"ชาล้นถ้วย"

ผมอยากทราบความหมายของ "ชาล้นถ้วย" เห็นพูดกันมากเหมือนกัน ใครทราบช่วยอธิบายด้วยครับ

 

ลองเอาน้ำใส่แก้วให้เต็ม แล้วเอาน้ำเติมลงไปอีกมันก็ล้นออกมาไม่เข้าไปในแก้วซ่ะที
เหมือนถ้าคิดว่าตัวเองรู้มากแล้ว เก่งแล้ว ใครจะพูดอะไรก็คิดว่าตัวเองรู้ดีกว่า ใครอย่า
มาอบรมสั่งสอน ยกเอาแต่ความคิดตัวเองนั่นแหละ ดี ถูก ประเภทนี้ไม่รับของดี ดื้อดึง

 

ไม่ขอออกความเห็น มันเป็นเพียงคำเปรียบเปรยน่ะครับ

 

ถ้วยชาก็ตั้งอยู่ดีๆของมัน ...ไม่ได้ไปร้องขอชาเพิ่มกับใคร เมื่อชาเต็มเเล้ว

คนที่เข้าไปรินเพิ่มเเสดงว่า มองไม่เห็นว่าน้ำเต็มเเก้วเอง

สุดท้ายเทซะเจิงนองไปหมด เสียประโยชน์ทั้งผู้ให้เเละผู้รับ

 

​

ชาล้นถ้วย​

นัน อินเป็นอาจารย์เซ็นชาวญี่ปุ่น มีชีวิตอยู่ในสมัยราชวงศ์เมจิ (พ.ศ. ๒๔๑๑ - ๒๔๕๕ )คราวหนึ่งได้ต้อนรับศาสตราจารย์จากมหาวิทยาลัยท่านหนึ่ง ผู้ไปสอบถามเกี่ยวกับลัทธิเซ็น

อาจารย์นันอินเลี้ยงน้ำชาอาคันตุกะผู้นี้ด้วยตนเอง ท่านรินน้ำชาใส่ถ้วยจนล้นถ้วย แล้วยังรินต่ออยู่อย่างนั้นไม่หยุด ท่านศาสตราจารย์มองดูอดรนทนไม่ได้ จึงร้องขึ้นว่า

"มันล้น แล้วครับท่าน รินต่อไปอีกไม่ได้แล้ว"

อาจารย์นันอินตอบว่า

"เช่นเดียวกันแหละ เจริญพร ท่านเองก็เต็มไปด้วยทฤษฎีต่างๆ อาตมาจะสอนเซ็นให้ท่านได้อย่างไร ถ้าท่านไม่ทำให้ถ้วยของท่านว่างเปล่าเสียก่อน"

*******


ที่มา:ชาล้นถ้วย

 

ชาล้นถ้วยคำๆนี้ มีความหมายกว้างมาก สื่อสารไปได้หลายทาง เหมือนที่คุณdangcarryได้กล่าวไว้

และเหมือนกับคำอีกคำหนึ่ง ที่ว่าทำตัวเป็นดินเหนียว
บางครั้งความรู้ที่เรามี มีจนเต็มสมองแล้วถึงเราไม่ดื้อดึงแต่ว่ารับอีกไม่ได้
เพราะรับมาแล้วก็ลืมบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ไม่มีเนื้อที่พอจะให้รับได้อีก

แต่หากว่าทำตัวเป็นฟองน้ำที่เก็บน้ำไว้เต็ม แต่พอมีความรู้ใหม่ๆเข้ามา ก็สามารถรับได้
โดยการบีบตัวรีดน้ำเพื่อให้เกิดเนื้อที่ในการรับขึ้นมาใหม่

แต่สิ่งที่ถูกเปรียบเปรยนี้บ่งชี้ให้เห็นถึงความุ่งมั่นจนเกินไป ไม่มีการคิดเห็นให้รอบครอบ
จนทำให้บุคคลที่เป็นเช่นนี้มีความมืดมัวไม่เห็นหนทางทั้งๆที่ก็ยืนอยู่ตรงทางออกอยู่แล้ว
อย่างไรก็ดีสิ่งที่เป็นทั้งหมดก็มองเห็นความมีตัวตนของตนเอง ไม่เห็นถึงความเป็นจริงของชีวิต
ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

ชาล้นถ้วย เป็น การสอนแบบเซ็น แต่ คนไทยเอามาใช้แบบผิดๆ

ในแนวเซ็นนั้น เน้นการทำใจให้ว่าง เน้นการสลัดอีโก้ทิ้ง ไม่ใช่การสลัดปัญญาทิ้ง

เพราะว่า จุดเด่นของเซ็นอย่างหนึ่งคือ "ปัญญามาก" "ฉลาดมาก" จึงเป็นไปไม่ได้
ที่การสอนแบบเซ็นจะเป็นเรื่อง ให้สลัดการฝึกฝนปัญญาทิ้ง สิ่งที่ถูกต้องคือ การ
สลัดอีโก้ทิ้ง สลัดความยึดมั่นถือมั่น ทิ้งเท่านั้น

* * *
เวลาคนไทยเอามาใช้ หากคนไหนสอนผิด จะเห็นเลยว่า จะเอาไปจับคู่กับเรื่อง
พระโปฏิละ หรือ พระใบลานเปล่า ใครก็ตามที่เอาเรื่อง ชาล้นถ้วย มาเข้า
คู่กับเรื่องนี้ ก็ชี้ได้ทันทีว่า ปัญญาอินทรีย์มี..ถึงมีมาก แต่ขาด"ปฏิภาณ"

กรณีพระใบลานเปล่า ท่านไม่ได้ติดปัญหาเรื่อง อีโก้ หรือ ความยึดมั่นถือมั่นในรู้

เพียงแต่ท่านมุ่งจะฝึกฝนใช้ทักษะของสมอง เอามาสร้างปัญญาในการจดจำพระสัทธรรม
แต่ความที่ฝึกฝนไว้มาก ปัญหาจึงเป็นเรื่องของ "ความรวดเร็วในการจำได้ ใช้คล่อง"

เหมือนคนเห็นตัวเลข 12457855 x 5458752 ก็ทราบทันทีว่า คำตอบคือเท่าไหร่

ความที่ความรวดเร็วของสมองมันเร็วขนาดนั้น ทำให้ มานะสังโยชน์อาศัยช่องเข้า
ห้อมล้อมจิตไว้ ( อันนี้ต้องดูดีๆนะว่า มานะมาทีหลัง หากเป็นพวก อีโก้ มานะ
มันจะมาแต่แรก โดยที่โง่ หรือฉลาด ก็ไม่สนใจ ต้องแยกให้ออกนะ ) ตรงนี้
ทำให้ พระพุทธองค์ต้องอาศัยอุบายในการให้ผู้อื่นที่ต่ำต้อยกว่ามาค่อยๆกระเทาะ
ส่วนมานะออก ซึ่งจริงๆแล้ว พระใบลานเปล่าท่านก็ยอมหมด ยอมเข้าหาทุกคน
ยอมทำตามที่พระพุทธองค์ชี้ให้ไปทำ (จะเห็นว่า มานะ ไม่ใช่สันดาน เป็นเพียง
มันอาศัยการสบช่องบนการดำริความคิดที่แล่นเร็วเท่านั้น) จนกระทั่งเจอเข้ากับ
พระอายุน้อย สั่งให้ทำอะไร ท่านก็ทำนะ จนมานะมันอ่อนแรงได้ที่ ก็สอน ซึ่ง
บทที่สอนก็คือ ให้มาดูที่มโนทวารที่มันแล่นเร็วนั้นแหละ ดูให้ทัน ก็จะเห็นว่ามาร
ที่ขวางกั้นความดีอาศัยอะไรเข้าครอบงำตน

จะเห็นว่า คนละแบบกับ กรณี ชาล้นถ้วย ที่หมายถึง ตัวเองไม่ได้มีความรู้อัน
ใดเลยแม้แต่อย่างเดียว แต่ยึดมั่นในอัตตาว่ากูแน่ กูหนึ่ง ต่างกันราวฟ้ากับเหวกับ
กรณีของ พระโปฏิละ

* * * *

ข้อสังเกตเพิ่มเติม กรณีพระใบลานเปล่า ในอรรถกถาที่เห็นกันมาก จะมีการใช้
คำว่า "ไม่มีผู้ใดกล้าเถียงธรรมกับท่าน แต่ก็เป็นที่เคารพมาก" แม้แต่พระอรหันต์
เองก็เคารพท่าน ตรงนี้ชี้ได้ว่า ท่านไม่ได้ต้องการ"ถกเถียง"เพื่ออีโก้ของตน เพื่อ
เกรียติของตน ไม่เช่นนั้น คงไม่ได้รับการเคารพจากผู้สิ้นกิเลส

ข้อความที่ว่า "ไม่มีผู้ใดกล้าเถียงธรรมกับท่าน แต่ก็เป็นที่เคารพมาก" หากจะเขียน
ให้ถูกต้องตามนัยยะ ก็น่าจะเป็น "ไม่มีผู้ใดกล่าวสัทธรรมได้ครบถ้วนอย่างท่าน จึง
ไม่มีผู้ใดกล้าปรักปรำท่านว่าไม่รู้ แต่ก็อาศัยความรู้ของท่านเพื่อสดับเอาไปศึกษาหา
วิธีการปฏิบัติ เหตุนี้จึงได้ความเคารพอย่างมากจากทุกรูปทุกนาม"

ยกตัวอย่างเช่น

พระธรรมปิฏก ปอ.ปยุต ปยุตตะโต "มีใครบ้างที่ไม่เคารพท่าน" และ ใครบ้างจะ
ปรักปรำท่านว่า "ไม่รู้จริง" [ กรณีธรรมภายในเกินตาเห็น ยกไว้ เอาเท่าที่เห็นทุกๆ
คนปฏิบัติต่อท่านเป็นสังเขปพอ ]

 

น้ำชาที่ใช้ยี่ห้อ ความยึดมั่นถือมั่น อยู่แล้ว ถ้าเราใส สิ่งที่เรียกว่า ผู้รู้ ลงไปมันก็ล่น นะสิครับ แต่ถ้าเราสลัด น้ำชา ยี่ห้อ ความยึดมั่นถือมั่นแล้ว นั้น แล้วใส่ ผู้รู้ ลงไปแทน มันก็เป็น
อีกเรื่อง หนึ่ง นะครับ

 

"ชาล้นถ้วย"

นั่นแหละ ที่มา ยัยสันโดษ

<!-- google_ad_section_end -->

 

เขาเรียกว่า รินถ้วยไม่หัดดูเจ้าของเเก้ว

บางทีนอกจากน้ำชา ถ้วยใบนี้สามารถใส่ กาแฟ โอวันติล ไอศครีม เเทนชาก็ได้

ขึ้นอยู่ที่ว่าถ้วยใบนี้เจ้าของอยากกินอะไรต่างหาก

ถ้วยไม่ผิด เพราะถ้วยทำตามหน้าที่ของมัน

 

ถ้าเป็นชาของคนนี้ก็รับเเก้วนึง

 

ถ้าอย่างนั้นความไม่อยากกินชา ก็คือ อัตตา ถึงไม่ยอมดื่มชาในถ้วยเสียให้หมด

เมื่อไรที่อยากกินชา คือ การละอวิชชา เทอัตตาออกไปจากถ้่วย

เพราะฉะนั้น อัตตา = เต็ม ซินะคะ ท่าอาจารย์เอกวีร์

เเละวิธีที่จะสอนคนต้องทำให้เขาอยากได้ของใหม่จึงทิ้งของเก่าเสียให้หมดชิมิ ชิมิ

เเล้วชาที่ได้ ชานม หรือ ชาเขียวค่ะ

 

ธรรมชาติของเหลว มักตั้งอยู่ไม่ได้นาน เดี๋ยวก็เหือดแห้งไปเอง

เพียงแต่ต้องใช้เวลา

ผู้รินชา หากเข้าใจธรรมชาติข้อนี้

ผู้หลงทาง นานวันกลับมาเดินตรงทางนั้นมีอยู่

ผู้เดินตรงทาง นานวันกลับเดินหลงทางนั้นก็มีอยู่

เราเพียงจิบชาให้ดู ก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้รินชานั้นแล หุหุ

 

ผู้ชงชาที่ดีที่สุด คือ ชาสูตรพิเศษที่คิดค้นเอง

ถ้าอร่อยจริง ต่อให้อยู่ไกลเเค่ไหนใครๆก็อยากลิ้มลอง

 

ปลื้ม!!

ไม่ใช่ ปลื้ม เพราะ สันโดษ มาเรียกอย่างงั้นอย่างงี้กับผมนะ

ปลื้ม ที่ว่า สันโดษ อุตสาห์ลงจากยานฯ มาทักทายเพื่อนๆ
ในห้อง "อภิญญา-สมาธิ" มาเสวนาธรรมกันบ้าง



การที่สันโดษ ยอมลงจากยานฯ มาคุย หรือ เพียงแวะอ่าน

แหม...นี่แหละ ตัวอย่างที่งดงามในเรื่องของ ถ้วยชาที่ไม่ล้น

นะเอย นะเอย

 

ถ้วยชา...คงหมายถึง...ตัวเรา

เพราะฉะนั้น ตัวเรามีความสามารถรับ กิเลส ตัณหา อุปทาน ได้โดยไม่มีวันเต็ม

แต่สิ่งที่เรารับได้จำกัด แค่เต็มปัญญา(เต็มถ้วย)ของเรา คือ ธรรม ขอแค่เรารับ ธรรม

เพียงถ้วยเดียวก็เพียงพอที่เราจะไปพระนิพพานแล้ว นอกเหนือจากนี้เราไม่สามารถ

รู้ถึงวิสัยของท่านที่สูงกว่าเรา เพราะปัญญาเรารับได้เท่าที่เราบำเพ็ญบารมีมาเท่านั้น

 

พอดีดื่มชามะนาว(ต่างดุ๊ด)เป็นประจำเบื่อเเล้ว

เลยเเวะมาหาชาอินเดียดื่มดู (ผสมชิงเเละกระวาน)บ้าง เพราะ Higher Self สั่งมา

 

เขาว่าชาอู่หลง เป็น ชา รส เลิศ

แต่ชานายหลง เป็น ชา ลด ละ เลิก

จึงเป็นชากระจอก ของผู้แสวงหารส

ไม่ต่างจากชาไหว้เจ้า ซองละ15 บาท

เพราะมันถูก และกระจอก จึงมีอยู่ทุกบ้าน

เหตุนี้ไม่ต้องแสวงไกล หุหุ

 

แหม! มีคำคมๆเยอะดี กรรมบท10 แน่นเอียด
ดีๆๆๆ บางบ้านซอง15 บาท ว่าถูกแล้วยังไม่มีไว้เลยน่ะ
เพราะมัวแต่อยากกินชา รสเลิศ เลยลืมว่าไอ้สิ่งที่กระจอก ยังหาได้มีไว้ประจำบ้านเลย เนอะ!
สอดคล้องกับหัวข้อกระทู้พอดี...........

 

นิดหนึ่งน่ะ แหมอัตตามันเกิด พอดีเลย ถ้าไม่กินชากระจอก 15บัท ของห่วย
จะรู้หรือเปล่า มีชาอู่หลง สมัยก่อนก็กิน กิน กิน ชา15 บาทกันเยอะเชียว แต่พอมันมาตั้งสมมุติให้มัน ราคามันอั๊ป อั๊ป อั๊ป เลย รสชาติมันกลมกล่อม ขึ้นมาเชียว ใส่ตัวหลงไปเยอะมั๊ง
เสร็จแล้วรีบแพ๊ค เดี๊ยว ตัวหลงมันหนี
เนอะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ