนฺตํ นิสีทึสุ
อปฺเปกจฺเจ ภควตา สทฺธึ สมฺโมทึสุ สมฺโมทนียํ กถํ สาราณียํ วีติสาเรตฺวา เอกมนฺตํ นิสีทึสุ
อปฺเปกจฺเจ เยนภควา เตนญฺชลิมฺปณาเมตฺวา เอกมนฺตํ นิสีทึสุ อปฺเปกจฺเจ นามโคตฺตํ สาเวตฺวา เอกมนฺตํ นิสีทึสุ
อปฺเปกจฺเจ ตุณฺหีภูตา เอกมนฺตํ นิสีทึสุ

ลำดับนั้นแล กาลามชนชาวเกสะปุตตะนิคม พากันไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้า ครั้นเข้าไปเฝ้าแล้ว
บางพวกถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้า แล้วนั่งในที่อันสมควร
บางพวกปราศัยกับพระผู้มีพระภาคเจ้า กล่าวถ้อยคำแสดงความยินดี แล้วนั่งในที่อันสมควร
บางพวกประคองอัญชลีตรงที่ประทับของพระผู้มีพระภาคเจ้า แล้วนั่งในที่อันสมควร
บางพวกประกาศชื่อและโคตร แล้วนั่งในที่อันสมควร
บางพวกนั่งนิ่งๆอยู่ในที่อันสมควร

 

เอกมนฺตํ นิสินฺนา โข เกสปุตฺติยา กาลามา ภควนฺตํ เอตทโวจุ(ง)
สนฺติ ภนฺเต เอเก สมณพฺราหฺมณา เกสปุตฺตํ อาคจฺฉนฺติ
เต สกํเยว วาทํ ทีเปนฺติ โชเตนฺติ
ปรวาทํ ปน ขุ(ง)เสนฺติ วมฺเภนฺติ ปริภวนฺติ โอปปกฺขึ กโรนฺติ
อปเรปิ ภนฺเต เอเก สมณพฺราหฺมณา เกสปุตตํ อาคัจฉนฺติ
เตปิ สกํเยว วาทํ ทีเปนฺติ โชเตนฺติ
ปรวาทํ ปน ขุ(ง)เสนฺติ วมฺเภนฺติ ปริภวนฺติ โอปปกฺขึ กโรนฺติ
เตสํ โน ภนฺเต อมฺหากํ โหเตว กงฺขา โหติ วิจิกิจฺฉา โกสุ นาม อิเมสํ ภวนฺตานํ สมณพฺราหฺมณานํ สจฺจํ อาหโก มุสาติ

ครั้นหมู่กาลามชน ชาวเกสะปุตตะนิคม นั่งในที่อันสมควรแล้ว จึทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า
พระเจ้าข้า มีสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง มาถึงเกสะปุตตะนิคม
สมณพราหมณ์พวกนั้น แถลงคารมเชิดชูวาทะของตนถ่ายเดียว และคัดค้าน ดูหมิ่น ปรักปรำถ้อยคำของผู้อื่น ทำถ้อยคำของผู้อื่นให้กระเด็น
พระเจ้าข้า ครั้นสมณพราหมณ์อีกพวกหนึ่ง มาถึงเกสะปุตตะนิคม
แม้สมณพราหมณ์พวกหลังนั้น ก็แถลงคารมเชิดชูวาทะของตนถ่ายเดียว และคัดค้าน ดูหมิ่น ปรักปรำถ้อยคำของผู้อื่น ทำถ้อยคำของผู้อื่นให้กระเด็น
พระเจ้าข้า พวกข้าพเจ้าทั้งหลายมีความสนเท่ห์สงสัยว่า บรรดาสมณพราหมณ์ผู้เจริญเหล่านี้ ใครเล่าพูดจริง ใครเล่าพูดเท็จ ดังนี้

 

อลํ หิ โว กาลามา กงฺขิตุ(ง) อลํ วิจิกิจฺฉิตุ(ง)
กงฺขนิเยว ปน โว ฐาเน วิจิกิจฺฉา อุปปันนา
เอถ ตุเมห กาลามา
มา อนุสฺสเวน
มา ปรมฺปราย
มา อิติกิราย
มา ปิฏกสมฺปทาเนน
มา ตกฺกเหตุ
มา นยเหตุ
มา อาการปริวิตกฺเกน
มา ทิฏฺฐินิชฺฌานกฺขนฺติยา
มา ภพฺพรูปตาย
มา สมโณ โน ครูติ

พระผู้มีพระภาคทรงตรัสตอบว่า กาลามชน ท่านควรสนเท่ห์ ควรสงสัย
ความสงสัยของท่านเกิดขึ้นแล้วในที่ควรสงสัย
กาลามชน ท่านอย่าได้เชื่อถือโดยเหตุเหล่านี้
โดยฟังตามๆกันมา
โดยเข้าใจว่าเป็นของเก่าสืบๆกันมา
โดยตื่นข่าว
โดยอ้างตำรา
โดยเหตุนึกเดาเอา
โดยใช้คาดคะเน
โดยความตรึกตามอาการ
โดยชอบใจว่าต้องกันกับลัทธิของตน
โดยเชื่อว่าผู้พูดควรเชื่อถือได้
โดยนับถือว่าสมณะผู้นี้เป็นครูของเรา
<!-- / message --><!-- sig -->

 

ยทา ตุเมห กาลามา อตฺตนาว ชาเนยฺยาถ
อิเม ธมฺมา อกุสลา
อิเม ธมฺมา สาวชฺชา
อิเม ธมฺมา วิญฺญุครหิตา
อิเม ธมฺมา สมตฺตา สมาทินฺนา
อหิตาย ทุกฺขาย สํวตฺตนฺตีติ
อถ ตุเมห กาลามา ปชเหยฺยาถ

กาลามชน เมื่อใดท่านรู้ด้วยตนเองว่า
ธรรมเหล่านี้เป็นอกุศล
ธรรมเหล่านี้เป็นโทษ
ธรรมเหล่านี้ผู้รู้พึงติเตียน
ธรรมเหล่านี้ผู้ใดสมาทานเต็มที่แล้ว ย่อมเป็นไป เพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์ เพื่อทุกข์
กาลามชน ท่านพึงละเสียเมื่อนั้น

 

ตํ กึ มญฺญถ กาลามา
โลโภ ปุริสสฺส อชฺฌตฺตํ อุปฺปชฺชมาโน อุปฺปชฺชติ หิตาย วา อหิตาย วาติ

กาลามชน ท่านจะสำคัญความข้อนี้เป็นไฉน
โลภะ เมื่อเกิดขึ้นในสันดานของบุรุษ ย่อมเกิดขึ้นเพื่อประโยชน์ หรือเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์

อหิตาย ภนฺเต

เพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์พระเจ้าข้า

ลุทฺโธ ปนายํ กาลามา ปุริสปุคฺคโล
โลเภน อภิภูโต
ปริยาทินฺนจิตฺโต
ปาณมฺปิ หนติ
อทินฺนมฺปิ อาทิยติ
ปรทารมฺปิ คจฺฉนฺติ
มุสาปิ ภณติ
ปรมฺปิ ตถตฺตาย สมาทเปติ ยํส โหติ ทีฆรตฺตํ อหิตาย ทุกฺขายาติ

กาลามชน ก็บุรุษผู้ถูกความโลภประทุษร้ายแล้ว
อันโลภะครอบงำแล้ว
จิตถูกความโลภยึดไว้สิ้นแล้ว
ย่อมฆ่าสัตว์บ้าง
ถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้บ้าง
ถึงภรรยาของชายอื่นบ้าง
กล่าวคำมุสาบ้าง
สิ่งใดเป็นไปเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์ เพื่อทุกข์แก่ผู้อื่นนั้นสิ้นกาลนาน เขาย่อมชักชวนผู้อื่น เพื่อเป็นอย่างนั้นบ้าง ข้อนี้จริงหรือไม่

เอวํ ภนฺเต

ข้อนี้ จริงอย่างนั้นพระเจ้าข้า
<!-- / message --><!-- sig -->

 

ตํ กึ มญฺญถ กาลามา
โทโส ปุริสสฺส อชฺฌตฺตํ อุปฺปชฺชมาโน อุปฺปชฺชติ หิตาย วา อหิตาย วาติ

กาลามชน ท่านจะสำคัญความข้อนี้เป็นไฉน
โทสะ เมื่อเกิดขึ้นในสันดานของบุรุษ ย่อมเกิดขึ้นเพื่อประโยชน์ หรือเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์

อหิตาย ภนฺเต

เพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์พระเจ้าข้า

ทุฏฺโฐ ปนายํ กาลามา ปุริสปุคฺคโล
โทเสน อภิภูโต
ปริยาทินฺนจิตฺโต
ปาณมฺปิ หนติ
อทินฺนมฺปิ อาทิยติ
ปรทารมฺปิ คจฺฉนฺติ
มุสาปิ ภณติ
ปรมฺปิ ตถตฺตาย สมาทเปติ ยํส โหติ ทีฆรตฺตํ อหิตาย ทุกฺขายาติ

กาลามชน ก็บุรุษผู้ถูกความโกรธประทุษร้ายแล้ว
อันโทสะครอบงำแล้ว
จิตถูกความโกรธยึดไว้สิ้นแล้ว
ย่อมฆ่าสัตว์บ้าง
ถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้บ้าง
ถึงภรรยาของชายอื่นบ้าง
กล่าวคำมุสาบ้าง
สิ่งใดเป็นไปเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์ เพื่อทุกข์แก่ผู้อื่นนั้นสิ้นกาลนาน เขาย่อมชักชวนผู้อื่น เพื่อเป็นอย่างนั้นบ้าง ข้อนี้จริงหรือไม่

เอวํ ภนฺเต

ข้อนี้ จริงอย่างนั้นพระเจ้าข้า

 

ตํ กึ มญฺญถ กาลามา
โมโห ปุริสสฺส อชฺฌตฺตํ อุปฺปชฺชมาโน อุปฺปชฺชติ หิตาย วา อหิตาย วาติ

กาลามชน ท่านจะสำคัญความข้อนี้เป็นไฉน
โมหะ เมื่อเกิดขึ้นในสันดานของบุรุษ ย่อมเกิดขึ้นเพื่อประโยชน์ หรือเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์

อหิตาย ภนฺเต

เพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์พระเจ้าข้า

มุฬฺโห ปนายํ กาลามา ปุริสปุคฺคโล
โมเหน อภิภูโต
ปริยาทินฺนจิตฺโต
ปาณมฺปิ หนติ
อทินฺนมฺปิ อาทิยติ
ปรทารมฺปิ คจฺฉนฺติ
มุสาปิ ภณติ
ปรมฺปิ ตถตฺตาย สมาทเปติ ยํส โหติ ทีฆรตฺตํ อหิตาย ทุกฺขายาติ

กาลามชน ก็บุรุษผู้ถูกความหลงประทุษร้ายแล้ว
อันโมหะครอบงำแล้ว
จิตถูกความหลงยึดไว้สิ้นแล้ว
ย่อมฆ่าสัตว์บ้าง
ถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้บ้าง
ถึงภรรยาของชายอื่นบ้าง
กล่าวคำมุสาบ้าง
สิ่งใดเป็นไปเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์ เพื่อทุกข์แก่ผู้อื่นนั้นสิ้นกาลนาน เขาย่อมชักชวนผู้อื่น เพื่อเป็นอย่างนั้นบ้าง ข้อนี้จริงหรือไม่

เอวํ ภนฺเต

ข้อนี้ จริงอย่างนั้นพระเจ้าข้า
<!-- / message --><!-- sig -->

 

ตํ กึ มญฺญถ กาลามา
อิเม ธมฺมา กุสลา วา อกุสลา วาติ

กาลามชน ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน?
ธรรมเหล่านั้นเป็นกุศล หรืออกุศล

อกุสลา ภนฺเต

เป็นอกุศล พระเจ้าข้า

สาวชฺชา วา อนวชฺชา วาติ

มีโทษ หรือไม่มีโทษ

สาวชฺชา ภนฺเต

มีโทษ พระเจ้าข้า

วิญฺญุครหิตา วา วิญฺญุปฺปสตฺถา วาติ

ผู้รู้พึงติเตียน หรือผู้รู้พึงสรรเสริญ

วิญญุครหิตา ภนฺเต

ผู้รู้พึงติเตียน พระเจ้าข้า

สมตฺตา สมาทินฺนา อหิตาย ทุกฺขาย สํวตฺตนฺติ โน วา กถํ วา เอตฺถ โหตีติ

ใครสมาทานให้เต็มที่แล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์ เพื่อทุกข์ หรือไม่ หรือว่าท่านมีความเห็นในข้อนี้อย่างไร

สมตฺตา ภนฺเต สมาทินฺนา อหิตาย ทุกฺขาย สํวตฺตนฺติ เอวํ โน เอตฺถ โหตีติ

พระเจ้าข้า ใครสมาทานให้เต็มที่แล้ว ย่อมเป็นไป เพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์ เพื่อทุกข์ ในข้อนี้ ข้าพระองค์มีความเห็นอย่างนี้
<!-- / message --><!-- sig -->

 

อิติ โข กาลามา ยนฺตํ อโวจุมฺห
เอถ ตุเมห กาลามา
มา อนุสฺสเวน
มา ปรมฺปราย
มา อิติกิราย
มา ปิฏกสมฺปทาเนน
มา ตกฺกเหตุ
มา นยเหตุ
มา อาการปริวิตกฺเกน
มา ทิฏฺฐินิชฺฌานกฺขนฺติยา
มา ภพฺพรูปตาย
มา สมโณ โน ครูติ

เพราะเหตุนั้นแล กาลามชน เราได้กล่าวคำใดแก่ท่านว่า
กาลามชน ท่านอย่าได้เชื่อถือโดยเหตุเหล่านี้
โดยฟังตามๆกันมา
โดยเข้าใจว่าเป็นของเก่าสืบๆกันมา
โดยตื่นข่าว
โดยอ้างตำรา
โดยเหตุนึกเดาเอา
โดยใช้คาดคะเน
โดยความตรึกตามอาการ
โดยชอบใจว่าต้องกันกับลัทธิของตน
โดยเชื่อว่าผู้พูดควรเชื่อถือได้
โดยนับถือว่าสมณะผู้นี้เป็นครูของเรา

ยทา ตุเมห กาลามา อตฺตนาว ชาเนยฺยาถ
อิเม ธมฺมา อกุสลา
อิเม ธมฺมา สาวชฺชา
อิเม ธมฺมา วิญญุครหิตา
อิเม ธมฺมา สมตฺตา สมาทินฺนา อหิตาย ทุกฺขาย สํวตฺตนฺตีติ
อถ ตุเมห กาลามา ปชเหยฺยาถาติ

กาลามชน เมื่อใดท่านรู้ด้วยตนเองว่า
ธรรมเหล่านี้ เป็นอกุศล
ธรรมเหล่านี้ มีโทษ
ธรรมเหล่านี้ ท่านผู้รู้พึงติเตียน
ธรรมเหล่านี้ ใครสมาทานให้เต็มที่แล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์ เพื่อทุกข์ ดังนี้
กาลามชน ท่านพึงละเสียเมื่อนั้น

 

อิติ ยนฺตํ วุตฺตํ อิทเมตํ ปฏิจฺจ วุตฺตํ
เอถ ตุเมห กาลามา
มา อนุสฺสเวน
มา ปรมฺปราย
มา อิติกิราย
มา ปิฏกสมฺปทาเนน
มา ตกฺกเหตุ
มา นยเหตุ
มา อาการปริวิตกฺเกน
มา ทิฏฺฐินิชฺฌานกฺขนฺติยา
มา ภพฺพรูปตาย
มา สมโณ โน ครูติ

เพราะเหตุนั้น คำใดที่เราได้กล่าวแก่ท่าน คำนั้น เราอาศัยความข้อนี้กล่าวแล้ว
กาลามชน ท่านอย่าได้เชื่อถือโดยเหตุเหล่านี้
โดยฟังตามๆกันมา
โดยเข้าใจว่าเป็นของเก่าสืบๆกันมา
โดยตื่นข่าว
โดยอ้างตำรา
โดยเหตุนึกเดาเอา
โดยใช้คาดคะเน
โดยความตรึกตามอาการ
โดยชอบใจว่าต้องกันกับลัทธิของตน
โดยเชื่อว่าผู้พูดควรเชื่อถือได้
โดยนับถือว่าสมณะผู้นี้เป็นครูของเรา

ยทา ตุเมห กาลามา อตฺตนาว ชาเนยฺยาถ
อิเม ธมฺมา กุสลา
อิเม ธมฺมา อนวชฺชา
อิเม ธมฺมา วิญฺญุปฺปสตฺถา
อิเม ธมฺมา สมตฺตา สมาทินฺนา หิตาย สุขาย สํวตฺตนฺตีติ
อถ ตุเมห กาลามา อุปสมฺปชฺช วิหเรยฺยาถ ตํ กึ มญฺญถ กาลามา

กาลามชน เมื่อใดท่านรู้ด้วยตนเองว่า
ธรรมเหล่านี้ เป็นกุศล
ธรรมเหล่านี้ ไม่มีโทษ
ธรรมเหล่านี้ ท่านผู้รู้พึงสรรเสริญ
ธรรมเหล่านี้ ใครสมาทานให้เต็มที่แล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์ เพื่อความสุข
กาลามชน เมื่อนั้น ท่านพึงถึงพร้อมธรรมเหล่านั้นอยู่<!-- / message --><!-- sig -->

 

ตํ กึ มญฺญถ กาลามา
อโลโภ ปุริสสฺส อชฺฌตฺตํ อุปฺปชฺชมาโน อุปฺปชฺชติ หิตาย วา อหิตาย วาติ

กาลามชน ท่านจะสำคัญความข้อนี้เป็นไฉน
ความไม่โลภ เมื่อเกิดขึ้นในสันดานของบุรุษ ย่อมเกิดขึ้นเพื่อประโยชน์ หรือเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์

หิตาย ภนฺเต

เพื่อประโยชน์พระเจ้าข้า

อลุทฺโธ ปนายํ กาลามา ปุริสปุคฺคโล
โลเภน อนภิภูโต
อปริยาทินฺนจิตฺโต
เนว ปาณํ หนติ
น อทินฺนํ อาทิยติ
น ปรทารํ คจฺฉนฺติ
น มุสา ภณติ
ปรมฺปิ ตถตฺตาย สมาทเปติ ยํส โหติ ทีฆรตฺตํ อหิตาย ทุกฺขายาติ

กาลามชน ก็บุรุษผู้ไม่โลภแล้วนี้
อันโลภะไม่ครอบงำแล้ว
มีจิตอันความโลภไม่ยึดไว้แล้ว
ย่อมไม่ฆ่าสัตว์
ย่อมถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้
ย่อมไม่ถึงภรรยาของชายอื่น
ย่อมไม่กล่าวคำมุสา
สิ่งใดเป็นไปเพื่อประโยชน์ เพื่อสุขแก่ผู้อื่นนั้นสิ้นกาลนาน เขาย่อมชักชวนผู้อื่น เพื่อเป็นอย่างนั้นบ้าง ข้อนี้จริงหรือไม่

เอวํ ภนฺเต

ข้อนี้ จริงอย่างนั้นพระเจ้าข้า

 

ตํ กึ มญฺญถ กาลามา
อโทโส ปุริสสฺส อชฺฌตฺตํ อุปฺปชฺชมาโน อุปฺปชฺชติ หิตาย วา อหิตาย วาติ

กาลามชน ท่านจะสำคัญความข้อนี้เป็นไฉน
ความไม่โกรธ เมื่อเกิดขึ้นในสันดานของบุรุษ ย่อมเกิดขึ้นเพื่อประโยชน์ หรือเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์

หิตาย ภนฺเต

เพื่อประโยชน์พระเจ้าข้า

อทุฏฺโฐ ปนายํ กาลามา ปุริสปุคฺคโล
โทเสน อนภิภูโต
อปริยาทินฺนจิตฺโต
เนว ปาณํ หนติ
น อทินฺนํ อาทิยติ
น ปรทารํ คจฺฉนฺติ
น มุสา ภณติ
ปรมฺปิ ตถตฺตาย สมาทเปติ ยํส โหติ ทีฆรตฺตํ อหิตาย ทุกฺขายาติ

กาลามชน ก็บุรุษผู้ไม่โกรธแล้วนี้
อันโทสะไม่ครอบงำแล้ว
มีจิตอันความโกรธไม่ยึดไว้แล้ว
ย่อมไม่ฆ่าสัตว์
ย่อมถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้
ย่อมไม่ถึงภรรยาของชายอื่น
ย่อมไม่กล่าวคำมุสา
สิ่งใดเป็นไปเพื่อประโยชน์ เพื่อสุขแก่ผู้อื่นนั้นสิ้นกาลนาน เขาย่อมชักชวนผู้อื่น เพื่อเป็นอย่างนั้นบ้าง ข้อนี้จริงหรือไม่

เอวํ ภนฺเต

ข้อนี้ จริงอย่างนั้นพระเจ้าข้า

 

ตํ กึ มญฺญถ กาลามา
อโมโห ปุริสสฺส อชฺฌตฺตํ อุปฺปชฺชมาโน อุปฺปชฺชติ หิตาย วา อหิตาย วาติ

กาลามชน ท่านจะสำคัญความข้อนี้เป็นไฉน
ความไม่หลง เมื่อเกิดขึ้นในสันดานของบุรุษ ย่อมเกิดขึ้นเพื่อประโยชน์ หรือเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์

หิตาย ภนฺเต

เพื่อประโยชน์พระเจ้าข้า

อมูฬโห ปนายํ กาลามา ปุริสปุคฺคโล
โมเหน อนภิภูโต
อปริยาทินฺนจิตฺโต
เนว ปาณํ หนติ
น อทินฺนํ อาทิยติ
น ปรทารํ คจฺฉนฺติ
น มุสา ภณติ
ปรมฺปิ ตถตฺตาย สมาทเปติ ยํส โหติ ทีฆรตฺตํ อหิตาย ทุกฺขายาติ

กาลามชน ก็บุรุษผู้ไม่หลงแล้วนี้
อันโมหะไม่ครอบงำแล้ว
มีจิตอันความหลงไม่ยึดไว้แล้ว
ย่อมไม่ฆ่าสัตว์
ย่อมถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้
ย่อมไม่ถึงภรรยาของชายอื่น
ย่อมไม่กล่าวคำมุสา
สิ่งใดเป็นไปเพื่อประโยชน์ เพื่อสุขแก่ผู้อื่นนั้นสิ้นกาลนาน เขาย่อมชักชวนผู้อื่น เพื่อเป็นอย่างนั้นบ้าง ข้อนี้จริงหรือไม่

เอวํ ภนฺเต

ข้อนี้ จริงอย่างนั้นพระเจ้าข้า
<!-- / message --><!-- sig -->

 

ตํ กึ มญฺญถ กาลามา
อิเม ธมฺมา กุสลา วา อกุสลา วาติ

กาลามชน ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน?
ธรรมเหล่านั้นเป็นกุศล หรืออกุศล

กุสลา ภนฺเต

เป็นกุศล พระเจ้าข้า

สาวชฺชา วา อนวชฺชา วาติ

มีโทษ หรือไม่มีโทษ

อนวชฺชา ภนฺเต

ไม่มีโทษ พระเจ้าข้า

วิญฺญุครหิตา วา วิญฺญุปฺปสตฺถา วาติ

ผู้รู้พึงติเตียน หรือผู้รู้พึงสรรเสริญ

วิญญุปฺปสสตฺถา ภนฺเต

ผู้รู้พึงสรรเสริญ พระเจ้าข้า

สมตฺตา สมาทินฺนา หิตาย สุขาย สํวตฺตนฺติ โน วา กถํ วา เอตฺถ โหตีติ

ใครสมาทานให้เต็มที่แล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์ เพื่อความสุข หรือไม่ หรือว่าท่านมีความเห็นในข้อนี้อย่างไร

สมตฺตา ภนฺเต สมาทินฺนา หิตาย สุขาย สํวตฺตนฺติ เอวํ โน เอตฺถ โหตีติ

พระเจ้าข้า ใครสมาทานให้เต็มที่แล้ว ย่อมเป็นไป เพื่อประโยชน์ เพื่อความสุข ในข้อนี้ ข้าพระองค์มีความเห็นอย่างนี้<!-- / message --><!-- sig -->

 

อิติ โข กาลามา ยนฺตํ อโวจุมฺห
เอถ ตุเมห กาลามา
มา อนุสฺสเวน
มา ปรมฺปราย
มา อิติกิราย
มา ปิฏกสมฺปทาเนน
มา ตกฺกเหตุ
มา นยเหตุ
มา อาการปริวิตกฺเกน
มา ทิฏฺฐินิชฺฌานกฺขนฺติยา
มา ภพฺพรูปตาย
มา สมโณ โน ครูติ

เพราะเหตุนั้นแล กาลามชน เราได้กล่าวคำใดแก่ท่านว่า
กาลามชน ท่านอย่าได้เชื่อถือโดยเหตุเหล่านี้
โดยฟังตามๆกันมา
โดยเข้าใจว่าเป็นของเก่าสืบๆกันมา
โดยตื่นข่าว
โดยอ้างตำรา
โดยเหตุนึกเดาเอา
โดยใช้คาดคะเน
โดยความตรึกตามอาการ
โดยชอบใจว่าต้องกันกับลัทธิของตน
โดยเชื่อว่าผู้พูดควรเชื่อถือได้
โดยนับถือว่าสมณะผู้นี้เป็นครูของเรา

 

ยทา ตุเมห กาลามา อตฺตนาว ชาเนยฺยาถ
อิเม ธมฺมา กุสลา
อิเม ธมฺมา อนวชฺชา
อิเม ธมฺมา วิญญุปฺปสตฺถา
อิเม ธมฺมา สมตฺตา สมาทินฺนา หิตาย สุขาย สํวตฺตนฺตีติ
อถ ตุเมห กาลามา อุปสมฺปชฺช วหเรยฺยาติ

กาลามชน เมื่อใดท่านรู้ด้วยตนเองว่า
ธรรมเหล่านี้ เป็นกุศล
ธรรมเหล่านี้ ไม่มีโทษ
ธรรมเหล่านี้ ท่านผู้รู้พึงสรรเสริญ
ธรรมเหล่านี้ ใครสมาทานให้เต็มที่แล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์ เพื่อความสุข ดังนี้
กาลามชน เมื่อนั้น ท่านพึงถึงพร้อมธรรมเหล่านั้นอยู่

 

อิติ ยนฺตํ วุตฺตํ อิทเมตํ ปฏิจฺจ วุตฺตํ
ส โข กาลามา อริยสาวโก
เอวํ วิคตาภิชฺโฌ วิคตพฺยาปาโท อสมฺมูฬโห
สมฺปชาโน ปติสฺสโต

เพราะเหตุนั้น คำใดที่เราได้กล่าวแก่ท่าน คำนั้น เราอาศัยความข้อนี้กล่าวแล้ว
กาลามชน อริยสาวกนั้นๆแล
เป็นผู้ปราศจากความโลภ ปราศจากความโกรธ เป็นผู้ไม่หลงอย่างนี้
มีความระลึกรู้ตัวอยู่

 

เมตฺตาสหคเตน เจตสา เอกํ ทิสํ ผริตฺวา วิหรติ
ตถา ทุติยํ ตถา ตติยํ ตถา จตุตฺถํ

มีใจประกอบด้วยเมตตา แผ่ไปตลอดทิศที่หนึ่งอยู่
ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็อย่างนั้น

อิติ อุทฺธมโธ ติริยํ สพฺพธิ
สพฺพตฺตตาย สพฺพาวนฺตํ โลกํ
เมตฺตาสหคเตน เจตสา วิปุเลน มหคฺคเตน
อปฺปมาเณน อเวเรน อพฺยาปชฺเฌน ผริตฺวา วิหรติ

มีใจประกอบด้วยเมตตา ไพบูลย์เต็มที่ เป็นจิตไพศาล มีสัตว์หาประมาณมิได้เป็นอารมณ์ ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียน แผ่ไปในทิศทั้งปวง ทั้งในทิศเบื้องบน ทิศเบื้องล่าง ทิศเบื้องขวาง ตลอดโลกอันมีสรรพสัตว์ ด้วยความเป็นผู้มีใจในสัตว์ทั้งปวง ดังนี้อยู่

กรุณาสหคเตน เจตสา เอกํ ทิสํ ผริตฺวา วิหรติ
ตถา ทุติยํ ตถา ตติยํ ตถา จตุตฺถํ

มีใจประกอบด้วยกรุณา แผ่ไปตลอดทิศที่หนึ่งอยู่
ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็อย่างนั้น

อิติ อุทฺธมโธ ติริยํ สพฺพธิ
สพฺพตฺตตาย สพฺพาวนฺตํ โลกํ
กรุณาสหคเตน เจตสา วิปุเลน มหคฺคเตน
อปฺปมาเณน อเวเรน อพฺยาปชฺเฌน ผริตฺวา วิหรติ

มีใจประกอบด้วยกรุณา ไพบูลย์เต็มที่ เป็นจิตไพศาล มีสัตว์หาประมาณมิได้เป็นอารมณ์ ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียน แผ่ไปในทิศทั้งปวง ทั้งในทิศเบื้องบน ทิศเบื้องล่าง ทิศเบื้องขวาง ตลอดโลกอันมีสรรพสัตว์ ด้วยความเป็นผู้มีใจในสัตว์ทั้งปวง ดังนี้อยู่

มุทิตาสหคเตน เจตสา เอกํ ทิสํ ผริตฺวา วิหรติ
ตถา ทุติยํ ตถา ตติยํ ตถา จตุตฺถํ

มีใจประกอบด้วยมุทิตา แผ่ไปตลอดทิศที่หนึ่งอยู่
ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็อย่างนั้น

อิติ อุทฺธมโธ ติริยํ สพฺพธิ
สพฺพตฺตตาย สพฺพาวนฺตํ โลกํ
มุทิตาสหคเตน เจตสา วิปุเลน มหคฺคเตน
อปฺปมาเณน อเวเรน อพฺยาปชฺเฌน ผริตฺวา วิหรติ

มีใจประกอบด้วยมุทิตา ไพบูลย์เต็มที่ เป็นจิตไพศาล มีสัตว์หาประมาณมิได้เป็นอารมณ์ ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียน แผ่ไปในทิศทั้งปวง ทั้งในทิศเบื้องบน ทิศเบื้องล่าง ทิศเบื้องขวาง ตลอดโลกอันมีสรรพสัตว์ ด้วยความเป็นผู้มีใจในสัตว์ทั้งปวง ดังนี้อยู่

อุเปกฺขาสหคเตน เจตสา เอกํ ทิสํ ผริตฺวา วิหรติ
ตถา ทุติยํ ตถา ตติยํ ตถา จตุตฺถํ

มีใจประกอบด้วยอุเบกขา แผ่ไปตลอดทิศที่หนึ่งอยู่
ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็อย่างนั้น

อิติ อุทฺธมโธ ติริยํ สพฺพธิ
สพฺพตฺตตาย สพฺพาวนฺตํ โลกํ
อุเปกฺขาสหคเตน เจตสา วิปุเลน มหคฺคเตน
อปฺปมาเณน อเวเรน อพฺยาปชฺเฌน ผริตฺวา วิหรติ

มีใจประกอบด้วยอุเบกขา ไพบูลย์เต็มที่ เป็นจิตไพศาล มีสัตว์หาประมาณมิได้เป็นอารมณ์ ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียน แผ่ไปในทิศทั้งปวง ทั้งในทิศเบื้องบน ทิศเบื้องล่าง ทิศเบื้องขวาง ตลอดโลกอันมีสรรพสัตว์ ด้วยความเป็นผู้มีใจในสัตว์ทั้งปวง ดังนี้อยู่
<!-- / message --><!-- sig -->