พืช ผัก ผลไม้ที่พระฉันได้และฉันไม่ได้

<DD class=style53>

​

</DD><DD class=style53> <DD class=style53>พืช ผัก ผลไม้ที่สามเณรหรือโยมทำกัปปิยะ คือ การทำพืช ผัก ผลไม้ที่จะปลูกขึ้นได้อีก ให้เป็นอาหารที่สมควรแก่การฉันของพระภิกษุตามพระธรรมวินัยที่ทรงบัญญัติไว้แล้ว พระจึงนำไปฉันได้ไม่ต้องอาบัติ ถ้ายังไม่ได้ทำให้สมควร พระฉันไม่ได้ ถ้าฉันต้องอาบัติ </DD>




<DD class=style53>เรื่องนี้เคยเกิดขึ้นในสมัยเมื่อพระพุทธองค์ทรงพระชมน์อยู่ว่า

 

<DD class=style53>แต่พระภิกษุในยุคปัจจุบันนี้ ไม่ได้ให้โยมทำกัปปิยะ เวลาโยมเอาผลไม้ ผักบุ้ง บัวบก ข่า ขิง หอม และกระเทียม เป็นต้น ซึ่งเป็นพืชผักผลไม้ที่จะเกิดขึ้นได้มาถวาย พระรับประเคนแล้วก็ฉันเลย โดยไม่คำนึงถึงวินัยข้อนี้ </DD>


<DD class=style53>การประพฤติวินัยเกี่ยวกับการทำกัปปิยะที่มีอยู่ในเวลานี้จะเห็นได้บ้างก็เฉพาะพระที่ยังใคร่ศึกษาพระวินัยอยู่บางแห่งเท่านั้น นอกนี้แล้วไม่ปรากฎให้เห็น คงเป็นเพราะไม่รู้ หรือคิดว่าเป็นเรื่องจุกจิก หยุมหยิม วุ่นวาย หรือเพราะชอบอะไรง่าย ๆ ดังนั้นขึ้นชื่อว่าพระวินัยบัญญัติแล้วจะยากง่ายอย่างไรก็ต้องปฏิบัติตามเราไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกประพฤติตามใจชอบของตนได้



<DD class=style53>พืช ผัก ผลไม้ที่ต้องทำกัปปิยะ


<DD class=style53>ผลไม้ทั้งหมด ที่มีเมล็ดงอกขึ้นได้ ปลูกขึ้นได้ เช่น เงาะ ทุเรียน มังคุด มะปราง ส้ม ส้มโอ แตงโม ลางสาด สมอ มะขามป้อม และพริก เป็นต้น ผลไม้เหล่านี้ ถ้าโยมเอาเมล็ดออกแล้ว ก็ไม่ต้องทำกัปปิยะ ผลไม้อ่อนที่ไม่มีเมล็ด หรือมีเมล็ดแต่ยังใช้เพาะพันธุ์ไม่ได้ ผลไม้แก่ที่มีเมล็ดลีบใช้เพาะพันธุ์ไม่ได้ หรือไม่มีเมล็ด เช่น องุ่น แตงโม ฝรั่ง เป็นต้น ในปัจจุบันนี้และผลไม้ที่สามารถแกะเมล็ดออกได้ เช่น ละมุด ขนุน ทุเรียน ส้มโอ แตงโม ลำไย และลิ้นจี่ เป็นต้น ในเวลาฉัน ให้เอาเมล็ดออกก่อนค่อยฉัน ไม่ต้องทำกัปปิยะ เพราะเป็นกัปปิยะในตัว


<DD class=style53>(วิ.มหาวิ.อฏ. ๒/๒๘๒)


<DD class=style53>ดังตัวอย่าง ที่พระพุทธองค์ทรงอนุญาตไว้

 

กุศลผลบุญใด ๆ ก็ตามที่ข้าพเจ้าได้ทำมาแล้ว ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันนี้ ข้าพเจ้าขออุทิศให้<O</O​

​

 

อ นุ โ ม ท น า ส า ธุ...ดีแล้ว ชอบแล้ว


.