ปิดรับบริจาค รวมบันทึกการเดินทางตามรอยพระอาจารย์ ณ บึงลับแล ๒๕๕๒/ร่วมบุญใหญ่หน้า ๑๐๘

โมทนาด้วยครับผม

สงสัยเลข 2 จัง ต้องมีอะไรแน่ๆ เลย

 

โ ม ท น า ด้ ว ย ค่ ะ

 

ขอบคุณมากค่ะคุณกฤษ ที่นำบุญมาฝาก ขอโมทนาบุญด้วยค่ะ (สถานปฏิบัติธรรมภูริทัตตะ (แม่จันทา ฤกษ์ยาม)อยู่ที่ไหนค่ะ เคยอ่านหนังสืออ่านก่อนตายของท่านค่ะ )

 

คุณธีร์ เจี๊ยบอยากไปจังค่ะ.. อย่าลืมชวนนะ

 

ร้อยเอ็ดครับตอนนี้ถนนดีแล้วเมื่อก่อนทางไปเหมือนทางเข้าก่อนไปบึงเลย

 

พี่หญิงครับ
เห็นว่าจะเตรียมทองคำเปลว อยากรู้ว่าเป็นทองแท้ (ไม่แพ้ไฟ) หรือเปล่าครับ
ถ้าอยากฝากซื้อสักเล็กน้อย แบบว่าอยากมีไว้ “แปะ” ส่วนตัว จะได้ไหมครับ
ว่าแต่ราคาสักเท่าไรหรอครับ ...

 

พี่หญิงครับ
วันนี้ผมโอนเงินไป 2,000 บาท
อยากรบกวนพี่ฝากซื้อ "ทอง" สัก 500 บาทครับ
เอาเท่าที่ซื้อได้สะดวกนะครับ
นอกจากนั้นคงรบกวนพี่เป็นเงินทำบุญหรืออื่นใดตามสะดวกน่ะครับ

สาธุ ขออนุโมทนาในธรรมทานของท่านผู้อาวุโสครับ...

 

น้องนู๋เจี๊ยบไม่เห็นเล่าเรื่องพญานาคลูกชายบ้างเลยครับ ว่าเป็นยังไงบ้าง...



ตอนเย็นวันเสาร์ผมได้เข้าไปบ้านอนุเสาวรีย์ หลังจากนั่งกรรมฐานกันก่อนจะกลับบ้าน
พระอาจารย์ท่านเตือนว่า ให้บูชาพระก่อนนอนด้วย ไม่รู้ว่าใครโดนบ้าง
แต่ผมเองก็สะดุ้งโหยง เพราะว่าตั้งแต่กลับจากบึงมา
ก็เกิดความรู้สึกว่าเรามันเลวเหลือเกิน แย่กว่าใครๆ เขา
ก็เลยไม่ได้ไหว้พระก่อนนอนเลย ท่านเตือนมาก็เลยมานั่งสำนึกว่า
ถ้ายังจะให้ท่านคอยเตือนบ่อยๆในเรื่องทั่วไปแบบนี้ มันก็คงจะไม่ดีแน่....
ก็จะตั้งใจใหม่ อะไรที่ท่านสั่งก็จะพยายามทำให้ได้ให้ครบตามที่ท่านสั่ง
จะไปนึกว่าคนโน้นดีจริง คนนั้นดีจัง มันก็ไม่มีประโยชน์
ถึงของเราจะมีน้อย (พระอาจารย์ท่านใช้คำว่า "มีน้อยจนน่าสมเพช" หง่ะ! หงิงๆๆๆ )
เราก็ต้องพยายามรักษาเอาไว้และพยายามทำให้ดียิ่งๆขึ้นไปอีก
ดีกว่าจะนั่งปล่อยให้ความเลวมันท่วมหัว สุดท้ายก็มีนรกเป็นปลายทาง



เลยมานั่งคิดว่า เราคิดจะรูปที่ไปวัดถ้ำเขาบุนนาคมาลง ก็ยังไม่ได้ทำซะที
เลยรีบมาทำดีกว่า (นี่ขนาดรีบแล้วนะ ยังข้ามมาอีกสองวัน)
และก็จะเอาเอาประวัติตอนหนึ่งของหลวงปู่สีที่ พ.ต.อ. อรรณพ กอวัฒนา
ท่านได้เล่าไว้ในหนังสือ "อิทธิฤทธิ์หรือความบังเอิญของหลวงพ่อฤาษีลิงดำ"มาลงไว้
เนื่องจากว่าเป็นเรื่องที่หลวงปู่ท่านเมตตาสอนเรื่องความละเอียดรอบคอบ
กับการปฏิบัติตามคำสั่งของอาจารย์ไว้เป็นอย่างดี

( ถ้าซ้ำก็ขอโทษละกันครับ )


...ต่อมาเมื่อใกล้จะถึงกำหนดวันงานสมโภชครบรอบ ๑๐๐ ปีเกิดของหลวงปู่ปานฯ ท่านเจ้าคุณศุภมัสสุ หรือพระอาจารย์เหม่ฯได้แจ้งให้ผมทราบว่าหลวงพ่อฯตามหาผม จะให้ไปหาหลวงปู่สีฯเพื่อนำสังฆาฎิไปแลกแล้วนำมาแจกจ่ายในงานตามโครงการของผม ทีแรกผมก็อุ่นใจเพราะคิดว่าหลวงพ่อฯจะนำไป ที่ไหนได้พอหลวงพ่อฯบอกว่าท่านไม่ไปจะให้ผมไปเอง ผมก็ร้องจ๊ากเลยครับ...นึกในใจว่าเวรกรรมของไอ้เป๋ฯไม่มีทางสำเร็จหร๊อก! แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ให้คุณป้านนทาฯ เลือกสังฆาฏิใหม่ให้ ๑ ผืน ก้มหน้างุดๆ
ออกมาชวนสมัครพรรคพวกกลุ่มทหารอากาศไปกันหลายคน ก็หวังพึ่งพิงพวกพี่ๆ เขานี่แหละครับ บอกตรงๆ ดุ่ยเด่ไปคนเดียวใครจะกล้า อุ่นใจว่าพวกพี่เขาเคยไปนมัสการอยู่บ่อยครั้ง ส่วนผมนั้นไม่เคยไปเลย จำได้ว่ามีน้องๆ ไปช่วยเชียร์กันหลายคน รุ่นเดอะที่ไปช่วยลุ้นก็มีแม่นิดฯกับพระอาจารย์เหม่ฯ พอถึงวัดก็ตรงรี่เข้าไปที่กุฎีของหลวงปู่สีฯ หลวงพี่ฯ(พระองค์ที่คุ้นเคยกับพวกเราที่เป็นทหารอากาศและดูแลหลวงปู่ฯอยู่) ก็ออกมาต้อนรับ และแจ้งให้พวกเราทราบว่า


"คอยประเดี๋ยวนะครับ ท่านกำลังฟังวิทยุอยู่ ต้องรอให้ท่านฟังให้เสร็จเสียก่อน จึงจะเข้าไปพบและนมัสการได้"


เออก็ดีเหมือนกัน ผมคิดในใจพอมีเวลาตั้งตัว คิดดังนั้นแล้วผมจึงได้เร่เข้าไปเจรจากับหลวงพี่ฯ เป็นการหยั่งเชิงไปก่อนว่าที่มานี้มีความประสงค์อย่างไร หลวงพี่ฯก็ให้กำลังใจว่าคงจะสำเร็จ แต่เดี๋ยวเมื่อคุณได้พบแล้วก็ให้เรียนขอกับท่านเอาเองก็แล้วกัน ทางนี้(หมายถึงระดับลูกศิษย์เท่านั้น) ได้ทราบเลาๆแล้วถึงความประสงค์ แต่ไม่มีใครบอกกับหลวงปู่ฯหรอก ไม่มีใครกล้า ต้องขอเอง อ้าว แล้วกัน หลวงพี่ฯ ขนาดหลวงพี่ฯอยู่กับท่านแล้วยังไม่กล้าบอกท่านก่อน แล้วอย่างผมที่ไม่รู้จักกับท่านมาก่อนเลยจะทำยังไงนี่ ใจตุ๊มๆต่อมๆ แล้วผมขอสารภาพอีกว่าสำหรับองค์อื่นๆแล้วผมชัวร์ป้าบเลยครับว่าสำเร็จ แต่หลวงปู่สีฯนี่ ไม่ป๊าดไม่ปู๊ดเลยครับ ทำท่าจะเป๋งลูกเดียว หาข่าวมาแล้วก็รู้สึกสำนึกเลยครับว่า ถูกต้มไม่มีใครนำทางหรือนำร่องให้มาก่อนเลย พี่สายฯนะพี่สายฯผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความแค้นอยู่ในใจเป็นทหารอากาศแท้ๆ แต่ดันพาผมมาปล่อยเกาะ ถ้าเป็นทหารเรือจะไม่ต่อว่ากันเลย ผมเข้าไปซักถามพวกเราที่เป็นทหารอากาศเพื่อความแน่ใจอีกครั้งได้ความว่าไม่มีใครกล้ามาบอกฯหลวงปู่ฯไว้ก่อน เวรนะเวรไม่น่าหลอกกัน ก็เมื่อตอนก่อนจะมาผมถามแล้วก็พูดเสียแข็งขันว่าสบายมาก ผมก็นึกว่ามีผู้เก่งกล้าอาสารับภาระมาขอให้เรียบร้อยแล้วจึงเตรียมกายเตรียมใจแค่วางมาดเข้ามารับของที่ต้องการแล้วก็กลับได้ หนอยแน่ ก็แค่มากราบเรียนให้หลวงพี่ฯทราบเท่านั้น ส่วนหลวงปู่ฯไม่มีใครมาบอกไว้ก่อนเลย เอาไงดีวะ ผมคิดในใจแล้วทำเถลไถลกลบเกลื่อนความไซ้ต์ใน เดินออกไปชมเครื่องรางของขลังที่ตู้กระจกที่ชานหน้ากุฎี ทำไก๋เช่ารูปหล่อเหมือนหลวงปู่ฯ มา ๑ องค์ หูก็แว่วๆ ได้ยินเสียงเพลงอีสานอยู่ในห้องของหลวงปู่ฯ คิดปลอบใจตนเองว่า เฮ้อ! พระองค์นี้คงไม่เท่าไหร่หรอก ยังติดฟังเพลงอยู่นี่คงไม่มีอะไรหรอกน่า ผิว... ไม่ได้ก็ไม่เอา แน่ะ อวดดีอีกเอ้า เออ เสียงเพลงจบลงแล้วได้พบเสียทีจะได้เสร็จๆ ข้างหลวงพี่ฯ กุลีกุจอกระวีกระวาดไปลาดเลา เอาหูแนบประตูกุฎีกระแอมกระไอแล้วร้องบอกขออนุญาตให้ได้เข้าไปนมัสการ แล้วหลวงพี่ฯเองก็ผลุบเข้าประตูไป ไม่ถึงอึดใจประตูก็เปิดออกมา พวกเราก็ถลาเข้าไปกราบนมัสการ เห็นท่านนั่งชันเข่าอยุ่ข้างหนึ่ง นุ่งสบงอยู่ตัวเดียวหน้าตาบึ้งตึงชนิดที่ว่า ไม่ว่าไทย ไม่ว่าฝรั่งไม่รับทั้งนั้น อย่าว่าแต่แขกเลยครับ ผมเข้าไปกราบแล้วถอยปรู๊ดออกมาหลบอยู่ข้างหลังแม่นิดฯ ภาวนาพุทโธๆ ขอให้หลวงพ่อฯช่วย หลวงพ่อฯ ค ะ ร๊ า บ ช่วยด้วยช่วยที นี่พระหรือเสือขอรับ นัยน์ตาลุกวาวขมึงทึงทีเดียวเจียวแหละ
พวกเราทุกคนนั่งกันเงียบกริ๊บเลยครับ ฝ่ายหลวงปู่ฯก็ออกงิ้วเลยครับ ตวาดแว้ดมาด้วยเสียงอันดัง


"พวกมึงมาทำไมหืมม.... โน่นข้างนอกโน่น จะมาเอาวัตถุก็ไปเอาข้างนอก เขาหล่อรูปกูเอาไว้ขายเยอะ อย่างอื่นก็มี ไปไป๊ออกไปข้างนอก
พาไปข้างนอก ธรรมะไม่เอานี่ ลูกศิษย์ใครกัน "

พูดจบก็โบกมือสั่งให้หลวงพี่ฯ ปิดประตูหลังจากโบกมือไล่พวกเราแล้วก็หันหลังให้ นั่งเฉยอยู่อย่างนั้นไม่พูดไม่จา พวกเราตะลึง เสร็จ เสร็จ เสร็จแน่ เริ่มต้นบรรยากาศก็แปรปรวนล้วนสลดแลสยดสยอง หลวงพี่ฯเข้าไปกราบเรียนอ้อนวอนว่าเป็นคณะศิษย์ของหลวงพ่อฯ มีธุระนำข่าวมาจากหลวงพ่อฯ ท่านจึงได้หันกลับมาอีกทีอย่างเสียไม่ได้ ตวาดเอ็ดอึงต่อไปว่า


"ที่เฮาฟังอยู่นี่ บ่แม่นเพลง เป็นแหล่เทศน์ เคยฟังบ๋อ ฮื่อ"
ตอนท้ายยังทำเสียงฮื่อออกทางจมูกเหมือนกับแสดงความสมเพช จากนั้นก็ยังดุยังบ่นพึมพำดังบ้างค่อยบ้างต่อไปอีกหลายกระบุงโกย ( เป็นภาษาอีสาน ) แต่ผมไม่รับฟังแล้วภาวนาพุทโธอย่างเดียว จิตจับอยู่ที่หลวงพ่อฯและขอบารมีหลวงพ่อฯให้ช่วยด้วยลูกเดียว อะไรๆ ที่ได้ล่วงเกินไปนั้นลูกช้างมันโง่ กราบขออภัยให้ไอ้ลูกหมา ( เอ๊ย ไอ้หมาลูกคน ) ด้วยเถิดคะร้าบ ไอ๊หยา! น่ากลัวจินๆ เสียงดุค่อยๆ เบาลงๆ จนเงียบแต่ผมก็ไม่ยอมลืมตา ใช้วิธีส่งกระแสจิตอย่างเดียวเท่านั้น รับได้หรือไม่ได้ไม่รู้ แว่วได้ยินเสียงแม่นิดฯ เจรจากับหลวงปู่ฯว่าหลวงพ่อฯให้เอาสังฆาฏิมาแลกแล้วก็เงียบไป สักพักแม่นิดฯสะกิดบอกว่าหลวงปู่ฯเรียก จึงค่อยๆลืมตาขึ้น โอ๋ยโย่ เค้าเป๋ ลุจังโลย ซี้แหงเลี้ยว ท่านจ้องหน้าผมเป๋ง ผมหลับหูหลับตาคลานเข้าไปกราบแล้วพูดโดยไม่ยอมมองหน้าท่านว่า


"หลวงพ่อฤาษีฯให้เอาสังฆาฏิมาแลกครับ"

ท่านก็รับสังฆาฏิที่ผมประเคนไปอย่างเสียไม่ได้ไม่เต็มใจเอาเสียเลย แล้วเอาไปคลี่ออก เอาศอกทาบตามความยาววัดไปทีละศอกๆ จนหมดความยาวของสังฆาฏิแล้วร้อง


"เช๊อะ! ไม่ได้เรื่อง" พลางโยนสังฆาฏิผืนนั้นลงกับพื้นอย่างไม่แยแส ดุเกรี้ยวกราดโขมงโฉงเฉงต่อไปอีก


"คนสมัยนี้มันแย่ สังฆาฏิพระวินัยให้ยาว ๘ ศอก นี่ยาวเท่าไรเหอ" แล้วท่านก็เอานิ้วจิ้มๆ ลงไปที่สังฆาฏิ ผมสั่นหัวตอบในใจว่า ไม่ทราบครับ ตอนที่ท่านเอาศอกวัดก็ไม่ได้ดู จึงไม่ทราบว่าสั้นหรือยาวเกินไป ตอนเอามาก็ไม่ได้พิถีพิถันจริงๆครับ ยอมรับผิดว่าชุ่ย เบิกมาจากคุณป้านนทาฯแล้วก็แล้วกันไป ไม่นึกว่าจะละเอียดกันขนาดนี้ หลวงปู่ฯเห็นผมไม่พูด ก็เอาสังฆาฏิไปวัดให้ดูอีก อ้อ! ขาดไปหน่อย ผมคิดในใจ


"แล้วจะเอายังไง" หลวงปู่ฯเค้นถามเสียงเครียด ท่าทางยังเหมือนกับอยากจะกินลาบเลือดและไม่ยอดลดราวาศอกให้เลย


"ผมขออนุญาตเอาไปเปลี่ยนใหม่ก็แล้วกันครับ"
ผมอึกๆอักๆ อยู่นานกว่าจะพูดออกไปได้ แล้วทำท่าจะหยิบเอาคืนมาแต่หลวงปู่ฯท่านกลับเอามือกดผ้าไว้กับพื้นเฉยเสียยังงั้นแหละ ผมจึงหดอีก ความอึดอัดใจที่ไดัรับทำให้เกิดความรู้สึกว่านานเหมือนโกฏิปีเชียวครับ ที่สำนักสงฆ์ถ้ำเขาบุนนาค อยู่ใกล้ป่าใกล้ภูเขาอากาศออกจะเย็นๆ แต่ผมร้อนจี๋เลยครับ เหงื่องี้ออกแฉะทั้งตัว หลวงพี่ฯถลาเข้ามาช่วย


"ให้โยมเขาแลกไปเถิดครับ เขาจะเอาไปให้คนทำบุญ" ท่านช่วยตะโกนอ้อนวอน แต่หลวงปู่ฯโบกมือห้ามแล้วก้มลงพูดเบาๆ กับผม

"นี่โยม สังฆาฏิต้องยาว ๘ ศอกนะจำไว้นะ"
เอ๊ะ ผมหูฝาดหรืออย่างไร ทำไมเสียงหลวงปู่ฯจึงกลับนิ่มนวลอะไรจะปานนั้น ผมค่อยฯเงยหน้าขึ้นจากท่าที่ก้มกราบอยู่ เอามือแคะหูทั้งสองข้างอย่างไม่เชื่อมันและไม่เชื่อมั่นหวาดระแวงเต็มที่เลย เอาไงนี่


"เป็นลูกศิษย์พระพุทธเจ้า ลูกศิษย์มหาวีระฯต้องละเอียดต้องรอบคอบ จำเอาไว้ให้ดี"


เสียงนุ่มนวลไม่มีแกมเหน่อลอยมาอีก ผมลุกพรวดขึ้นมานั่งพับเพียบพนมมือแต้เพื่อที่จะมองหลวงปู่ฯให้เต็มตา อะไรกันนี่ เสือกลายเป็นพระไปแล้วและกลายเป็นพระที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาเสียด้วย ไม่มีท่าทางที่แสนจะดุดันหลงเหลืออยู่ต่อไปอีกเลย กลับตาลปัตรไปแล้วเปลี่ยนบทไวยังกะวิกส์ ๐๗ แน่ะ หลวงพี่ฯได้โอกาสรีบตะโกนกราบเรียนเสียเสียงหลงทันที


"อนุญาตให้โยมแลกไปนะหลวงปู่"

"เออ พูดเบาๆ ก็ได้ยิน" หลวงปู่ฯบ่นตอบเบาๆ และสั้นๆนิ่มๆ พอให้ได้ยิน เมื่อได้ยินดังนั้น หลวงพี่ฯก็เผ่นผลุงไปที่ราวตากฟ้าตรงชานกุฏีทันที รวบเอาสังฆาฏิที่เราได้หมายตากันเอาไว้ก่อนหน้านั้นมาถวายทันที


"ไม่ใช่ๆ เอาไปไว้ที่เก่า" หลวงปู่ฯโบกมือห้ามอีก ผมก็ใจหายแว้บอีก เปลี่ยนบทเป็นเสืออีกแล้วหรือไง โยมตามและตั้งตัวไม่ทันเลย หลวงพี่ฯก็หน้าซีดเผือด ทุกคนคิดว่ารายการพลิกล๊อกเกิดขึ้นอีกแล้ว ได้แต่ใจคอตุ๊มๆต่อมๆ ดูเหตุการณ์ต่อไป หลวงปู่ฯค่อยๆ ชันกาย ขึ้นยืนอย่างช้าๆ เดินกระย่องกระแย่งผ่านพวกเราเข้าไปในห้องนอนซึ่งอยู่ติดกัน ได้ยินเสียงรื้อของกุกๆกักๆ อยู่เป็นนานสองนานสลับกับเสียงกระแอมกระไอ ผมหันไปมองหน้าพวกเรา ทุกคนหน้าซีดจ๋อยเหมือนกันหมด แม่นิดฯที่ว่าผิวดำ หน้าขาวจ๋องไม่ต้องทาแป้งเลยครับ พวกเรากระซิบกระซาบกันเบาๆ ว่าไม่รู้หลวงปู่ฯเข้าไปทำอะไร จะกลับออกมาอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ พักใหญ่หลวงปู่ฯก็กระย่องกระแย่งออกมา ถือห่อกระดาษเก่าๆ ออกมาด้วยกลับมานั่งท่าเดิมและที่เดิม วางห่อกระดาษลงพื้น แล้วค่อยๆ แก้เชือกห่อออกอย่างช้าๆ พวกเราต่างพากันกลั้นหายใจลุ้นกันโดยไม่รู้สึกตัวด้วยความที่อยากรู้ว่าข้างในเป็นอะไร เป็น"จีวรกับสบงและสังฆาฏิ"ครับ ครบชุดแต่เก่างั่กเลยครับ

หลวงปู่ฯนำสังฆาฏิสีกลักแสนเก่าผืนนั้นออกมาคลี่ เอาศอกวัดให้ดูอีกครั้งเหมือนกับจะโชว์ให้ดู เพื่อยืนยันคำพูดของท่าน O.K.ครับ ๘ ศอกพอดี ( แต่ศอกของผมสั้นไปหน่อย ) ท่านมองค้อน เอามือลูบคลำอยู่พักหนึ่งแล้วนำสบงกับจีวรออกมาคลี่ให้ดูอีก ปรากฎว่าเป็นสบงกับจีวรที่ทำด้วยผ้าแพรไหมครับ ท่านเล่าอย่างอารมณ์ดีว่าของชุดนี้เศรษฐีจีนสั่งทำและถวายให้ท่านเมื่อท่านบวชได้พรรษาที่ ๔ และท่านได้เก็บไว้ตลอดจนนำติดตัวไปตลอดเวลา หันมาถามผมว่า


"เอาไหม"
"สุดแท้แต่หลวงปู่ฯ จะกรุณาเถิดครับ" ผมตอบเบาๆ
"เอาไหม" ท่านถามย้ำอีก ผมเห็นว่าถ้าพูดให้เยิ่นเย้อต่อไป ต้องอดแน่ๆ จึงตอบไปอย่างม้าไร้พยศว่า
"เอาครับ"
"เออ เอาไป" หลวงปู่ฯก็ให้ง่ายๆ
"แล้วนี่ เอาไหม" ท่านชี้มือไปที่สบงและจีวรแพรไหมนั้น
"ไม่กล้าครับ" ผมตอบ
"ทำไมไม่กล้า" หลวงปู่ฯแกล้งสงสัย
"หลวงพ่อฯท่านใช้ให้มาเอาแต่สังฆาฏิเท่านั้นครับ หลวงปู่ฯจะแถมให้หรือครับ" ตอนนี้พอโล่งใจแล้ว ผมจึงเริ่มทะโมนตามนิสัยเดิม
"ถ้าเอา ก็ให้" ท่านพูดแล้วก็ผลักออกมาให้ข้างหน้า
"ไม่เอาละครับ หลวงพ่อฯสั่งมาแค่นี้" ผมกัดฟันตอบอย่างแสนเสียดาย ค่อยๆผลักคืนไปแต่อย่างว่าละครับ ไม่นอกครูไว้ก่อนเป็นดี
"ไม่เอาก็เก็บ" ว่าแล้วหลวงปู่ฯก็บรรจงพับและห่อเข้าที่แล้วเดินกลับเอาไปเก็บไว้ในห้องตามเดิม เมื่อเสร็จจากการปราบพยศผมจนอยู่หมัดแล้ว หลวงปู่ฯจึงเลิกราแล้วเปิดโอกาสให้พวกเราเข้าไปอ้อนกันได้ตามสบาย ส่วนผมนั้นเก็บปากเข้ากระเป๋าแล้วรูดซิบ ๓ ชั้นฝังดินปิดครั่งเลยครับ ฟังอย่างเดียวไม่กล้าอ้อนไม่กล้าถาม ใจนั้นอยากกลับวัดท่าซุงฯลูกเดียว
...

 

ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ ขออนุญาตบอกบุญหน่อยนะค่ะ

ขอเชิญผู้มีจิตศรัทธาร่วมทำบุญเป็นเจ้าภาพสร้างหอระฆัง ทางวัดยังขาดทุนทรัพย์อีกจำนวนมาก จึงขอเรียนเชิญสร้างบุญร่วมกัน เพื่อสร้างบุญบารมีให้ตัวท่าน และครอบครัวบริบูรณ์ไปด้วยทรัพย์สมบัติ บริวาร ชื่อเสียงคุณงามความดีกระจอนกระจายไปทั่วทุกทิศ และขอให้เป็นหนทางแห่งการรู้แจ้งเห็นจริง เข้าสู่พระนิพพานได้เร็วยิ่งขึ้นในไม่ช้าไม่นานนี้ด้วยกันทุกท่าน เทอญฯ

ข้อมูลการการสร้างหอระฆัง :

http://palungjit.org/showthrea...72#post1900972

 

โมทนาคับเจ้.......

 

สาธุ......อยากไปจังแหะ

 

ขบวนการ claverman (มนุษย์ถ้ำอะ...) ออกปฏิบัติการแล้วจ๊ะ

 

สงสัยงานนี้ไอ้เสือเม้งต้องฝากฝังไอ้เสือที่เหลือปฏิบัติหน้าที่แทนซะแล้ว
เพราะติดดดดดด......ญ. เอ๊ย!ติดงานราชงานหลวงไปหมด.......เอิ๊ก ๆ ๆ
ไอ้เสือทั้งหลายรับทราบ.......

 

วันเสาร์-อาทิตย์ที่จะถึงนี้จะไปวัดป่ารัตนพรชัย จังหวัด มหาสารคาม อำเภอ วาปีปทุม หลวงพ่อ ดำ อายธ้มโม (ลองหาอ่านประวัติท่านได้นะครับ ในหนังสืออ่านก่อนตาย ก่อนจะเสียดายไม่ได้อ่าน 8 ของ โจ้ พันทกานต์ กิ้มทอง นะครับ )อีกครั้งนะครับพอดีมีงานไว้ครูประจำปีวันที่ 9 มีนาคม นะครับ แต่ขออนุญาติท่านไปวันที่ 8 มีนาแทนนะครับมีภาระกิจพิเศษครับ ก็เลยจะชวนๆๆ ชาวคณะท่านใดสนใจจะร่วมทำบุญสร้างโบถ พระศรีอริยเมตตรัย 9 ชั้น ที่เดียวในโลกครับ หลวงพ่อท่านเป็นคนร้อยเอ็ดครับ แต่ท่านบอกว่าที่ต้องมาที่นี่ก็เพราะว่า ชื่อ อำเภอนี้ วาปี= ดอกบัวม ปทุม=ดอกบัว รวมเป็นมหาดอกบัวมีความหมายถึงพระศรีอริยะเมตตรัย ถ้าผู้ที่ปราถนาพุทธภูมิท่านใดจะทำบารมีต่อก็เป็นที่เหมาะสมนะครับ ผมไม่ได้เปิดlink ที่ไหนนะครับบอกชวนชาวคณะเราๆๆเท่านั้นหละครับ