ฝึกกสินแบบใดครับถึงเห็นชาติที่แล้วและชาติหน้าได้

วิธีเจริญอาโลกกสิณเพื่อทิพยจักษุญาณ
การสร้างทิพยจักษุญาณด้วยการเจริญอาโลกกสิณนั้น ท่านให้ปฏิบัติดังนี้
ท่านให้เพ่งแสงสว่างที่ลอดมาทางช่องฝาหรือหลังคาให้กำหนดจิตจดจำภาพแสงสว่างนั้นไว้ให้จำได้ดี แล้วหลับตากำหนดนึกถึงภาพแสงสว่างที่มองเห็นนั้น ภาวนา
ในใจ พร้อมทั้งกำหนดนึกถึงภาพนั้นไปด้วย ภาวนาว่า "อาโลกกสิณัง" แปลว่า แสงสว่างกำหนดนึกไป ภาวนาไป ถ้าภาพแสงสว่างนั้นเลอะเลือนจากไป ก็ลืมตาดูใหม่ ทำอย่างนี้เรื่อยไป จนภาพนั้นติดตา ติดใจ นึกคิดขึ้นมาเมื่อไร ภาพนั้นกปรากฏแก่ใจตลอดเวลา ในขณะที่กำหนดจิตคิดเห็นภาพนั้นระวังอารมณ์จิตจะซ่านออกภายนอก

และเมื่อจิตเริ่มมีสมาธิ ภาพอื่นมักเกิดขึ้นมาสอดแทรกภาพกสิณ
เมื่อปรากฏว่ามีภาพอื่นสอดแทรกเข้ามาจงตัดทิ้งเสีย โดยไม่ยอมรับรู้รับทราบ กำหนดภาพเฉพาะภาพกสิณอย่างเดียว ภาพแทรกเมื่อเราไม่สนใจไยดีไม่ช้าก็ไม่มารบกวนอีก เมื่อภาพนั้นติดตาติดใจจนเห็นได้ทุกขณะจิตที่ปรารถนาจะเห็นได้แล้ว และเป็นภาพหนาใหญ่จะกำหนดจิตให้ภาพนั้นเล็ก ใหญ่ได้ตามความประสงค์ ให้สูงต่ำก็ได้ตามใจนึก เมื่อเป็นได้อย่างนั้นก็อย่าเพิ่งคิดว่าได้แล้ว ถึงแล้วจงกำหนดจิตจดจำไว้ตลอดวันตลอดเวลา อย่าให้ภาพแสงสว่างนั้นคลาดจากจิต จงเป็นคนมีเวลา คืออย่าคิดว่าเวลานั้นเถอะเวลานี้เถอะจึงค่อยกำหนด


การเป็นคนไม่มีเวลา เพราะหาเวลาเหมาะไม่ได้นั้นท่านว่าเป็นอภัพพบุคคลสำหรับการฝึกญาณ คือเป็นคนหาความเจริญไม่ได้ ไม่มีทางสำหรับมรรคผล
เท่าที่ตนปรารถนานั่นเอง ต้องมีจิตคิดนึกถึงภาพกสิณตลอดเวลาที่ตื่นอยู่ ไม่ยอมให้ภาพนั้นคลาดจากจิต ไม่ว่า กิน นอน นั่ง เดิน ยืน หรือทำกิจการงาน ต่อไปไม่ช้าภาพกสิณก็จะค่อยคลายจากสีเดิมเปลี่ยนเป็นสีใสประกายพรึกน้อยๆ และค่อย ๆ ทวีความสดใสประกายมากขึ้น ในที่สุดก็จะปรากฏเป็นสีประกายสวยสดงดงาม คล้ายดาวประกายพรึกดวงใหญ่ ตอนนี้ก็กำหนดใจให้ภาพนั้นเล็ก โต สูง ต่ำ

ตามความต้องการ การกำหนดภาพเล็ก โต สูง ต่ำและเคลื่อนที่ไปมาอย่างนี้ จงพยายามทำให้คล่องจะเป็นประโยชน์ตอนฝึกมโนมยิทธิ คือ ถอดจิตออกท่องเที่ยวมาก เมื่อภาพปรากฏประจำจิตไม่คลาดเลื่อนได้รวดเร็ว เล็กใหญ่ได้ตามประสงค์คล่องแคล่วว่องไวดีแล้ว ก็เริ่มฝึกทิพยจักษุญาณได้แล้ว

เมื่อฝึกถึงตอนนี้ มีประโยชน์ในการฝึกทิพยจักษุญาณ และฝึกมโนมยิทธิ คือถอดจิตออกท่องเที่ยวและมีผลในญาณต่างๆ ที่เป็นบริวารของทิพยจักษุญาณทั้งหมด เช่น
๑. ได้จุตูปปาตญาณ รู้ว่าสัตว์ที่ตายไปแล้วไปเกิด ณ ที่ใด ที่มาเกิดนี้มาจากไหน
๒. เจโตปริยญาณ รู้อารมณ์จิตของคนและสัตว์
๓. ปุเพนิวาสานุสสติญาณ ระลึกชาติที่เกิดมาแล้วในกาลก่อนได้
๔. อตีตังสญาณ รู้เหตุการณ์ในอดีตได้
๕. อนาคตังสญาณ รู้เหตุการณ์ในกาลข้างหน้าต่อไปได้
๖. ปัจจุปปันนังสญาณ รู้เหตุปัจจุบันว่า ขณะนี้อะไรเป็นอะไรได้
๗. ยถากัมมุตาญาณ รู้ผลกรรมของสัตว์ บุคคล เทวดา และพรหมได้ว่าเขามีสุขมีทุกข์
เพราะผลกรรมอะไรเป็นเหตุ

http://www.palungjit.org/smati/k40/arahan2.htm


********************************************

| กสิน10 | หมวดกสิน 10 ม้วนที่1a | หมวดกสิน 10 ม้วนที่1b | หมวดกสิน 10 ม้วนที่2
| หลักสูตรวิชชาสาม ม้วนที่1 | หลักสูตรวิชชาสาม ม้วนที่2 | หลักสูตรอภิญญาหก

 

การล่วงรู้อดีตที่ผ่านมาของตนในชาติก่อนๆ ผมว่าน่าจะมีประโยชน์นะ เราสามารถแก้ไขปรับปรุงตัวเราให้ดีขึ้นได้ เป็นต้นว่า ถ้าชาติที่แล้วเราเคยเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน เพระกุศลกรรมที่ทำไว้ หรือต้องตกนรกชดใช้กรรมในนรกขุมใดขุมหนึ่ง ในชาติปัจจุบันนี้ เมื่อเรารู้อย่างนั้นแล้ว เราก็ไม่ควรไปทำกรรมนั้นซ้ำอีก หรือถ้าชาติก่อนเราเคยเกิดเป็นกษัตริย์ เป็นมหาเศรษฐี เป็นเทวดา นางฟ้า แต่ชาติปัจจุบันเกิดเป็นคนธรรมดา ฐานะปานกลาง ถ้ารู้แล้วรู้จักนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ รู้จักปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นถือมั่น มุ่งสร้างกรรมดีเพื่อหวังผลในชาติหน้า (ถ้าคุณไม่หวังพระนิพพานนะ)

อันที่จริงการฝึกกสิณแล้วทำให้สามารถทราบอดีต ปัจจุบัน และอนาคต หากเราไม่ยึดติดในสิ่งที่เคยเป็น เคยได้ ในอดีตชาติว่าเป็นเรา เป็นของเรา ฯลฯ จะทำให้เราเข้าใจวัฏฏะสงสาร เข้าใจธรรมชาติของการเวียนว่ายตายเกิด แล้วในที่สุดก็จะเบื่อการเกิด ไม่ปรารถนาจะมาเกิดอีก และมุ่งหวังจะไปยังพระนิพพานในที่สุด ผมว่าสิ่งนี้น่าจะเป็นวัตถุประสงค์หลักในการฝึกกสิณเพื่อให้ได้ ตาทิพย์ หูทิพย์ นะครับ

ผมเองแม้ยังฝึกไม่ได้อะไรสักอย่าง แต่ก็มีความรู้สึกว่าเบื่อหน่ายต่อการมีชีวิต การเวียนว่ายตายเกิดเสียเหลือเกิน ไม่อยากมาเกิดอีกแล้ว .... แต่ผมยังตัดกิเลสและตัณหาบางอย่างไม่ขาดเลยครับ เฮ้อ...แล้วจะไปถึงพระนิพพานในชาตินี้ได้หรือเปล่าก็ไม่รู้....