จิตบังคับบัญชาได้หรือไม่ ถ้าไม่ได้...จะอบรมจิตได้อย่างไร???

กินน้ำตาลแล้วรู้ไหมว่ารสหวาน

 

คุณขวัญกินน้ำตาลแล้วหวานไหม

 

ว่าวันนี้มีแต่คนเงียบๆกันนะ

 

ไม่มีใครคุยด้วยเลยไปละนะแล้วค่อยมาใหม่;k01

 

เรากินน้ำตาล แล้วรู้รส ว่าหวาน เกิดเป็นความชอบใจ ติดใจในรสหวาน ซะอีก
ทุกครั้งที่กินน้ำตาล ก็ชอบใจทุกครั้ง เลย เฮ้อ... หนอ

จิตยังรู้แบบโง่ๆ อยู่ ก็เลยต้องอยู่กับความโง่ ของตัวเอง
ยังอยู่ในขั้นตอนศึกษา ฝึกจิตเจริญสติให้มีปัญญา เพื่อให้รู้แบบฉลาดๆ อยู่
ด้วยการเจริญสติรู้ตัวตามจริง พระอาจารย์สอนว่า ให้รู้ไปตรงๆ
ถ้าจิตมันรู้ว่านี้คือรู้ผิด วันหนึ่งจิตมันจะรู้ถูกเอง
วันใดที่กินน้ำตาล แล้วจิตรู้รส แล้วเป็นกลางไม่มีค่า ไม่มีหวาน
นั้นคือวันที่ จิต รู้ถูกต้องตรงความเป็นจริง เข้าทางสายกลาง
ไม่มีค่าใดๆที่จะทำให้จิตมันหลงไปยึด

 

จิตควบคุมได้ควบคุมได้นานแค่ไหน ได้จริงๆหรือแล้วตัวท่านควบคุมด้วยวิธีใด ท่านธรรมภูต

 

คุณเกสท์ครับ ในเมื่อมันไม่มีตัวตนแล้ว(สิ่งนั้นไม่เคยมีมาก่อนเลย)
แล้วเรา(จิต)จะเสียเวลาไปพิจารณาสิ่งที่ไม่มีตัวตนไปทำไมหละครับ???

แม้แต่ในอนัตตลักขณสูตรก็กล่าวไว้ชัดเจนนะครับว่า
นั่น(ขันธ์๕)ไม่ใช่เรา นั่น(ขันธ์๕)ไม่เป็นเรา นั่น(ขันธ์๕)ไม่ใช่ตัวตนของเรา
ไม่มีตรงไหนเลยนะครับที่กล่าวว่าไม่มีตัวตน

ผมได้พยายามย้ำเตือนเสมอนะครับว่า
"ไม่มี"กับ "ไม่ใช่"ต่างกันโดยสิ้นเชิงนะครับ


;aa24

 

อ้าว เดี๋ยวพี่ภูติก็ให้เอาน้ำร้อนมาลวกลิ้นหรอก เจ๊

หวานก็หวานไปสิ หวานไปตามโลกอันวิจิตร ที่เขาสมมติกันว่า อย่างนี้คือหวาน

แต่หวานแล้ว มันจะมาก จะน้อย เราก็รู้ แต่ความหวานมาก หวานน้อยนั้นไม่ทำ
ให้ใจเรากระเพื่อมสั่นไหว ด้วยเพราะชอบใจ หรือ ไม่ชอบใจ จนทยานอยากที่จะ
แก้ความหวานให้เป็นไปตามใจชอบ

เมื่อเราดูความหวานไปเรื่อยๆ เราก็จะเป็นผู้เชี่ยวชาญความหวาน ตัดสินใจได้
ด้วยการรับรู้ทางอยาตนะ ไม่ใช่ผ่านความชอบใจ นี่คือ ความเป็นกลาง ตัดสิน
เรื่องความหวานได้ แบบว่า อาจจะถึงขั้นบอกได้ว่า นี่ใส่น้ำตาลทรายไปจำนวน
กี่เมล็ด กี่เกล็ด

 

พี่ภูตตอบหน่อยน้องสงสัย

 

เข้าใจละ ต้องรู้รส ด้วยความเป็นกลาง
(แต่จิตมันแย้งอยู่นะท่านเรื่อง รู้หวาน นี่จิตมันเข้าใจว่าเป็นรู้ผิด รู้รส จึงเป็น รู้ถูก หรือจิตเรามันรู้ผิด)
ถ้าไม่รู้รส ก็อีกพวกหนึ่ง พวกไม่มีความรู้สึก

 

เอ้า ผีเสื้อ ไม่ให้ความเห็นในความคิดของเราหน่อยรึ ถูกใจ ไม่ถูกใจ อย่างไร

 

แล้วถ้าเปลี่ยเป็นยึด ขันธ์กับไม่ยึดขันธ์หละ ป.ล.ไม่ใช้อ.ขันธ์นะ

 

ก็ยกอาจารย์มาพูดแล้วเราจะกล้าเถียงอะไร ของจริงคงไม่สั่นไม่ไหว เรายังไหวๆอยู่เลย กลัว

 

เพิ่งไปปฎิบัติธรรมมามาให้ร่วมอนุโมทนาเพิ่งกลับมาวันนี้หละมีอะไรช่วยสอนและสั่งได้เหมือนเดิมนะ

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 7 คน ( เป็นสมาชิก 6 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>วิษณุ12, เหวย, k.kwan, ธรรมภูต, ผีเสื้อราตรี

สวัสดีตอนจะเย็นครับทุกท่าน
</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

พระอาจารย์สอนถูก แต่จิตเรามันเข้าใจผิด ก็มีนะ เพราะตีความ
ถึงว่า ต้องมาเสวนาความในใจกันไง ว่าฟังมาแล้วเข้าใจถูกรึป่าว
ไม่มีโอกาส ไปถามพระอาจารย์ บางทีได้ถาม ก็ไม่ได้ถามเรื่องนี้อีก

ปล. เราไหวตลอดแหละ ไม่เป็นกลางหรอก ไม่ออกซ้ายขวา ก็บนล่าง ไหลตลอด
ถ้าจะควบคุม ก็มีทางทำได้ แต่เราคิดว่ามันคุมไม่ได้ตลอดเวลา และเราชอบดูของจริง สภาพจริง
แบบ รู้จิตใจตัวเอง ว่าสภาพไม่ถูกควบคุม มันตอบสนองเหตุ อย่างไร

 

สวัสดีจ้า

 

อย่างนี้เค้าเรียกว่าลอกการบ้านเพื่อนไปส่งครู ครูรู้เดียวโดนตีนะ

 

ท่านธรรมภูต อยู่แถวไหนน่ะครับ

 

อย่างพี่ภูติ ถามเรื่องหัดคับเรือบิน ดูเฉยๆ จะบินได้ไหม ก็ต้องตอบว่า บินได้

เพราะเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องการบิน อากาศพลศาสตร์ ที่ได้จากการสังเกตุ โดย
ก่อนอื่นเลยที่การดูจิตจะทำให้เห็นคือ ความทยานอยากอยากจะทยานในเรือบิน

มาจะกล่าวบทไปก็เริ่มมาแต่ กาลิเลโอ ที่ดูจิต หัดสังเกตุความสงสัยของตน แล้ว
ไม่ติดสงสัย จึงเห็นแอปเปิลมาแหวกอากาศลงพื้นได้อย่างไร อัตราเร็วเท่าไหร่ อะไร
ที่ทำให้ขนนกพยุงตัวเองไม่หล่นมาเหมือนแอปเปิ้ล

มาถึงราชวงษ์จิ้น ที่ทำว่าวขนาดใหญ่จากไม้ไผ่แล้วจับนักโทษประหารขึ้นไปแขวน
แล้วปล่อยลอยตามลมไปดั่งนก ก่อนจะมาถึงปลายราชวงศ์ฮั่นที่เอาว่าวมาทำเป็น
อุปกรณ์การศึกสงคราม หย่อนระเบิดเพลิงเขาเผาเมือง

เรื่อยมาจนมาถึงพี่น้องตะกูลไรท์ มาสังเกตเห็นป้ายร้านแกว่งไกวเพราะแรงลม ก็หัด
สังเกตุอีก ทำให้เข้าใจเหตุและผล ชำนาญเรื่องลม ระบบ avater ทำให้คิดค้น
ระบบคับเคลื่อนเรือบินได้สำเร็จสมบูรณ์ครบองค์ ทำให้เรือบินได้จริง ควบคุมได้
ภายหลัง หลังจากการดูจิต หัดสังเกตสังกาความคิด ความอ่าน ความสงสัย ความจำ
การปรุงแต่ง การหลงคิดหลงทาง การจมกับหลักการเดิมๆไม่คิดหาสิ่งใหม่ เรียกว่า
ได้ประโยชน์จากการ ดูจิต อย่างเป็นกลาง(เฉยๆ) จึงได้ชำนิชำนาญเรื่อง อากาศ
พลศาสตร์ เหมือนกับเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่อง ความหวาน

จนมีลูกกะเขาหนึ่งคนแบบ เค