สวดพระอภิธรรม ๗ คำภีร์ MP3 วัดระฆัง

บทสวดพระอภิธรรม หรือสวดอภิธรรม 7 คำภีร์


ป่วยก็หาย สวด 7 ปีร่างกายไม่เน่า หมดบุญก็ไปสวรรค์


พระอภิธรรม ๗ คัมภีร์คือพระธรรมในอภิธรรมปิฎกมีอยู่ทั้งสิ้น ๔๒,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ อภิธรรม คือธรรมะขั้นสูง

หัวใจของอภิธรรมจะกล่าวถึงเรื่องของ จิต เจตสิก รูป และนิพพาน สิ้นเนื้อความในพระไตรปิฎกนับ10000หน้า

พระอภิธรรม 7 คัมภีร์ เป็นธรรม ที่พระพุทธเจ้าแสดงโปรดพุทธมารดา( ธรรมแทนค่าน้ำนม)เมื่อจบพระอภิธรรมเทศนา

เทวดาและพรหม ๘๐๐,๐๐๐ โกฎิ ได้บรรลุธรรมและสันตุสิตเทพบุตร (พุทธมารดา) ได้สำเร็จ เป็นพระโสดาบันบุคคล

พระอภิรรม 7 คำภีร์ นี้เองที่ค้างคาว 500 เกาะผนังถ้ำและงูเหลือมแก่
ฟังในสมัยพระกัสปะสัมพุทธเจ้า ตายแล้วเกิดบนสวรรค์62กัปลงมาเกิดเป็นลูกชาวประมงทั้ง 500 บวชเป็นศิษย์พระสารีบุตรได้ฟังพระอภิธรรมอีกครั้งก็ลุอรหันต์ทั้ง 500 +อีก1 อเจลก(งูเหลือมแก่)

พระ อภิธรรมปิฎกมีความสำคัญเปรียบเสมือนรากแก้ว พระวินัยปิฏกประหนึ่งลำต้น พระสุตตันตปิฎกเหมือน กิ่งก้านสาขา บรรดาปิฎกทั้ง ๓ นี้

พระอภิธรรมจึงมีความสำคัญที่สุด เป็นความรู้ระดับสูง ที่ท่านเรียกว่า ปรมัตถธรรม

สำหรับ อภิธรรมมาสมัยประจุบันพระท่านจะสวดบทพระอภิธรรม ๗ คัมภีร์ในงานศพ

เพื่อเป็นบุญให้ผู้ตายด้วยประการหนึ่งแต่สืบค้นนับโบราณพระท่านสวดเจริญพุทธ มนต์พระอภิธรรมในงานมงคล


ประโยชน์และอานิสงค์
1.โบราณใช้เป็นคาถาปลุกเสกสีผึ้งในด้านเมตตามหาเสน่ห์
2.หากสวดได้ 7 ปีเมือสิ้นชีวิตลงร่างจะไม่เน่าเปื่อย
3.หากสวดให้ผู้ป่วยฟังจะหายป่วยได้เร็ว หากผู้ป่วยหมดบุญ(อายุ)จะไปสบาย
4.พระเกจิอาจารย์ใช้สวดสะเดาะห์เคราะห์ ต่อดวงชะตาราศี
5. ผูกเป็นหัวใจ ย่อว่า สัง วิ ธา ปุ กะ ยะ ปะ (หัวใจพระอภิธรรม)ซึ่งเป็นพระคาถาที่ป้องกันสิ่งอัปมงคลและภูตผีปีศาจ
6.สวดสาธยายเทวดาชอบฟังหลวงปู่ชอบ ฐานสโม เป็นพระที่เทวดารักมากวัดป่าสัมมานุสรณ์ จ.เลย บอกว่า"มนต์บทนี้สวดในใจเทวดาก็มาฟัง"

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.661223/[/MUSIC]​

 

พระอภิธรรม 7 คัมภีร์
(อ้างอิง:หนังสือมนต์พิธี วัดป่าหนองเเวงเเสงเพชร)


๑พระสังคิณี (ธรรมที่เป็นกุศลกับอกุศล)

กุสะลาธัมมา
(ธรรมที่เป็นกุศลให้ผลเป็นสุขมีกามาวะจะระกุศลเป็นต้น)

อะกุสะลาธัมมา
(ธรรมที่เป็นอกุศลให้ผลเป็นทุกข์มีโลภมูลจิตเเปดเป็นต้น)

อัพ์ยากะตาธัมมา
(ธรรมที่เป็นอัพยากฤตเป็นจิตกลางๆมีอยู่มีผัสสะเจตนาเป็นต้น)

กะตะเม ธัมมา กุสะลายัส์มิง สะมะเย
(ในสมัยใด ธรรมที่เป็นกุศลให้ผลเป็นสุขย่อมบังเกิดขึ้นอย่างไรบ้าง)

กามาวะจะรังกุสะลัง จิตตัง
(จิตที่เป็นกุศลให้ผลเป็นสุขย่อมนำสัตว์ให้ไปเกิดในกามภพทั้งเจ็ดคือ มนุษย์ ๑ สวรรค์ ๖)

อุปปันนังโหติ
(ย่อมบังเกิดมีเเก่ปุถุชนผู้เป็นสามัญชน)

โสมะนัสสะสะหะคะตัง
(เป็นไปพร้อมกับจิตด้วยที่เป็นโสมนัสความสุขใจ)

ญาณะสัมปะยุตตัง
(ประกอบพร้อมด้วยญาณเครื่องรู้คือปัญญา)

รูปารัมมะณัง วา
(มีจิตยินดีในรูปมีรูปพระพุทธเจ้าเป็นต้น เป็นอารมณ์บ้าง)

สัทธารัมมะณังวา
(มีจิตยินดีในเสียงมีเสียงท่านเเสดงพระสัทธรรมเป็นต้น เป็นอารมณ์บ้าง)

คันธารัมมะณัง วา
(มีจิตยินดีในกลิ่นหอมเเล้วคิดถึงการกุศล มีพระพุทธบูชาเป็นต้น เป็นอารมณ์บ้าง

ระสารัมมะณัง วา
(มีจิตยินดีในรสเครื่องบริโภคเเล้วก็ยินดีใคร่บริจาคเป็นทานเป็นต้น เป็นอารมณ์บ้าง)

โผฏฐัพพารัมมะณัง วา
(มีจิตยินดีในของอันถูกต้องเเล้วก็คิดให้เป็นทานเป็นต้น เป็นอารมณ์บ้าง)

ธัมมารัมมะณังวา
(มีจิตยินดีในที่เจริญพระสัทธรรมกรรมฐานมีพุทธานุสสติเป็นต้น เป็นอารมณ์บ้าง)

ยัง ยังวา ปะนารัพภะ
(อีกอย่างหนึ่งความปรารภเเห่งจิตก็เกิดขึ้นในอารมณ์ใดๆ)

ตัส์มิง สะมะเย ผัสโสโหติ
(ความกระทบผัสสะเเห่งจิตจิตที่เป็นกุศลย่อมบังเกิดขึ้นในสมัยนั้น)

อะวิกเขโปโหติ
(อันว่าเอกัคคตาเจตสิกอันเเน่วเเน่ในสันดานก็ย่อมบังเกิดขึ้น)

เย วา ปานะ ตัส์มิง สะมะเย
(อีกอย่างหนึ่งธรรมทั้งหลายเหล่าใด ก็ย่อมบังเกิดขึ้นในกาลสมัยนั้น)

อัญเญปิ อัตถิปะฏิจจะสะมุปปันนา
(ธรรมทั้งหลายอาศัยซึ่งจิตทั้งหลายอื่นมีอยู่เเล้วอาศัยกันเเละกันเเล้ว บังเกิดมีขึ้นพร้อม)

อะรูปิโนธัมมา
(เป็นเเต่นามธรรมทั้งหลายไม่มีรูป)

อิเม ธัมมา กุสะลา
(ธรรมทั้งหลายเหล่านี้ชื่อว่าเป็นกุศลให้ผลเป็นสุข เเก่สัตว์ทั้งหลายเเล)


๒ พระวิภังค์ (ขันธ์ ๕)ปัญจักขันธา
(กองเเห่งธรรมชาติทั้งหลายมีห้าประการ) รูปักขันโธ
(รูป ๒๘ มีมหาภูตรูป ๔ เป็นต้นเป็นกองอันหนึ่ง)

เวทะนากขันโธ
(ความเสวยอารมณ์ เป็นสุขเเละเป็นทุกข์เป็นโสมนัสเเละโทมนัส เเละอุเบกขา เป็นกองอันหนึ่ง)

สัญญาขันโธ
(ความจำได้หมายรู้ ใน รูป เสียง กลิ่น รสโผฏฐัพพะ ธัมมารมณ์ อันบังเกิดในจิตเป็นกองอันหนึ่ง)

สังขารักขันโธ
(เจตสิกธรรม 50 ดวงเป็นเครื่องปรุงเเต่งจิตให้คิดอ่านไปต่างๆ มีบุญเจตสิกเป็นต้นที่ให้สัตว์บังเกิดเป็น กองอันหนึ่ง)

วิญญาณักขันโธ
(วิญญาณจิต ๘๙ ดวงโดยสังเขปเป็นเครื่องรู้เเจ้งวิเศษมีจักขุวิญญาณเป็นต้นเป็นกองอันหนี่ง)

ตัตถะ กะตะโม รูปักขันโธ
(กองเเห่งรูปในปัญจขันธ์ทั้งหลายนั้นเป็นอย่างไรบ้าง)

ยังกิญจิรูปัง
(รูปอันใดอันหนึ่ง)

อะตีตานาคะตะปัจจุปปันนัง
(รูปที่เป็นอดีตอันก้าวล่วงไปเเล้วเเละรูปที่เป็นอนาคตอันยังไม่มาถึงเเละรูปที่เป็นปัจจุบันอยู่)

อัฌฌัตตัง วา
(เป็นรูปภายในหรือ)

พะหิทธาวา
(หรือว่าเป็นรูปภายนอก)

โอฬาริกังวา
(เป็นรูปอันหยาบหรือ)

สุขุมังวา
(หรือว่าเป็นรูปอันละเอียดสุขุม)

หีนัง วา
(เป็นรูปอันเลวทรามหรือ)

ปะณีตังวา
(หรือว่าเป็นรูปอันประณีตบรรจง)

ยังทูเรวา
(เป็นรูปในที่ไกลหรือ)

สันติเกวา
(หรือว่าเป็นรูปในที่ใกล้)

ตะเทกัชฌังอะภิสัญญูหิต์วา
(พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงประมวลเข้ายิ่งเเล้วซึ่งรูปนั้นเป็นหมวดเดียวกัน)

อะภิสังขิปิต์วา
(พระผู้มีพระภาคเจ้าย่นย่อเข้ายิ่งเเล้ว)

อะยังวุจจะติ รูปักขันโธ
(กองเเห่งรูปธรรมอันนั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงตรัสว่าเป็นรูปขันธ์เเล)


๓ พระธาตุกถา (การสงเคราะห์ธรรม)

สังคะโห
(พระพุทธองค์สงเคราะห์ซึ่งจิตเจตสิกรูปเข้าไปในขันธ์เป็นหมวด๑)

อะสังคะโห
(พระพุทธองค์ไม่ทรงสงเคราะห์ซึ่งรูปธรรมทั้งหลายเข้าในขันธ์เป็นหมวด๑)

สังคะหิเตนะอะสังคะหิตัง
(พระพุทธองค์ไม่สงเคราะห์ซึ่งจิตเจตสิกรูปด้วยธรรมอันสงเคราะห์เเล้ว)

อะสังคะหิเตนะสังคะหิตัง
(พระพุทธองค์สงเคราะห์ซึ่งจิตเจตสิกรูปด้วยธรรมอันมิได้สงเคราะห์)

สังคะหิเตนะสังขะหิตัง
(พระพุทธองค์สงเคราะห์ซึ่งจิตเจตสิกรูปด้วยธรรมอันนสงเคราะห์เเล้ว)

อะสังคะหิเตนะอะสังคะหิตัง
(พระพุทธองค์ไม่สงเคราะห์ซึ่งจิตเจตสิกรูปด้วยธรรมอันมิได้สงเคราะห์)

สัปปะโยโค
(เจตสิกธรรมทั้งหลายอันประกอบพร้อมกับจิต๕๕)

วิปปะโยโค
(เจตสิกธรรมทั้งหลายอันประกอบเเตกต่างกันกับจิต)

สัมปะยุตเตนะวิปปะยุตตัง
(ประกอบเจตสิกอันต่างกันด้วยเจตสิกอันประกอบพร้อมกันเป็นหมวดเดียว)

วิปปะยุตเตนะสัมปะยุตตัง
(ประกอบเจตสิกอันบังเกิดพร้อมกันด้วยเจตสิกอันต่างกันเป็นหมวดเดียว)

อะสังคะหิตัง
(พระพุทธองค์ไม่สงเคราะห์ซึ่งธรรมอันไม่ควรสงเคราะห์ให้ระคนกัน)<o></o>


๔ พระปุคคะละปัญญัติ (ว่าด้วยที่ตั้งของบุคคล)

ฉะปัญญัตติโย
(ธรรมชาติทั้งหลาย ๖อันบัณฑิตพึงเเต่งตั้งบัญญัติไว้)

ขันธะปัญญัตติโย
(กองเเห่งรูปเเละนามเป็นธรรมชาติอันบัณฑิตพึงเเต่งตั้งบัญญัติไว้)

อายะตะนะปัญญัตติ
(บ่อเกิดเเห่งตัณหาคือตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจอันบัณฑิตพึงเเต่งตั้งบัญญัติไว้)

ธาตุปัญญัตติ
(ธาตุทั้ง๔ คือ ดิน น้ำ ไฟ ลมเป็นธรรมชาติอันบัณฑิตพึงเเต่งตั้งบัญญัติไว้)

สัจจะปัญญัตติ
(ของจริงอย่างประเสริฐคือทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรคเป็นธรรมชาติอันบัณฑิตพึงเเต่งตั้งบัญญัติไว้)

อินท์รียะปัญญัตติ
(อินทรีย์๒๒เป็นธรรมชาติอันบัณฑิตพึงเเต่งตั้งบัญญัติไว้)

ปุคคะละปัญญัตติ
(บุคคลที่เป็นธรรมชาติอันบัณฑิตพึงเเต่งตั้งบัญญัติไว้)

กิตตาวะตาปุคคะลานัง
(เเห่งบุคคลทั้งหลายนี้มีกี่จำพวกเชียวหนอ)

ปุคคะละปัญญัตติ
(บุคคลที่เป็นธรรมชาติอันบัณฑิตพึงเเต่งตั้งบัญญัติไว้)

สะมะยะวิมุตโต
(พระอริยบุคคลผู้มีจิตพ้นวิเศษเป็นสมัยอยู่มีพระโสดาบันเป็นต้น)

อะสะมะยะวิมุตโต
(พระอริยบุคคลผู้มีจิตพ้นวิเศษไม่มีสมัยมีพระอรหันต์เป็นต้น)

กุปปะธัมโม
(ฌานที่เป็นเครื่องฆ่ากิเลสอันบุคคลได้เเล้วย่อมกำเริบสูญไป)

อะกุปปะธัมโม
(ฌานที่เป็นเครื่องเผากิเลสอันบุคคลได้เเล้วย่อมไม่กำเริบ)

ปะริหานะธัมโม
(ฌานที่เป็นเครื่องฆ่ากิเลสอันบุคคลได้สูงขึ้นไปเเล้วย่อมเสื่อมถอยลง)

เจตะนาภัพโพ
(ฌานที่เป็นเครื่องฆ่ากิเลสอันบุคคลได้เเล้วไม่สามารถที่จะรักษาไว้ในสันดาน)

อะนุรักขะนาภัพโพ
(ฌานที่เป็นเครื่องฆ่ากิเลสอันบุคคลได้เเล้วก็ตามรักษาไว้ในสันดาน)

ปุถุชชะโน
(บุคคลที่มีอาสวะเป็นเครื่องย้อมใจอันหนาเเน่นในสันดาน)

โคตะระภู
(บุคคลผู้เจริญในพระกรรมฐานตลอดขึ้นไปถึงโคตรภู)

ภะยูปะระโต
(บุคคลผู้เป็นปุถุชนย่อมมีความกลัวเป็นเบื้องหน้า)

อะภะยูปะระโต
(พระขีณาสะวะบุคคลผู้มีความกลัวอันสิ้นเเล้ว)

ภัพพาคะมะโน
(บุคคลผู้มีวาสนาอันเเรงกล้าสามารถจะได้มรรคเเละผลในชาตินั้น)

อะภัพพาคะมะโน
(บุคคลผู้มีวาสนาน้อยไม่สามารถจะได้มรรคเเละผลในชาตินั้น)

นิยะโต
(บุคคลผู้กระทำซึ่งปัญจอนันตริยกรรมมีปิตุฆาตเป็นต้นตายเเล้วไปตกนรกเป็นเเน่)

อะนิยะโต
(บุคคลผู้มีปฏิสนธิไม่เที่ยงย่อมเป็นไปตามยถากรรม)

ปะฏิปันนะโก
(บุคคลที่ปฏิบัติมั่นเหมาะในพระกรรมฐานเพื่อจะได้อริยมรรค)

ผะเลฏฐิโต
(บุคคลผู้ตั้งอยู่ในอริยผลมีพระโสดาปัตติผลเป็นต้นตามลำดับ)

อะระหา
(บุคคลผู้ตั้งอยู่ในพระอรหัตตผลเป็นผู้ควรเเล้ว เป็นผู้ไกลเเล้วจากกิเลส)

อะระหัตตายะปะฏิปันโน
(บุคคลผู้ปฏิบัติเพื่อจะให้ถึงพระอรหัตตผลเป็นผู้ควรเเล้วเป็นผู้ไกลเเล้วจากกิเลส)<o></o>

๕ พระกถาวัตถุ (ว่าด้วยความจริงเเท้)

ปุคคะโล
(มีคำถามว่าสัตว์ว่าบุคคลว่าหญิงว่าชาย)

อุปะลัพภะติ
(อันท่านควรรู้ด้วยปัญญาอันบังเกิดในสันดานของท่านเถิด)

สัจฉิกัตถะปะระมัตเถนาติ
(โดยปรมัตถ์คืออรรถอันอุดมเป็นอรรถอันจริงเเท้มิได้เเปรผันดังนี้มีอยู่หรือ)

อามันตา
(มีคำเเก้ตอบว่าจริงสัตว์บุคคลหญิงชายมีอยู่)

โย
(มีคำถามว่าปรมัตถธรรมมีประการ ๕๗ มีขันธ์ ๕เป็นต้นทั้งหลายเหล่าใด)

สัจฉิกัตโถปะระมัตโถ
(เป็นปรมัตถ์คืออรรถอันอุดมเป็นอรรถอันจริงเเท้มิได้เเปรผัน)

ตะโตโส
(โดยมีปรมัตถธรรมมีประการ๕๗ มีขันธ์ ๕เป็นต้นเหล่านั้น)

ปุคคะโล
(ว่าเป็นสัตว์เป็นบุคคลเป็นหญิงเป็นชาย)

อุปะลัพภะติ
(อันท่านควรรู้ด้วยปัญญาอันบังเกิดในสันดานของท่าน)

สัจฉิกัตตะปะระมัตเถนาติ
(โดยปรมัตถ์คืออรรถอันอุดมเป็นอรรถจริงเเท้มิได้เเปรผันดังนี้มีอยู่หรือ)

นะ เหวังวัตตัพเพ
(มีคำเเก้ตอบว่า ประเภทของปรมัตถ์มีขันธ์ ๕ เป็นต้นเราไม่มีพึงกล่าวเชียวหนอ)

อาชานาหินิคคะหัง
(ผู้ถามกล่าวตอบว่า ท่านจงรับเสียเถิดซึ่งถ้อยคำอันท่านกล่าวเเล้วผิด)

หัญจิปุคคะโล
(ผิเเลว่าเป็นสัตว์เป็นบุคคลเป็นหญิงเป็นชาย)

อุปะลัพพะติ
(อันท่านควรรู้ด้วยปัญญาอันบังเกิดในสันดานของท่าน)

สัจฉิกัตถะปะระมัตเถนะ
(โดยปรมัตถ์คืออรรถอันอุดมเป็นอรรถอันจริงเเท้มิได้เเปรผัน)

เตนะ
(โดยประการอันเรากล่าวเเล้วนั้น)

วะตะเร
(ดังเรากำหนดดูก่อนท่านผู้มีหน้าอันเจริญ)

วัตตัพเพโย
(ปรมัตถธรรมมีประการ ๕๗ มีขันธ์ ๕ เป็นต้นอันเราพึงกล่าว)

สัจฉิกัตโตปะระมัตโถ
(เป็นอรรถอันกระทำให้สว่างเเจ้งชัดเป็นอรรถอันอุดม)

ตะโต โส
(โดยปรมัยถธรรมมีประการ ๕๗มีขันธ์ ๕เป็นต้นเหล่านั้น)

ปุคคะโล
(ว่าเป็นสัตว์เป็นบุคคลเป็นหญิงเป็นชาย)

อุปะลัพภะติ
(อันท่านควรรู้ด้วยปัญญาอันบังเกิดในสันดานของท่าน)

สัจฉิกัตถะปะระมัตเถนาติ
(โดยปรมัตถ์ถืออรรถอันอุดมเป็นอรรถจริงแท้มิได้เเปรผันดังนี้)

มิจฉา
(ท่านกล่าวในปัญหาเบื้องต้นกับปัญหาเบื้องปลายผิดกันไม่ตรงกัน)<o></o>

๖ พระยมก (ธรรมที่เป็นคู่)

เยเกจิ
(จิตเเละเจตสิกบางพวกทั้งหลายเหล่าใด)

กุสะลาธัมมา
(ธรรมที่เป็นกุศลให้ผลเป็นสุขอันบัณฑิตควรสะสมไว้)

สัพเพเต
(จิตเเละเจตสิกทั้งหลายทั้งปวงเหล่านั้น)

กุสะละมูลา
(เป็นมูลเป็นที่ตั้งรากเหง้าเเห่งกุศลให้ผลเป็นสุข อันบัณฑิตควรสะสมไว้)

เย วาปานะ
(อีกอย่างหนึ่งจิตเเละเจตสิกทั้งหลายเหล่านั้น)

กุสะลามูลา
(เป็นมูลที่ตั้งมูลเหตุของรากเหง้าเเห่งกุศลให้ผลเป็นสุข อันบัณฑิตควรสะสมไว้)

สัพเพ เตธัมมา
(ธรรมคือจิตเเละเจตสิกทั้งหลายทั้งปวงเหล่านั้น)

กุสะลา
(ชื่อว่าเป็นกุศลให้ผลเป็นสุขอันบัณฑิตควรสะสมไว้)

เยเกจิ
(จิตเเละเจตสิกบางพวกทั้งหลายเหล่าใด)

กุสะลาธัมมา
(เป็นธรรมเป็นกุศลให้ผลเป็นสุขอันบัณฑิตควรสะสมไว้)

สัพเพเต
(จิตเเละเจตสิกทั้งหลายทั้งปวงเหล่านั้น)

กุสะละมูเลนะเอกะมูลา
(เป็นมูลอันหนึ่งด้วยเป็นมูลเป็นที่ตั้งเเห่งกุศลให้ผลเป็นสุขอันบัณฑิตควรสะสมไว้)

สัพเพ เตธัมมา
(ธรรมคือจิตเเละเจตสิกทั้งหลายทั้งปวง)

กุสะลา
(ชื่อว่าเป็นกุศลให้ผลเป็นสุขอันบัณฑิตควรสะสมไว้)<o></o>

๗ พระมหาปัฏฐาน (ว่าด้วยที่ตั้งใหญ่)

เหตุปัจจะโย
(ความไม่โลภไม่โกรธ ไม่หลง เป็นต้นเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้เกิดในที่สุข)

อารัมมะณะปัจจะโย
(อารมณ์ยินดีในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

อะธิปะติปัจจะโย
(ธรรมที่ชื่อว่าอธิบดี๔ ประการ คือ ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสาเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

อะนันตะระปัจจะโย
(จิตอันกำหนดในวัตถุเเละรู้เเจ้งวิเศษในทวารทั้ง๖เนื่องกันไม่มีระหว่างเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

สะมะนันตะระปัจจะโย
(จิตอันกำหนดในวัตถุเเละรู้วิเศษในทวารทั้ง๖พร้อมกันไม่มีระหว่างเป็นเครื่องเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

สะหะชาตะปัจจะโย
(จิตเเละเจตสิกอันบังเกิดกับดับพร้อมเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

อัญญะมัญญะปัจจะโย
(จิตเเละเจตสิกค้ำชูซึ่งกันเเละกันเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

นิสสะยะปัจจะโย
(จิตเเละเจตสิกอาศัยซึ่งกันเเละกันเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

อุปะนิสสะยะปัจจะโย
(จิตเเละเจตสิกอันเข้าไปใกล้อาศัยซึ่งกันเเละกันเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

ปุเรชาตะปัจจะโย
(อารมณ์๕ มีรูปเป็นต้นมากระทบซึ่งจักษุเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

ปัจฉาชาตะปัจจะโย
(จิตเเละเจตสิกที่บังเกิดภายหลังรูปเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

อาเสวะนะปัจจะโย
(ชะวะนะจิตที่เเล่นไปส้องเสพซึ่งอารมณ์ต่อกันเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

กัมมะปัจจะโย
(บุญบาปอันบุคคลกระทำเเล้วเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิดในที่ดีหรือชั่ว)

วิปากะปัจจะโย
(เเละวิเศษเเห่งกรรมอันบุคคลกระทำเเล้วเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิดในที่ดีที่ชั่ว)

อาหาระปัจจะโย
(อาหาร๔ มีผัสสาหารเป็นต้นเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

อินท์รียะปัจจะโย
(ธรรมชาติที่เป็นใหญ่ใน ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

ฌานะปัจจะโย
(ธรรมชาติเครื่องฆ่ากิเลสเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิดในรูปพรหม)

มัคคะปัจจะโย
(อัฏฐังคิกะมรรคทั้ง๘ มีสัมมาทิฏฐิเป็นต้นเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิดในโลกอุดร)

สัมปะยุตตะปัจจะโย
(จิตเเละเจตสิกอันบังเกิดสัมปยุตพร้อมในอารมณ์เดียวกันเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

วิปปะยุตตะปัจจะโ ย
(รูปธรรมนามธรรมอันเเยกเเตกต่างมิได้ระคนกันเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

อัตถิปัจจะโย
(รูปธรรมนามธรรมที่ยังไม่ดับเป็นปัจจัยซึ่งกันเเละกันเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิด)

นัตถิปัจจะโย
(จิตเเละเจตสิกที่ดับเเล้วเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิดจิตเเละเจตสิกในปัจจุบัน)

วิคะตะปัจจะโย
(จิตเเละเจตสิกที่เเยกต่างกันเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิดจิตเเละเจตสิกในปัจจุบัน)

อะวิคะตะปัจจะโย
(จิตเเละเจตสิกที่ดับเเละมิได้ต่างกันเป็นเครื่องอาศัยเป็นปัจจัยให้บังเกิดจิตเเละเจตสิกในปัจจุบัน)<o></o>

 

ขอ อนุโมทนากับเจ้าของกระทู้อย่างยิ่งครับ

ชอบฟังมากครับ

 

พระธรรมขั้นสูง กล่าวถึง จิต เจตสิก รุป และพระนิพพาน

​

อนุโมทนา คุณ SPATON ค่ะ
กำลังใฝ่ใจ ใคร่ศึกษาอยู่
เมื่อทราบคุณค่าความหมาย
เดี๋ยวนี้ไปฟังสวดพระอภิธรรม จะเพลิดเพลินนอบน้อม
สาธุธรรมค่ะ​

 

ขออนุโมทนากับท่านเจ้าของกระทู้ด้วยครับ ค้นมาเจอเพราะตั้งใจว่าจะสวดทุกวันเพื่อสร้างปรมัตถบารมีครับ สาธุๆๆ