73.สวัสดีหนองคาย สบายดีเวียงจันทน์

​

 

​

เดินเวียนประทักษิณได้ ๑ รอบ ตามหลักต้องเวียน ๓ รอบ ด้วยเวลามีจำกัด เดินรอบองค์พระธาตุหลวงอีก ๑ รอบเพื่อเก็บภาพ ชาวคณะก็เดินออกกันไปเกือบหมด ได้เดินรั้งท้ายอีกแล้ว แต่ชาวคณะทั้งหลายก็มาหยุดซื้อของที่ลานขายของหน้าพระธาตุหลวง

 

เนื้อหาอ่านแล้วน่าติดตาม ถ่ายภาพได้สวยมากครับ ไปอุดร หนองคาย เวียงจันทน์ เหมือนกันเพิ่งกลับมาเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา แต่เที่ยวน้อยกว่าเพราะว่าไปทำงาน

 

ขอบคุณในคำติชม จ้า....

 

​

ซื้อของได้พอสมควรสมาชิกมากันครบแล้ว ก็ไปกันต่อที่ประตูชัย เป็นที่สุดท้ายของการมาเยือนนครหลวงเวียงจันทน์

ปะตูไซ(Patuxai) หรือ ประตูชัย ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองเวียงจันทน์บนถนนล้านช้างไปสิ้นสุดที่บริเวณประตูชัย สร้างเสร็จในปี พ.ศ.๒๕๑๒ เพื่อเป็นอนุสรณ์ระลึกถึงประชาชนชาวลาวผู้เสียสละชีวิตในสงครามก่อนหน้าการปฏิวัติของพรรคคอมมิวนิสต์ ประตูชัยแห่งนี้ยังเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า รันเวย์แนวตั้ง เพราะการก่อสร้างใช้ปูนที่อเมริกาซื้อเพื่อนำมาสร้างสนามบินใหม่ในนครเวียงจันทน์ในระหว่างสงครามอินโดจีนแต่ยังไม่ทันได้สร้างอเมริกาแพ้สงครามในอินโดจีนเสียก่อน จึงนำปูนซีเมนต์มาสร้างประตูชัยแทน ลักษณะสถาปัตยกรรมได้รับอิทธิพลจากประตูชัยในกรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส เจ้าอาณานิคมในสมัยนั้น ลักษณะสถาปัตยกรรมก็ยังมีเอกลักษณ์ของลาวปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นพระพุทธรูปศิลปะลาวภาพเรื่องราวมหากาพย์รามายณะ แบบปูนปั้นใต้ซุ้มประตูโค้งของประตูชัย บันไดวันให้ขึ้นไปชมทิวทัศน์ของนครเวียงจันทน์ บนยอดของประตูชัยอีกด้วย ตลอดบันไดวนของประตูชัยจะแบ่งออกเป็นชั้นๆ ซึ่งแต่ละชั้นจะมีร้านจำหน่ายของที่ระลึก เปิดให้นักท่องเที่ยวได้ขึ้นชมวิวทิวทัศน์ทุกวัน

 

​

ประวัติการสร้าง
เมื่อ ๒๖ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๐๐ นายกรัฐมนตรีให้แต่งตั้งคณะกรรมการเพื่อจัดการประกวดแข่งขันการออกแบบประตูชัย ซึ่งท้าวทำไชยะสิดเสนา ผู้บัญชาการกรมยุทธสรรพาวุธ ได้รับชนะเลิศ รูปลักษณะและความหมายของประตูชัย อนุสาวรีย์ มีรูปทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส มีประตูสี่ด้าน ซึ่งต่างจากที่ฝรั่งเศสมีเพียงสองด้าน หลังคาเป็นยอดช่อฟ้า ๕ ยอด ด้านในใจกลางของประตูชัยมีป่องสำหรับจุดเปลวไฟเป็นอนุสรณ์สมมติของดวงวิญญาณวีระชนนิรนาม ทั้งหมดแบ่งเป็น ๓ ชั้น ๆ ที่ ๓ เป็นหลังคามียอดช่อฟ้า ๕ ช่อ ตรงยอดช่อฟ้าใหญ่มีหอคอยติดตั้งกล้องส่องทางไกลให้ชมทิวทัศน์รอบด้าน ของเวียงจันทน์ รูปทรง ได้นำเอาสูตรตำราเลข ๓ ตัว คือ ๓ – ๗ – ๘
เลข ๓ หมายถึง แก้วสามประการ ซึ่งหมายถึงอำนาจพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์
เลข ๗ หมายถึง จำนวนวันในหนึ่งสัปดาห์
เลข ๘ หมายถึง ทิศทั้ง ๘ ซึ่งทั้งหมดมีความหมายดังนี้
ความกว้างแต่และด้าน ๒๔ เมตร(๓ x ๘ = ๒๔) เป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส
ความสูง ๔๙ เมตร ( ๗ x ๗ = ๔๙)
จะเห็นได้ว่าอนุสาวรีย์นี้มีรูป ๔ เหลี่ยมมณฑลอันเป็นเอกลักษณ์พื้นฐานของสถาปัตยกรรมของลาวแท้ เช่น พระธาตุหลวง พระธาตุพนม พระธาตุอิงฮัง พระธาตุสีโคตรบูรณ์ พระธาตุพูสี พระธาตุสีสองรัก พระธาตุบังพวน ล้วนแต่มีรูปสี่เหลี่ยมแบบลาวแท้
การประดับประดาลวดลาย ได้นำเอาลวดลายที่เป็นศิลปะลาวที่มีอยู่ตามอนุสรณ์สถานต่าง ๆ เช่น ดอกบัวใหญ่ที่ประดับล้อมประตูชัย ได้นำแบบมาจากพระธาตุหลวง

 

​

ความหมายและประโยชน์ที่ใช้
๑. จุดประสงค์ที่สร้างขึ้นเพื่อ เป็นที่ระลึกเพื่อแสดงความกตัญญูกตเวทิตา และเชิดชูบูชาดวงวิญญาณวีรบุรุษ วีรชนของชาติทุกยุคทุกสมัย ไว้เป็นแบบอย่างอันสูงส่ง แต่ดวงวิญญาณเป็นสิ่งจับไม่ได้ มองไม่เห็นจึงได้สมมติเอาเปลวไฟที่ใสส่องขาวสะอาด คือตัวแทนของดวงวิญญาณให้เห็นประจักษ์ตา เป็นรูปธรรม เวลาประกอบ พิธีเคารพ บูชาตอบแทนบุญคุณ ให้เหมือนกับว่าดวงวิญญาณปรากฏอยู่ต่อหน้า
๒. ประตูชัยมี ๔ ด้าน ด้านหนึ่งหันหน้าไปทางทิศตะวันตก และตะวันออก ทะลุสู่ถนนล้านช้าง ใช้สำหรับพิธีสวนสนามเดินผ่านประตูชัยอย่างองอาจมีไชย ในวันสำคัญของชาติ
๓. ด้านนอกแต่ละมุมจะมีสระน้ำสร้างเป็นรูปดอกบัวตูมมีขอบสูง ปลายดอกบัวแหลมชี้ออกนอก ติดอยู่กับมุม แต่ละมุมมีรูปพญานาคชูหัวองอาจ ห้าวหัน งดงาม ยกหงอนชี้ฟ้า อ้าปาก ตัวพญานาคเป็นตัว พระราชาแห่งนาค เป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของประเทศลาว ดอกบัวตูมที่อยู่กลางสระน้ำนั้นหมายถึง ดอกไม้เลิศพันธ์ มีไว้เพื่อบูชาแด่ดวงวิญญาณวีรชน ผู้เลิศเลอมีบุญคุณเอนกอนันต์ต่อชาติลาว
๔. แต่ละ ๔ มุมของฝาด้านนอก มีดอกไม้ประดับไว้สำหรับติดดอกไฟฟ้า ในวันพิธีบุญเฉลิมฉลองสำคัญต่าง ๆ
๕. มีบันไดขึ้น ๒ ทาง ๑๔๗ ขั้น สามารถเดิมชมศิลปะของแต่ชั้นได้ ปัจจุบันใช้เป็นที่จำหน่าย สินค้าของที่ระลึก
๖. ยอดช่อฟ้า เป็นชั้นสูงสุดมี ๕ ยอด เปรียบเสมือนปราสาทราชวัง ยอดช่อฟ้าทั้งห้ายอดนี้ หมายถึง “ปัญจศิลา” หัวใจหลักการนำชี้วิถีชีวิตให้แก่นักการเมืองในการปกครองประเทศ ๕ ประการตามหลักพุทธธรรมสายกลาง
เปี่ยมด้วยมิตรไมตรี เกียรติศักดิ์ศรีเจริญรุ่งเรืองถาวร
อนุสาวรีย์แห่งนี้ใช้งบประมาณในการก่อสร้างประมาณ ๖๓ ล้านกีบ

 

​

 

โปรแกรมการไปเที่ยวที่นครหลวงเวียงจันทน์ มีอยู่เพียงเท่านี้ แต่ว่าสถานที่ต่างๆ ที่น่าสนใจในนครหลวงเวียงจันทน์ยังมีอีกมากไว้โอกาสหน้าถ้ามีคงจะได้มาอีก กฎระเบียบเมืองของเรากับของเขาไม่เหมือนกัน บางอย่างเราทำที่เมืองเราเป็นเรื่องไม่ผิดอะไร แต่ถ้าไปทำที่เมืองเขาก็จะเป็นเรื่องซีเรียสได้...น้องต้อมคำ บอกว่า เช่นการร้องเพลงชาติ เมืองไทยเราร้องทุกเช้าเย็นตอนเชิญธงชาติ แต่เมืองเขาร้องได้เฉพาะวันศุกร์ ถ้าใครร้องวันอื่นมีความผิดถือว่าไม่ใช่เรื่องเล่นๆ... การแต่งกายไม่สุภาพ ไม่นุ่งซิ่นหรือนุ่งสั้น จะถูกเตือนก่อน ถ้าเจออีกจะถูกตำรวจจับ... การมาเที่ยวประเทศลาวซึ่งมีวัฒนธรรมทางภาษาที่คล้ายๆ กับภาษาไทย พูดคุยเข้าใจกันค่อนข้างง่าย แต่ถ้าลงลึกถึงเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ก็มีหลายเรื่องที่ทั้งเขาทั้งเราต่างมองคนละมุม ถ้าเราอ่านประวัติศาสตร์ในด้านของเราก็เป็นมุมหนึ่ง แต่ถ้าเราเปิดไปอ่านประวัติศาสตร์ด้านของเขาก็จะเป็นอีกมุมหนึ่ง ซึ่งทั้งสองมุมไม่มีคำว่าถูกผิด ทีแรกสร้อยฟ้าฯ ก็เคยอ่านแต่ด้านของเรา พอลองอ่านด้านของเขาบ้างก็เข้าใจในสิ่งที่บรรพบุรุษต่างต้องทำ...อดีตผ่านไปแล้ว วันนี้เป็นบ้านพี่เมืองน้อง....

 

​

แล้วรถบัสคณะของเราก็มาถึงจุดพิธีการตรวจคนเข้าเมือง พวกเราต้องลงจากรถเดินเข้าจุดตรวจเหมือนอย่างขามา น้องต้อมคำมายืนส่งที่ทางออก ตรงจุดตรวจไม่ต้องตรวจอะไร เดินผ่านเข้าไปเลย เพราะไกด์ยื่นเอกสารให้หมดแล้ว... วันนี้มื้อค่ำมีงานเลี้ยงที่โรงแรม สร้อยฟ้าฯ ไข้ขึ้น เพราะโดนเชื้อหวัดจากคนในรถ ทานอาหารเสร็จก็ขึ้นห้องนอน แต่กว่าจะหลับก็เที่ยงคืนเหมือนเดิม...

 

วันที่สี่ของการเดินทาง
เป็นวันเดินทางกลับ ทานอาหารเช้า เช็คเอาท์ ขึ้นรถ ช่วงเช้ามีโปรแกรมไปไหว้ พระใส ที่วัดโพธิ์ชัย พระอารามหลวง...ตรงนี้ขอไม่เขียนอะไรมาก กระทู้ก่อนเขียนไว้ละเอียดแล้ว เรื่อง พระเสริม พระสุก พระใส ขอลงรูปไว้อย่างเดียว

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

ไหว้พระใสแล้วคณะของเราก็เดินทางต่อไปช้อปปิ้งที่บ้านนาข่า แต่สร้อยฟ้าฯ ไม่ได้ลงไปซื้อของกับเขาหรอก ไข้ขึ้น นั่งอยู่บนรถ นั่งได้สักพัก เห็นคนในคณะเดินลงไปไหว้พระที่วัดนาคาเทวี รถก็จอดอยู่ตรงประตูทางเดินเข้าวัดนั่นแหล่ะ ก็เลยหอบสังขารลงไปไหว้พระ เดินดูวัดบ้าง...

 

​

ประวัติบ้านนาข่า
หมู่บ้านนาข่าเดิมเป็นป่าดงดิบ มีสัตว์นานาชนิดอาศัยอยู่ บริเวณดังกล่าวปรากฏพบหลักฐานเป็นวัดร้างเก่าแก่อยู่วัดหนึ่ง ซึ่งปัจจุบัน ชื่อวัดนาคาเทวี
เมื่อปีพุทธศักราช 2454 มีพระเถระที่ชาวบ้านนับถืออยู่รูปหนึ่งชื่อหลวงปู่หน่อย ญาณยุตโต (สกุลเดิม ละชินลา) ขณะนั้นท่านจำพรรษาอยู่ที่วัดบัวจูม (บ้านขาวในปัจจุบัน) ท่านได้ออกปฏิบัติธรรมบริเวณชายป่าบ้านนาข่า และได้พบสิ่งมหัศจรรย์คือ รูพญานาคมีขนาดกว้าง ๑๕ นิ้ว ความลึกไม่ปรากฏชัดเจน เมื่อถึงวันพระวันโกนท่านและชาวบ้านจะเห็นควันพุ่งขึ้นจากรูพญานาคพร้อมกับได้ยินเสียงดังกึกก้อง และได้ยินเสียงร้องขานรับห่างจากบริเวณดังกล่าวประมาณ ๒ – ๓ กิโลเมตร ปรากฏว่าเสียงที่ดังนั้นมาจากวัดโพธิ์ชัย บ้านดอนแตง (ด้านทิศตะวันออก) และวัดป่าบ้านบง (ด้านทิศตะวันตก) แต่ไม่ปรากฏตัวที่ทำให้เกิดเสียงดัง
ต่อมาหลวงปู่หน่อยได้บูรณะอุโบสถเก่า โดยเอาหินมาปิดรูพญานาคไว้ และได้ร่วมกับชาวบ้านที่อพยพติดตามมา ๕ ครอบครัวตั้งหลักปักฐานและตั้งชื่อหมู่บ้านว่า บ้านนาคา ตามหลักฐานการพบรูพญานาค และตั้งชื่อวัดว่า วัดนาคาเทวี ซึ่งหมายถึง พญานาคตัวเมีย ต่อมาภายหลังชาวบ้านเรียกชื่อหมู่บ้านผิดเพี้ยนไปจากเดิมเป็น บ้านนาข่า แต่ชื่อวัดยังคงเป็นชื่อ วัดนาคาเทวี เช่นเดิม