พระครูปลัดธนู ชาคโร วัดประชารังสรรค์ จ.นนทบุรี

เรื่องถูกทิ้งค้างไว้ที่ หลวงพ่อบุญมา วัดใหม่ เพิ่มเติมไว้เป็นข้อมูลนะครับ นอกเหนือจากข้อมูลทั่วไปเกี่ยวกับท่าน ประมาณว่า "อดีตพระเกจิอยุธยา ท่านเก่งทางเมตตามหานิยม" ทำนองนี้ คนพื้นที่รุ่นเก่าๆ จะทราบอิทธิคุณท่านในเรื่องคงกระพันนะครับ ถ้าท่านไหนอยากทราบรายละเอียดเพิ่มเติม ถ้าวันไหนพี่ๆน้องๆไปกราบหลวงลุงลองถามท่านดูได้ครับเรื่องหลวงพ่อบุญมา แล้วหลวงลุงท่านจะเล่าให้ฟัง มันส์ครับขอบอก...

 

และแล้วก็มาถึง พระอาจารย์องค์ที่ 4 ของหลวงลุงธนู ท่านเป็นพระสงฆ์ที่หลายๆคนให้ความเคารพนับถือท่าน หากแต่ประวัติของท่านกลับไม่ถูกบันทึกอยู่ที่ไหนๆเลย (ได้แต่พูดโฉบไปโฉบมา) จนกระทั่งปัจจุบันเซียนพระหลายคนก็พยายามค้นหาข้อมูลของท่านเพื่อประกอบเรื่องราวการขายของ ซึ่งมีจริงมั่งปลอมมั่ง บางทีเห็นแล้วก็ปลอมกันจะๆ เท่าที่ทราบบางอย่างก็ปลอมกันใกล้ๆวัดนั่นแหละ (ว่าจะไม่พาดพิงก็อดเผลอไม่ได้) พระอาจารย์ท่านนี้ก็คือหลวงพ่อเริญ วัดใต้ นั่นเอง ซึ่งถ้านับไปแล้วหลวงพ่อเริญเป็นพระอาจารย์องค์สำคัญองค์หนึ่งของหลวงลุงธนูเลยทีเดียว พร้อมทั้งท่านเป็นอุปัชฌาย์ของหลวงลุงด้วย (ส่วนตัวแล้ว ท่านเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมค้นหาว่าปัจจุบันวิชาของท่านไปตกทอดอยู่กับลูกศิษย์คนไหน หรือองค์ไหนบ้าง จึงทำให้สอบถามกับแม่ แล้วก็ตามหาหลวงลุงอย่างที่เล่าให้ฟังในตอนต้น)

หลวงพ่อเริญท่านเป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกันกับพ่อใหญ่ของผม ท่านเกิดปีชวด คงจริงอย่างตำราโบราณว่าคนเกิดปีชวดมักเป็นคนธาตุน้ำ สังเกตุได้เลยว่าทั้งพ่อใหญ่ ทั้งยาย ทั้งหลวงพ่อเริญ ท่านเป็นคนใจเย็นยังกับน้ำ เมตตาท่านมากมายนัก ตอนสมัยผมเด็กๆแม่จะพาไปกราบท่านประจำพร้อมทั้งเอาของไปถวาย จนเสมือนท่านเป็นญาติผู้ใหญ่อีกคนหนึ่งของบ้าน เดินไปกลับวัดใต้ยังกับว่าเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน

 

เป็นอะไรไม่รู้เมื่อวันก่อน ตอนบ่ายๆเข้าไปได้เลย เอาเป็นว่ารีบมาเล่าต่อดีกว่า เดี๋ยวงานเข้าอีก...

สำหรับเรื่องเล่าขานของหลวงพ่อเริญ นั้นมีมาก โดยเฉพาะจากปากคนแถวๆ บ้านใหญ่ เรื่องราวอภินิหารของท่าน ก็มีทั้งเรื่องเกี่ยวกับ ล่องหน หายตัว (รู้สึกว่าวิชานี้หลวงลุงก็ได้เรียนมาด้วย) รวมถึงการย่นระยะทาง ดังเช่นมีเรื่องราวของชาวบ้านแถวละแวกวัด ซึ่งตั้งใจจะเอาของไปถวายท่านที่วัดจึงแวบเข้าไปดูก่อนว่าตัวหลวงพ่ออยู่วัดหรือเปล่า ก็เห็นว่าหลวงพ่อท่านอยู่ที่วัด จึงรีบกลับไปตระเตรียมข้าวของ เพื่อจะมาถวาย ระหว่างทางเดินมาพบชาวบ้านอีกคน จึงทักทายกันปกติ ว่าจะไปไหนล่ะ แกก็ว่าเตรียมของไปถวายหลวงพ่อสักหน่อย อีกคนที่สวนมาจึงบอกว่า เอ็งไม่เจอหรอกหลวงพ่อเริญท่านไม่อยู่วัดหลวงพ่อท่านอยู่กับหลวงพ่อเชิญที่วัดโคกทองแน่ะ ชาวบ้านคนแรกก็ไม่เชื่อในเมื่อตนก็เห็นหลวงพ่ออยู่ที่วัดใต้ก็ถึงได้กลับมาเตรียมของไปถวายท่าน อีกคนที่เห็นหลวงพ่อที่วัดโคกทองก็ยังยืนยันว่าท่านอยู่วัดโคกทองจริงๆ ทีนี้ก็เป็นเรื่องเล่าต่อกันหนาหูแถวๆ บ้านใหญ่นั่นแหละ...

 

วันนี้มาเล่าต่อเรื่อง หลวงพ่อเริญท่านสามารถย่นระยะทาง เรื่องนี้เป็นคำบอกเล่าจากปากคนแถวๆวัดใต้ นั่นแหละครับ เรื่องมีอยู่ว่ามีชาวบ้านคนนึง (รู้จักกันดีกับคนที่เล่านั่นแหละ) แกคิดจะมาขโมยมะพร้าววัด เพราะเห็นว่าลูกมะพร้าวออกเยอะ ก่อนที่แกจะปีนมะพร้าวแกก็ดูผู้ดูคน สำรวจลาดเลาไว้อย่างดี หลวงพ่อไม่อยู่ออกไปนอกวัด จึงปีนขึ้นไปปลิดขั้วมะพร้าวซึ่งก็ได้หลายลูก แต่ตาก็อดมองระแวดระวังไม่ได้ ดูว่าจะมีใครมาเห็นเข้าหรือเปล่า ทันใดนั้น ตาแกเหลือบไปเห็นหลวงพ่อระยะไกลๆออกไปทางกลางทุ่งว่าท่านกำลังเดินมาทางวัดเพื่อจะกลับวัด แกรีบไถลตัวลงมาอย่างรวดเร็ว ลงมาถึงโคนต้น เจอหลวงพ่อมายืนตรงโคนต้นมะพร้าวแล้ว (แกบอกว่ากลางทุ่งถึงโคนมะพร้าว ต่อให้คนวิ่งมาก็ไม่ทันแกรูดลงมาแน่ๆ เห็นว่าแกหน้าม้านเลยที่เห็นหลวงพ่อเริญมายืนโคนต้นมะพร้าว) แต่หลวงพ่อเริญท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ เพียงแค่พูดทำนองว่า “ไม่เป็นไรไม่เป็นไร” แค่นั้น...

 

นึกๆอยู่ว่าจะเล่าเรื่องไหนก่อนดี แล้วก็รวมถึงตัดสินใจด้วยว่าบางอย่างบางประการก็ไม่สมควรเล่าเป็นอย่างยิ่ง เลยเอาเรื่องที่เล่าได้ดีกว่า เรื่องนี้เป็นแบบฮาร์คอร์กันบ้างแล้วกัน (เผื่อจะมีคนสนใจเข้ามาอ่านบ้าง พักหลังรู้สึกกระทู้เงียบๆ สงสัยข้อมูลที่ผมเขียนจะน่าเบื่อแน่ๆเลย คงต้องพิจารณาตัวเองแล้วเรา)
เรื่องราวก็มีอยู่ว่า มีตำรวจท่านนึงที่ผักไห่ ก็ด้วยความอยากรู้อยากลองจึงนำเหรียญหลวงพ่อซึ่งตนเองนำไปเลี่ยมพลาสติกกันน้ำเอาไว้แล้ว ไปทำการทดลองยิงดู ซึ่งก็เป็นปกติของตำรวจที่จะใช้อาวุธประจำกายซึ่งต้องพร้อมใช้งานอย่างถนัดมือและพร้อมอยู่ตลอดเวลา ในการลองครั้งนี้จึงใช้ปืนลูกโม่คู่ใจทำการลองยิงดู โดยการยิงเป็นระยะเผาขนตามคำบอกเล่า คือ ใกล้มากๆจนแทบติดกับเหรียญเลย ปรากฎว่า ปังๆๆๆๆๆ ออกหมดทุกนัด เสียงดังสนั่น แต่ว่า..ไม่ถูกเหรียญเลยแม้แต่น้อย ตำรวจท่านนี้จึงยังไม่มั่นใจนัก ได้ไปเอาปืนออโต้แม็กกาซีนมาลองอีกให้เป็นที่พอใจ บวกกับคงมันส์มือด้วยมั้ง ซึ่งก็ปรากฎว่าไม่ถูกอีก แต่เสียงดังลั่น ปรากฎว่าลูกตะกั่วที่ร้อนนั้นดันไปติดอยู่หลังเหรียญแทนจะติดด้านหน้าเหรียญ พิจารณาดูพลาสติกก็ไม่ละลาย รอยก็ไม่มี คงห้อยได้อย่างสะบายใจแล้วซินะครับ เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องดังแถวผักไห่อีกเรื่องนึงครับ...

 

มาให้กำลังใจคุณน้ำมนต์ครับ ตามอ่านอยู่เรื่อยๆครับ
ถ้าจะจัดตัวหนังสือให้อ่านง่ายขึ้นจะดีมากครับ ตัวหนังสือติดกันไปหน่อย

มีโอกาสผมจะเดินทางไปกราบหลวงพ่อท่านบ้าง
กลัวอย่างเดียวน้องหมา บางแก้วซ่ัะด้วย ผมไม่ค่อยจะถูกกับหมา

 

มาให้กำลังใจครับ ติดตามอ่านกระทู้ตลอดครับ

 

และแล้วก็ได้มีจังหวะกลับมาเขียนซะที (รู้สึกเหมือนว่า ทำอะไรค้างไว้ ไม่ดีแน่ๆ) หลังจากที่ห่างหายกันมานาน เนื่องจากเหตุผลเรื่องงานและที่ทำงานครับ...

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า... เพราะเดี๋ยวก็ต้องรีบกลับไปทำงานต่อ

ก่อนอื่นต้อง ขอขอบคุณมากๆครับ สำหรับทุกๆกำลังใจนะครับ...

จะเริ่มกันตรงไหนดีเนี่ย คงต้องกลับไปย้อนอ่านของเก่ากันสักหน่อย... พบว่าเรื่องถูกทิ้งค้างไว้ที่ พระอาจารย์องค์ที่ 4 ของหลวงลุง แล้วจะเลือกเอาประสบการณ์ของใครดีล่ะ พยายามทบทวนถึงเหตุการณ์ในอดีต ว่าแล้วก็นึกถึงพี่ชาย(ซึ่งคลานตามกันมา)ของเรา นี่แหละใกล้ตัวดี “คุณหมอวัฒน์” ของเรานี่แหละ (พี่คนนี้สมัยเด็กๆพ่อกับแม่เคยเอาไปถวายให้เป็นลูกไว้กับหลวงพ่อเริญ... เพราะฉะนั้นหลวงพ่อเริญท่านจึงห่วงใยลูกบุญธรรมคนนี้ ของท่านมาก

เมื่อสมัยเด็กๆ พระที่ติดคอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยทั้งตัวผมเองและพี่ชายของผม ก็จะเป็นการห้อยคอเดี่ยว ในเชือกร่ม ด้วยพระหลวงพ่อเริญ นี่แหละครับ แม่จะกำชับไว้เสมอเวลาเดินทางไปไหนมาไหน ละก็บอกกล่าวหลวงพ่อท่าน เพราะเรื่องแคล้วคลาดจากอุบัติเหตุ แม่บอกว่าเชื่อถือได้เลย มีหลายคนพบเจอมาแล้ว วันหนึ่งสมัยอดีต อายุตอนนั้นพี่ชายยังเรียนหนังสืออยู่ พี่ชายผมเขาเจอเหตุการณ์ระทึกใจ ซึ่งเกือบเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างการเดินทางกลับบ้าน แต่แล้วก็รอดมาได้ด้วยดีครับ พี่ชายตัดสินใจมาเล่าให้ผมฟังทีหลัง จากเหตุการณ์นั้นหลายเดือน บอกว่าเหมือนมีคนมาช่วย พี่บอกรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ แต่ไม่อยากเล่าให้แม่และพ่อฟัง กลัวว่าแม่จะเป็นห่วงก็เลยทำเป็นลืมๆไป แถมก็กลับบ้านมาเหมือนเหตุการณ์ปกติแล้วนี่นา และยังห้ามเราเล่าอีกต่างหาก

แต่สำหรับตัวผมเองแคล้วคลาดปลอดภัยมาตลอดกับเรื่องรถรา ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางไปไหน มาไหนก็ตาม...(ซึ่งส่วนตัวแล้ว ช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ก็จะแบกเป้ แบกเต้นท์เที่ยวกับเพื่อนบ่อยๆ บางที่เพื่อนก็พบเห็นเหตุการณ์แปลกๆ เกี่ยวกับเรื่องลี้ลับระหว่างพักในป่าบ่อยๆ ยกตัวอย่างเช่น เหตุการณ์ค่ำวันหนึ่ง เพื่อนกลับจากเก็บฟืน มองเห็นผู้หญิงชุดขาวๆ เดินสวนกับผม (ทั้งๆที่ผมก็ไม่เห็นมีใครเลย) ตอนไปเที่ยวเกาะดังแห่งหนึ่ง แต่ผมก็เที่ยวอย่างสบายใจมาตลอด ปลอดภัยทุกครั้ง)

เดี๋ยวคราวหน้า มีเรื่องที่นึกขึ้นมาได้อีกเรื่อง แต่กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะเล่าดีหรือเปล่า เพราะอย่างที่เคยบอกไว้ว่าเรื่องบางเรื่อง คงต้องกลั่นกรองให้มากขึ้น

 

แทรกๆเรื่องไว้หน่อยนะครับ ไหนๆก็เขียนมาถึงหลวงพ่อเริญวัดตาลานใต้แล้ว ก็ขออาศัยพื้นที่นี้บันทึกหน้าประวัติศาสตร์เพิ่มเติมไว้สักเล็กน้อยนะครับ เผื่อว่ามีคนสนใจในประวัติของหลวงพ่อ...

ยันต์ที่หลวงพ่อมักใช้ประจำ ผมเคยเห็นหลายคนนิยมเรียกยันต์นี้ว่า ยันต์พระลักษณ์หน้าทอง จริงๆแล้วยันต์ชุดนี้เป็นคนละชุดยันต์กันนะครับ เท่าที่ผมได้ยินมากับหูในสมัยเด็ก ยันต์ชุดนี้จริงๆ ชื่อว่า “ยันต์หน้าพระ”ครับ ชุดยันต์นี้หลักๆประกอบไปด้วย พระเจ้าห้าพระองค์ ล้อมยันต์ไว้ด้วยพระเจ้าสิบชาติ ครับ (ไม่นานมานี้ ผมยังได้ยินว่าเรียกยันต์นี้ว่ายันต์หน้าทองก็มีครับ แต่ไม่ใช่พระลักษณ์หน้าทองนะครับ) ส่วนประวัติที่มาของพระยันต์ชุดนี้ผมขอเก็บไว้ก่อนนะครับ...

อดีตวัดใต้นี้ ในสมัยที่หลวงพ่อเริญท่านยังมีชีวิตอยู่ มีพระที่พำนักอยู่ในวัด ซึ่งครอบครัวผมนับถือ อีก 2 รูป ซึ่งรูปแรกเป็นพระหลวงตา (ท่านเป็นพระที่มีเมตตามาก ชุบเลี้ยงลูกศิษย์จนเป็นใหญ่ได้ดิบได้ดีไปก็หลายคน) และอีกรูปซึ่งอายุท่านจะแก่กว่าพ่อและแม่ผมอยู่นิดหน่อย และพ่อกับแม่จะเรียกหลวงพี่ ผมจึงเรียกท่านว่าหลวงลุง (รูปนี้เป็นพระเรืองวิชามากชอบศึกษาหาความรู้มาก รูปนี้จะสร้างกุฏิเก่าๆอยู่เยื้องมาทางพื้นที่ป่าช้าเก่าของวัด ชอบอยู่เงียบๆ) ซึ่งท่านทั้งสองมรณะภาพแล้วนะครับ ที่กล่าวมานี้กำลังบอกว่าพระสองรูปนี้ได้เรียนวิชาของหลวงพ่อเริญไว้ได้พอสมควร ซึ่งหลวงตาท่านจะไม่ค่อยได้ใช้ยันต์หน้าพระเลย (ผมไม่เคยเห็นท่านใช้) ท่านจะใช้ยันต์มหาเศรษฐีเป็นยันต์ประจำองค์ท่านเพราะท่านเจตนาขอเรียนมาวิชานี้ ท่านว่าเหมาะกับตัวท่าน เวลามีคนนิมนต์ไปงานขึ้นบ้านใหม่หรือเปิดร้าน ซึ่งก็มักเป็นที่ในตลาดผักไห่ ท่านก็จะเจิมยันต์นี้ให้เพื่อความเจริญของลูกศิษย์ลูกหา ซึ่งสังเกตุได้ว่าศิษย์ที่ท่านเจิมให้ร่ำรวยเป็นเศรษฐีกันไปทั้งนั้น

รูปที่สอง คือหลวงลุง รูปนี้เป็นศิษย์รุ่นใหญ่ของหลวงพ่อเริญอีกรูปนึง ได้เรียนวิชา ยันต์หน้าพระ มาจากหลวงพ่อเริญด้วย (พ่อผมยืนยันให้ผมฟัง) ในการเรียนของคนโบราณจะใช้วิธีการต่อวิชากันทีละนิด วันไหนว่างๆก็เข้าไปขอต่อวิชากัน ช่วงแรกๆ เรียนวิชาไปได้แค่ส่วนยันต์ที่เป็นยันต์ล้อม ซึ่งก็คือส่วนที่เป็นพระเจ้าสิบชาติ 10 คำ ท่านก็ลองไปลงตะกรุดดูแต่ยังไม่ได้ม้วน แล้วเก็บไว้หน้าพระบูชา วันนึงมีลูกศิษย์มากราบท่านถาม หลวงลุงว่าท่านมีวัตถุมงคลอะไรบ้างไหม จะขอเอาไปไว้ใช้บ้าง คงเหลือบไปเห็นแผ่นตะกรุดชุดนี้เข้า (ตะกรุดที่ลงไว้ด้วย อักขระ 10 คำซึ่งเป็นยันต์ล้อม) เลยใช้ลูกตื๊อขอหลวงลุงไป ท่านก็ขัดไม่ได้ จึงหยิบเอามาม้วนให้ไป หลังจากนั้น ประมาณปีนึง แกเอาตะกรุดหลวงลุงดอกนั้นมาคืน แล้วเล่าให้ฟังว่าแกไปโดนปืนมา “ยิงออก แต่ไม่เข้า” แถมเปิดแผลว่ายังมีรอยไหม้ๆอยู่เลย...

พ่อเล่าเรื่องนี้ให้ฟังว่า “หลวงลุงเคยบอกให้พ่อฟังว่าวิชาหลวงพ่อเริญนี้เก่งนัก นี่แค่ยันต์ล้อมแค่ 10 ตัวยังยิงไม่เข้า แล้วท่านก็หัวเราะ”

ท่านธุดงค์เงียบหายไปหลายปี เมื่อไม่กี่ปีมานี้หลังจากที่ผมมีรถยนต์ใช้เป็นของตัวเองกะว่าจะไปกราบท่านสักหน่อยพ่อบอกว่า ได้ยินว่าหลวงลุงท่านนี้ท่านมรณะภาพแล้วนะครับ...

เท่าที่ผมค้นหามานานว่า ท่านมีลูกศิษย์อยู่ที่ไหนบ้าง ก็เท่านี้แหละครับ...

และอีกรูปที่ขาดไม่ได้ก็คือ หลวงลุงธนู วัดประชารังสรรค์ นี่แหละครับ ใครอยากได้ยันต์ชุดนี้ ผมกระซิบเพิ่มเติมให้นะครับ ว่าหลวงลุงธนูท่านก็ได้มาครับ...

 

ผมนึกว่าจะไม่มีใครอ่านซะแล้ว เห็นเงียบๆ อย่างน้อยก็มี 2 ท่าน ขอบคุณครับ ที่ยังสนใจเรื่องเล่าของผม

 

สงสัยจะไม่ค่อยมีใคร สนใจเรื่องราวในส่วนของรายละเอียดนัก...

งั้นผมขออนุญาตออกเดินทาง ไปต่อกันที่ พระอาจารย์องค์ที่ 5 ของหลวงลุงธนู ท่านเป็นยอดเกจิอาจารย์ดังแห่งเมืองสามชุก ท่านก็คือ หลวงพ่อมุ่ย วัดดอนไร่ ถ้ากล่าวถึงท่าน เซียนพระสายสุพรรณคงไม่มีใครไม่รู้จัก และ ประวัติของท่านก็มีพี่ๆนักเขียนมืออาชีพได้รวบรวมไว้หลากหลายมุมแล้ว ผมไม่ขอก้าวล่วงเข้าไปตรงจุดนี้แล้วกัน...

 

ผมไปกราบท่านมาแล้วครับ ท่านเมตตามากครับ ก่อนกลับท่านเมตตาผูกข้อมือ
ตอนพูดคุยกับท่าน ท่านก็ทำผ้าผูกข้อมือไปด้วยคุยไปด้วย เป็นเงื่อนไหว่กัน สามปม
ท่านกำชับห้ามถอด สงสัยจะมีอะไร มีโอกาสผมคงไปอีกครับ ต้องขอบคุณคุณน้ำมนต์ด้วยครัับ

ไม่ทราบว่าหลวงปู่มีของดีอะไรบ้างครับ




สำหรับท่านที่จะเดินทางไป โดยรถประจำทางนะครับ

ขึ้นเรือข้ามฝากจากท่าน้ำนนท์ ข้ามมาบางศรีเมือง
แล้วขึ้นรถสองแถวสีแดงที่ไปวัดสวนแก้ว
จะจอดอยู่แถวๆ ฝั่งขวามือ นั่งรถมาเรื่อยๆ
ผ่านวัดสวนแก้วมาสักระยะไม่ไกล พอข้ามสะพานจะพบกับวัดเลย
จะมีตัวหนังสือตรงประตูวัด ขนาดใหญ่เลยครับ
ขากลับก็ทางเดิม รอรถหน้าวัด

 

สนใจอ่านเรื่องหลวงพ่อ เจริญมากครับ อยากรู้แบบละเอียดเลยครับ ผมไม่ทันท่านฟังแต่เขาเล่า จากคนในตลาดผักไห่ ฟังมาหลายเรื่องครับ บันทึกไว้ บางเรื่องไม่กล้ามาเล่าครับ

เขียนเรื่องหลวงพ่อเจริญแบบลึกๆเลยครับ จะได้บันทึกไว้ไม่ให้สูญหายครับ ดีกว่ามาฟังพวกซื้อขายพระ ดันรุ่นที่จะขายครับ

 

ก่อนอื่น สวัสดีปีใหม่ครับทุกๆท่าน...

ขอบคุณ คุณ พี เสาวภา มากๆครับที่ติดตามเรื่องราวที่ผมเขียนบันทึกไว้ และขอบคุณครับสำหรับคำแนะนำเรื่องที่ว่าอยากจะอ่านเรื่องราวหลวงพ่อเริญ วัดตาลานใต้ครับ...แต่ในเบื้องต้นผมขออนุญาตยึดแนวการเขียนไว้แบบนี้ก่อนนะครับ ไม่ใช่ว่าจะไม่เขียนเรื่องราวของท่านเลย แต่ผมขอแทรกๆไปกับเรื่องของหลวงลุงในส่วนที่เกี่ยวพันถึงหรืออ้างถึงก่อนนะครับ... เพราะในใจตอนนี้อยากจะเน้นเรื่องราวของหลวงลุงท่านก่อนนะครับ (ผมพยายามประกาศเกียรติประวัติของพระอาจารย์เท่าที่โอกาสอำนวย) ด้วยเห็นว่าน่าจะเป็นเวลาที่เหมาะสม เนื่องจากปีนี้ หลวงลุงธนูท่าน อายุกว่า 74 แล้ว จึงเขียนแนะนำว่าควรหาโอกาสไปกราบ

 

ขออนุญาตกระโดดย้อนกลับไปที่หลวงพ่อเจริญ วัดตาลานใต้ สักเล็กน้อยนะครับไหนๆก็ไหนๆ...

นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่ตอนแรกตัดสินใจว่าจะเล่าดีหรือเปล่า เนื่องจากเหตุผลบางประการ แต่กระผมต้องขออนุญาตหลวงพ่อด้วยนะครับ ใจไม่มีเหตุผลเป็นอย่างอื่นเลย นอกจากขอเผยแพร่ประวัติพระผู้เป็นสุปฏิปันโนให้หลายต่อหลายคนรับทราบกันไว้บ้าง

เรื่องนี้รับทราบมาจากพ่อของผมเล่าให้ฟัง (ซึ่งก็เป็นการยืนยันจากหลวงลุงท่านนึงซึ่งผมเคยเล่าให้ฟังแล้วว่าเป็น ผู้ที่ได้รับการประสิทธิ ยันต์หน้าพระ หลวงลุงท่านนี้กับพ่อจะสนิทกันครับ หลายๆเรื่องท่านสั่งพ่อว่าอย่าเล่าไป มันไม่ดี) เรื่องราวโดยละเอียดผมจำไม่ได้มากครับ เพียงจำได้เพียงประวัติคร่าวๆเท่านั้น...

เหตุการณ์ย้อนหลังไปเมื่อประมาณ กว่า30-50ปีที่แล้ว ช่วงนั้นป่าช้าเก่าของวัดตาลานใต้ยังรกครึ้มไปหมด ชุ่มชื้นมากจากน้ำขังเนื่องจากเมื่อก่อนที่จะถมที่ด้วยทรายแม่น้ำจากเรือขุด บริเวณนั้นจะลุ่มทำให้ดินบริเวณนั้นชุ่มทั้งยังได้ปุ๋ยชั้นดีจากศพอีก ต้นไม้ต่างๆทั้ง ต้นมะพร้าว ต้นสลอด กิ่งขี้ คัดเค้า ต้นหญ้านานาพันธุ์ และอีกหลากหลายชนิดจึงแน่นทึบไปหมด โดยรวมแล้วผมว่าสภาพน่าขนพองสยองเกล้ามากกว่า (ผมยังจำสภาพนั้นติดตาเลย) ตลอดตั้งแต่แนวหลังกุฏิหลวงพ่อ จนถึงแนวถนนทางเข้าโรงเรียนวัดตาลานใต้(เจริญวิทยา) มองไม่ทะลุปรุโปร่งแบบสมัยนี้ ทำให้คนไม่กล้าเข้าไปยุ่งย่าม บริเวณนั้นสักเท่าไหร่ หลวงพ่อเริญท่านจึงนิยมใช้เป็นที่เจริญสมาธิกรรมฐาน และ ฝึกวิชาคาถาอาคมต่างๆ เรื่องก็มีว่า มีคนเข้าไปไม่ทราบว่าจะไปตามหรือมีเหตุผลอะไรไม่ทราบ วันหนึ่งไปพบกับ ร่างๆหนึ่งเข้า ขนาดร่างกายกำยำใหญ่โตมาก ร่างหนึ่งเข้าหน้าตาเหมือนหลวงพ่อ แต่ขนาดร่างกายใหญ่โตมากประมาณเกือบต้นมะพร้าว ก็เกิดตกอกตกใจเสียขวัญ วิ่งกระเจิงออกมาจากป่าช้านั้น หลังจากนั้นหลวงพ่อท่านต้องอนุเคราะห์ ช่วยรดน้ำมนต์เพื่อให้หายจากความตกอกตกใจ เรื่องนี้ได้รับการยืนยันจากหลวงลุงท่านนั้นที่เล่าให้ฟังมาว่า จริงๆแล้วที่คนคนนั้นเห็นเป็นเรื่องจริง เป็นวิชาที่หลวงพ่อท่านเจริญสมาธิแล้วถอยออกจากสมาธิ เพื่ออธิฐานจิตให้เกิดเป็นฤทธิ กำหนดให้ร่างกายเปลี่ยนเป็นรูปลักษณะตามปรารถนานั่นเอง ท่านบอกว่าท่านเองก็เคยเห็นหลวงพ่อเจริญท่านทำได้มาก่อนหน้านั้นแล้ว แต่ไม่สมควรจะพูดจะเล่าถือเป็นการอวดอุตริมนุษยธรรม และแล้วหลังจากนั้นก็ไม่เคยมีใครเห็นภาพอย่างนั้นอีกเลย เข้าใจว่าหลวงพ่อท่านคงสงสาร ไม่อยากให้ใครต้องขวัญหนี ดีฝ่อแบบนั้นอีกประกอบกับท่านคงเห็นว่าไม่ควรหรืออย่างไรก็ไม่ทราบได้ (เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ยืนยันถึงอำนาจฤทธิแห่งฌานสมาบัติของท่านได้อย่างดีว่าท่านทำได้จริง หากเรืองที่ผมเล่านี้ ผิดพลาดอย่างไร ศิษย์ผู้นี้ขอน้อมรับไว้เพียงผู้เดียวครับ)

 

เห็นว่าคุณ พี เสาวภา ฟังมาหลายเรื่อง รบกวนเข้ามาช่วยกันเล่าบ้างนะครับ เพราะผมเองก็คงไม่ทราบทุกเรื่องหลอกครับ (deejai)

 

ผมไม่ทันหลวงพ่อครับ เกิดทันก็จริง แต่โตในเมือง หลวงพ่ออยู่ไกลไปหน่อย ยุคนั้นต้องนั่งเรือไป รถไปไม่สดวก ถนนแย่มาก ผมฟังมาจากศิษย์ใกล้ชิด ชื่อนาย แจ็ค หรือ แก๊ก คนที่มีของหลวงพ่อ แล้วถูกแทงไม่เข้า คนๆนี้โตมากับหลวงพ่อเพราะ อยู่ผักไห่ เด็กแถววัดนั่นเอง เคยรู้จัก หลวงพ่อธนูสมัยยังเป็นฆราวาส ด้วยกัน

จะเล่าจะเกินหน้าคนพื้นที่ไปหน่อย แต่ได้ยินมาหลายเรื่อง เป็นต้นว่า ลูกศิษย์ที่เป็นกับตันเรือ เหรียญรุ่น ขอบหน้าต่าง รถทับท่านที่อ่างทอง รถตู้คว่ำที่เสนา เรื่องหลวงพ่อแพ วัดพิกุลทอง อภินิหารของพระเครื่อง ตะกรุดของท่าน เรื่องของท่านเจ้าคุณรัตน์ วัดชีโพน ที่สนิทสนมกับหลวงพ่อ

เอาว่าถึงยุคนี้ก็ตาม ถ้าถามคนผักไห่ ก็ต้องหลวงพ่อ เจริญนี่แหละครับ ตัวจริงในหัวใจครับ

 

สำหรับผมไม่คิดว่าเป็นการ เกินหน้าคนในพื้นที่แต่อย่างใดครับ เพราะ

1.ผมไม่ได้เขียนเพื่อขายของแต่อย่างใดทั้งสิ้นครับ เขียนเต็มที่เลยครับ

2.แล้วยิ่ง คุณพี เสาวภา บอกเองว่า ได้ฟังจาก นายแจ็ค หรือ แก๊ก ซึ่งเป็นคนในพื้นที่ ข้อมูลนี้ก็มาจากคนในพื้นที่เช่นกันครับ

เพราะฉะนั้นเขียนเต็มที่เลยครับ จากใจจริงครับ

 

เมื่อช่วงปีใหม่ ขับรถเส้นเสนา-ผักไห่ ช่วงหน้าวัดตาลานใต้ ถนนแย่มากเลย ขรุขระไปทุกตารางนิ้วจริงๆ ครับ รู้สึกว่าจะเป็นสภาพถนนแบบนี้นานแล้วด้วย น่าจะมีใครมาซ่อมให้มันดีขึ้นกว่านี้สักหน่อยก็ยังดี

ที่วัดตาลานใต้ตอนนี้ มีผู้สืบทอดวิชาสายหลวงพ่อเจริญท่านหรือไม่ครับ เผื่อมีโอกาสผ่านจะได้แวะเข้าไปกราบทำบุญบ้าง

 

ขอบคุณครับ

๑) ผมเคยเขียนน่ะครับ ในปี ๒๕๕๐ เพราะชอบศึกษาพระเก่ง แต่ไม่ดัง ไม่แพง ในส่วนกลาง ตอนนั้นเขียนถึง กับตันเรือที่เจอพายุในทะเล ตามคำบอกเล่า ทำไปด้วยเจตนาบริสุทธิ์ จะแนะนำให้คนได้รู้จักของดี แต่มีผลเสีย มากกว่า ผลดีครับ ข้อเขียนถูกก้อบนำไปอ้างขายของดื้อ เพื่อขายเหรียญ หลวงพ่อ เจริญ รุ่นแรกในราคา หลักพัน เกือบ สองพันบาท ผมเห็นเพราะคนมาบอก ส่งลิ้งค์มาให้ ผมอึ้ง ยังก็อบไว้

( ผมตามหลวงพ่อเจริญไปเพราะทราบว่าท่านเป็นศิษย์ หลวงปู่ สี วัดเขาถ้ำบุนนาค ครับ หลวงปู่สี ขนาดหลวงพ่อ ฤาษีลิงดำ ยังเป็น ศิษย์ ผมสายของท่านต้องตามครับ )

ใน พ.ศ. นั้น แม้พันธ์ทิพย์ เองผมเคยเดินเจอตามแผง เหรียญรุ่นแรก ท ล้ม ( ตามที่เวียนเขาดันกัน ) สวยกริ้บไม่ถลอก ต่อรองราคา เหลือราคาแค่ ๑๕๐ บาท อันนี้ราคาห้าง ห้องแอร์ และมาเจอข้างนอก สมเด็จ หลังมีรูปท่าน ที่ ตลาด อตก นนทบุรี และเหรียญ ขอบหน้าต่าง ในราคา ชิ้น ล่ะแค่ สามสิบบาท เหรียญขอบหน้าต่าง ถลอกๆ ผิวเสีย แต่สมบูรณ์

ผมเลยหยุดครับ เข็ด...แหะๆ ตามอ่านอย่างเดียว แทนที่จะออกมาดี ดันมีคนไร้จรรยาบรรณก็อบไปขาย คนมาอ่าน จำได้ว่า พี เสาวภา เขียน จึงซื้อไปราคาแพงเว่อร์ ผมเลิกครับ

๒) ผมไม่ทันหลวงพ่อ ผมอยากเขียนได้ชัดเจน เฉพาะที่ทันท่าน ใกล้ชิดท่านน่ะครับ เซียนแก็ก เขาก็มีสายเขาที่เป็นสายอยุธยา ให้เขาเขียนของเขาน่ะครับ ผมตามอ่านได้ความรู้ดีกว่าครับ

คุณน้ำมนต์เขียน ผมก็ตามอ่านน่ะครับ โดยเฉพาะหลวงพ่อ เจริญ สนใจมากๆๆ ครับ