ผู้ให้กำเนิดกับผู้เลี้ยงดู

ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่กับย่าผู้ซึ่งเลี้ยงดูตลอดระยะเวลา 20 กว่าปีที่ผ่านมา ขณะที่พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดทอดทิ้งไป พ่อมีเมียใหม่ แม่มีสามีใหม่แล้วหายสาบสูญ ทุกวันนี้ได้ดีเพราะย่าส่งเสียเลี้ยงดูจนได้เรียนสูง แล้ววันนี้พ่อที่หายไปในช่วงเวลาเรียนหนังสือ กลับมา และบอกว่าทำงานไม่ไหวแล้วเลิกกับแม่เลี้ยงแล้ว เราไม่ผูกพันเลยไม่มีความรักมีแต่สำนึกว่าเป็นคนให้เกิดมาเท่านั้น คนที่เลี้ยงดูเราต่างหากที่เราจะต้องดูแลเขาอย่างดี เมื่อคิดในสิ่งที่เขาทำแต่กลับมาเรียกร้องสิทธิในการเป็นผู้กำเนิดแต่ไม่เคยเลี้ยงดู แต่กลับต้องการให้เราเลี้ยงดู ทำให้เราพูดกับเขาออกไปไม่ดีนัก ซึ่งทำให้เราไม่สบายใจ เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้เป็นกรรม อยากรู้สาเหตุของการเกิดกรรมนี้ เพราะไม่อยากมีกรรมที่ผูกพันกับเขาไปชาติหน้าอีก ในใจก็ไม่อยากให้เขามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเรา ที่ผ่านมาเราก็อยู่ของเราเอง แต่พอคิดถึงว่าเขาลำบากเราก็อดสงสารไม่ได้ แต่เราก็มีข้อจำกัดมากในหลายเรื่อง ไม่อยู่ในฐานะที่เลี้ยงดูเขาได้ทั้งหมด และคนแรกที่เรานึกถึงที่จะทำให้ทั้งหมดคือย่าของเราคนเดียว สิ่งไหนคือความถูกต้องและเราควรจะทำยังไงดี

 

ไม่ว่าพ่อแม่จะเป็นอย่างไร เราก็ต้องเลี้ยงดูท่านค่ะ เพราะถ้าไม่มีพ่อแม่ เราก็ไม่อาจเกิดมาได้ใช่ไหมคะ และย่าก็ต้องเลี้ยงดูด้วยเช่นกัน เพราะท่านเป็นผู้มีพระคุณ ย่าก็คงไม่อยากเห็นเราเป็นคนอกตัญญูไม่เลี้ยงดูพ่อแม่เหมือนกัน ก็ดูแลท่านตามอัตภาพที่เรามีนั่นแหล่ะค่ะ พ่อแม่ถึงจะอย่างไรก็เป็นพระอรหันต์ในบ้าน ทำบุญกับพ่อแม่อานิสงค์เทียบเท่ากับทำบุญกับพระอรหันต์เช่นกันนะคะ

 

แล้วหากผู้เลี้ยงดูเรา เลี้ยงเพราะหวังผลตอบแทนไปเลี้ยงท่านกลับหล่ะ
เราไม่เลี้ยงเราจะบาป?
และ
ทำบุญกับผู้เลี้ยงดูได้บุญ?

 

บิดา มารดา คือพระในบ้าน ท่านอาจจะหลงผิดไปบ้างแต่ขอให้คิดเสมอว่า

ถ้าไม่มีพ่อคุณจะเกิดมาได้ไหม
ถ้าไม่มีแม่คุณจะเกิดมาได้ไหม

อย่างน้อยท่านทั้งสองก็เลี้ยงดูอุ้มชูคุณมาตั้ง 9 เดือน ถ้าไม่รักท่านคงจะทำแท้งไปแล้วละครับ นับแต่นี้ก็ขอให้ดีต่อท่าน พาท่าน รักษาศีลทำบุญ แล้วอย่าลืมขออโหสิกรรมกับท่านด้วยนะครับ