(ขออนุญาตถาม) สามเณรฉันขนมกรุบกรอบได้หรือเปล่า

คือว่า สังฑทานที่ส่งไป อยากเพิ่มภัตตาหารเป็นขนมบ้างจะได้หรือเปล่าคะ
บอกตรงๆว่า ไม่ทราบจริงๆ ไม่รู้ว่าสมควรหรือเปล่า และไม่อยากเรียนถามพระโดยตรง (ประมาณว่า ตักบาตรอย่าถามพระ)
สงสัยว่าสามเณรฉันขนมได้เหมือนเด็กๆ ทั่วไปหรือเปล่า หรือต้องฉันเฉพาะภัตตาหารมื้อหลักนะค่ะ(วัดป่า คิดว่า ต่างกับวัด กทม.เลยไม่แน่ใจค่ะ) ขอบคุณค่ะ

 

ฉันได้ปกติ ถ้าเป็นบิณฑบาตรหรือภัตตาหารเพล แต่ถ้าเลยเที่ยงแล้ว ฉันไม่ได้เพราะผิดศีลข้อ 6 วิกาลโภชนาเวรมณี

 

ถ้าว่าไปตามเหตุการณ์ปกติ ก็ฉันได้ ไม่ให้เกินเที่ยง ถ้าฉันเลยเที่ยงไปแล้ว ก็ผิดศีลข้อวิกาลโภชนา เวรมณี ครับ

แต่ก็ต้องดูว่า มีเหตุจำเป็นอย่างอื่นหรือเปล่า
เช่น ท่านถือธุดงค์ ข้อที่ว่า จะฉันครั้งเดียว หรือฉันอาสนะเดียวเป็นวัตร คือฉันเสร็จแล้ว ลุกขึ้นไปจากอาสนะที่นั่งแล้ว จะไม่ฉันอีกหรือเปล่า

เป็นไข้หรือเปล่า
เดินทางไกล ไปทางเรือหรือเปล่า
อาหารบิณฑบาตเพียงพอหรือเปล่า

การฉันมื้อเดียว หมายความว่า ฉันได้หลายครั้ง แต่ไม่เกินเที่ยง คือ ฉันข้าวแล้ว เกิดมีผู้ศรัทธามาถวายให้ฉัน กี่ครั้งก็ฉันได้ แต่อย่าให้เกินเที่ยง ก็ยังถือว่าเป็นการฉันมื้อเดียวอยู่

แต่จะทำให้เกิดสุขภาพไม่ดี อ้วนบ้าง เป็นโรคอื่น ๆ ตามมา หรือทำให้เกิดกำหนัดราคะขึ้นได้ ไม่สะดวกต่อการปฏิบัติธรรม เพราะเกียจคร้าน หรือเพราะมีราคะกุ้มรุม เสียเวลา เป็นอุปสรรคต่อการปฏิบัติธรรม ฯ
ครับผม

 

นั่นละค่ะ ปัญหาที่คิดอยู่เลยไม่กล้าถวาย
(แต่ถวายธัญญพืช อบกรอบ ฉันกับโอวัลติลไป เพราะคิดว่า ทำให้อิ่มขึ้น)
แต่ขนมต่างๆ ทำให้เกิดราคะได้ เลยไม่กล้าถวาย (เราหมายถึงขนมแบบ เด็กๆชอบกินกัน เช่น ฮานามิ เลย์ ฯลฯ)

เพราะขนมต่างๆ เรากินเอง ยังกินด้วยตัณหาเลย แต่จริตของวัดป่าจะเคร่งครัดกว่าวัดกทม.

ขอถามต่อค่ะ

ถ้าถวายแล้ว สามเณร เกิดอุปสรรคในความปฎิบัติธรรม เราผิดหรือเปล่าคะ (แทนที่จะได้บุญ กลายเป็นบาปแทนนะค่ะ)

 

ถวายสังฆทานที่แน่ๆเรานั้นได้ ๑๐๐ เปอร์เซ็น ใครไปทำอะไรมันเรื่องของเขาแล้วแหละครับ ขึ้นชื่อว่าของขบฉัน มันฉันได้หมด ตามแต่ สำนักนั้นห้าม แต่ที่พระพุทธองค์ทรงห้าม ก็มีเนื้อ ๑๐ อย่างไม่ควร ถวาย และห้ามรับประเคน มีเนื้อมนุษย์ งูเหลือม ช้างม้า เสือ ๑๐ อย่างจำไม่ได้ หมด การฉันเมื้อเดียว หรือ ๒ มื้อ ไม่มีใครห้าม แต่บางสำนัก เขามีกฎเกณของเขา ก็เคารพ สถานที่และทำได้ ก็อยู่ที่เราแล้วครับ

ถ้าเลยเที่ยงไปแล้ว เขาถือว่า ไม่ควรฉัน แต่สมัยโบราณ เขาเอาตะวันเป็นเกณ แต่ถ้าเหลืออีก ๑๐ นาทีเที่ยงเรากำลังฉันอยู่ สามารถ ฉันติดต่อกันไปจนอิ่ มถึงบ่ายโมง มีครับ แล้วแต่กรณี ลูกดิดพัน ปรกติ เณรรักษา ศิลแค่ ๑๐ ข้อ แต่ต้อง รักษา เสขิยวัตรอีก ๗๕ ข้อ เป็น ๘๕ ข้อ จะเป็นวัด ในเมือง และบ้านนอก มันอยู่ที่ ผู้บวช เป็นหลัก ทำใจตัวเอง ให้เป็นพระได้ระดับไหน ต่างหาก ไม่ใช่ เอาเครื่องหมายเป็นเหตุ จะดีหรือชั่ว เท่าที่สำผัสมา เดี๋ยวนี้ ต้องเลือก เอาแล้วแหละครับ ผมเองก็ไม่หว้ นักบวชส่งดช ต้องเลือก

ถึง ยังไม่ได้อะไร ตอนบวชอยู่ ทำใจให้เป็นพระชั่วคราวก้ยังดีครับ อานิสงฆ์ก็ได้มากแล้ว ถ้า ได้ ฌาณ หรืออริยก็ยิ่งดีใหญ่ คนทำจะได้ อานิสงฆ์ มากๆครับ

 

ก็ต้องดูว่าเราเจตนาถวายเพื่อให้เณรปฏิบัติธรรมลำบากหรือเปล่า ถ้าเจตนาเช่นนั้นก็บาป แต่เวลาถวายเรามุ่งหมายให้พระเณรมีอาหารกินเพราะท่านหุงหรือทำอาหารไม่ได้ (พระพุทธเจ้าห้ามไว้) คือเจตนาเจตนาถวายอาหารก็ไม่บาปครับ เณรบางองค์อาจจะกินขนมกรุบกรอบแล้วปฏิบัติธรรมได้ดีก็ได้ เพราะเป็นอาหารสัปปายะสำหรับท่าน

และเพิ่มเติมจากคุณบุญทรงนิดนึงนะครับ นอกจากเนื้อ 10 อย่างแล้ว เนื้อสัตว์อื่นๆ ถ้าพระรู้ หรือ เห็น หรือแม้แต่สงสัยและนึกรังเกียจว่า เขาฆ่าแล้วเอามาถวายพระ ก็ห้ามกินเนื้อสัตว์นั้นเช่นกัน ดังนั้นเราจึงไม่ควรฆ่าหรือสั่งฆ่าสัตว์เพื่อถวายเป็นภัตตาหารพระ เพราะจะประสบบาปไม่ใช่น้อย ส่วนเนื้อที่วางขายตามท้องตลาดที่ไม่ใช่เนื้อ 10 อย่างนั้นถ้าเราไม่เห็นตอนเขาฆ่าและไม่ได้สั่งฆ่า เราสามารถซื้อมาถวายพระได้ เพราะเป็นแค่ซากศพหรือธาตุตามธรรมชาติส่วนหนึ่งที่ไม่มีชีวิต

 

ส่วนอานิสงส์ ที่เป็นบุญก็เป็นบุญของเรา
ส่วนเมื่อสามเณรฉันแล้ว จะเกิดผลไม่สะดวกในการปฏิบัติธรรม ก็เป็นเรื่องของสามเณรจะต้องพิจารณาฉัน ใช้ ครับผม

เราก็ได้บุญอยู่แล้ว ครับผม

เรื่องของถวายสิ่งต่าง ๆ นี้
มีปรากฏในพระไตรปิฎก หลายเรื่อง ที่มีผู้ศรัทธาถวาย ม้าอาชาไนยบ้าง ที่ปกติคนส่วนใหญ่เขาไม่นิยมถวายกัน
แต่ก็ยังมีบางคนนำม้าไปถวายพระพุทธเจ้าพระพระนามว่าปทุมุตตระ เมื่อถวายแล้ว เห็นว่าไม่เหมาะสม จึงใช้วิธีอื่นเป็นการทดแทน เช่นตีราคาสัตว์นั้น แล้วสร้างกุฏิ ศาลา หรืออื่น ๆ ถวาย อย่างนี้ก็มี ครับผม
เขาก็ได้อานิสงส์ในส่วนที่เป็นกุศลนั้น

โอปวุยหเถราปทาน

ว่าด้วยผลแห่งการถวายม้าอาชาไนย

[๕๗] เราได้ถวายม้าอาชาไนยแด่พระพุทธเจ้า พระนามว่าปทุ-

มุตตระ ครั้นมอบถวายในพระพุทธเจ้าแล้ว ได้กลับไปเรือน

ของตน พระอัครสาวกของพระศาสดามีนามชื่อว่าเทวิล ผู้เป็น

ทายาทแห่งธรรมอันประเสริฐ ได้มาสู่สำนักของเรา (กล่าวว่า)

พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้นำประโยชน์ทั้งปวง ผู้อาชาไนย

ไม่ทรงหวั่นไหว พระองค์ผู้มีจักษุทรงทราบความดำริของท่าน

จงทรงรับไว้.

เราจึงได้ตีราคาม้าสินธพซึ่งมีกำลังวิ่งเร็วดังลม เป็นพาหนะ

เร็ว แล้วได้ถวายของที่ควรเท่าราคาม้า แด่พระพุทธเจ้าพระ-

นามว่าปทุมุตตระ เราเข้าถึงกำเนิดใด ๆ คือความเป็นเทวดา

หรือมนุษย์ ม้าอาชาไนยอันมีกำลังวิ่งเร็วดังลม เป็นที่ยินดี

ย่อมเกิดแก่เรา.

พระรัฐปาลเถระ อดีตท่านก็เคยถวายช้างเผือกพร้อมสิ่งอื่น ๆ แด่พระปทุมตตระพุทธเจ้า (ศึกษาจากรัฐปาลเถราปทาน)
นะครับ

 

คิดมากไปเปล่าครับ คุณจขกท.

ขนม เณรก็ฉันอย่างมาก ไม่เกินเที่ยง ไม่น่าจะขวางการปฏืบัติอะไรมากมายนะ

 

ก็ที่คิด เพราะเราไม่เคยเห็นถังสำเร็จรูปสังฆทาน มีพวก ฮานามิ/เลย์ เลย ซึ่งจะว่าไป ถือว่า น่าจะเป็นภัตตาหารแห้งได้
ส่วนฉันแล้วเกิดราคะ ตามที่ คุณ LungKoZone เขียน เราก็คิดว่าอย่างนั้นจริง (จากตัวเราเอง) เพราะ การกิน ทำให้เกิดราคะ ตัณหา อยากกินอีก ฯลฯ ถ้ากระทู้ตั้งแล้วไม่สมควร เราขอโทษจริงๆ เพราะไม่ทราบ และก็อยากทราบด้วยว่า จริงแล้วเป็นอย่างไร