มีหนังเรื่องนึง คล้ายกับชีวิตเราๆ

"เมื่อก่อนข้าเคยมีความรักแต่ไม่­รู้จักทะนุถนอม เมื่อศูนย์เสียไปกลับนึกเสียดาย โลกมนุษย์ช่างเจ็บปวดยิ่งนัก หากวันหน้าข้ามีโอกาสที่จะทำได้ ข้าจะให้ผู้หญิงทุกคนบอกรักข้า หากมีกำหนดเวลาแล้วละก็ ข้าอยากจะให้เป็นเวลา 2444 ปี!!!!"

รู้ไหมครับว่าคำพูดนี้มาจากเรื่องอะไร เฉลยๆ ก็เรื่องไซอิ๋วปี1995ที่โจวซิงฉือแสดง เท่าที่ดูมาทุกภาคหงอคงถ้ามีคนที่รักหรืออีกนัยก็เนื้อคู่ ก็จะไม่สมหวังในความรัก จำเป็นต้องทำในสิ่งที่ถูกต้องเพราะผู้บำเพ็ญอย่างหงอคงจำเป็นต้องถือเพศพรรหมจรรย์ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสตรีเพศ ต้องบำเพ็ญบารมีปราบปีศาจและไปอัญเชิญพระไตรปิฏกกับอาจารย์และศิษย์น้อง ต่อให้รักคนรักของตนเองแค่ไหนก็จำใจต้องจากไป ผมดูมาตั้งแต่เด็กรู้สึกในใจมาตลอดมาว่าชีวิตผมจะต้องเกี่ยวข้องและคล้องกับเหตุการณ์ในหนังเรื่องนี้แน่ๆ เพราะมันรู้สึกซาบซึ้งและเป็นความจริงในจินตนาการตอนนั้น เมื่อผมโตมาผมก็เลยซึ้งในชีวิตว่าที่แท้นี่เป็นเหตุการณ์นึงส่วนประกอบนึงที่ทำให้ผมรู้ตัว รู้ความต้องการในใจตัวเอง รู้จุดหมาย เพราะในเนื้อเรื่องมันก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นการบำเพ็ญบารมี ทุกที่ที่คณะของหงอคงผ่านไปมันจะต้องมีปีศาจ(ซึ่งก็คืออุปสรรคที่ผ่านเข้ามาในชีวิต) ทำให้หงอคงต้องหาวิธีมารับมือ และบางทีการตัดสินใจที่ผิดพลาดของหงอคงด้วยความใจร้อน มันทำให้หงอคงต้องเจ็บปวด มีหลายทีด้วยกันที่หงอคงโดนเข้าใจผิดโดยอาจารย์หาว่าหงอคงทำร้ายผู้หญิง หรือคนแก่ ที่เป็นปีศาจปลอมตัวมา และเมื่อโดนอาจารย์ตำหนิ่บ่อยๆไม่เข้าใจบ่อยๆหงอคงก็ถอดใจบ้างเหมือนกัน แต่ถึงจะถอดใจยังไงแต่ก็ไม่เคยถอยหงอคงก็ยังทำหน้าที่ของตนเองอยู่เสมอ มองไปแล้วก็น่าสงสารอยู่นะ หนังทีวีแต่ก่อนที่เป็นวรรณกรรมมันให้แง่คิดในทุกตอน และโดยรวมแง่คิดที่ได้มันมากมายมันจรรโลงใจ มันเหมือนสร้างสันดานให้กับคนดูได้ ที่สันดานผมเป็นได้ทุกวันนี้ ที่มีความรู้สึกอยากทำสิ่งดีๆอยากสร้างบารมีในตอนเริ่มต้นก็มาจากเรื่อง "ไซอิ๋ว" นี่แหละครับ ดูทีไรก็รู้สึกอยากทำความดี รู้สึกว่าศาสนาพุทธนี่สุดยอดที่สุด ความคิดผมในตอนนั้นตอนเป็นเด็ก

 

ขออนุญาติโพสท์คลิปหนังนะท่านทั้งหลาย หนังมันให้แง่คิดน่ะ ให้กำลังใจด้วย ไม่ว่ากันนะ

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=vjx9Z3wCdmk]ซุนหงอคง&นางฟ้าจื่อหลาน - YouTube[/ame]

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=Sum0MHbMXnM]ไซอิ๋ว เดี๋ยวลิงเดี๋ยวคน ภาค 1 - YouTube[/ame]

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=qTCsksg1NmI]ไซอิ๋ว เดี๋ยวลิงเดี๋ยวคน ภาค 2 - YouTube[/ame]

 

ไปหากล้วยตานี..แถวไหนกิน..เงียบเชียว.

 

เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะ ข้ามไปข้ามมาหลายวันละ ..
พี่ก็ขออนุโมทนาด้วยนะคะ น้องหก ดูไซอิ๋วแล้ว เอามาคิดเป็นขั้นเป็นตอนได้ขนาดนั้น
ผิดกับพี่นะ พี่ดูนิทานชาดก เรื่องพระเวชสันดร ที่ท่านให้ทานลูกกับเมีย พี่กระทำกรรม ทั้งวาจาและใจเต็มๆ นี่หาเรื่องลงนรกไม่รู้ตัว ตอนนั้นที่คิดได้มันก็เด็กๆอะค่ะ ประมาณว่าเห็นพระเอกไปเข้าข้างนางร้ายแล้วมันเกิดอารมณ์ความรู้สึกต่างๆนาๆ แล้วมันก็พรั่งพรูออกทางใจและวาจา ...(ประมาณนั้นแหละ เพราะสงสารลูกและเมียท่าน)

ตอนนี้คิดได้ ตาสว่าง หันเข้ามาเส้นทางนี้ พี่ก็ต้องกราบขอขมาพระรัตนตรัย ที่ได้ประมาทพลาดพลั้งล่วงเกินท่าน

ไซอิ๋วพี่ก็ดูด้วยความสนุก ไม่ได้เกิดปัญญาแบบน้องเลยนะ ..

เข้ามาก็ขอชมและขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ชีวิตคือการเรียนรู้ ขอให้น้องเรียนให้มาก ทำให้มากเถิด จากการสั่งสม มันก็จะเป็นตัวเป็นตนขึ้นมาได้นั่นเอง
อนุโมทนาสาธุบุญค่ะ

 

เห็นอย่างนี้ ก้เหอะ น้องหกนี้ ไม่ธรรมดานะเนี่ย สามารถ ดูหนัง มาเปลี่ยนชีวิตตัวเอง ถือว่า ใช้ได้เลยนะเนี่ย กุศล ดลใจ ให้น้องหก หันมาสร้างบารมี ก็เพราะไซอ๋ว ถือว่า เรืองนี้ มีคุณต่อ น้องหก อย่างมากเลยนะ ไม่ใช่เรื่องเล่นนะ ย้อนหลังไป ดู พระโมคคัลลา พระสารีบุตร พระอัคร สาวก เบื้องขวา และเบื้องซ้าย ของพระผู้มีพระภาคเจ้า ของเรา ท่านทั้ง สองออก บวชเบื่อในการ ไปดู หนังละคร ท่านเกิด การสลด สังเวรใจ เลยคิด ว่าเราทั้งสอง ออกบวช หา โมกข์ธรรมดีกว่า


ท่านทั้งสอง มีบริวาร ฅนละ ๕๐๐ ฅน เพื่อ แสวงหาโมกข์ ธรรม จึงส่งบาริวารกลับบ้าบ ฝายละ ๒๕๐ ฅน ให้ติดตามไป ฝ่ายละ ๒๕๐ ฅน ถ้าฝ่ายไหน ได้คุณธรรมก่อน ให้ไปบอกกว่าว แก่กัน ต่างฅน ต่างพาบริวาร ไปเสาะแสวงหาธรรม ส่วน พระสาริบุตร ไปเห็นพระอัสชิ เดิน ภิกขาจารอยู่ จะเดิน เหิร ดู สำรวม เป็นยิ่งนัก ท่านจะตามไปก็ใช่ที่ ท่านจึงรอ อยู่ ที่อันสมควร เมื่อท่านพระอัสชิ ภิกขาจารเสร็จ เดินผ่านมา ท่านพระสารีบุตร จึงเดินเข้าไปหา สทนาธรรส อยู่คู่หนึ่ง ผมจำไม่ได้ จึงเอาหัวข้อ ธรรม ก้แล้วกัน พระอัสชิ กว่าว่า ธรรม ใดเกิด แต่เหตู พระผู้มีพระภาคเจ้า สอนให้ดับต้นเหตุของธรรมนั้น แค่นี้เอง ทำให้ พระสารีบุตร ได้ดวงตาเห็นธรรม เป็นพระโสดาบัน แล้วท่านจึงไปบอกพระโมคคัลลานะ เอาแค่นี้น้อ ไปหาต่อเองแล้วกัน

 

สาธุ ครับโพสท์ไว้นานเพิ่งกลับเข้ามาอ่าน อีกอย่างเว็ปล่มหาไม่เจอเพิ่งนึกได้มีกระทู้ตั้งไว้เลยเข้ามาดูซะหน่อยครับ ขอบคุณที่กรุณาตอบครับ

 

ถ้าถามสำหรับดิฉันแล้ว หนังที่คล้ายๆชีวิตตัวเอง แต่ชีวิตจริงดิฉันเจอหนักกว่าในหนัง คือ หนังฝรั่งเรื่อง tideland หนังเรื่องนี้ดีมาก ลองไปหามาดูกันคะ เป็นเรื่องที่ตีความได้หลายด้าน มุมนึง คนที่มองเข้าไปในชีวิตของ เด็กผู้หญิงที่เป็นตัวเอก จะรู้สึกว่า มันช่างหดหู่ น่ากลัว ไร้แก่นสาน แต่ในขณะเดียวกันตัวเอก หรือ เด็กในเรื่องนั้นมองโลกด้วยสายตาของเด็กไร้เดียงสา บางเรื่อง นำเสนออกมาตลก แต่ถ้าในมุมมองของผู้ใหญ่แล้ว สิ่งที่เด็กคนนี้เจอนับว่าหนักและเคลียดมากทีเดียว

 

คนเราๆนี้ มันแสดงได้ทุกๆอย่างแหละ ลองสังเกตุดูก็ได้ วันทั้งวัน เดี่ยวคิดอารมย์ ไม่พอใจ เดี๋ยวคิดพอใจ เดี๋ยวก้หัวเราะ เดี๋ยวก้เสียใจ เดี๋ยวสลดหดหู่ เดี๋ยวอารมยืพอใจและไม่พอใจ ในคนและสัตว์ บางที คิดอยู่ดีๆ กับ ไปด่าคนอื่นอีกแล้ว อยากเตะอยากตีเขาไปทั่ว ตัวคิดนี่แหละ ตัวฉกาจ ตัววายร้าย เลยแหละ และ วันๆ เราเป็นทั้งตัวโกง ตัวร้ายพระเอก นางเอก เดี๋ยวคิด เป็นละคร นักบวชบ้าง แสดงวันๆ ไม่จบ ต่อ ข้ามวันข้ามคืนเป็นเดือน เป็นปี ยังมีเลยครับ ฮ่าๆๆฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บทสลุบ โลกนี้ คือโรงละคร เมื่อเลิกแสดง ต่างคนก้ต่างไป อ่ะครับ แต่ว่า เมื่อรู้ เราก็ค่อยๆ หาวิธิดับ มัน ทีละน้อย จนไปหา มาก