ขอความรู้เรื่องกายละเอียด

คืนหนึ่ง จขกท นอนสมาธิ จนเหมือนเคลิ้ม ๆ จะหลับ ก็ฝัน ใช้คำว่าฝันแล้วกัน คือในฝัน พยายามจะปัดมือสามีที่จับแขนเราอยู่ออกไป แต่จับไม่ได้ กลายเป็นว่าแขนข้างที่ยกไปและพยายามปัดเอามือเขาออกไปนั้น เป็นแขนของกายละเอียด ส่วนแขนอีกข้างหนึ่งที่เขากำลังจับอยู่ พอลองยกขึ้น ก็เป็นแขนของกายละเอียด พอมอง ก็เห็นสามียังจับแขนของกายหยาบอยู่ ก็เลยลองผงกหัวลุกขึ้น ก็ออกมาแต่กายละเอียด ส่วนกายหยาบก็นอนอยู่ปกติ เลยเกิดความกลัวขึ้นมา กลัวว่าจะกลับเข้ากายหยาบไม่ได้ ก็เลยรีบล้มตัวกายละเอียดนอนลงทับกายหยาบทันที พอลืมตาขึ้นก็รีบขอพรกับพระที่ห้อยคอ และคิดว่าคงอุปทานไปเอง ก็เลยทำสมาธิรู้ลมหายใจสักพักแล้วนอนต่อ

พอคืนถัดมา นอนสมาธิจนรู้สึกกายหาย ลมหายใจหาย จิตสว่างโพล่งขึ้นมา แต่ยังมีสติรับรู้อาการหายของทั้งลมหายใจและกายอยู่ ซึ่งปกติพอเป็นแบบนี้ ก็จะไม่ได้กลัวอะไร แต่จะตามดูจิตมันไป แต่ครั้งนี้มันกลับมีอาการรู้ว่าเดี๋ยวกายละเอียดต้องออกมาแน่ เลยเกิดความกลัว แล้วรีบถอนออกจากสมาธิ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันปรุงแต่งแบบนั้น และที่น่าแปลกคือ ทั้ง 2 คืนที่ผ่านมา จะได้ยินเสียงสวดมนต์แว่วมาให้ได้ยิน ก่อนที่จะเริ่มทำสมาธิ

***จขกท เลยอยากจะขอความรู้เรื่องกายละเอียด และวิธีแก้ หรือวิธีควบคุมจิตเป็นวิทยาทานด้วย***

 

ไม่มีอะไรผิดปกติ ตอบให้แล้วที่

ฝันๆเรื่องกายละเอียด

หากยังข้องใจถามได้ที่นั่น

 

ปกติคนเราจะมี สามส่วนใหญ่ๆครับ คือ
1.กายวิญญาน
2.มโนวิญญาน
3.โสตวิญญาน

ถ้าสามส่วนนั้นถูกปิดเราสามารถด้วยกำลังของสมาธินั้น เราสามารถถอดจิตออกจากกายนั้นได้ครับ ปัญหาของผู้เจริญกรรมฐานคือ กายวิญญานนั้นถูกปิดครับ แต่มโนวิญญานนั้นยังควบคุมได้อยู่ วิธีแก้คือ เมื่อโสตวิญญานนั้นถูกปิด เช่น ไม่ได้ยินเสียงอะไร หรือได้ยินเสียงแปลกๆ ก็ให้รีบเปลี่ยนการกำหนดจิตมาไว้ที่กายของตนเองครับ เช่น นิ้วโป้งที่กดทับกันอยู่หรือฝ่ามือนั้นก็ได้ อย่าให้อยู่ที่ลมหายใจ หรือคำภาวนา เพราะอาจจะเจอปัญหาควบคุมไม่ได้ครับ
และถ้าคิดว่าควบคุมไม่ได้ก็ให้ขยับกายเล็กน้อย เพียงเท่านี้ก็จะควบคุมได้ครับ

 

ทำไมต้องคุม มันไม่ไปไหนหรอก ถึงไปแล้วก็จะกลับมาเอง เหตุเพราะทั้งกายหยาบและกายละเอียดต่างก็มีเส้นใยผูกพัน จึงไม่ขาดจากกันง่ายๆ ในกรณีของเจ้าของกระทู้ เมื่อกายละเอียดออกจากกายหยาบ กำหนดรู้ ระลึกถึงพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง ปล่อยวางจากกายหยาบ ให้จิตดำเนินไป ตามรู้เท่านั้น ตอนจบคุณจะรู้เองว่ามันกลับมาได้ยังไง

 

เป็นธรรมดาของผู้ที่จะก้าวข้ามไป แต่บังเอิญ กลัวตาย จึงติดอยู่แค่นั้น (ผมก็ยังก้าวข้ามไม่ได้ กลัวตายเหมือนกัน) บางครั้งทำสมาธิพอลมหายใจ จะขาดหายใจไม่ออก ผม ก็ถอนออกจากสมาธิ ครูอาจารย์ท่านบอกว่า ทานบารมีภายในยังไม่เต็ม ยังไม่สามารถถวายชีวิตเพื่อการปฏิบัติได้ ท่านบอกว่าที่ท่านพ้นทุกข์ได้ เพราะยอมตาย เพื่อการปฏิบัติ บางคนถ้าผ่านไปได้อาจไปถึง อัปนาสมาธิ หรือ ไปถึงขั้น ฌาน ถอดกายได้เลย
แต่เวลาจะให้ตัวในออก(กายทิพย์) หลังต้องพิงอะไรสักอย่าง หรือต้องแตะพื้น ถ้าคนไม่เคยถอดกาย มันจะเหมือนเสือ กระโจนออกไปเลย เวลามันกลับมาเข้าที่ มัน ก็ มาแรง ถ้าไม่มีอะไรพิงไว้ จะหงายหลัง หงายท้องทันที

เก่งจัง ผมยังทำไม่ได้เลย จิตมันกลัวตาย ยังไม่ผ่านสักทีที
​

สู้ สู้ (y)

 

ขอบคุณมากสำหรับวิธีควบคุมที่คุณคุรุวาโรแนะนำ จขกท ไม่ใช้คำภาวนาในการทำสมาธิ แต่วิธีควบคุมที่ทำก็จะคล้าย ๆ กับที่คุณคุรุวาโรแนะนำ คือ กลับมารู้กายให้มากที่สุด สูดลมหายใจหยาบเข้าออก แล้วก็ขยับร่างกาย จากนั้นก็ออกจากสมาธิ

แต่ปัญหานี้ ถ้าไม่สามารถก้าวข้ามผ่านได้ มันก็จะติดอยู่ที่ขั้นนี้ ไม่ไปไหน หรือไม่ สมาธิที่ได้มันก็จะถอยลงมา หรือ จขกท จะลองดูสักตั้ง ให้มันถึงที่สุด เป็นไงเป็นกัน

 

ใช่ค่ะ กลัวตาย เพราะยังเลวอยู่มาก และยิ่งมาอ่านเรื่องกายในกายของหลวงพ่อฤาษี ที่ท่านบรรยายไว้ แล้วเทียบกับลักษณะกายละเอียดของตัวเองที่เห็น (ในฝัน) จะให้ทำใจคิดว่าเป็นไงเป็นกันก็ไม่ได้ คิดว่าถ้าต้องตาย ณ ตอนนั้น จะทำยังไง จะเอาบุญกุศลอะไรไปช่วยตัวเองได้ และ จขกท เชื่อเรื่องสังสารวัฎ ที่เชื่อเพราะเห็นด้วยตัวเอง เห็นด้วยตาเนื้อเต็ม ๆ ในระยะประชิด ไม่ใช่ตาในขณะนั่งสมาธิ