ด้วยรัก...ฉันจักให้ ความเชื่อใจมิคลายคลอน...

ได้รับหนังสือบริจาคมา ๑ กล่องใหญ่ น้ำหนัก ๔๗ กิโลกรัม เปิดออกดูหนังสือแต่ละเล่ม ช่างมีคุณค่าสำหรับโรงเรียนและนักเรียนที่อยู่ไกลปืนเที่ยงอย่างเราเหลือเกิน
ยิ่งเปิดอ่านหนังสือที่เป็นหนังสือเรียนและแบบฝึกหัดยิ่งเห็นได้ชัด กราบขอบพระคุณท่านผู้ใหญ่ใจดี ที่กรุณาบริจาคมาให้ จะคัดเลือกและจัดสรรไปยังห้องสมุดต่างๆตามความเหมาะสมเพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุด สมกับเจตนารมณ์ของผู้บริจาค
กราบอนุโมทนาบุญด้วยความเคารพค่ะ

 

น่านแน่ะ

ถูกพาดพิง เดี๊ยว โทรไปร้องให้ฟัง ๑๐ เพลงรวด ทำไงละทีนี้

๕๕๕๕


ตอนมาสมัครงาน ที่นี่นะ แอบเขียนความสามารถพิเศษ ว่าร้องเพลงเพราะด้วยนะ นักร้องนำชัดๆ ร้องนำดนตรี น่ะค่ะ

แต่ที่เหนือกว่านั้น คือ ท่าเต้น ค่ะ เหนือโลกมาก ๕๕๕๕

 

สาธุ สาธุ สาธุ ด้วยค่ะ

นึกถึงตอนเด็กๆ อยู่บ้านนอก เวลา ได้อ่านหนังสือดีๆ(การ์ตูน สารคดี ) ก็ดีใจมาก ๆ เหมือนกันค่ะ

 

ผมก็ร้องเพลงได้เสียงไสเหมือนกันนะ....ไสหัวไปให้พ้นๆ.... T.T
สมัยก่อนร่วมหุ้นกันกับเพื่อนรับงานติดตั้งระบบเสียงระบบภาพในคาราโอเกะย่านสุขุมวิท...
ผมจะเป็นฝ่ายทดสอบเสียง อีกคนจะปรับจูน แอมป์และปรีแอมป์
อีกคนจะจัดตำแหน่งลำโพง และจูนโปรเจคเตอร์...
มาตรฐานที่ใช้วัดก็คือ ถ้าปรับเสียงออกมาแล้ว ทำให้เสียงร้องของผมฟังไพเราะได้ จะถือว่าผ่าน ...
ด้วยการยึดถือมาตรฐานนี้เป็นสำคัญ ยิ่งกว่า ISO ทำให้งานเข้ามาเยอะมาก เจ้าของสถานที่ชมว่าลูกค้าต่างชื่นชมว่ามาร้องเพลงที่นี่แล้ว สามารถร้องได้ไพเราะกว่าไปที่อื่น...เครื่องเสียงที่นี่ต้องดีมากๆแน่ๆ...

แม้จะน่าน้อยเนื้อต่ำใจไปบ้าง แต่เพื่อเงินก็ยอมนะ...เสียงห่วยๆเนี่ย...หากรู้จักใช้ให้ถูกที่ก็มีประโยชน์เหมือนกัน...ว่าแต่งานเริ่ม4ทุ่ม เลิก ตี4-5 กลางวันต้องทำงานอีก 2 บริษัทฯ เป็นที่ปรึกษาอีก 1 บริษัทฯ วันหยุด รับบริหารอีก 1 บริษัทฯ แล้วเรียนป.โท ภาคปกติ ... เป็นอันว่าหมดสภาพ...

ตอนนั้นไปหาหมอเทวดา ที่ผ่าตัดด้วยเทียนไขและใบพลู แกจับหัวไหล่ผมแล้วก็บอกว่า คาราโอเกะให้มันน้อยๆหน่อยสิ...แล้วผมก็สลบลงไปนอนบนตักหมอ แบบว่าหมดสติไปชั่วขณะหนึ่ง ตื่นขึ้นมาร่างกายก็สดชื่นดี พวกพี่ๆน้าๆที่ไปด้วย ช่วยกันฮา...แบบว่าท่าทางมันหลับไปแบบเด็กๆนอนตักผู้ใหญ่ ซะงั้น...

ทำอยู่ได้ปีเดียวก็ต้องแบ่งสมบัติ เลิก...เพราะร่างกายไม่ไหว...พอขาดเสียงร้องอันเป็นมาตรฐานไป งานก็เริ่มลดลง...
ดังนั้นใครเห็นข้อบกพร่องตัวเอง หรือปมด้อยของตัวเอง ก็อย่าพึ่งดูถูกตัวเองเป็นอันขาด ต่อให้คนทั้งโลกดูถูกเราก็ไม่เป็นไร ที่สำคัญคือเราต้องไม่ดูถูกตัวเอง...
"ความงาม มันขึ้นอยู่กับสายตาคนมอง" ต่างหากล่ะ...
หากเรารู้จักคิด ก็สามารถเปลี่ยนปมด้อยให้กลายเป็นปมเด่น เอาจุดบกพร่องมาสร้างสรรค์เป็นสิ่งที่มีค่ามีประโยชน์ได้...
รู้ว่ายังคิดไม่ออก ว่าจะเปลี่ยนปมด้อยหรือข้อบกพร่องของตัวเองให้เป็นจุดดีได้อย่างไร...ก็ให้เริ่มต้นคิดเสียใหม่ก่อนว่า นั่นไม่ใช่ปมด้อย นั่นไม่ใช่ข้อบกพร่อง มันคือคุณลักษณะสมบัติอย่างหนึ่ง...ซึ่งยังมีบางบุคคล บางสถานการณ์ ต้องการมัน...แค่เรายังไม่เจอคนพวกนั้น และสถานการณ์นั้นๆ...เท่านั้นเอง...ใจเย็นๆแล้วค่อยๆคิดไป...เพราะเวลาที่เราคิดไม่ออก สิ่งที่ควรทำมากที่สุดในเวลานั้นคือ คิดต่อไป...

 

ช่วงนี้ร้องเพลงได้ทุกวัน
เริ่มตั้งแต่วันที่ได้รับโอกาสเป็นตัวแทนของครูในโรงเรียน
กล่าวให้โอวาทนักเรียนในวันปัจฉิมนิเทศ
นักเรียนชั้น ม.๓ และม.๖ ประมาณพันกว่าคน

ช่วงนั้นฝึกร้องเพลงแม่พิมพ์ของชาติ
กะจะร้องสัก ๒ ท่อน เพื่อเรียกความสนใจ
เอาเข้าจริง ก็ไม่กล้าร้อง
เกรงว่าน้ำตาของคนฟังจะไหลนองท่วมหอประชุม
ด้วยความสงสารคนร้อง ^^

 

โบราณท่านว่าไว้ว่า
"คบคนพาล พาลพา ไปหาผิด
คบบัณฑิต บัณฑิตพา ไปหาผล"

กราบขอบพระคุณพี่ระมิงค์ค่ะ
ติงมีความเห็นว่าพี่น่าจะเป็นวิทยากรมือหนึ่งของประเทศใทย
เป็นนักจิตวิทยาที่ไม่มีใครเทียม ในด้านการคิดบวก การเสริมแรงในด้านบวกเพื่อการพัฒนาองค์กร

วันนี้ ได้รับสิ่งที่ดีๆจากพี่อีกแล้วค่ะ

 

ความ รักประจักษ์ใจฉัน
ตั้งแต่วัน พบ เธอ วัน แรก
ความ รัก ดู ดู ก็ แปลก
ไม่เอาพระเจ้าก็แจก ให้ ลอง รัก​

 

ขอรักเขาชั่วฟ้าดินสลาย ยั่งยืนคล้ายดังเมฆ
ลอยฟ่องอยู่ครองคู่ฟ้า ครอง มั่นประทับอุรา
ครองดั่งจันทรา ครองฟ้า ราตรี

​

 

คน ปราชญ์ เปลี่ยนวิกฤต เป็นโอกาส

คนประหลาด เปลี่ยนโอกาส เป็นวิกฤต เนอะ

 

บ่อยครั้งที่สายัณห์...อุ๊บ!
บ่อยครั้งที่พี่เป็นคนประหลาด...แฮ่ม!

 

พี่เป็นคนประสาท....ทั้งๆที่มีโอกาส ... ก็ยังสร้างสถานะการณ์ว่า..มันยังวิกฤติอยู่นะ...
สู้ๆ...พวกเรา...อย่าประมาท...
แต่พอวิกฤติเข้าจริงๆ...ก็บอกว่า เฮ้ย...นี่แหละ วิกฤติที่เราเผชิญอยู่ทุกวันไง...มันเรื่องปกตินี่นา...สู้ๆ...พวกเรา...อย่าประมาท...

....ลูกน้องเลยชอบถามว่า...พี่ๆ...พี่จะบ้าไปถึงไหนเนี่ย....

 

.... ยังไงถ้าจะบ้า .. ขอแค่ว่า ทุกท่านอย่าถึงขั้นถอดเสื้อผ้าวิ่งรอบเมืองก็พอคะ ... อิอิ

 

เป็นกลยุทธ์ในการสร้างขวัญและกำลังใจให้ลูกน้องอย่างชาญฉลาดค่ะพี่
เป็นกุศโลบายในการทำงานให้สำฤทธิ์ผลขั้นสุดยอด
เพื่อให้บรรลุเป้าหมายขั้นสูง

 

แสดงว่า...
ทำอย่างอื่นได้นิ ^^
คิดๆๆๆ จะทำอะไรดีนะ
หรือว่าจะขึ้นรถแบบรถหาเสียง ร้องเพลงขับกล่อมชาวบ้านยามตี ๒ ดี
หวังว่าคงมีชีวิตรอดกลับบ้าน
(แซวเล่นค่ะคุณกาลีนะ ได้โปรดอย่าถือสาคนบ้านะคะ)

 

ถ้าแถวบ้านผมถอดเสื้อวิ่งรอบเมืองเนี่ย....
หมายถึงเขาวิ่งแก้บน อะไรสักอย่างนึง...

แต่ถ้าอย่างแม่กาลีนะว่าเนี่ย...
คงหมายถึงวิ่งแก้ล่างด้วยอ่ะมั๊ง...อิอิอิ...

 

อืม ....

งั้น หนูเป็นคน น่าอนาจ ที่มักอยู่ใน สถานการณ์วิกฤต (ถูกถีบไปมั่ง รนหาที่มั่ง) ๕๕๕๕


(พอชิน แล้ว ในภาวะวิกฤต ก็จะสามารถร้องเพลงได้อย่างไพเราะ แต่ไม่แก้ผ้านะ)

 

รักของแม่ที่มีให้เจ้า...

 

บางที รู้สึกว่าเหนื่อยมากเหลือเกิน
จนอยากจะนอนหลับแบบไม่ต้องตื่น
แต่ว่าหากทำเช่นนั้น
คงอดที่จะได้ทำสิ่งที่ดีๆ
อดที่จะทำตนให้เกิดประโยชน์
ดังนั้น สู้ต่อไปนะคะ
เหนื่อยนักก็พักบ้าง
แล้วลุกขึ้นสู้ต่อไป