คำสารภาพของเสือโฮม (นักโทษประหารชีวิต)

​

คำสารภาพของ นายคำภู จันทสมุทร (เสือโฮม) นักโทษประหารชีวิต​

ข้าพเจ้าเกิดที่บ้านแหลมไผ่ ตำบลทุ่งโพธิ์ อำเภอกบินทร์บุรี จังหวัดปราจีนบุรี โดยข้าพเจ้าได้รับการ ศึกษาวิชาการต่างๆ เฉพาะอย่างยิ่งความรู้ทาง ศีลธรรมอยู่ค่อนข้างน้อย ฉะนั้นจิตใจของข้าพเจ้าจึงหนักไปข้างพาลเกเรแต่เป็นเด็ก เมื่อข้าพเจ้าอายุได้ 13 ปี ก็ได้ฆ่าเพื่อนบ้านตายไปคนหนี่ง ซึ่งเหตุผลถ้าจะกล่าวตามความรู้ สึกขณะนี้ก็เป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่น่าจะเป็นได้ถีงเพียงนั้น เมื่อเกิดการกระทำผิดขึ้นเจ้าหน้าที่ก็จับตัวข้าพเจ้าไปทำการไต่สวน แต่โดยที่อายุข้าพเจ้ายังอยู่ในฐานะเป็นผู้เยาว์


ข้าพเจ้าจึงรอดพ้นอาญาแผ่นดินมาได้ แทนที่ข้าพเจ้าจะรู้ สึกเกรงกลัวต่ออาญาแผ่นดิน ระวังตนไม่กระทำความผิดอีกต่อไป กลับมีความรู้ สึกฮึกเหิมในใจเป็นยิ่งนัก เป็นอันว่า ข้าพเจ้าได้เริ่มเบนวิถีชีวิตออกจากทางของสุภาพขนแต่นั้นมา ชอบกระทำตนเป็นคนเกเรยิ่งขี้น มีการทะเลาะวิวาทตีรันฟันแทงกับบุคคลอื่นๆ อยู่เรื่อยๆ จนต่อมาอายุได้ 16 ปี ก็ได้ฆ่าคนตายอีกคนหนึ่ง เมื่อไปล่าเนื้อในป่าเดียวกัน บุคคลผู้นี้ข้าพเจ้าได้ยิ่งด้วยจงใจจะฆ่าให้ตายจริงๆ

และด้วยความโกรธพอประมาณเท่านั้นเมื่อเจ้าหน้าที่มาจับแล้ว ข้าพเจ้าก็หลบหนีไปอยู่ในป่า ต่อจากนั้นอาขีพชองข้าพเจ้าในขั้นแรกก็เพียงลักเล็กขโมยน้อยเขากินไปเรื่อยๆ เมื่อเกิดความเคยชินในการประพฤดิดังกล่าวนี้อยู่เสมอแล้ว ในที่สุดก็หันเข้าชุมนุมพรรคพวกทำการปล้นสะดมอย่างอุกอาจ จนชื่อเสียงของข้าพเจ้าลือกระฉ่อนไปทั่วเขตอำเภอต่างๆ ในจังหวัดปราจีนบุรี เป็นอันว่าข้าพเจ้าได้ดำเนินวถีขีวิดเป็นโจรอย่างเต็มทีแล้ว


เจ้าพนักงานได้ยกกำลังออกทำการปราบปราม แต่ตามธรรมดาโจรต้องมีไหวพริบในการหลบหนี ได้อาศัยป่าและภูเขาเป็นที่กำบังช่อนเร้น ส่วนการทำอาหารนั้น ตกมาขั้นนี้แล้วไม่เป็นของยาก เพราะเมื่อเข้าบ้านไหนต้องการอะไรก็ได้ทั้งนั้น ไม่มีการขัดข้องแต่ประการใดเลย โดยที่ชาวบ้านทั้งหลายเหล่านั้นมีความกลัวตายด้วยกันทั้งนั้น และถ้าหากผู้ใดขัดขืนหรือแสดงอาการว่าเป็นหูเป็นตาให้เจ้าหน้าที่ก็ประหารชีวิตเสีย ข้าพเจ้าได้ฆ่าคนในระยะนี้ทั้งที่แสดงอาการขัดขืน และทั้งที่ทำการปล้นตรงๆ ประมาณ 11 คน การฆ่าคนของข้าพเจ้าในสมัยนั้น เป็นการกระทำง่ายๆและดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เพราะสถานที่เกิดเหตุอยู่ห่างไกลกับตำรวจมาก กว่าตำรวจจะทราบเรื่องและยกกำลังมา ข้าพเจ้าก็ไปเสียไหนๆ แล้ว และกำลังตำรวจสมัยนั้นก็ต่างกับสมัยนี้มาก


แต่อย่างไรก็ตาม ทางเจ้าหน้าที่ก็ได้พยายาม สืบสวนติดตามข้าพเจ้าอยู่เสมอ ต่อมาข้าพเจ้าได้กลับมายังบ้านเดิม พอมาถึงก็ล้มป่วยลงเพราะถูกยาพิษจึงได้หยุดพักรักษาตัวอยู่เป็นเวลาไม่นานนัก พอจวนจะหายก็พอดีเจ้าหน้าที่ได้เข้าทำการล้อมจับ ข้าพเจ้าตั้งใจสู้ตาย และเชื่อว่าต้องตายแน่ๆ ในระหว่างต่อสู้กันนั้นข้าพเจ้าได้ยิงเจ้าหน้าที่ตาย 1 คน ในที่สุดข้าพเจ้าก็สลบไป จึงถูกเจ้าหน้าที่จับได้ ได้นำดัวมารักษาที่เรือนจำ จังหวัดปราจีนบุรี เมื่อข้าพเจ้าหายป่วยแล้ว ก็ได้ถูกนำตัวไปสอบสวนและ ส่งไปตามจังหวัดต่างๆ ในทั้องที่เกิดเหตุ และมีโจทก์ร้องเรียนกล่าวโทษข้าพเจ้าไว้ เพื่อดำเนินคดีต่อไป


บรรดาโจทก์ที่ร้องเรียนกล่าวโทษข้าพเจ้าไว้นั้นมีจำนวนมากมาย ในเวลานั้น ศาลจังหวัดปราจีนบุรีได้ตัดสินลงโทษข้าพเจ้าไปแล้ว 1 คดี เป็นโทษ 30 ปีบรรดาโจทก์ก็ร้องเรียนกล่าวโทษข้าพเจ้าไว้ ได้ถอนคดีของตนเสียเองก็หลายรายที่เจ้าพนักงานเห็นว่าหลักฐานไม่สมบูรณ์สั่งไม่ฟ้องเสียก็มาก เจ้าหน้าที่ฟ้องศาลแล้ว ศาลนี้ได้สั่งประหารข้าพเจ้าอีก 1 คดี รวมเป็นโทษที่ข้าพเจ้าได้รับคำพิพากษาของศาลคือ ประหารชีวิตกับจำคุก 20 ปี ในระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่ได้ส่งตัวข้าพเจ้ามาอยู่ที่ เรือนจำกลางบางขวาง ส่วนคดีอื่นๆ ที่ยังไม่ได้ดำเนินการก็ได้รออยู่ เมื่อทั้ง 2 คดีนั้นถึงที่สุดแล้ว เจ้าหน้าที่จึงงดคดีอื่นๆ เสีย ไม่ได้ดำเนินการต่อไป เว้นแต่คดีที่ยังอยู่ในระหว่างพิจารณาของศาลอีก 1 คดีดังกล่าวแล้ว

ประจวบกับเวลานั้น พระบาทสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงพระปิยะมหาราชเจ้า รัชกาลที่ 5 ได้ทราบ พระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ลดโทษผู้ต้องหาพระราชอาญาอยู่ในเรือนจำต่างๆ คือ โทษประหารชีวิตให้ลดเหลือตลอดชีวิต โทษ 20 ปี ให้ลดเหลือ 16 ปี เป็นอันว่าข้าพเจ้าได้ลดโทษลงและได้ย้ายออกมาจากห้องประหาร ต่อมาเจ้าหน้าพนักงานเรือนจำได้ใช้ให้ข้าพเจ้าทำงานต่าง เช่นเดียวกับนักโทษอี่นๆ ข้าพเจ้าได้พยายามขัดขืนและก่อความไม่สงบ ตามนิสัยสันดานของข้าพเจ้า จึงได้ถูกตีตรวนใหญ่และถูกฟ้องเพิ่มโทษอยู่เรื่อยๆ

ต่อมาข้าพเจ้าได้ฆ่าเพื่อนนักโทษในเรื่อนจำตายอีกคนหนึ่ง แต่คดีนี้ข้าพเจ้าได้เพื่อนนักโทษที่กำลังพ้นโทษผู้หนึ่งเป็นพยานโดยหาว่าผู้ตายไล่แทงข้าพเจ้าก่อนข้าพเจ้าวิ่งหนี ต่อเมื่อจนมุมหนีไม่พ้นแล้วจึงได้แย่งมีดจากผู้ตายแทงผู้ตายดังกล่าว เป็นอันว่าข้าพเจ้าพ้นคดีโดยไม่ถูกเพิ่มโทษสำหรับคดีนี้ จากนั้นข้าพเจ้าก็ถูกส่งตัวไปแก้คดีที่จังหวัดนครราชสีมาอีก เป็นโอกาสให้ข้าพเจ้ารวบรวม เพื่อนนักโทษได้ 18 คน ทำการแหกคุกคืนวันจันทร์จับพัศดีเรือนจำมัดและแทงแต่ไม่ตาย ไล่ผู้คุมซึ่งกำลังตกตะลึงต่อเหตุการณ์เข้าไปขังในที่ทำการชั้นบน ต่างคนได้ยึดอาวุธในห้องทำงานที่มีปืนยาวอยู่ 16 กระบอก และปืนสั้นอีก 1 กระบอกได้ช่วยกันหากุญแจไขตรวน เปิดประตูออกไป


เมื่อความทราบถึงป้อมที่รักษาการณ์อยู่ได้ยิงป้องกัน แต่ไม่มีผู้ใดเป็นอันตรายได้พาหนีไปด้วยความปลอดภัยทุกคน เมื่อออกมาสู่อิสรภาพแล้ว ข้าพเจ้าก็ได้พาหนีไปด้วยความกัน ตอนเช้ามืดของวันที่แหกคุกนั้นพวกเราก็ได้ทำการบุกโรงพักตามแผนการที่กำหนดไว้ จับหัวหน้าโรงพักได้ ข้าพเจ้าได้ยิงตำรวจตายอีกคนหนึ่ง เราได้เก็บอาวุธและสิ่งของมีค่าพอที่จะเอาไปได้ทั้งหมด การที่ข้าพเจ้าจึงได้พากันหลบหนีไปด้วยความปลอดภัยอีกครั้งหนึ่ง สำหรับตัวข้าพเจ้าเองนั้นทราบว่าทางการประกาศจับตาย


ต่อมาข้าพเจ้าพาพวกลงจากเขาใหญ่ ในเขตจังหวัดนครราชสีมา ตั้งใจมาปราบตำรวจพวกนี้ แต่ได้ถูกเจ้าหน้าที่ล้อมจับ ได้ต่อสู้กันจนข้าพเจ้าสลบไป มารู้สึกตัวเมื่อเจ้าหน้าที่ได้ควบคุมตัวไว้แน่นหนาแล้ว ส่วนลูกน้องข้าพเจ้าได้ทราบในภายหลังว่าตายไปเสียหลายคน ที่หลบหนี้ไปได้ก็มีบ้าง ข้าพเจ้าได้ถูกส่งตัวมาที่เรือนจำและเจ้าหน้าที่ได้ทำการรักษาพยาบาลข้าพเจ้าเป็นเวลานานจึงหาย เมื่อหายป่วยแล้วจึงได้ถูกดำเนินคดีต่อไป ในที่สุดศาลจังหวัดนครราชสีมา ได้ตัดสินจำคุกรวมโทษเพิ่มอีกเป็น 5 ปี 6 เดือน เจ้าหน้าที่ได้ส่งตัวข้าพเจ้ากลับมาอยู่ที่เรือนจำบางขวางอีก ข้าพเจ้าได้ทอดอาลัยในชีวิตคงจะไม่มีโอกาสได้ออกมาเห็นโลกภายนอกอีกเป็นแน่แท้


ต่อมาพระเดชพระคุณ ท่านเจ้าคุณพระพิมลธรรม และท่านเจ้าคุณพระอุดมวิชาญาณเถร ได้เปิดการอบรมการปฏิบัติวิปัสนากรรมฐานขึ้นที่เรือนจำบางขวาง ในชั้นแรกข้าพเจ้าไม่เชื่อและไม่คิดจะเข้าปฏิบัติ บ่อยๆเข้า และได้เห็นกริยาอาการของผู้ที่ได้ปฏิบัติผ่านไปแล้วเปลี่ยนแปลงไปจากที่ผ่านมา จึงรู้สึกศรัทธาเลื่อมใส อยากจะลองปฏิบัติบ้าง เมื่อได้ปฏิบัติผ่านไปแล้ว ก็รู้สึกว่าได้ผลเป็นที่น่าพอใจ ข้าพเจ้าไม่สามารถจะกล่าวอะไรได้มาก เพราะพื้นความรู้ข้าพเจ้ามีอยู่น้อยดังกล่าวแล้ว จะทำอย่างไรๆ ก็ไม่สามารถถ่ายทอดความรู้สึกที่มีอยู่ให้ผู้อื่นทราบเท่าที่ปรากฎอยู่ในใจ ชีวิตข้าพเจ้านี้เป็นชีวิตที่ใครๆ ก็เห็นว่าเป็นชีวิตที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายทารุณแม้แต่ข้าพเจ้าเองบางขณะที่มีความรู้สึกรับผิดชอบปรากฎขึ้นแก่จิตใจของตนเองยังรู้สึกรังเกียจตนเองเป็นอย่างมาก

แต่หลังจากการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานจนได้ผลเป็นที่น่าพอใจแล้วกลับรู้สึกปลาบปลื้มที่ได้ฆ่าคนมามาก แต่ปลื้มใจเพราะกรรมชั่วของข้าพเจ้านั้น เป็นเหตุให้ข้าพเจ้าได้พบกับการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน จนรู้สึกว่าไม่เสียทีที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ได้พบพระพุทธศาสนา ถ้าข้าพเจ้าไม่ได้ประพฤติชั่วขนาดนั้น ข้าพเจ้าคงได้ทำมาหากินตามภูมิลำเนาเดิม ซึ่งอาจจะไม่ได้มีโอกาสปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานก็ได้ (ไม่ได้มีเจตตานาชี้ว่าจะได้พบยิ่งที่ดีต้องทำชั่ว เป็นเพียงอุบายไม่ให้จิตใจตัวเองเศร้าหมองกับความชั่วที่ทำมา ถ้าเป็นคนดีเสียแต่แรกแล้ว น่าจะได้พบสิ่งดีๆเร็วกว่านี้)

เดชะบารมีแห่งการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานของข้าพเจ้าประจาบกับโทษของข้าพเจ้าที่เหลือจำนวนลดน้อยลง ขณะที่รัฐบาลทำการฉลอง 25 พุทธศตวรรษ ข้าพเจ้าได้ตั้งความปรารถนาว่า ข้าพเจ้าจะถวายชีวิตในพระพุทธศาสนา คือจะได้ทำการอุปสมบทถือเพศเป็นพระภิกษุไปจนตลอดชีวิต บรรดาญาติพี่น้องเพื่อนบ้าน ที่พากันรังเกียจข้าพเจ้านั้น เมื่อได้ทราบความตั้งใจของข้าพเจ้าก็พากันมีความยินดีและอนุโมทนาด้วยทั้งสิ้น ข้าพเจ้าจึงมานมัสการกราบพระเดชพระคุณท่านเจ้าคุณอาจารย์ และเมื่อกลับไปถึงบ้านก็จึงได้ทำการอุปสมบทโดยมิได้ชักช้า (บัดนี้ นายคำภู จันทรสมุทร ได้โกนผมนุ่งเหลืองบวชเป็นพระแล้ว)

ขอท่านได้ทราบคำสารภาพนี้ จงถือเป็นตัวอย่างในแง่ดี เพื่อประโยชน์แก่ตัวของท่าน มากน้อยแล้วแต่ปัญญาบารมีของท่านเถิด

เป็นอันว่า ข้าพเจ้าได้เลิกจากความเป็นผู้ร้าย มอบกายถวายชีวิตให้แก่พระพุทธศาสนาแล้ว ทั้งนี้เพราะวิปัสสนากรรมฐานเป็นยาขนานเอก กำจัดความโกรธ หลงของข้าพเจ้าได้ลดน้อยลงไปตามส่วนแห่งการปฏิบัติจิตใจของมนุษย์ชั่วร้าย ให้กลับเป็นดีได้ ที่อยู่ยิ่งๆ ขึ้นไปอีก ฉะนั้นจึงขอเชิญชวนมวลพุทธศาสนิกชนให้พากันลงมือปฏิบัติเสียเถิด จะเกิดผลอย่างน่าอัศจรรย์เป็นแน่แท้



หมายเหตุ นักโทษผู้นี้แต่ก่อนไม่เชื่อเลยว่า บุญบาป นรก สวรรค์ มีจริง พระมาเทศน์ อนุศาสนาจารย์มาสอน เขาจะไม่ยอมฟัง ถ้าเทศน์นานหรือสอนนาน เขาจะตีพื้นกระดานห้องขังทันที เพื่อให้หยุดเทศน์ แต่บัดนี้เขาเชื่ออย่างจริงใจ


http://www.geocities.com/Heartland/Fields/9416/article/articleb1.html

 

อนุโมทนาครับ ท่านเจ้าของกระทู้ แบบนี้หรือเปล่า ที่ท่านเรียกว่า "ต้นคด ปลายตรง "สาธุครับ
ขออนุญาติขยายความนิดนะครับ..
ความเชื่อในเรื่องกรรม
ตามคำสอนในพระพุทธศาสนา ชาวพุทธควรมีศรัทธา 4 อย่างคือ..
1.ตถาคตโพธิศรัทธา เชื่อในการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า คือ เชื่อว่าพระพุทธเจ้าตรัสรู้จริง เป็นผู้ประกอบด้วยพระปัญญาธิคุณ พระวิสุทธิคุณ และพระมหากรุณาธิคุณ
2.กัมมสัทธา เชื่อเรื่องกรรม คือเชื่อว่ากรรมมีจริง
3.วิปากสัทธา เชื่อเรื่องผลของกรรม คือ เชื่อว่ากรรมที่บุคคลทำไม่ว่าดีหรือชั่วย่อมให้ผลเสมอ
4.กัมมัสสกตาสัทธา เชื่อว่าสัตว์มีกรรมเป็นของตน คือ เชื่อว่าผลที่เราได้รับเป็นผลของการกระทำของเราเองซึ่งอาจจะเป็นกรรมที่ทำในปัจจุบันชาติหรืออดีตชาติ
"We write our own destiny. We become what we do."
- Madame Chiang Kai-Shek -
ตัวเราเองที่กำหนดพรหมลิขิต และเราจะเป็นในสิ่งที่เราได้กระทำ

 

หลายๆ คนที่ผมรู้จัก ก็ต้องรอให้ชีวิตเจอเรื่องร้ายๆ ก่อนถึงจะเข้าหาธรรมะได้ บางคนก็มาเริ่มสวดมนต์เอาในคุกเนี่ยแหละ

แบบนี้ใช่มารไม่มี บารมีไม่เกิดรึเปล่าหนอ?

อนุโมทนาบุญกับเรื่องดีๆ ที่นำมาให้อ่านกันครับ

 

"จากโทษประหารชีวิตให้ลดเหลือตลอดชีวิต โทษ 20 ปี ให้ลดเหลือ 16 ปี
เป็นอันว่าข้าพเจ้าได้ลดโทษลงและได้ย้ายออกมาจากห้องประหาร"
---------------------------------------------------------------------

บอกตามตรงไม่ชอบวัฒนธรรมการลดโทษอันนี้เลย (ทั้งในอดีตและปัจจุบัน)การลดโทษอะไรน่าจะดูที่คดีที่ก่อด้วยไม่ใช่เหมารวมลดโทษให้ทั้งหมด
นี้หรือคือความยุติธรรมที่เหยื่อผู้บริสุทธ์ได้รับ คนร้ายฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา สุดท้ายลดโทษติดคุกอยู่ไม่กี่ปีออกมาเดินเล่น ก่อคดีอีก มิน่าโจรผู้ร้ายมันถึงชุกชุมเพราะอย่างนี้นี่เอง......

 

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม กรรมคือการกระทำด้วยกาย วาจา และใจ <O</O
หากใครกระทำกรรมดี หรือว่า กรรมชั่วลงไปก็ตาม ผลกรรมนั้นก็จะตก<O</O
เป็นสมบัติ ของคนคนนั้นในทันที จะช้า-เร็ว แต่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ <O</O
จะติดตัวเราไปทุกภพทุกชาติ มันจะไม่มีรั่ว ไม่มีซึม ไม่มีหกตกหล่นไปที่ไหนอื่นใดเลย<O</O

 

สาธุ แม้เป็นโจรแต่กลับใจได้

ประเสริฐกว่า เป็น คนดี แล้วเปลี่ยนนิสัยเป็นคนเลว

 

อนุโมทนาบุญค่ะ การเปิดโอกาสให้คนที่เคยทำผิด...ได้ป็นคนดีมีศีลธรรมก็ประเสริฐแล้ว

 

ในดี นอกดี

 

<TABLE class=tborder id=post1436735 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY><TR vAlign=top><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid" width=175>

เข้ามาครั้งล่าสุด: วันนี้ 12:54 PM
วันที่สมัคร: Aug 2008
ข้อความ: 22
ได้ให้อนุโมทนา: 1
ได้รับอนุโมทนา 102 ครั้ง ใน 15 โพส
<IF condition="">
</IF>พลังการให้คะแนน: 0


</TD><TD class=alt1 id=td_post_1436735 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid"><!-- message -->สาธุ...สาระดีๆแบบนี้นำทาให้อ่านเรื่อยๆนะครับ
<!-- / message --></TD></TR><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid"> <SCRIPT type=text/javascript> vbrep_register("1436735")</SCRIPT> </TD><TD class=alt1 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 0px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid" align=right><!-- controls --></TD></TR></TBODY></TABLE>

ทำไมท่านต้องเจิม ให้ชาวบ้านด้วยครับ นี่เรียกวิถีอะไร

 

การกลับเนื้อกลับตัวเสียใหม่ไม่มีคำว่าสายสำหรับพระพุทธศาสนา จะเริ่มปฏิบัติธรรมเสียอายุสัก 100 ปีก็ไม่ถือว่าสาย ปฏิบัติเพียงชั่วขณะจิตเดียว ก็ไม่ถือว่าสาย

ขอกราบอนุโมทนาบุญกับพระคำภู จันทสมุทรหรืออดีตเสือโฮม และเจ้าของกระทู้ที่นำสาระดีๆมาแบ่งปันกันครับ

สาธุครับ

 

อนุโมทนา สาธุค่ะ เป็นโจรกลับใจ เข้าสู่ร่มกาสาวพักตร์

 

ขออนุโมทนาสำหรับสาระอันเป็นคติธรรมที่ดีมากๆครับ
สาธุ

 

อ่านแล้วรู้สึก ปีติในเรื่องราวช่วงท้ายนะคะ
ทำนอง Happy Ending
ขออนุโมทนากับหลวงพ่อคำภู ด้วยค่ะ
ถึงแม้อาจเป็นเรื่องราวในอดีตมานานแล้ว
แต่ทำให้เราได้รับรู้ถึงความรู้สึกดีๆ มากมาย
เป็นโอกาสดีแล้วล่ะค่ะ ที่พวกเราหันมาสนใจ
ต่อการปฏิบัติกันอยู่แล้ว .. เพียงแต่บรรลุมรรคผล
จะช้าหรือเร็ว ขึ้นอยู่กับศรัทธา+ปัญญาของแต่ละท่าน
ขออนุโมทนากับ จขกท . และทุกท่านด้วยค่ะ

 

เยี่ยมยอดครับ

 

เยี่ยมมากครับ ตอนแรกก็นึกว่าจะโดนประหาร
อนุโมทนาครับ

 

นี่แหละบาปบุญที่ได้รู้เห็นกันในชาตินี้ทีเดียว ประเภทมามืดไปสว่างครับ สาธุกับผู้โพสท์และสาธุในกรรมดาของท่านเสือโฮม

 

ผู้ถาม : เมื่อทำบุญแล้ว ถ้าจะอุทิศส่วนกุศลภายหลังจะได้ไหมคะ...........?
หลวงพ่อ : การทำบุญไปแล้วครั้งหนึ่งสักกี่ปี ๆ บุญก็ยังมีอยู่ถ้าทำไปแล้วสัก ๓๐ ปี ก็ยังอุทิศส่วนกุศลได้ บุญมันไม่หาย ไม่ใช่เราทำบุญแล้ว เดี๋ยวเดียวมันหายไปไม่ใช่อย่างนั้นนะ
ผู้ถาม :แล้วถ้าเผื่อทำบุญแล้ว ไม่ได้อุทิศส่วนกุศลจะได้บุญเต็มที่ไหมคะ...?
หลวงพ่อ : ก็ได้เต็มที่อยู่แล้ว เราเป็นผู้ได้สมบูรณ์แบบ แต่อยู่ที่ว่าเราจะให้เขาหรือไม่ให้ การอุทิศส่วนกุศล นี่นะ ถ้าเราไม่ให้ เราก็กินคนเดียวใช่ไหม..... ทีนี้ถ้าเราให้เขาของเราก็ไม่หมดอีก ส่วนที่เราให้ไปไม่ได้ยุบไปจากของเดิม อย่างเรื่องของ พระอนุรุทธ สมัยที่ท่านเกิดเป็นคนเกี่ยวหญ้าช้างของมหาเศรษฐี เวลาที่ท่านทำบุญแล้ว เจ้านายขอแบ่งบุญ ท่านก็สงสัยว่าการแบ่งบุญน่ะจะแบ่งได้ไหม จึงไปถามพระปัจเจกพุทธเจ้า ที่ท่านรับบาตรนะ ท่านก็เปรียบเทียบให้ฟังว่า

"สมมุติว่าโยมมีคบ แล้วก็มีไฟด้วย คนอื่นเขามีแต่คบ ไม่มีไฟ ทุกคนต้องการแสงสว่าง ก็มาขอต่อไฟที่คบของโยมแล้วคบทุกคนสว่างไสวหมด อยากทราบว่าไฟของคุณโยมจะยุบไปไหม....?
ท่านอนุรุทธก็บอกว่า ไม่ยุบ
แล้วท่านก็บอกว่า "การอุทิศส่วนกุศลก็เหมือนกัน ให้เขา เขาโมทนา แต่บุญของเราเต็ม 100 เปอร์เซ็นต์"​

ขออนุโมทนาบุญกับทุกๆท่านครับ

ธรรมใดที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงพบแล้ว ขอธรรมนั้น จงสำเร็จแก่ท่านทั้งหลายโดยเร็วด้วยเถิด สาธุ สาธุ สาธุ
อิทัง ปุญญะผะลัง ผลบุญใด ที่ข้าพเจ้า ได้บำเพ็ญแล้ว ตั้งแต่ต้นชาติ จนถึงปัจจุบันชาติ ข้าพเจ้าขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย ที่เคยล่วงเกินมาแล้ว แต่ชาติก่อนก็ดี ชาตินี้ก็ดี ขอเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย จงโมทนา ส่วนกุศลนี้ ขอจงอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้า ตั้งแต่บัดนี้ ตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพาน และขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่เทพเจ้าทั้งหลาย ที่ปกปักรักษาข้าพเจ้า และเทพเจ้าทั้งหลาย ทั่วสากลพิภพ และพระยายมราช ขอเทพเจ้าทั้งหลาย และพระยายมราช จงโมทนาส่วนกุศลนี้ ขอจงเป็นสักขีพยาน ในการบำเพ็ญกุศล ของข้าพเจ้าในครั้งนี้ด้วยเถิด และขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่ท่านทั้งหลาย ที่ล่วงลับไปแล้ว ที่เสวยความสุขอยู่ก็ดี เสวยความทุกข์อยู่ก็ดี เป็นญาติก็ดี มิใช่ญาติก็ดี ขอท่านทั้งหลาย จงโมทนาส่วนกุศลนี้ พึงได้รับประโยชน์ ความสุข เช่นเดียวกับข้าพเจ้า จะพึงได้รับ ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด หากท่านทั้งหลายยังไม่มีโอกาสได้อนุโมทนาเพียงใด ขอเทพเจ้าทั้งหลายและพระยายมราชจงเป็นสักขีพยานให้แก่ข้าพเจ้าด้วย เจอเธอเมื่อใด ขอให้เธอได้อนุโมทนาส่วนกุศลนี้ด้วยเถิด ผลบุญใด ที่ข้าพเจ้า ได้บำเพ็ญแล้ว ตั้งแต่ต้นชาติ จนถึงปัจจุบันชาตินี้ ขอผลบุญนี้ จงเป็นปัจจัย ให้ข้าพเจ้า ได้เข้าถึง ซึ่งพระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ด้วยเถิด หากแม้นยังไม่ถึงพระนิพพานเพียงใด ขอคำว่าไม่รู้ ไม่มี ในสิ่งที่ดี จงอย่าได้บังเกิดแก่ข้าพเจ้าเลย ขอผลบุญทั้งหลาย ที่ข้าพเจ้า ได้กระทำแล้ว ตั้งแต่ต้นชาติ จนถึงปัจจุบันชาติ จงบังเกิดผล ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด
​

 

อนุโมทนาด้วยครับ
ผมจะได้ซักครึ่งหนึ่งของคุณปู่ไหมน้อ