ว่าด้วยยักษ์ตีศีรษะพระสารีบุตรเถระ

ว่าด้วยยักษ์ตีศีรษะพระสารีบุตรเถระ




สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเวฬุวัน
กลันทกนิวาปสถาน เขตกรุงราชคฤห์

สมัยนั้น ท่านพระสารีบุตรและท่านพระมหาโมคคัลลานะอยู่ที่กโปตกันทราวิหาร

ในคืนเดือนเพ็ญ ท่านพระสารีบุตรปลงผมใหม่ๆ นั่งเข้าสมาธิในที่แจ้ง

ขณะนั้นมียักษ์ ๒ ตนเป็นสหายกัน เดินทางจากทิศเหนือ
ไปทางทิศใต้เพื่อจะทำกิจที่จะต้องทำบางอย่าง

ยักษ์ทั้งสองนั้นได้เห็นท่านพระสารีบุตรปลงผมใหม่ๆ นั่งเข้า
สมาธิอยู่ในที่แจ้ง

ยักษ์ตนหนึ่งได้กล่าวกับยักษ์ตนหนึ่งว่า " สหาย เราคิดอยากตีศีรษะสมณะรูปนี้"

เมื่อยักษ์ตนนั้นกล่าวอย่างนี้ ยักษ์ตนหนึ่งจึงกล่าวดังนี้ว่า
"อย่าเลยสหาย ท่านอย่าทำร้ายสมณะเลย สมณะรูปนั้นมีคุณยิ่ง
มีฤทธิ์มาก มีอานุภาพมาก"



แม้จะห้ามถึง ๓ ครั้ง ยักษ์นั้นก็หาได้เชื่อเพื่อนไม่

ครั้งนั้น ยักษ์ผู้ไม่เชื่อยักษ์ผู้เป็นสหาย จึงได้ตีศรีษะท่านพระสารีบุตรเถระ

เป็นการตีอย่างรุนแรง การตีเช่นนั้น สามารถทำให้ช้างสูง ๗-๘ ศอกจมดินได้หรือสามารถทำลายยอดภูเขามหึมาให้ทลายลงได้

และทันใดนั้นเอง ยักษ์ตนนั้นได้ร้องว่า"โอย ร้อนเหลือเกิน" แล้วล้มตกไปสู่มหานรก ณ ที่นั้นเอง



ท่านพระมหาโมคคัลลานะได้เห็นยักษ์ตนนั้นตีศรีษะท่านพระสารีบุตร ด้วยตาทิพย์อันบริสุทธิ์เหนือมนุษย์

จึงได้เข้าไปหาท่านพระสารีบุตรแล้วได้กล่าวกับท่านพระสารีบุตรดังนี้ว่า "ท่านสารีบุตร ท่านยังสบายดีอยู่หรือ ยังพอเป็นอยู่ได้หรือ ไม่มีทุกข์อะไรหรือ"

ท่านพระสารีบุตรตอบว่า " ท่านโมคคัลลานะ ผมสบายดี พอเป็นอยู่ได้ เพียงแตเจ็บที่ศรีษะนิดหน่อย"

ท่านพระมหาโมคคัลลานะกล่าวว่า " น่าอัศจรรย์จริง ไม่เคยปรากฏ ท่านสารีบุตร ท่านมีฤทธิ์มาก มีอานุภาพมากจริง ยักษ์
ตนหนึ่งได้ตีศีรษะท่านในที่นี้ เป็นการตีอย่างรุนแรง การตีเช่นนี้สามารถทำให้ช้างสูง ๗ - ๘ ศอกจมดินได้ หรือสามารถทำลายยอดภูเขามหึมาให้พังทลายลงได้ แต่กระนั้น ท่านก็ยังกล่าวอีกว่า
ท่านโมคคัลลานะ ผมสบายดี พอเป็นอยู่ได้ เพียงแต่เจ็บที่ศีรษะนิดหน่อย"

ท่านพระสารีบุตรกล่าวว่า " น่าอัศจรรย์จริง ไม่เคยปรากฏ
ท่านโมคคัลลานะ ท่านมีฤทธิ์ มีอานุภาพมากจริง เห็นแม้กระทั่งยักษ์ ส่วนผมขณะนี้ แม้แต่ปีศาจคลุกฝุ่นสักตนก็ยังไม่เห็น"



พระผู้มีพระภาคได้ทรงสดับเสียงสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนี้ของพระอัครสาวกทั้ง ๒ รูปนั้นด้วยพระโสตทิพย์อันบริสุทธิ์เหนือมนุษย์

ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว จึงทรงเปล่งอุทานนี้ในเวลานั้นว่า

พุทธอุทาน

จิตของใครตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว ดุจภูเขา
ไม่กำหนัดในอารมณ์อันชวนให้กำหนัด
ไม่ขัดเคืองในอารมณ์อันชวนให้ขัดเคือง
ผู้ใด อบรมจิตได้อย่างนี้
ทุกข์จะมาถึงผู้นั้นแต่ที่ไหน

ยักขปหารสูตรที่ ๔ จบ

 

สมแล้วที่เป็นถึงอัครสาวก