.พระพุทธเจ้า....พระปัจเจกพุทธเจ้า....อัครสาวกเบื้องขวา....อัครสาวกเบื้องซ้าย บำเพ็ญบา

<big><big> พระพุทธเจ้า....พระปัจเจกพุทธเจ้า....อัครสาวกเบื้องขวา....อัครสาวกเบื้องซ้าย บำเพ็ญบารมีแตกต่างกันอย่างไร
</big></big>พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา เล่ม ๒ ภาค ๓ ตอน ๑ - หน้าที่ 17


"พระมหาโพธิสัตว์ทั้งหลายนั้นโดยกำหนดอย่างต่ำ ต้องปรารถนาการเพิ่มพูนโพธิสมภารตลอดเวลา ๔ อสงไขย (กำไร-และเสริมไปอีก) แสนมหากัป โดยกำหนดอย่างกลาง ต้องปรารถนาการเพิ่มพูนโพธิสมภาร ตลอดเวลา ๘ อสงไขย (กำไร) แสนมหากัป โดยกำหนดอย่างสูงต้องปรารถนาการเพิ่มพูนโพธิสมภารตลอดเวลาถึง ๑๖ อสงไขย (กำไร)แสนมหากัป และข้อแตกต่างกันเหล่านี้ พึงทราบด้วยสามารถแห่งบารมีของพระโพธิสัตว์ ผู้ที่เป็นปัญญาธิกะ สัทธาธิกะ และวิริยาธิกะ



อธิบายว่า ผู้ที่เป็นปัญญาธิกะ ย่อมมีศรัทธาอ่อน แต่มี
ปัญญากล้าแข็งและต่อจากนั้นไปไม่นาน บารมีก็จะถึงความบริบูรณ์ เพราะความเป็นผู้ฉลาดในอุบาย เป็นภาวะผ่องใส และละเอียดอ่อน



ผู้ที่เป็นสัทธาธิกะ ย่อมมีปัญญาปานกลาง เพราะฉะนั้น บารมีของพระโพธิสัตว์ผู้เป็นสัทธาธิกะเหล่านั้นจึงถึงความสมบูรณ์ไม่เร็วเกินไป และไม่ช้าเกินไป


ส่วนผู้ที่เป็นวิริยาธิกะ ย่อมมีปัญญาน้อย เพราะฉะนั้น บารมีของพระโพธิสัตว์ผู้เป็นวิริยาธิกะเหล่านั้น จึงถึงความสมบูรณ์ โดยใช้เวลานานทีเดียว


สำหรับพระปัจเจกโพธิสัตว์ไม่อย่างนั้น อธิบายว่า ท่านเหล่านั้นแม้ถึงจะมีบารมีเป็นปัญญาธิกะ ก็ยังต้องปรารถนาการเพิ่มพูนโพธิสมภารตลอดเวลา ๒ อสงไขย (กำไร) แสนกัป ไม่ต่ำกว่านั้น แม้ท่านผู้เป็นสัทธาธิกะและวิริยาธิกะ ล่วงเลยกัปอื่นจากกำหนดที่กล่าวแล้ว ไปเล็กน้อย
เท่านั้น ก็ย่อมบรรลุปัจเจกสัมโพธิญาณ แต่ไม่ถึอสงไขยที่ ๓



สำหรับพระโพธิสัตว์ผู้เป็นสาวก บำเพ็ญอภินิหาร เพื่อความเป็นอรรคสาวก ต้องปรารถนาการเพิ่มพูนโพธิสมภาร สิ้นเวลา ๑ อสงไขย(กำไร) แสนกัป

สำหรับผู้ที่เป็นมหาสาวก (บำเพ็ญอภินิหาร เพื่อความเป็นมหาสาวก)ต้องปรารถนาการเพิ่มพูนโพธิสัมภาร สิ้นเวลาแสนกัปเท่านั้น

ถึงพระพุทธ-มารดา พระพุทธบิดา พุทธอุปัฏฐากและพระพุทธชิโนรส ก็เหมือนกัน (คือ ใช้เวลาเพิ่มพูนโพธิสมภารแสนกัป)


ในอธิการนั้น พึงทราบวินิจฉัยดังต่อไปนี้

เมื่อพระมหาโพธิสัตว์ทั้งหลาย ผู้ตั้งปณิธานโดยรวบรวมธรรม ๘ประการ ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้อย่างนี้ว่า

เพราะประชุมแต่งธรรม ๘ ประการ คือ ความ-
เป็นมนุษย์ ๑ ความสมบูรณ์ด้วยเพศ ๑ เหตุ ๑ การพบ
พระศาสดา ๑ บรรพชา ๑ คุณสมบัติ ๑ อธิการ ๑
ความเป็นผู้มีฉันทะ ๑ อภินิหารจึงสำเร็จได้ ดังนี้.


จำเดิมแต่บำเพ็ญมหาภินิหาร ต่อให้ขวนขวายแล้ว ๆเล่า ๆ ในทานเป็นต้นเป็นพิเศษถวายมหาทานเช่นกับทานของพระเวสสันดร ทุกๆวัน แม้สั่งสมอยู่ซึ่งบารมี
ธรรมทุกอย่าง มีศีลอันสมควรแก่มหาทานนั้นเป็นต้นอย่างนี้ก็ตาม แต่ขึ้นชื่อว่าการบังเกิดขึ้นแห่งพระพุทธเจ้า ย่อมไม่มีในระหว่างนั้นได้เลย เพราะว่ายังไม่ถึงกำหนดเวลาตามที่กล่าวแล้ว <!--MsgFile=1--><center><table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"><tbody><tr><td><table bgcolor="#222244" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"><tbody><tr><td></td></tr></tbody></table></td><td rowspan="2" bgcolor="#000000" valign="top"><table bgcolor="#222244" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"><tbody><tr><td width="10">[SIZE=-3] [/SIZE]</td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table></center>

 

สาธุ อนุโมทนาด้วยนะครับ

 

สาธุ กราบอนุโมทนาด้วยนะครับ

 

อนุโมทนาครับ

 

สาธุ
เวลานานแค่ไหน ถ้าบำเพ็ญบารมีไม่เต็มทั้ง 30 ทัศน์ แล้ว
การบังเกิดขึ้นแห่งพระพุทธเจ้า ก็ย่อมไม่มี เหมือนกัน นะครับ