ตะบะเดชะ

คนประเภท ๑ .รู้น้อยนิด สงบเสงี่ยมไม่ย้อนไม่แย้ง นั้นเป็นตะบะ

คนประเภท ๒.รู้มาก ย้อนแย้งทุกเรื่อง ไม่สนใจว่าจะเป็นอันตรายต่อความมั่นคงหรือเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาหรือไม่ นั่นไม่ย่อมเป็นตะบะ

คนประเภท ๓.รู้มาก รู้ลึก นิ่งเฉยทุกเรื่องอาจ นั่นอาจเป็นมานะ

คนประเภท ๔.รู้ลึก ยิ่งกว่าลึก แต่ไม่มีการย้อนแย้ง
เพราะหาเรื่องที่ควรตอบโต้ไม่มี
นี่เป็นตะบะเดชะ ยิ่งยวด

อย่างไรก็ตาม โลกย่อมประกอบบุคคล ๔ ประเภทตลอดไป

 

ผมคงเป็นประเภท1มั้งคับ แต่บางทีก็มีฟิวขาดบ้าง

 

ฟิวขาดไม่เสริมสร้างตะบะ
ต้องเรียนรู้ต้องสิกขาให้มากขึ้นเพื่อให้รู้จักตัวเอง
ให้มากขึ้น

 

รู้น้อยแต่สำคัญว่ารู้มากเลยไม่อาจสงบเสงี่ยมได้

 

ตะบะเดชะ หมายถึงสิ่งที่มีอยู่ในภายในของเรา ซึ่งแสดงออกจนคนอื่นรู้สึกได้ และบังเกิด
ความยำเกรง หรือเกรงกลัว
ไม่ว่าจะแสดงยังไงก็แล้ว ถ้ามีคนยำเกรงหรือเกรงกลัว ก็ถือเป็นตะบะเดชะ
ถ้าไม่มีใครยำเกรงหรือเกรงกลัว ก็ไม่ถือว่ามีตะบะเดชะ
การย้อนแย้งของคนไม่มีตะบะเดชะก็มีแต่ทำให้ดูถูกและรังเกียจ
การสงบเสงี่ยมของคนไม่มีตะบะเดชะ ก็มีแต่ทำให้เขาคิดว่าหงอหรือกลัว

ทีนี้ วิธีที่จะทำให้ตนเกิดตะบะเดชะคือ ????

 

ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่า คนเหล่านั้นเขาให้ความสำคัญกับอะไร

ยกตัวอย่างพวกเทพ ที่ให้ความสำคัญกับบุญ และสติปัญญามากที่สุด
ถ้าเรามีบุญ หรือสติปัญญามากกว่าเขา เราก็มีมีตะบะเดชะ

พวกบ้าเหล็กไหล บ้าฤทธิ์ ถ้าเราเป็นฤาษี แสดงอิทธิฤทธิ์ได้ เรียกเหล็กไหลให้ลอยมาได้ เราก็กลายเป็นมหาฤาษีผู้มีฤทธิ์เดช มากด้วยตะบะเดชะที่คนให้ความสำคัญ

กับพวกบ้าหวย บ้าหมอดู
ถ้าเราบอกเลขท้ายสามตัวตรงๆได้ มีตาทิพย์ ทำนายอนาคตของใครก็ได้อย่างแม่นยำ
เราก็กลายเป็นคนมีตะบะเดชะของคนเหล่านี้

ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่า เราจะวางตัวยังไงจึงจะดึงดูดจิตใจเขาให้อยู่กับเราได้ยาวนาน
โดยไม่เบื่อหน่าย เกิดความเกรงกลัวเรามากเิกินไป หรือเสื่อมศรัทธาเราเสยก่อน

 

สรูปแล้วก็คือ คนที่จะมีตะบะเดชะ ก็คือคนที่มีดีอยู่ในตัว และเป็นที่ต้องการของคนอื่น
หรือผู้คนในหมู่คณะนั้นเขาให้ความสำคัญ

มีดีอยู่ในตัว แต่คนในหมู่ไม่ได้ให้ความสำคัญอะไร ถึงแสดงออกไป ก็ไม่เกิดเป็นตะบะเดชะ

 

ในเรื่องนี้ ขอจงเปรียบเทียบถึงความอัศจรรย์ ระหว่าง

อิทธิปาฏีหาริย์ กับ อนุสานีปาฏีหาริย์เอาเถิด

ว่าเหตุใดพระพุทธเจ้าจึงทรงสรรเสริญ อนุสาสนีปาฏีหาริย์

 

ในท่ามกลางความมิดมิดนั้น แสงเทียนหรือแสงหิ่งห้อย ก็กลายเป็นตะบะเดชะ
แต่ในท่ามกลางแสงแดดหรือแสงนีออนที่สว่างไสว แสงเทียนหรือแสงหิ่งห้อยก็กลายเป็นความอับเฉา

 

ตะบะเดชะคือ พลังจิตที่มาจากการสั่งสมขึ้นจากในตัว
ด้วยการฝึกฝนและปฏิบัติให้รู้หรือหยั่งรู้ที่จะ
ควบคุมตนเองให้อยู่ในเส้นทางแห่งมรรค
มุ่งเน้นที่การควบคุมตนเองด้วยความเมตตาต่อตนเอง
และต่อโลกปรารถนาให้โลก
ปราศจากซึ่งการเบียดเบียน
ซึ่งกันและกันมากกว่าเป็น การโชว์ตะบะหรือฤทธิ์เดชต่อคนภายนอก
อย่างเช่น มหาตมคานธีเป็นต้น

 

มหาตมคานธี อยู่ ศาสนาฮินดู ศาสนาที่กวาดล้าง.....เหลือแต่ ซาก


ตราบใดที่ ยังหวงศาสดาอื่น ตราบนั้น ไม่เคยสัมผัส สัมมาทิฏฐิ มาก่อน แม้แต่นิดเดียว

 

ออ บางทีผมอาจเข้าใจความหมายของคำว่าตะบะเดชะ ผิดพลาดไป
ไปตีความหมายแบบโลกๆ

 

ถ้าหากว่า ความหมายของตะบะเดชะ เป็ดังที่กล่าว
ก็ไม่จำเป็นจะต้องพูดถึงการย้อนแย้ง หรือทำสงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อบุคคลอื่นใดๆอีก เพราะเป็นเรื่องปราบปรามกิเลสภายในของบุคคลนั้นๆ ไม่เกี่ยวกับผู้อื่น

 

เป็นความมั่นคงแน่วแน่ไม่หวั่นไหว ในความจริง
ไม่บิดเบือนสัจธรรมคุณธรรม
มีคาระวะธรรม
จิตนอบน้อมอ่อนโยนอยู่ด้วยพรหมวิหารธรรม

 

คุณนิวรณ์คงโดนด้วย เพราะมักจะมีการย้อนแย้งอยู่บ่อยๆ

 

ตะบะ แปลว่า ความเพียรเผากิเลส
แต่ผมคงหลงติดความหมายที่คนนำมาใช้ทางโลกมากไป
เช่น ห้อยเขี้ยวเสือหลวงพ่อองค์นี้แล้ว จะทำให้บังเกิดตะบะเดชะ ทำให้ผู้คนคร้ามเกรง
จึงได้หลงอธิบายไปในแนวนั้น(แบบทางโลก)

 

ที่ย้อนแย้ง โต้เถียง ก็เนื่องมาจากการขาดเมตตา
ต่อกัน
เเละอดทนไม่ไหวที่จะเห็นความครึเขลาตีบตัน
ในภูมิธรรมของผู้อื่น
ซึ่งต่างมีบารมีธรรมที่แตกต่างกัน จึงต้องปล่อยวาทะธรรม
ที่กระทบกระแทกออกไป
เพื่อให้ผู้รู้ไม่เท่าตนต้องมี
สะดุ้งแต่ก็ไม่ได้จะรู้มากขึ้นมาทันทีทันใด
แต่ที่เห็นทันทีคือ
ความย่อหย่อนในตะบะเดชะในตนเอง

 

ความตั้งใจเดิมก็จะพูดถึงทางโลกนี่เอง แต่ก็วนเข้าทาง
มรรคบ้างพอเสริมสติปัญญา

 

คือ ถ้าเอ่ยคำว่า ตะบะ เฉยๆ ก็จะมีความหมายไปในทางธรรม ดังที่กล่าวแล้วว่า
ตะบะ แปลว่า ความเพียรเผากิเลส
แต่พอพ่วงคำว่า เดชะ เข้ามาด้วย เลย ทำให้เข้าใจไขว้เขว ว่าหมายถึงเรื่องทางโลก
เพราะคำว่า ตะบะเดชะนี้ เป็นเรื่องทางโลก ที่หมายถึง อำนาจหรือสิ่งที่ทำให้คนเกรงกลัว

 

อำนาจในการคุมตะบะของตน ให้แก่กล้ามากน้อย