ชาวนาเกิดเป็นกาชดใช้กรรม

ในสมัยที่พระบรมศาสดาประทับอยู่ที่พระวิหารเชตวัน ภิกษุหลายรูปได้เดินทางมาเฝ้าพระผู้มีพระภาค ในระหว่างทางได้แวะเข้าไปบิณฑบาตที่ตำบลบ้านแห่งหนึ่ง พวกชาวบ้านเตรียมอาหารที่จะถวาย ในขณะที่นั่งฟังธรรมเพื่อรอเวลาอาหารจะเสร็จนั้น มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้น กล่าวคือหญิงคนหนึ่งทำอาหารอยู่หน้าเตาไฟ เปลวไฟได้พุ่งจากเตาไฟติดชายคาเสวียนหม้ออันหนึ่งที่ทำด้วยหญ้าที่แขวนอยู่ที่ชายคานั้นถูกไฟไหม้ ก็ปลิวขึ้นไปบนอากาศ ในขณะนั้นมีอีกาตัวหนึ่งบินผ่านมา เสวียนหม้อนั้นก็สวมเข้าไปที่คอของกาพอดี ไฟที่ติดอยู่ที่เสวียนหม้อนั้นไหม้เอากาตัวนั้นตกลงมาตาย พระภิกษุทั้งหลายเห็นดังนั้นก็คิดว่า กาตัวนี้กรรมหนักจริงหนอ เสวียนหญ้าไหม้ไฟอยู่กลางอากาศแท้ๆ กาก็ยังบินมาเอาคอเข้าไปสวมในเสวียนหญ้าได้ กานี้ทำกรรมอะไรมาหนอ คนอื่นที่จะรู้จักกรรมนี้ไม่มี พวกเราจักไปกราบทูลถามพระบรมศาสดา ครั้นเมื่อพระภิกษุพวกนั้นเดินทางมาถึงวัดเชตวัน กราบทูลเรื่องราวให้พระบรมศาสดาทรงทราบ พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า กาตัวนั้นได้เสวยกรรมที่ตนได้เคยทำไว้ในอดีตชาติ แล้วตรัสเล่าอดีตชาติของกาให้ภิกษุทั้งหลายได้ฟังดังนี้

ในอดีตกาล ชาวนาคนหนึ่งฝึกหัดโคของตนไม่ได้ดังใจ คือโคตัวนั้นชอบนอน ฝึกไปได้หน่อยหนึ่งโคก็ลงนอนเสียถึงจะถูกตี โคก็ยังชอบนอนอยู่นั่นเอง ชาวนาพยายามอย่างไรก็ไม่ได้ผล จึงโกรธมากคิดว่า เมื่ออยากนอนก็จะให้นอนให้เป็นสุขทีเดียว คิดแล้วชาวนาก็เอาฟางมามัดเป็นฟ่อน ทำเป็นวงสวมคอโคตัวนั้นแล้วเอาไฟจุด ฟางก็ลุกไหม้เผาโคตัวนั้นตายไป ด้วยอำนาจของบาปกรรมหนัก ชาวนาก็ได้ไปตกนรกอยู่ตลอดกาลนาน และด้วยเศษบาป ได้มาเกิดเป็นกาถูกไฟไหม้อยู่ในอากาศเหมือนอย่างนี้อีก๗ชาติ ชาวนานั้นก็คือกาที่ถูกไฟไหม้ในบัดนี้นั่นเอง นี่เป็นผลของความโกรธที่น่ากลัวมาก และทำให้เราได้ทราบว่า ใครทำกรรมอย่างไรต้องได้รับผลอย่างนั้น ไม่มีทางที่จะหลีกหนีกรรมได้พ้นเลย เพราะฉะนั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าจึงได้ตรัสว่า บุคคลจะหนีไปอยู่ในอากาศ ก็ไม่อาจจะหนีกรรมที่ตนทำไว้ได้ดังเช่นเรื่องของกานี้