ถามเรื่องผีกองกอยกับผีตองเหลือง

1.ผีกองกอยมันอยู่ที่ไหนคับและลักษณะเปนไง ผมอ่านในหนังสือ หลวงปู่เณรคำเล่ม1 กิเลศไม่ตาย ก*ตาย บอกว่ามันสามารถเหาะเข้าป่าหิมพานต์ได้ มีคำตอบไหมคับ

2.ผีตองเหลืองเปนอย่างไรลักษณะผมอ่านในหนังสือ หลวงปู่เณรคำเล่ม1 กิเลศไม่ตาย ก*ตาย มันมีหัวหน้าอะคับลูกน้องมันเหนหลวงปู่มันจะฆ่าหลวงปู่ ขนาดหลวงปู่เณรใช้คาถาหายตัวหัวหน้ามันออกมาชี้บอกลูกน้องว่าอยู่ตรงนี้แต่ไม่ได้พูดไทยนะคับแต่หลวงปู่หนีได้โดยขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในป่านั้น ป่านั้นอยู่บริเวร ตะเขบชายแดน

 

โมทนาค่ะ

ผีกองกอย ไม่แน่ใจนะคะว่ามีการดำเนินชีวิตแบบไหน (ต้องไปหาอ่านก่อนนะคะ อยากทราบเหมือนกัน แหะ แหะ)

ผีตองเหลือง ยังพอจะมีอยู่บ้าง (หมายถึง ยังหาพบได้บ้าง) เพราะพวกเค้าจะคล้าย ๆ กับเร่ร่อนอ่ะค่ะ ดำเนินชีวิตแบบคนป่าจริง ๆ ไม่รู้วันเกิด ไม่รู้เวลา อาศัยดูน้ำดูฟ้าประมาณนี้ ส่วนใหญ่จะไม่ใส่เสื้อ (ผู้ชาย) ผู้หญิงตอนนี้ก็เริ่มเอาของป่าไปแลกข้าวสารบ้าง เสื้อผ้าบ้างก็เริ่มเปลี่ยนแปลงการแต่งกาย (ผู้หญิง) ส่วนมากจะเห็นได้ทางภาคเหนืออ่ะค่ะ (รายละเอียดส่วนใหญ่จะดูจากสารคดีทาง cable tv นะคะ) ในปัจจุบันคิดว่า การดำเนินชีวิตอาจจะเปลี่ยนแปลงไปมากกว่าเมื่อก่อนนะคะ เพราะเมืองเริ่มรุกป่าพวกเค้าก็ต้องปรับตัวอ่ะค่ะ

 

เมื่อหลวงปู่แหวนผจญผีกองกอย

เคยได้ยินผีกองกอยสมัยเด็กๆ ผู้เฒ่าผู้แก่เล่าให้ฟังแล้วได้อารมณ์น่ากลัวพิลึก แต่คิดว่าในสมัยนี้คุณผีกองกอยคงหายสาบสูญไปไม่มีเรื่องราวเรื่องเล่าให้ขนหัวลุก หรือขนพองสยองเกล้าอีกแล้ว..... สำหรับเรื่องราวข้างล่างก๊อปมาจากกูเกิ้ลน่ะค่ะ ขอบพระคุณและอนุโมทนาสาธุค่ะ เชิญอ่านได้ตามอัธยาศรัยนะคะ....


เมื่อหลวงปู่แหวนผจญผีกองกอย

เรื่องของหลวงปู่ต่างๆที่มีจริยวัตรอันงดงาม..และได้ปฏิบัติธรรมในสถานที่ต่างๆ จนได้พบกับปาฏิหารย์ต่าง และนี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งของรอยตะวันที่จะเล่าเรื่องผีกองกอยให้ฟัง

..หลวงปู่แหวนผจญผีกองกอย ชาวป่าข่าระแด

มีเหตุการณ์สะเทือนขวัญอีกครั้งหนึ่ง ได้เขียนไว้ในหนังสือ พระธาตุปาฏิหาริย์ ของนิตยสารโลกทิพย์ ซึ่งขอนำมากล่าวโดยสรุปดังนี้ : -

เมื่อหลวงปู่แหวน กับ หลวงปู่ตื้อ จาริกมาถึงเทือกเขาใหญ่ทิศใต้ แขวงเมืองคำม่วน เป็นป่าดงเย็นอืมครึม เชื่อมโยงลงไปถึงสุวรรณเขต
ในตอนเย็น พบสถานที่เหมาะจึงปักกลดพักภาวนาที่หุบเขาใต้เงื้อมผาแห่งหนึ่ง ทั้งสององค์ปักกลดห่างกันพอสมควร คืนนั้นต่างองค์ต่างบำเพ็ญเพียรอยู่ในกลดเป็นปกติ ประมาณ 3 ทุ่ม ในป่าดงเช่นนั้นดูเงียบสงัดวังเวง ก็ได้ยินเสียงประหลาดคล้ายเสียงนกกลางคืนร้อง "ก๋อย ก๋อย ก๋อย"
เสียงนั้นดังใกล้เข้ามา แล้วดังรับกันล้อมรอบไปทั่วทิศ เสียงบีบเข้ามา "ก๋อย ก๋อย ก๋อย" และมีแสงคบไฟนับสิบๆ ดวงมาจากเสียงนั้น ทำให้มองเห็นตัวผู้ถือได้ถนัด
ร่างนั้นเป็นมนุษย์ร่างประหลาด ขนาดเด็กอายุ 13-14 ปี ผอม พุงโร ผิวคล้ำ ผมเผ้ารุงรัง จมูกแบน บ่งบอกว่าเป็นคนป่า ทุคนมีอาวุธประจำตัวคือ "หน้าทึ่น" คล้ายธนูแต่เล็กกว่า ใช้คล่องตัวในป่า พวกเขาสะพายกระบอกไม้ไผ่ใส่ลูกดอกอาบยาพิษ

คนป่าร่างเล็กนั้นส่งเสียงรับกันเป็นทอดๆ โอบล้มกลดธุดงค์เข้ามา พอได้ระยะก็พากันยกหน้าทึ่นเล็งเข้ามายังกลดทั้งสอง หลวงปู่ตื้อร้องบอกพอได้ยินว่า "ท่านแหวนระวัง" แล้วทั้งสององค์ก็กำหนดจิตหลับตาเข้าฌานทันที เป็นไปโดยอัตโนมัติ ปรากฏว่าลูกดอกอาบยาพิษที่ระดมยิงมานั้นตกร่วงพรูห่างจากกลดทั้งสองเป็นวา เป็นที่อัศจรรย์ยิ่ง

พวกชาวป่าต่างแปลกใจ ร้อง "ก๋อย ก๋อย ก๋อย" ดังกระหึ่ม แล้วระดมยิงลูกดอกอีก 2-3 รอบ ก็ปรากฏผลเช่นเดิม คือลูกดอกตกลงดินก่อนจะไปถึงกลด ทำเอาพวกเขาตกใจกลัว ร้อง "ก๋อย กุ๋ย ก๋ย" แล้วต่างก็วิ่งหนีหายไป ในความมืด

เมื่อคนป่าหนีกลับไปหมดแล้ว หลวงปู่ทั้งสอง จึงได้ออกมานอกกลด หลวงปู่ตื้อ ถามว่า "เป็นไงท่านแหวน ตับไตไส้พุงของท่านยังดีอยู่หรือ?"
หลวงปู่แหวน ตอบไปว่า "ผมนั่งรออยู่ในกลด ให้พวกเขาเอาตับไตไส้พุงผมไปกิน ทำไมมันไม่เอาก็ไม่รู้" ทั้งสององค์ได้เดินจงกรมไปจนดึก แล้วเข้าสมาธิต่อภายในกลดไปจนสว่าง

ตอนเช้าพวกคนป่ากลุ่มนั้นเข้ามาด้อมๆ มองๆ ด้วยความเกรงกลัว หลวงปู่ แสดงท่าให้พวกเขาเข้ามา ต่างค่อยๆ เข้ามาด้วยเนื้อตัวสั่นเทา มาหมอบนิ่งเอาหัวซุกดินคล้ายสำนึกผิด และขอขมา
พวกเขาเป็นพวก ข่าระแด เป็นคนป่ากลุ่มหนึ่ง ชอบล่ามนุษย์เผ่าอื่นที่ล่วงล้ำเข้ามา แล้วเอาเนื้อแบ่งกันกิน

พวกข่าระแด ได้นิมนต์หลวงปู่ทั้งสองไปยังที่พักของพวกเขา จัดอาหารป่ามาถวาย ก็มีเนื้อย่าง 2 ก้อน ได้ความว่าเป็นเนื้อของคนแก่ซึ่งยอมสละชีวิตของตนเองให้เป็นอาหารของลูกหลาน

หลวงปู่ อยู่โปรดพวกชาวป่าหลายวัน ทรมานและสอนพวกเขาให้เลิกการฆ่ามนุษย์ด้วยกัน เมื่อเห็นว่าพวกเขาเชื่ออย่างจริงใจแล้ว ท่านทั้งสองก็ออกเดินทางต่อไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ของพวกเขายิ่งนัก
(อ่านเรื่องโดยละเอียดใน พระธาตุปาฏิหาริย์ ของนิตยสารโลกทิพย์)

 

รู้จักแต่ผีตองเหลืองค่ะ ตามที่เขียนมาเลยค่ะ

 

ผีกองกอย มีแบบที่เป็นผี กับ แบบที่เป็นมนุษย์

แบบที่เป็นมนุษย์ก็คล้ายๆที่หลวงปู่แหวนเจอ เป็นตระกูลอินโดนิโกรอย อาศัยอยู่ตามป่าเขาที่ลึกๆ เก็บตัวไม่ติดต่อกับเผ่าอื่นๆ

สวนที่เป็นผี เค้าว่าคล้ายสัตว์คล้ายค่าง แต่มีขาเดียว ไม่มีสะบ้าหัวเข่า มีทั้งอยู่เดี่ยวๆ และเป็นฝูง เวลามีคนเข้าป่า มันจะคอยตาม ไปโดยที่เราไม่รู้ตัว ตกดึก มันจะแอบมากินกับข้าวหรือของกินที่เรามี หากไม่มี มันจะกัดหัวแม่เท้าแล้วดูดเลือด เราแทน ยังไม่มีใครเห็นตัวตนที่แท้จริง และยังไม่เห็นตัวตนอย่างชัดเจน มันมักจะออกมาเวลาที่คนหลับสนิท (โบราณ รุ่นคุณปู่มักจะแนะนำให้เวลานอนต้องใส่รองเท้าหุ้มเท้าไว้ด้วย)

ส่วนผีตองเหลืองยังมีอยู่ในปัจจุบัน ที่จ.น่าน มีชื่อเรียกเฉพาะว่า มาลาบี เป็นชาวป่าใช้ใบตองทำหลังคา อาศัย เมื่อใบตองแห้งใช้ไม่ค่อยได้ จะเปลี่ยนที่อยู่

 

รู้จักแต่ผีตองเหลืองที่อยู่ในเพชรพระอุมาอ่ะค่ะ ^^

 

ผีก็เหมือนคน คนก็เหมือนผี
แตกต่างก็เพียง โลกที่มองเห็นและเป็นอยู่

 

ผีกองกอยเปนปีศาจชนิด 1

 

ผีกองกอย

ผีกองกอยจริงๆมีขาเดียวเวลาไปใหนมาใหนจะกระโดดไปแล้วร้องก๋อยๆๆๆๆๆ
มีเรื่องเล่าว่านานมาแล้วมีชายคนหนึ่งเข้าป่าเจอผีกองกอยก็วิ่งหนีไม่คิดชีวิตวิ่งไปใหนหลบที่ใหนมันก็หาเจอก็สงสัยว่ามันหาเจอได้ไงก็แอบซ่อนอยู่พอมันมาถึงก็ก็พยายามมองหาแต่ไม่เจอมันก็เอาหนังสือขึ้นมาดูก็รู้ว่าชายคนนั้นอยู่ที่ใหนมันเป็นตำราหมอดูชายคนนั้นก็หนีอีกไปทางใหนมันก็หาเจอสุดท้ายแล้วก็เลยขอพระแม่ธรณีท่านช่วยคือเอาเดินโรยหัวแล้วปีนต้นไม้เจ้าผีกองกอยก็กระโดดมาถึงก็ไม่เห็นก็เอาตำรามาเปิดดูตำราบอกว่าอยู่บนต้นไม้แต่ใต้พื้นพระธรณีผีกองกอยก็งงคิดไม่ออกอยู่บนต้นไม้แต่ใต้พื้นพระธรณีก็เลยเผาคัมภีร์ทิ้งแล้วกระโดดไปชายคนนั้นก็ลงมาจากต้นไม้คัมภีร์ไหม้ไปได้ครึ่งเล่มก็ดับแล้วเขาก็ใช้ครึ่งเล่มน้นแหละหากินเป็นหมอดูสืบทอดกันมาถึงทุกวันนี้เพราะมีแค่ครึงเล่มก็เลยผิดบ้างถูกบ้างนี้เป็นตำนานเล่าขานกันมา