อรูปฌาน 4 (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)

อรูปฌาน ๔<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="90%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top width="100%">

​

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE height="100%" cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=white border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top noWrap width=132 background=bg/t_back.gif bgColor=#8b658b>



<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD>

[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]ศาลาปฏิบัติ[/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]ฌาน,สมาบัติ[/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]ปฐมฌาน,๑,๒[/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]ฌาน๓, ๔[/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]อรูปฌาน ๔[/FONT] ​

</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>



<TD vAlign=top width="100%">[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=20 width="90%" bgColor=white border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top width="90%">[/FONT]

[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]วิธีปฏิบัติในอรูปฌาน คือฌานที่ไม่มีรูป ๔ อย่าง คือ อากาสานัญจายตนะ วิญญาณัญจายตนะ อากิญจัญญายตนะ เนวสัญญานา สัญญายตนะ รวม ๔ อย่างด้วยกัน [/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]อรูปฌานทั้ง ๔ นี้ เป็นฌานละเอียดและอยู่ในระดับฌานที่สูงสุด ท่านที่ปฏิบัติได้อรูปทั้ง ๔ นี้แล้ว เจริญวิปัสสนาญาณ ย่อมได้บรรลุมรรคผลรวดเร็วเป็นพิเศษ เพราะอารมณ์ในอรูปฌานและอารมณ์ในวิปัสสนาญาณ มีส่วนคล้ายคลึงกันมาก ต่างแต่ อรูปฌานเป็นสมถภาวนา มุ่งดำรงฌานเป็นสำคัญสำหรับวิปัสสนาภาวนามุ่งรู้แจ้งเห็นจริง ตามอำนาจของกฎธรรมดาเป็นสำคัญ แต่ทว่าอรูปฌานนี้ก็มีลักษณะเป็นฌานปล่อยอารมณ์ คือ ไม่ยึดถืออะไรเป็นสำคัญ ปล่อยหมดทั้งรูปและนาม ถือความว่างเป็นสำคัญ [/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]อานิสงส์อรูปฌาน [/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]ท่านที่ได้อรูปฌานทั้ง ๔ นี้ นอกจากจะมีผลทำให้จิตว่าง มีอารมณ์เป็นสุข ประณีตในฌานที่ได้ แล้วยังมีผลให้สำเร็จมรรคผลง่ายดายอย่างคาดไม่ถึงอีกด้วย นอกจากนั้นท่านที่ได้ อรูปฌานนี้แล้วเมื่อสำเร็จมรรคผลจะได้เป็น พระอรหันต์ขั้นปฏิสัมภิทาญาณ คือ มีคุณสมบัติพิเศษเหนือจากที่ทรงอภิญญา ๖ อีก ๔ อย่าง สำหรับท่านที่ได้ปฏิสัมภิทาญาณนี้ ท่านทรงอภิญญา ๖ และคุณสมบัติพิเศษอีก ๔ คือ [/FONT]​

[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]ปฏิสัมภิทา ๔

1. อัตถปฏิสัมภิทา มีปัญญาแตกฉานในอรรถ คือฉลาดในการอธิบายถ้อยคำที่ ท่านอธิบายมาแล้วอย่างพิสดาร ถอดเนื้อความที่พิสดารนั้นให้ย่อสั้นลงมาพอได้ความชัด ไม่เสียความ
2. ธัมมปฏิสัมภิทา ฉลาดในการอธิบายหัวข้อธรรม ที่ท่านกล่าวมาแต่หัวข้อให้ พิสดารเข้าใจชัด
3. นิรุตติปฏิสัมภิทา มีความฉลาดในภาษา รู้และเข้าใจภาษาทุกภาษาได้อย่าง อัศจรรย์
4. ปฏิภาณปฏิสัมภิทา มีปฏิภาณเฉลียวฉลาด สามารถแก้อรรถปัญหาได้อย่าง อัศจรรย์

ปฏิสัมภิทาญาณนี้ มีความแปลกจากอภิญญา ๖ อยู่อย่างหนึ่ง คือท่านที่จะทรงปฏิสัมภิทา หรือทรงอรูปฌานนี้ได้ ท่านต้องได้กสิณ ๑๐ และทรงอภิญญามาก่อนแล้วจึงจะปฏิบัติต่อในอรูปนี้ได้ ถ้าท่านนักปฏิบัติที่ไม่เคยเรียนกสิณเลย หรือทรงกสิณได้บางส่วนยังไม่ถึงขั้นอภิญญาแล้วท่านมาเรียนปฏิบัติในอรูปนี้ย่อมปฏิบัติไม่สำเร็จ เพราะการที่ทรงอรูปฌานได้ ต้องใช้กสิณ ๙ ประการ ปฐวี เตโช วาโย อาโป นีล ปีตะ โลหิตะ โอทาตะ อาโลกะ เว้นอากาสกสิณอย่างเดียว เอามาเป็นบาทของอรูปฌานคือต้องเอากสิณ ๘ อย่างนั้นอย่างใดอย่างหนึ่งมาตั้งขึ้น แล้วเข้าฌานในกสิณนั้นจนถึงจตุตถฌาน แล้วเพิกนิมิตในกสิณนั้นเสีย คำว่าเพิก หมายถึงปล่อยไม่สนใจในกสิณนั้นการที่จะปฏิบัติ ในอรูปฌาน ต้องเข้ารูปกสิณก่อนอย่างนี้ ฉะนั้นท่านที่จะเจริญในอรูปฌานจึงต้องเป็นท่าน ที่ได้กสิณจนคล่องอย่างน้อย ๙ กอง จนชำนาญและได้อภิญญาแล้วจึงจะมาปฏิบัติในอรูปฌานนี้ได้ ฉะนั้นท่านที่ได้ปฏิสัมภิทาญาณจึงเป็นผู้ทรงอภิญญาด้วย สำหรับอภิญญากับ ปฏิสัมภิทาญาณนี้ มีข้อแตกต่างกัน อยู่อย่างหนึ่งที่นักปฏิบัติควรทราบ อภิญญานั้น ท่านที่ปฏิบัติกสิณครบ ๑๐ หรืออย่างน้อยครบ ๘ ยกอาโลกกสิณและอากาสกสิณเสีย เมื่อชำนาญในกสิณทั้ง ๑๐ หรือทั้ง ๘ นี้แล้ว ก็ทรงอภิญญาได้ทันทีในสมัยที่เป็นฌานโลกีย์ ส่วนปฏิสัมภิทาญาณ ๔ นี้ เมื่อทรงอรูปฌานที่เป็นโลกียฌานแล้วยังทรงปฏิสัมภิทาไม่ได้ ต้องสำเร็จมรรคผลอย่างต่ำเป็นพระอนาคามี หรือพระอรหัตตผลปฏิสัมภิทาจึงจะปรากฏ บังเกิดเป็นคุณพิเศษขึ้นแก่ท่านที่บรรลุ ข้อแตกต่างนี้นักปฏิบัติควรจดจำไว้ [/FONT]

[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]๑. อากาสานัญจายตนะ [/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]การอธิบายในอรูป ๔ นี้ ขอกล่าวแต่พอเป็นแนวเล็กน้อยเท่านั้น เพราะเป็นกรรมฐาน ละเอียดทั้งผู้ที่จะปฏิบัติก็ต้องทรงอภิญญามาก่อน เรื่องการสอนหรืออธิบายในกรรมฐานนี้ มีความสำคัญอยู่อย่างหนึ่ง คือ ถ้ากรรมฐานกองใดท่านผู้อธิบายไม่ได้มาก่อน ก็อธิบาย ไม่ตรงตามความเป็นจริง ท่านที่จะอธิบายได้ถูกต้องและตรงจริง ๆ ก็ต้องได้กรรมฐานกอง นั้นๆ มาก่อน ผู้เขียนนี้ก็เช่นกันอาศัยที่ศึกษาเรื่องของกรรมฐานมาเฉพาะประเภทวิชาชาสามสำหรับเรื่องของวิชชาสามเรียนมาพอเขียนได้อ่านออก ถึงแม้จะไม่ได้สำเร็จมรรคผล ใด ๆ ก็ตาม แต่ก็ฟังคำสอนมาพอเอาตัวรอดได้บ้างพอควร ไม่ถึงเก่งและถ้าไปโดนท่านที่ ฉลาดจริงเข้าท่านอาจไล่เบี้ยเอาจนมุมเหมือนกัน ส่วนด้านอภิญญานั้น อาศัยที่เคยศึกษา ในกสิณบางส่วนมาบ้าง พอเห็นทางไร ๆ แต่ก็ได้ไม่ครบ แต่ถึงจะได้ไม่ครบก็ทราบว่าแนว ของกสิณมีแนวเป็นอันเดียวกัน ฉะนั้นเรื่องอภิญญาพอจะแอบ ๆ ฟุ้งได้บ้างพอสมควร [/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]อากาสานัญจายตนะนี้ ท่านกล่าวไว้ในวิสุทธิมรรคว่า ก่อนที่จะเจริญอรูปอากาสานัญจายตนะนี้ ท่านจะเข้าจตุตถฌานในกสิณกองใดกองหนึ่งแล้วให้เพิก คือไม่สนใจในกสิณนิมิตนั้นเสีย ใคร่ครวญว่า กสิณนิมิตนี้เป็นอารมณ์ที่มีรูปเป็นสำคัญ ความสุข ความทุกข์ ที่เป็นปัจจัยของภยันตราย มีรูปเป็นต้นเหตุ เราไม่มีความต้องการในรูปแล้วละรูปนิมิตกสิณ นั้นถืออากาศเป็นอารมณ์จนวงอากาศเกิดเป็นนิมิตที่มีขอบเขตกว้างใหญ่ แล้วย่อให้สั้นลงมา อธิษฐานให้เล็กใหญ่ได้ตามประสงค์ ทรงจิตรักษาอากาศไว้โดยกำหนดใจว่า อากาศหาที่สุด มิได้ดังนี้จนจิตเป็นอุเบกขารมณ์ เป็นฌาน ๔ ในอรูปฌาน [/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]๒. วิญญาณัญจายตนะ [/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]อรูปนี้กำหนดวิญญาณเป็นอารมณ์ โดยจับอากาสานัญจายตนะ คือกำหนด อากาศจากอรูปเดิมเป็นปัจจัย ถือนิมิตอากาศนั้นเป็นฐานที่ตั้งของอารมณ์ แล้วกำหนด ว่า อากาศนี้ยังเป็นนิมิตที่อาศัยรูปอยู่ ถึงแม้จะเป็นอรูปก็ตามแต่ยังมีความหยาบอยู่มาก เราจะทิ้งอากาศเสีย ถือเฉพาะวิญญาณเป็นอารมณ์ แล้วกำหนดจิตว่า วิญญาณหาที่สุด มิได้ ทิ้งอากาศและรูปทั้งหมดเด็ดขาดกำหนดวิญญาณ คือถือวิญญาณ ตัวรู้เป็นเสมือน จิต โดยคิดว่าเราต้องการจิตเท่านั้นรูปกายอย่างอื่นไม่ต้องการจนจิตตั้งอยู่เป็นอุเบกขารมณ์ [/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]๓. อากิญจัญญายตนะ [/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]อรูปนี้กำหนดความไม่มีอะไรเลยเป็นสำคัญ โดยเข้าฌาน ๔ ในวิญญาณ แล้วเพิกวิญญาณคือ ไม่ต้องการวิญญาณนั้น คิดว่าไม่มีอะไรเลยเป็นสำคัญ อากาศ ก็ไม่มีวิญญาณก็ไม่มี ถ้ายังมีอะไรสักอย่างหนึ่งแม้แต่น้อยหนึ่ง ก็เป็นเหตุของภยันตราย ฉะนั้นการไม่มีอะไรเลยเป็นการปลอดภัยที่สุดแล้วก็กำหนดจิตไม่ยึดถืออะไร ทั้งหมดจนจิตตั้งเป็นอุเบกขารมณ์ เป็นจบอรูปนี้ [/FONT]
[FONT=Ms Sans Serif, Geneva, Helvetica, Arial]๔. เนวสัญญานาสัญญายตนะ เนวสัญญานาสัญญายตนะนี้ กำหนดว่ามีสัญญาก็ไม่ใช่ ไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่ คือ ทำความรู้สึกตัวเสมอว่า ทั้งมีสัญญาอยู่นี้ก็ทำความรู้สึกเหมือนไม่มีสัญญา คือไม่ยอมรับรู้จดจำอะไรหมด ทำตัวเสมือนหุ่นที่ไร้วิญญาณ ไม่รับรู้ ไม่รับอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น หนาวก็รู้ว่าหนาวแต่ไม่เอาเรื่อง ร้อนก็รู้ว่าร้อนแต่ไม่ดิ้นรนกระวนกระวาย มีชีวิตทำ เสมือนคนตาย คือไม่ปรารภสัญญาคำจดจำใด ๆ ปล่อยตามเรื่องเปลื้องความสนใจใด ๆ ออกจนสิ้น จนจิตเป็นเอกัคคตาและอุเบกขารมณ์

[/FONT]​

http://www.larnbuddhism.com/grammathan/arupashan.html​

​

​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

​

</TD></TR></TBODY></TABLE>​

 

กราบอาราธนาและขอนมัสการพระเดชพระคุณท่านขอรับ...

บุญใดกุศลใดที่กระผมพอมีพอสร้างพอทำได้นี้หากเมื่อมีกุศลเกิดขึ้นแล้วด้วยกระผมเข้ามาอ่านตำราของพระเดชพระคุณท่านแล้วเอามาเป็นกระจกสะท้อนกับตัวกระผมเองทำให้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง...

ขอกุศลและผลบุญนั้นจงส่งผลให้พระเดชพระคุณท่านและบรรดาเหล่ามิตรรักสหายธรรมทุกท่านให้ได้ประสบผลในการปฏิบัติและเป็นกุศลยิ่งๆขึ้นไปกับพระเดชพระคุณท่านกับเหล่าบรรดามิตรักสหายธรรมท่านทั้งหลายด้วยเทอญขอรับกระผม

 

ขอกราบนมัสการหลวงพ่อฤาษีวัดท่าซุงและขออนุโมทนาด้วยครับ ขอให้ทุกท่านประสบแต่ความสุข พบแต่สิ่งดีๆ ด้วยเทอญ......
<TABLE class=alt1 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>

 

แว๊ดไม่มีโอกาสได้กราบหลวงพ่อ แต่แว๊ดขอเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อด้วยนะคะ สาธุค่ะ

จะว่าไปน้องม๋า เขามีบุญนะ ได้นั่งใกล้หลวงพ่อด้วย

__________________________________________

เมื่อเป็นมนุษย์ ภูเขาคือภูเขา แม่น้ำคือแม่น้ำ

เมื่อบำเพ็ญธรรม ภูเขามิใช่ภูเขา แม่น้ำมิใช่แม่น้ำ

เมื่อรู้แจ้ง ภูเขาคือภูเขา แม่น้ำก็คือแม่น้ำ

 

ผมนั่งสมาธิได้ระดับไหนครับ

ผมนั่งสมาธิถึงระดับนึงมีเพียงตัวเรา ไร้ซึ่งความรู้สึกภายนอกมีเพียงตัวเราอารมณืมันไม่มีนะแต่พอลืมตาขึ้นมามันไม่ออก จิตนิ่งสงบครั้งแรกมันเป็นสุขนะเหมือนกับสุขในทุกๆสิ่ง จากข้างในไม่มีอะไรเป็นของเราแต่สุขจากนั้นนั่งคราวต่อไปมันหมดไปนะสุขนี้ เกิดความรู้สึกไม่มีขอบเขตอันนิ่งสงบ ต่อมามันละเอียดกว่านั้นอีกนะคราวนี้มันเหมือนไม่มีตัวไม่มีตนไม่มีอะไรเป็นของเรา ไม่สัมผัสกับอะไร อารมณ์ ความรู้สึก ไม่มีอะไรเลยภายนอกอาจยิ้ม พูดคุย แต่ภายในไม่มีอะไรเลยนะมีเหมือนไม่มี ไม่มีเหมือนมี อย่างนี้เรียกว่าอะไร