ขอถามพี่ ๆ ครับ ... เกี่ยวกับการนั่งสมาธิ

ขอถามพี่ๆครับ ผมนั่งสมาธิมา 1 อาทิตย์ (มือใหม่) หลังจากสวดมนต์แล้วนั่ง กำหนดลมหายใจพุทธ-โธ ไปเรื่อยๆ ซัก5-10 นาที เอาแล้วงานเข้า ตัวนี้โยกเหมือนเรือโคลง(วันแรกๆ) วันต่อไปไม่มีอะไรนั่งปกติจาก 5 นาที เพิ่มเป็น 10 15 20 25 30 นาที พอมาเมื่อวานนี้ วันที่10 มิย กับวันนี้11มิย งานเข้าหนักเลยครับ พอนั่งไปซัก5-10 นาที หน้านี้ หันซ้ายสุด ขวาสุด คอก็หมุนเป็นวงกลม
ยัง ยังไม่พอลำตัวนี้ส่ายไปมาเหมือนเล่นฮูล่าฮูบ(กลมๆที่เด็กเล่น) ร่างกายเป็นไปตามจริงไม่ได้คิดไปเอง แต่ก็ไม่ลืมตาอยากเป็นอะไรปล่อยมันตามสบาย กำหนด พุท-โธ อย่างเดียว เด็ดสุดตอนสุดท้าย ตัวค่อยๆโน้มไปข้างหน้า จนหัวติดพื้น ซักพักก็โน้มกลับนั่งท่าทำสมาธิเหมือนเดิม แล้วออกจากสมาธิ ครบ 30 นาที แผ่เมตตา พอแผ่เมตตาอาการตัวโยกก้ออกมาอีกแต่ไม่เยอะประมาณ2-3 วิ งง
ครับขอถามและกัน
1.อาการที่เกิดคืออาการปิติใช่เปล่าครับ
2.พอเกิดอาการเช่นนี้ควรทำอย่างไร
3.ผมมีของเก่าติดมาบ้างหรือเปล่า
4.ขอคำแนะนำที่ถูกต้อง

อันนี้เป็นคำสมาทานก่อนปฏิบัติครับ(หลังสวดมนต์)

เมื่อเตรียมท่านั่งสมาธิเรียบร้อยแล้ว ให้ประนมมือขึ้นระหว่างอกกล่าวคำสมาทาน เพื่อเป็นการตั้งสัจจะแก่ตนเอง ซึ่งจะทำให้ใจสงบนิ่งได้ง่ายขึ้น ให้ลองนึกถึงเหตุการณ์วันที่พระพุทธองค์ทรงอธิษฐานพระทัยว่า ตราบใดที่ยังไม่บรรลุโพธิญาณ แม้เลือดเนื้อในกายจะเหือดแห้งไปก็ตามจะไม่ลุกขึ้นจากรัตนบัลลังค์ จากนั้น พึงคำกล่าวสมาทานดังต่อไปนี้

"อุกาสะ อุกาสะ ณ โอกาสบัดนี้ ข้าพเจ้าขอสมาทาน ซึ่งพระกรรมฐาน ขอขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ อัปปนาสมาธิ พระวิปัสสนาญาณ
จงบังเกิดมี ในขันธสันดานของข้าพเจ้า
ข้าพเจ้า จะตั้งสติไว้ ที่ลมหายใจเข้า ที่ลมหายใจออก หายใจเข้าก็รู้ หายใจออกก็รู้ สามหนเจ็ดหน ร้อยหนพันหน จนกว่าจิตของข้าพเจ้าจะรวมเป็นอารมณ์เดียว ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปเทอญ"

ยกมือขึ้นจบหน้าผากกล่าวคำว่า"สาธุ" แล้วตั้งใจนั่งสมาธิต่อไป

อันนี้คำบทอธิษฐาน(ก่อนแผ่เมตตา)
"ข้าพเจ้า (บอกชื่อ-นามสกุล) ซึ่งได้บำเพ็ญบุญกุศล ด้วยการสวดมนต์และการเจริญกรรมฐานในครั้งนี้ ขออาราธนาพระบารมีทั้งปวง พระพุทธานุภาพ พระสังฆานุภาพ โปรดอภิบาลคุ้มครองให้ข้าพเจ้าหายจากสรรพทุกข์โศกโรคภัย สรรพเคราะห์เสนียดจัญไรทั้งหลายในกายข้าพเจ้า จงหายไปสิ้นทั้งหมด
ขอให้ข้าพเจ้าเป็นผู้ชนะต่ออุปสรรคและศัตรูหมู่มารทั้งหลายขอให้การประกอบอาชีพของข้าพเจ้าประสบความสำเร็จเจริญรุ่งเรืองก้าวหน้าตลอดไป
ขอให้ข้าพเจ้าและครอบครัวประสบความสุขความเจริญ ตามที่ปรารถนาทุกประการ หากข้าพเจ้ายังไม่ถึงซึ่งนิพพาน ขอให้ข้าพเจ้าได้ไปเกิดในตระกูลดี เป็นผู้มีธรรมะบริสุทธิ์ พบพระพุทธศาสนา ได้ต่อยอดการสั่งสมบุญบารมีไปทุกภพทุกชาติ ตราบเท่าถึงพระนิพพานในอนาคตกาลเบื้องหน้าโน้นเทอญ"
แล้วผมก็แผ่เมตตาตามปรกติครับ ตอบกันเยอะๆนะครับผมชอบอ่าน อนุโมทนาครับ<!-- google_ad_section_end -->

 

อนุโมทนาสาธุ ปฎิบัติดีแล้ว .
ผมก็ใหม่เหมือนกัน มิบังอาจครับสาธุ.

 

ฟังเพลง ยุทธ นี้ดูครับ

1.อาการที่เกิดคืออาการปิติใช่เปล่าครับ
จะเข้า ใจ ว่าเป็นปีติ ก็ได้ครับ

2.พอเกิดอาการเช่นนี้ควรทำอย่างไร
.. ให้ทำตามที่ ให้สัจจะไว้ ก่อน ขึ้นกรรมฐาน
ข้าพเจ้า จะตั้งสติไว้ ที่ลมหายใจเข้า ที่ลมหายใจออก หายใจเข้าก็รู้ หายใจออกก็รู้
สามหนเจ็ดหน ร้อยหนพันหน
จนกว่าจิตของข้าพเจ้าจะรวมเป็นอารมณ์เดียว
ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปเทอญ"


3.ผมมีของเก่าติดมาบ้างหรือเปล่า

.. มีก็ดี ไม่มีก้ดี มาเอาของใหม่ ที่เรียก วิปัสนาญาณ กันเน๊าะ

ผู้ที่ได้มาพบพระพุทธศาสนา และได้มาเรียนรู้
เป็นผู้มีบารมีมามากแล้ว
โอวาท หลวงปู่หล้า เขมปัตโต


4.ขอคำแนะนำที่ถูกต้อง

ตามลิ้งนี้เลยคับ http://www.fungdham.com/sound/put.html

เรื่อง สมถะและวิปัสสนากัมมัฎฐานการปฏิบัติ ไฟล์ที่ 135 ฟังก่อนเลยเน๊าะ

 

อาการตัวโยกโคลงไปมา ขณะนั่งสมาธิ หรือเดินจงกรม เป็นอาการ

ของปิติครับ อาการของปิติ มีทั้งหมด ๕อย่างนะ แต่ของท่าน จขกท

ก็คือ อุเพ็งคาปิติ มีอารอาตัวโยกไหว สั่นคลอน ไปมา

ก็ปล่อยไปนะ ทำใจไห้สบาย ทำไปสักพัก ก็จะหายไปเอง

ต่อไปกำลังจิต ของเราก็จะสงบลงไปอีกระดับหนึ่ง

ซึ่งเรียกว่า อัปมาสมาธิ หรือฌาณ อารมณ์ใจจะแนบแน่นลงไป สงบ ระงับลงไปอีก

จิตใจของท่านผู้ถึง อารมณ์ฌาณ จิตใจจะสงบสุข มีความตั่งมั่นของใจดีมาก

ทำต่อไปนะ ของท่าน จขกท พึ่งจะเริ่มจุ่ม หรือเริ่มเขาถึงความดีนะ

การทำสมาธิ เป็นการสั่งสมบุญกุศล

อนุโมทนาครับ

 

อนุโมทนาด้วยค่ะ​

คุณปฏิบัติเริ่มต้นมาดีแล้ว ทำถูกต้องแล้ว คุณเคยสะสมบารมีมาแต่ชาติก่อนพอสมควร คุณเกิดปิติเร็ว สมาธิระดับนี้เริ่มเข้าสู่ระดับอุปจารสมาธิ ( เฉียดฌาณ )
อาการโยก ส่าย หมุนกาย ที่เกิดเป็นวิตก วิจาร เหมือนฌาณ ๑ ถ้าคุณมีปิติ สุข เอกัคคตารมณ์ด้วยนั่นหมายความว่า คุณแตะฌาณ ๑ แล้ว ฟังคุณเล่าแล้วคุณมีอาการ และความรู้สึกครบ ๕ ประการ ปฏิบัติต่อไปนะคะ บารมีจะยกระดับสูงเรื่อยๆ อย่างน้อย คุณมีศรัทธา สัจจะบารมี อธิษฐานบารมี วิริยะบารมี เดี๋ยวปัญญาบารมีจะตามมา ลองไปค้นหาอ่านเรื่อง สติปัฐฐาน ๑๖ ขั้น ๔ หมวด แต่สำคัญต้องปฏิบัติต่อเนื่องไปเรื่อยๆ ไม่ต้องอยากรู้ อยากดู อะไรจะเกิดก็ช่าง ระลึกลมหายใจเข้าออก คำภาวนาพุทโธ อย่างมีสติตลอดเวลา คุณจะพบจะเห็น และรู้ด้วยตัวของคุณเอง ธรรมรู้ได้ด้วยเฉพาะตน

แล้วคุยกันใหม่นะ ยินดีเสมอถ้าสนทนาธรรม​

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@​

Untitled Document​

 

ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมสนทนาธรรมครับ ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปสาธุ๊
และอนุโมทนามา ณ ที่นี้

 

ขอให้ลองไปศึกษาปิติห้าดู การมีปิติห้าของคนมีสมาธิ ที่ทำประจำนั้น ส่วนใหญ่จะเกิดความปิติ(ตามชื่อ)ในอาการต่างๆ และสามารถละไปได้ง่าย เมื่อก้าวข้ามขั้นต่อไป คือสุข เอกัคตา ซึ่งส่วนมาก ปิติจะไม่เกิดอีก เพราะจิตไม่ยึดถือแล้ว อาจจะเกิดแต่ไม่เข้าไปคลุกเคล้าในอาการนั้นอย่างเดิม

แต่ที่ถามนั้น.. ไม่แน่ใจว่ามีรากเหง้ากับการเข้าไปอุปาทานในปิติหรือไม่ หรืออาจจะมาจากสาเหตุอื่นก็ได้ ..
สมัยที่ดิฉันชอบไปเข้ากรรมฐาน ในกรรมฐานหนึ่งๆ มีคนมีอาการเหล่านี้ มากมายพอสมควร
พอเริ่มสมาธิ ก็จะเป็นเช่นนี้ อาการตัวส่าย หมุน บางคนวนเป็นลูกข่าง.. มากมาย ดูแผลง..ไปอย่างรุนแรง บางคนเต้นโยกขณะเดินจงกรมอย่างรุนแรง

แต่น่าแปลก พอหมดเวลาทำสมาธิ พวกเขาก็จะเลิกอาการนั้น เตรียมแผ่เมตตา

แต่ทุกคน จะบอกว่าร่างกายเป็นไปเอง จิตแค่ตามดู ถ้าเป็นจริงดังนั้น พอหมดเวลาสมาธิ ทำไมเลิกได้ นี่เองที่เป็นเรื่องของจิตสั่ง ..

ที่จริง เป็นอาการที่จิตเข้าไปติดอุปาทาน มีความพอใจในอาการเหล่านั้นอย่างไม่รู้ตัว บางคนยิ่งไปสั่งจิตให้เลิก อาการยิ่งรุนแรงขึ้น เพราะจิตนั้นฝังความพอใจในอาการนั้นโดยไม่รู้ตัว ตอนสั่งเลิกนะรู้ แต่ที่ไม่รู้คือจิตนั้นสั่งให้ทำอาการเหล่านั้นอย่างแน่นเหนียว

อุปาทานจิตพวกนี้ (ชอบในอารมณ์นั้นๆ) แก้ยากมาก
ต้องตามดูอย่างรู้ตัว (หมายถึงรู้การทำงานของจิตให้มากขึ้นไปอีก) การจะเห็นอุปาทานจิตไม่ใช่เรื่องง่าย บางคนแก้ไม่ได้เลย เพราะความพอใจของเขามันซ่อนอยู่ในชั้นลึก แม้นตัวเขาเองพยายามจะเลิกอาการเหล่านี้

บางคนพอใจ คิดว่ามันเป็นของดี
บางคนก็อาย เขาก็พยยามจะเลิกให้ได้..

แต่หลายคนก็สามารถเลิกได้ โดยพระวิปัสนาจารย์ที่เก่งมาก
แต่บางคนก็เลิกได้ง่ายๆ เมื่อทราบว่าเป็นการทำงานของจิตนั่นเอง มันก็ปล่ยวางได้ง่ายๆ ขึ้นมา หมดความหมายมั่นยึดมั่นไป

:boo:

 

สงสัยจะปลุกพระแน่ ๆ ไม่ใช่สมาธิแล้วน้องเอ๊ย.........

อาการที่ว่านี้ เหมือนคนที่จิตขาดที่ยึด ที่ระลึก โดดลงไปในห้วงของความว่าง จิตมันไม่มีที่เกาะ ที่ยึด ก็จม เคว้งคว้าง มืดไปหมด ที่บอกว่า " กำหนดลมหายใจ ภาวนาพุทโธ " กำหนดอย่างไร............?

ตั้งจิต.. ความรู้สึกไว้ที่ไหน ...? ถ้าเอาจิตพุ่งไปในความว่าง มันก็ว่าง จิตก็ขาดที่เกาะยึด มันก็เคว้งคว้างไปหมด ...........ต้อง กำหนดที่ตั้งจิต ก่อน (ดำรงสติไว้เฉพาะตรงหน้า หายใจเข้าก็รู้ หายใจออก ก็รู้...ฯ)

ให้จิตมีที่ตั้งอยู่ แล้วจะภาวนาโดย บริกรรมพุท-โธ หรือ จะดูลมหายใจ เข้า-ออก หรือ จะ พองหนอ ยุบหนอ ที่ท้อง ก็ตามแต่ถนัด จิตก็จะ รู้สึกระลึกได้ ถึงสิ่งที่เราใช้ภาวนาดังกล่าวนั้น.....

ถ้าเป็นไปตามที่กล่าวนี้ รับรอง ไม่เคว้งคว้าง ไม่เป็นการปลุกพระ เหมือนที่เคยเป็นแน่นอน.

 

ขอบคุณทุกความเห็นครับ...แต่เชื่อใครดีหว่า งง ไปหมด

 

เชื่อพระซิ! ไปเปิดคู่มือการปฏิบัติ หมวดกรรมฐาน๔๐ มีในเว็บพลังจิตนี่แหละ

ที่หน้าอภิญญานี้แหละ หน้าแรก ขวามือ ด้านบนนะ คลิกที่กรรมฐาน๔๐กองครับ

อนุโมทนาครับ

 

ขอบคุณมากครับ

 

ไม่ต้องเชื่อใคร....แต่ให้ทำเอาเอง ไม่มีหรอกที่อ่าน เขามีแต่ปริยัติ เราต้องปฎิบัติ เพื่อยืนยันความถูกต้องด้วยตัวเอง ....ถ้ามีใครมาบอกว่าเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้แล้วเชื่อเขา ไปอ่านหนังสือโลกทิพย์ เขาบรรยาย การนั่งสมาธิ บอกอาการหมดว่าเป็นอย่างนั้น อย่างนี้

พอมานั่งเองก็นึกที่จำเขาเขียนมาเป็นตุ เป็นตะ เอ๊ะ...นั่นไง เดี๋ยวต้องเป็นอย่างนั้น ...แล้วไง จิตมันไม่ไปไหนหรอก ท่านต้องการจะทำวิจัย แต่รู้คำตอบก่อน ....แล้วจะไปทำมันทำไม...? คำตอบที่รู้โดยไม่ผ่านการวิจัย ใครจะยอมรับ........แม่นก่

ทำให้ถูกต้องตามปริยัติ สงสัยอะไรถามมา ท่านผู้รู้มากมายทั่วโลก เขาไม่ใจดำหรอกครับ หรือจะไปถามหลวงตา หลวงพี่ที่วัดข้างบ้านก็ได้ ให้ท่านอธิบายให้ฟัง ถ้าไม่สอนก็พิจารณาเอาเองนะครับว่าควรทำประการใด......

 

กินข้าว เอา อิ่ม
ทำงาน เอา เงิน เอาความรู้ พัฒนาตนเอง รู้คุณค่าของตน
จีบผู้หญิง เอา เมีย
นั่งสมาธิ เอาปิติ
เอาตาทิพย์
เอาโชค ลาภ สักการะ
เอาเสกของ วัตถุมงคล
หรือ เอา สติ เอาไปทำไม เอาไว้รู้ตัว จะได้ทำแต่ความดี ไม่ทำชั่ว
โหย ไม่มีงมงายสักตัวอักษร วัยรุ่นสะใจคร้าบ พี่น้อง

 

ขอบคุณทุกท่านครับ สำหรับความเห็นและคำแนะนำ ช่วงนี้นั่งแล้วอาการปิติลดน้อยลง มีแต่เสียง ประตู ตู้เย็น ฯลฯ ชอบมาทำให้หลุดจากการเจริญภาวนาพุทธ-โธ ชอบไปตามเสียงนั้น คิดว่ามาอย่างไร ตำหนิเสียงนั้น เลยต้องเริ่มนั่งดึกๆหน่อยเพราะผมอยู่หอนักศึกษา ใครมีข้อแนะนำอะไรเชิญได้เลยนะครับ
ผมขอน้อมรับคำแนะนำของทุกคน อนุโมทนา ด้วยความเคราพ

 

ต่างทรรศนะเป็นเรื่องดี ไม่ต้องงง ปฏิบัติไปเรื่อยๆตามที่ทุกคนอนุโมทนา ปฏิบัติมาดีแล้ว ธรรมเป็นเรื่องละเอียดอ่อน แต่ละคนสำเร็จไม่เหมือนกัน ต่างวิธีการ แต่ที่ได้คือดวงตาเห็นธรรม สามารถดับทุกข์ด้วยจิตของตัวเองได้ แต่ผู้ที่จะปฏิบัติและดำเนินไปได้ด้วยดีต้องมีครูบาอาจารย์ให้ความรู้
จะไม่หลงทางหรือเพี้ยน และผู้ปฏิบัติต้องมีปริยัตรด้วย หมายถึงทั้ง มีปริยัตร ปฏิบัติ และปฏิเวธ จึงจะสมบูรณ์ จริงที่ว่า...ธรรมที่ได้ต้องเกิดจากการปฏิบัติ ไม่ใช่การบอกเล่า แต่ไม่มีใครมีปัญญาล้ำเลิศ ล่วงรู้ทุกสิ่งทุกประการเหมือนองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ทรงสอนเราได้ดีที่สุด

ขออนุโมทนาสาธุการกับคุณที่มีความตั้งใจจริง ยินดีกับความเป็นผู้ใฝ่ในธรรม ปฏิบัติด้วยการระลึกลมหายใจเข้าออกอยู่ตลอดเวลา ภาวนาพุทโธ จิตจดจ่อที่ลมหายใจเสมอ เวทนาความรู้สึก สังขารที่ปรุงแต่งทั้งหลายจะคลี่คลายลงกลายเป็นความสงบ จะพบธรรมทีละน้อย ( ธรรม คือ สภาพความจริงที่ปรากฎ ณ ปัจจุบัน )

 

อนุโมทนาสาธุ ครับพี่

 

ขออนุโมทนาด้วยที่มีความตั้งใจที่จะปฏิบัติครับ ขอให้บุญจากความตั้งใจนี้ของคุณเป็นมหากุศลที่ทำให้คุณสมดังที่ตั้งใจเอาไว้นะครับ สาธุกับความตั้งใจครับ ส่วนการการปฏิบัติที่ถูกต้องผมยังรู้ไม่มากเอาตัวเองยังไม่ค่อยรอดจากกิเลสทั้งน้อยใหญ่ จึงยังไม่รู้จะบอกอย่างไร แต่ถ้าคุณมีความตั้งใจมีสัมมาสมาธิที่จะพบกับธรรมจริงๆแล้ว ผมว่า ก็น่าจะทำให้คุณได้ดังที่ตั้งใจละครับ

 

สาธุ๊ สาธุ พุทธ

กับนักปฏิบัติทุกท่าน​

 

ขออนุญาตแนะนำนะครับ
สำหรับผู้ที่ใหม่จริงๆขอให้มีองค์บริกรรมคอยกำกับกับฐานที่กำหนดด้วยจะดีกว่า
ในที่นี้ท่าน จขกท ใช้อานาปานสติ
เพราะสมาธิ+สติยังไม่มีกำลังมากพอที่จะกำกับลมหายใจ
การมีองค์บริกรรมคอยช่วยจะทำให้ผู้ปฏิบัติมีสติตามลมเข้า-ออกได้ง่ายขึ้น
เป็นอุบายธรรมเบื้องต้นสำหรับผู้ปฏิบัติใหม่
พอมีวสีในการเข้า-ออกสมาธิแล้วจึงค่อยกำหนดแค่ลมหายใจอย่างเดียว
ขอให้ท่านอย่าได้เปรียบเทียบกับตำรา
(รายละเอียดเรื่องนี้ไม่ขอกล่าวถึงเพราะเดี๋ยวจะมีปัญหากับผู้มีความเชี่ยวชาญในปริยัติ)
ขอให้ท่านอย่าใจร้อนค่อยๆปฏิบัติไปตามลำดับ
มันเหมือนการขึ้นบันไดมันมีเป็นขั้นๆ
ขออนุโมทนากับท่านทั้งหลายที่มีความเพียร
สาธุ