นิทานเรื่อง ดอกไม้กับก้อนหิน

เรื่องนี้ผมไม่แน่ใจว่าเคยอ่านจาก Thaipoem นานมาแล้ว
หรือว่าได้มาจากที่แห่งใด เพราะพอกลับไปค้นหาก็ไม่เจอเสียแล้ว
กลายเป็นเจอเรื่องดอกไม้กับก้อนหินเรื่องใหม่แทน
เลยต้องเขียนขึ้นจากความทรงจำ

ยังงัยก็ขอให้เครดิตกับผู้ที่แต่งนิทานเรื่องนี้ด้วยนะครับ
นิทานเรื่องนี้ของคุณแม้จะเศร้า แต่ก็ให้ข้อคิดที่น่าประทับใจมาก

นิ ท า น เ รื่ อ ง : ดอกไม้กับก้อนหิน

กาลครั้งหนึ่ง ณ ทะเลทรายแห่งนึง ดอกไม้ค่อยๆ ผลิออกมาดูโลก
เธออ่อนบาง มีกลีบดอกที่งดงาม แม้จะมีเธอเพียงดอกเดียวกลางทะเลทราย
แต่เธอก็สามารถแต่งแต้มสีสรรให้กับทะเลทรายที่แห้งแล้งนี้ได้ยิ่งนัก
เธอมองไปรอบๆ ตัว แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า มีเพียงเม็ดทรายที่ดาษเดื่อ
และก้อนหิน .. เดี๋ยวก่อน ก้อนหินเหรอ

"สวัสดีจ้ะ ก้อนหิน" ดอกไม้กล่าวทักทายก้อนหินที่อยู่ใกล้ๆ เธอ
"สวัสดีจ้ะ ดอกไม้ ... เธอพูดกับฉันเหรอ" ก้อนหินที่นิ่งเฉย ไม่เคยมีใครทักทายมานานยิ้มรับ
"ใช่จ้ะ เธออยู่ใกล้ๆ ฉัน ... เรามาเป็นเพื่อนกันนะ" ดอกไม้ชักชวน
"ได้สิ ฉันเองก็ไม่มีเพื่อนมานานแล้ว เธอ ช่างดูสวยงามจังนะ" ก้อนหินตอบ
"ขอบคุณจ้ะ .. แต่ดูเธอสิ ทำไมถึงได้แข็งหยาบ ดูหมองเศร้าเช่นนั้น" ดอกไม้ถามอย่างอ่อนโยน
"เพราะว่าสภาพแวดล้อมที่นี่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้น่ะสิ" ก้อนหินตอบเรียบๆ
"แล้วคนอื่นๆ ที่นี่เขาหายไปไหนกันหมดล่ะจ๊ะ" ดอกไม้ถามสงสัย

ก้อนหินอธิบาย
"พวกเขาตายกันหมดแล้วล่ะ ช่วงเวลาตอนนี้ จะเป็นช่วงที่ดีที่สุดของพวกเรา
มีอากาศที่อบอุ่น มีน้ำค้างที่ชุ่มชื่น แต่พอคล้อยสายความร้อนจากดวงอาทิตย์
จะแผดเผาทุกสิ่งทุกอย่าง จนสูญสลายไป"

ดอกไม้เริ่มสั่นไหว
"น่ากลัวจังเลยนะจ๊ะ ถ้าเวลานั้นมาถึง เธอจะอยู่ปกป้องฉันได้มั้ย"

ก้อนหินตอบ
"ฉันเองก็อยากทำเช่นนั้น แต่ธรรมชาติของฉัน
ฉันทำได้เพียงอยู่นิ่งๆ ไม่สามารถเคลื่อนที่ขยับไปไหนได้
แต่ว่าฉันจะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเธอไม่หนีไปไหน"

+ + + + + + + + +

เมื่อรุ่งอรุณแห่งความชุ่มชื่นและสดใสค่อยๆ ผ่านไปสู่ยามสาย
ดวงอาทิตย์เริ่ม แผดแสงร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เม็ดทรายต่างซึมซับ สะท้อนกระจายความร้อนออกไปทั่วบริเวณ
ดอกไม้ที่อ่อนบางเริ่มรู้สึกอึดอัด หายใจไม่สะดวก
เธอหันมามองที่ก้อนหินก้อนเดิมที่ยังคงสงบนิ่งแล้วเอ่ยถาม

"ก้อนหิน อากาศร้อนเช่นนี้ ทำไมเธอยังสงบนิ่งอยู่ได้อีก"
"ก็เพราะว่า นี่เป็นธรรมชาติของฉันนะสิ"
"แล้วเธอไม่รู้สึกร้อนบ้างหรืองัย"
"ร้อนสิ แต่ฉันไม่สามารถแสดงอาการใดๆ ออกมาได้"

"ฉันช่างบอบบางเหลือเกิน
ความร้อนทำให้ฉันเริ่มเหี่ยวเฉา จนไม่อาจจะทนได้อีกแล้ว"
ดอกไม้ร้อนรนอย่างทรมาน

"ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ
แต่ฉันไม่สามารถเข้าไปโอบกอดให้เธอรู้สึกดีได้
เธอจะต้องอดทน ยืนหยัดสู้กับความร้อนนั้นให้ได้
เธอจึงจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ในที่แห่งนี้ได้นะ"
ก้อนหินปลอบประโลม ให้กำลังใจ

ครั้นเวลาสายเคลื่อนผ่านไปจวนเจียนจะเที่ยงวัน
ดวงอาทิตย์ยังคงแผดเผาทุกสิ่งทุกอย่างในทะเลทรายแห่งนั้นอย่าไม่ปราณี

ดอกไม้เหี่ยวเฉา หงิกงอ อ่อนแรง ลำต้นเกรียมคล้ำพูดอย่างอิดโรย
"ก้อนหิน ฉันจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
ฉันไม่สามารถที่จะยืนต้นต่อไปได้อีกแล้ว"

ก้อนหินยังคงสงบนิ่ง พูดอย่างราบเรียบ
"ดอกไม้ เพื่อนของฉัน เธอจะต้องอดทนไว้นะ
เธอยืนหยัดมาได้ถึงเที่ยงวันแล้ว เธอมาได้ถึงครึ่งทางแล้ว
เธอเป็นเพื่อนที่สวยงามของฉัน ฉันไม่อยากเสียเธอไปเลย
เธอจะต้องสู้นะ อีกไม่นานความร้อนก็จะหายไปแล้ว"

ดอกไม้หัวใจชุ่มชื่น ถึงแม้เธอแทบจะทนกับสภาพอากาศไม่ได้อีกต่อไป

+ + + + + + + + +

ตกเย็น ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ลับขอบฟ้าไปแล้ว
ทุกสิ่งทุกอย่างดูเงียบสงบ บรรยากาศเริ่มเข้าสู่ความหนาวเย็นอีกครั้ง
ก้อนหินมีหยดน้ำที่ระเหยซึมขึ้นจากเม็ดทรายเกาะตามตัว
มองไปที่ซากของดอกไม้ที่ไหม้เกรียม นอนกองอยู่ที่พื้นทราย

"ในที่สุดเธอก็จากฉันไป ... ไปดีเถอะนะเพื่อนรัก"

+ + + + + + + + + + + + + + + +
ดอกไม้ อ่อนบาง เติมสีสรร แต่งแต้ม
ก้อนหิน หยาบกร้าน ไร้สีสรร โดดเดี่ยว
+ + + + + + + + + + + + + + + +

ถ้าเธอเป็นก้อนหิน
ฉันก็จะไม่เป็นดอกไม้
ฉันจะเป็นก้อนหินไปกับเธอ

(จ บ แ ล้ ว)

::

 

เศร้าจัง!!! มีกำลังใจแต่กำลังกายสู้ไม่ไหว เป็นสัจธรรมมากเลย