เกจิผู้น่ากราบในโคราชครับ........

อยากทราบว่าในโคราชมีเกจิท่านใดที่น่ากราบ ณ ตอนนี้

(เว้นหลวงพ่อคุณไว้รูปนะคร้าบบบ)

ขอบคุณครับบ

 

แล้วเราจะทราบได้ไงล่ะคะ ว่าท่านเป็นพระเกจิหรือไม่
ที่เราคิดนะ กราบไหว้พระสงฆ์ด้วยศรัทธาก็น่าจะได้กุศลเหมือนกันนะคะ

แต่ขอแนะนำหลวงตาที่ธุดงคสถานแถวสนามกีฬา 80 พรรษา (หลวงตาท่านใจดี)
และก็วัดป่าแสงธรรมพรหมรังสี (ที่วัดกำลังสร้างหลวงปู่ทวด ขนาดหน้าตักประมาณ 12 เมตร ร่วมทำบุญได้นะคะ)

 

<TABLE class=norbig borderColor=#93d3ff height="100%" cellSpacing=2 cellPadding=7 width="100%" bgColor=#93d3ff border=0><TBODY><TR vAlign=center align=middle bgColor=#93d3ff><TD class=big colSpan=2 height=10><TABLE width=400 border=1><TBODY><TR><TD bgColor=#c78b2b>

ประวัติครูบากฤษณะ อิณทวัณโณ สำนักสงฆ์เวฬุวัน​

</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR vAlign=center align=middle bgColor=#93d3ff><TD width="41%" height=4>

​

</TD><TD vAlign=top width="59%" rowSpan=2>

ครูบากฤษณะ อินทวัณโณ เกิดเมื่อวันอาทิตย์ที่ 1 สิงหาคม 2497 ที่บ้านโตนด
อ.โนนสูง จ.นครราชสีมา โดยเป็นบุตรคนที่ 9 ของครอบครัว
เดิมชื่อ สรุเดช ตับกลาง บิดา-มารดาของท่านเป็นแพทย์แผนโบราณ
เป็นหมอยากลางบ้าน สืบต่อกันมาแต่ครั้งบรรพบุรุษ ดังนั้นท่านจึงได้เรียนรู้วิชา
หมอยา การแพทย์แผนโบราณ พืชสมุนไพร คาถาอาคม มาแต่เยาว์วัย
ครั้งเติบโตเป็นหนุ่ม ท่านได้ถือบวชเป็นโยคีผ้าขาว ออกเดินทางไปยังภูเขาควาย
ประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตย ประชาชนลาวซึ่งเป็นสถานที่รวบรวมสรรพวิชาต่าง ๆ ทางไสยเวทย์
และคาถาอาคม ณ ภูเขาควายนี้เอง ท่านได้ศึกษา ไสยเวทย์ คาถาอาคม กับทางปู่ฤาษี
โดยที่ท่าน ถือบวชเป็นโยคีพราหมณ์ หลังจากอยู่รับใช้ครูบาอาจารย ์ และ ศึกษาวิชาคาถาอาคม
ได้รับความรู้พอประมาณแล้วท่านจึงได้เดินทางกลับ ประเทศไทย และ ใช้ชีวิตในเพศฆราวาส
ได้ระยะเวลาหนึ่งท่านเกิด ความเบื่อหน่ายทางโลก จึงดำริที่จะละจากเพศฆราวาส
เข้าอุปสมบทในพระพุทธศาสนา จึงนำความเข้าปรึกษาคุณสุรพันธ์ และคุณมาลี งามจิตรสุขศรี
เจ้าของบริษัท รุ่งสินก่อสร้าง จำกัด ซึ่งก็ได้ รับการสนับสนุนจากท่านทั้งสองเป็นอย่างดี
ครูบากฤษณะ อุปสมบทเมื่อวันที่ 27 ตุลาคม 2522 ณ พัทธสีมา วัดโคกอู่ทอง
ต.โพธิ์งาม อ.ประจันตคาม จ.ปราจีนบุร ี โดยมีพระครูธรรมรงโพธิเขต เจ้าอาวาสวัดโคกอู่ทอง
เป็นพระอุปัชฌาย์ พระอาจารย์ฝั้น ชุตินทโรเป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระอาจารย์
กลมวิมโล เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับฉายาว่า "อินทวัณโณ"
ภายหลังที่อุปสมบทเป็นพระภิกษุแล้ว ด้วยอุปนิสัยที่รักการศึกษาหาความรู้
ท่านได้สนใจศึกษาพระปริยัตธรรม ทั้งจากพระไตรปิฏก และจากครูบาอาจารย์ ผู้เป็นปราชญ์ทรงคุณธรรมหลายท่าน
จนจิตใจมั่นคงด้วยศรัทธาในพระพุทธศาสนาอย่างแรงกล้า ท่านจึงได้จาริกธุดงค ์
ไปตามป่าเขาลำเนาไพร เพื่อเจริญจิตบำเพ็ญภาวนาโดยถือุดงควัตรอย่างเคร่งครัด
ยอมมอบกายถวายชีวิตแด่ พระพุทธศาสนาตลอดมา
ครูบากฤษณะได้จาริกไปตามลำพังในป่าเขาดงดิบ เทือกเขาใหญ่ตลอดแนวภาคอีสานได้ข้ามกลับไปยัง
ภูเขาควาย สาธารณรัฐประชาธิปไตย
ประชาชนลาว เพื่อศึกษาเพิ่มเติมวิชาอาคมต่างๆ ต่อจากนั้น จึงได้ผ่านไปยังประเทศเขมร และ
กลับเข้าประเทศไทย ทางด้านจังหวัดจันทบุรี
ต่อมาในปีพ.ศ. 2532 ครูบากฤษณะได้ธุดงค์มาบำเพ็ญสมณธรรมบริเวณเทือกเขาจอมทอง
เหนือเขื่อนมูลบน อ.ครบุรี ชาวบ้านเมื่อทราบข่าวว่า มีพระภิกษุมาเจริญสมณธรรมในป่าเขา เกิดความศรัทธาพากันขึ้นไปทำบุญ
และรับการอบรมสั่งสอนจาก ท่านเป็นประจำ จนในที่สุดชาวบ้านคลองยางจึงพร้อมใจกันนิมนต์
ท่านครูบากฤษณะ
เป็นประธานในการก่อสร้างสำนักสงฆ์ ป่ามหาวัน ขึ้นเพื่อเป็นดินแดนแห่งร่มเงาของพระพุทธศาสนาเพื่อชาวบ้านเหนือเขื่อนมูลบน
จะได้มีสถานที่ประกอบศาสนกิจทางพุทธศาสนา สืบต่อไป
สำนักสงฆ์ป่ามหาวันได้รับการประกาศยกขึ้นเป็นวัดป่ามหาวันอย่างสมบูรณ์ตามกฏระเบียบ
ของคณะสงฆ์ไทยเมื่อปี
พ.ศ. 2536
​

</TD></TR><TR vAlign=center align=middle bgColor=#93d3ff><TD height=4></TD></TR><TR vAlign=center align=middle bgColor=#93d3ff><TD class=big colSpan=2 height=10>

สำนักสงฆ์เวฬุวัน หมู่ที่1 บ้านคลองกระทิง ต.ไทยสามัคคี อ.วังน้ำเขียว จ.นครราชสีมา

ในปีพ.ศ. 2539 ครูบากฤษณะได้รับถวาย ที่ดินบริเวณ บ้านคลองกระทิง ต.ไทยสามัคคี อ.วังน้ำเขียว จ.นครราชสีมา จากผู้ศรัทธา
เป็นจำนวนประมาณ 5 ไร่ เป็นที่รกร้างว่างเปล่า ที่ห่างจากหมู่บ้านลึกเข้าไป และปกคลุมด้วยป่าไผ่ ท่านได้พิจารณาแล้วเป็นว่า พื้นที่แห่งนี้
เหมาะแก่การปฏิติธรรมเจริญภาวนาเป็นอย่างยิ่ง
ดังนั้นในปี พ.ศ. 2545 ครูบากฤษณะจึงได้เริ่มเข้ามาพัฒนาพื้นที่ และก่อสร้างสำนักสงฆ์เวฬุวันขึ้น พร้อมทั้งซื้อที่ดินเพิ่มเติม จนปัจจุบัน
สำนักสงฆ์เวฬุวันมีพื้นที่ประมาณ 46 ไร่ และเป็นศูนย์ปฏิธรรม กรมเสมียนตรา กระทรวงกลาโหม ​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

<TABLE class=nor height="100%" cellSpacing=2 cellPadding=7 width="100%" border=0><TBODY><TR vAlign=center align=middle><TD width="100%" bgColor=#ffcc99 height=77><TABLE width=750><TBODY><TR><TD width=250 bgColor=#076010>

</TD><TD width=494 bgColor=#ffcc99 colSpan=2>

<TABLE width=215><TBODY><TR bgColor=#107321><TD colSpan=2>

ประวัติครูบาแบ่ง ฐามุตตโม ​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

​

</TD></TR><TR><TD width=128>

​

</TD><TD vAlign=top width=119></TD></TR></TBODY></TABLE>​

</TD><TD width=233><TABLE width=215><TBODY><TR><TD width=102>

​

</TD><TD width=374></TD></TR><TR><TD>

​

</TD><TD></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR vAlign=center align=middle><TD height=94>

ครูบาแบ่ง ฐามุตตโม เกิดเมื่อวันที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2496 ซึ่งตรงกับวันเสาร์ ขึ้น 5 ค่ำ เดือน 9 ปีมะเส็ง ที่หมู่บ้านโตนด ตำบลโตนด อำเภอโนนสูง จังหวัดนครราชสีมา จึงถือได้ว่าเป็นชาวโคราชโดยกำเนิด ชื่อเดิมของท่าน นายเสมา จุ่มกลาง เป็นบุตรของนายมาก จุ่มกลาง กับนางอ่อง จุ่มกลาง มีพี่น้องชายหญิงรวมกัน 7 คน โดยท่านเป็นบุตรคนที่ 3 ด้วยความที่ครอบครัวของท่านเป็นแพทย์แผนโบราณและเป็นหมออาคมไสยเวทย์ ที่ถ่ายทอดวิชาสืบต่อกันมาแต่ครั้งปู่ย่าตายาย ทำการรักษาผู้คนในหมู่บ้านและละแวกใกล้เคียงที่เจ็บป่วย ครั้นเมื่อท่านอายุได้ 12 ปีก็เรียนจบระดับประถมต้นจากโรงเรียนวัดบ้านโตนด จากนั้นท่านก็ไม่ได้ศึกษาเล่าเรียนต่อในระดับที่สูงขึ้น แต่ท่านได้เริ่มศึกษาสรรพวิชาแพทย์แผนโบราณ การรักษาโรคภัยด้วยยาหม้อและสมุนไพร ท่านมีโอกาสได้ศึกษาอ่านเขียนอักขระขอมตามหลักคัมภีร์โบราณ และได้รับการถ่ายทอดเวทย์มนต์คาถามหาบทต่างๆจากนายมากผู้เป็นบิดา จากการที่ท่านตั้งใจรับการถ่ายทอดวิชาความรู้ทางการแพทย์แผนโบราณเป็นอย่างดี เมื่อท่านอายุได้ 14 ปีก็สามารถรักษาชาวบ้านให้หายจากอาการเจ็บป่วยได้ บิดาจึงไว้วางใจให้ช่วยรักษาชาวบ้านตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา จนได้รับการกล่าวขานว่าเป็นหมอน้อย ที่ได้รับการนับถือจากชาวบ้านโตนดตั้งแต่เยาว์วัย เมื่ออายุย่างเข้าวัยหนุ่มชีวิตในวัยนี้ของท่านได้พบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต เมื่อในหมู่บ้านโตนดของท่านมีชีปะขาวผู้หนึ่ง ซึ่งมีร่างกายสูงใหญ่ผิดจากคนธรรมดา เดินธุดงค์จาริกแสวงบุญมาปักกลดอยู่ที่ชายป่าท้ายหมู่บ้าน สอบถามได้ความว่าท่านเดินทางข้ามแม่น้ำโขงมาจากฝั่งประเทศลาว มีอาศรมถิ่นที่พำนักอยู่ภูเขาควาย ดินแดนที่มีความลี้ลับอาถรรพ์ เป็นป่าดงดิบที่เต็มไปด้วยถ้ำและหุบเขาสูงชันที่ทอดตัวอยู่ทางตอนเหนือของประเทศลาว ที่ภูเขาควายแห่งนี้คือสถานที่ที่พระเกจิอาจารย์ของไทยหลายรูปได้ธุดงค์ไปถึงมาแล้ว และที่ภูเขาควายแห่งนี้ก็เป็นตักศิลาวิชาอาคมไสยเวทย์ของชีปะขาวผู้นี้ ท่านมีชื่อว่า”ครูบาสีหราช” ผู้ได้รับการถ่ายทอดวิชาอาคมสาย พลต้อง เณรคำ และท่านหมอเทพจากสาย”สำเร็จลุน” ซึ่งเป็นพระเกจิระดับปรมาจารย์ของประเทศลาว เมื่อท่านทราบดังนี้จึงเกิดความเลื่อมใส ท่านจึงได้ฝากตัวขอเป็นศิษย์ ออกติดตามรับใช้ครูบาสีหราชในระหว่างที่เดินธุดงค์ในไทย ทั้งๆที่ท่านยังเป็นเพศฆราวาส จากนั้นก็เดินทางข้ามฝั่งไทยไปจนถึงอาศรมที่พำนักภูเขาควาย ท่านได้คอยรับใช้และได้รับการถ่ายทอดวิชาอาคมจากครูบาสีหราชจนสำเร็จในระดับหนึ่ง ท่านจึงกราบลาครูบาเพื่อเดินทางกลับมายังบ้านโตนดอีกครั้ง พอถึง พ.ศ.2521 มีอายุได้ 25 ปี ถึงเกณฑ์บวชเรียนศึกษาพระธรรม ท่านได้กราบลาอุปสมบทที่วัดบ้านโตนด โดยมีพระอุปัชฌาย์ คือ “พระครูวัชรญาณวิสุทธิ์” เจ้าอาวาสวัดด่านทองหลาง เจ้าคณะอำเภอโนนสูงในขณะนั้น ท่านได้รับฉายาทางธรรมว่า “ฐามุตตโม” ซึ่งมีความหมายว่า “ผู้มีฐานะอันอุดม” เมื่อบวชได้ 4 เดือน หลังจากออกพรรษาในปีนั้น ท่านได้ปลีกวิเวกเริ่มออกเดินธุดงค์โดยทันที ด้วยความมีมานะเป็นมุ่งมั่นและมีจิตใจที่แน่แน่ว ประกอบกับเป็นผู้มีวิชาอาคมติดตัว หลังจากที่ท่านได้ออกธุดงค์ไปตามที่ต่างๆเป็นเวลา 1 ปี ท่านมีโอกาสได้พบกับครูบาสีหราชที่อาศรมภูเขาควายอีกครั้งหนึ่ง จึงได้รับการถ่ายทอดวิชาอาคมจนสำเร็จถึงขั้นสูงสุด จากนั้นท่านได้เดินธุดงค์ข้ามฝั่งลาวกลับมายังวัดโตนดอีกครั้งหนึ่ง แต่พอถึง พ.ศ.2523 ครูบาสีหราชได้ละสังขาร ท่านจึงเดินทางกลับไปยังภูเขาควายและอยู่จัดการศพจนเรียบร้อย ซึ่งเหตุการณ์นี้ทำให้ท่านเสียใจมากจนต้องลาสิกขาบทกลับมาเป็นฆราวาส จากนั้นท่านได้เดินทางไปที่ต่างๆเพื่อค้นหาสัจจะธรรมบางสิ่งให้กับตัวเอง จนกระทั่ง พ.ศ.2536 ท่านได้รับข่าวบิดาล้มป่วยด้วยอาการอัมพฤกษ์ ท่านได้ทำการรักษาโดยใช้วิชาความรู้ที่มีแต่ก็ไม่สามารถรักษาบิดาให้หายได้ ท่านจึงได้ตั้งจิตอธิษฐานขอบวชแก้บนให้บิดาโดยตั้งใจจะบวชเป็นเวลา 15 วัน แต่ในระหว่างที่บวชแก้บนอยู่นี้ ท่านได้เห็นความเจ็บป่วยของบิดา เห็นการเจ็บป่วยล้มตายของชาวบ้าน และเห็นความทุกข์ยากลำบากของชาวบ้าน ทำให้ท่านได้มีโอกาสได้เข้าใจถึงหลักคำสอนของพระพุทธเจ้า จึงเกิดคิดเปลี่ยนใจขออยู่ในร่มกาสาวพักตร์ต่อไป เพื่อคอยช่วยเหลือญาติพี่น้องและชาวบ้านที่ได้รับความเดือดร้อน ให้ได้นำหลักธรรมะมาใช้ในการนำพาชีวิตให้กลับมาดีขึ้นได้ ท่านได้รับการเรียกขานชาวบ้านและลูกศิษย์ว่า “ครูบาแบ่ง” ด้วยเพราะความใจดี เมื่อชาวบ้านขออะไรท่านก็ให้โดยไม่หวงหรือยึดติด จากนั้นท่านก็ได้ออกเดินธุดงค์ตามป่าเขาในประเทศไทยเรื่อยมา และได้มีโอกาสจำพรรษาร่วมกับครูบากฤษณะซึ่งเป็นศิษย์ของครูบาสีหราชอีกผู้หนึ่ง จนกระทั่งประมาณปี พ.ศ.2544 ท่านจึงได้ยุติการออกเดินธุดงค์และจำพรรษาอยู่ที่วัดโตนดตั้งแต่นั้นมา เนื่องจากปัญหาสุขภาพร่างกายและอายุที่มากขึ้น และในปี พ.ศ.2550 ท่านได้รับการเลื่อนสมณศักดิ์เป็น “พระครูสังฆารักษ์”
การที่ชาวบ้านเรียกขานพระเสมาว่า”ครูบา”นั้น เป็นเพราะท่านได้ศึกษาธรรมะและวิชาอาคมอยู่ที่ประเทศลาวเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งชาวลาวและชาวไทยล้านนาจะใช้ภาษาถิ่นเรียกพระภิกษุที่มีความรู้ และสามารถถ่ายทอดความรู้นั้นให้กับผู้รับการศึกษาจนเข้าใจและสามารถนำไปถ่ายทอดต่อไปได้อีก ซึ่งถือว่าเป็นอาจารย์ของอาจารย์อีกผู้หนึ่ง
สำหรับวัตถุมงคลที่ท่านครูบาแบ่งได้เริ่มสร้างเป็นครั้งแรกนั้น เกิดขึ้นในปี พ.ศ.2537 โดยสร้างวัตถุมงคลชุดแรกขึ้นมาเป็นจำนวน 3 พิมพ์ด้วยกัน คือ
1.พระพิมพ์สมเด็จสามชั้นเนื้อว่านแก้ยาสั่ง เนื้อขาวผงพุทธคุณ และเนื้อดำผงใบลานเผา
2.พิมพ์เทพสาลิกาเดี่ยว (หรือที่ลูกศิษย์นิยมเรียกกันว่า”ม้าน้ำ”) สร้างไว้ 3 สี ได้แก่ สีขาวเนื้อผงพุทธคุณ ผงสมเด็จ สีน้ำตาลเนื้อว่านเสน่ห์ ว่านมงคล และเนื้อสีแดงว่านสบู่เลือด โดยสร้างครั้งเดียวและวันเดียวกัน รวมแล้วประมาณ 140 องค์
3.พิมพ์ขุนแผนเนื้อสุริยะคลาส สร้างประมาณ 300 องค์
วัตถุมงคลชุดแรกที่ครูบาแบ่งสร้าง ปัจจุบันหาได้ยากมาก เพราะหมดไปจากวัดนานแล้ว สำหรับการสร้างวัตถุมงคลในแต่ละรุ่นนั้น ครูบาแบ่งจะเป็นผู้กดพิมพ์ ผสมส่วนประกอบมวลสารด้วยตัวของท่านเอง ในการสร้างแต่ละครั้งก็มีจำนวนน้อยตามสูตรผสมมวลสารและฤกษ์ยามโบราณที่ได้ศึกษามา โดยท่านจะพิจารณามอบให้ลูกศิษย์ที่ใกล้ชิดหรือผู้ที่ศรัทธาเป็นรายๆไป
​

​

ครูบาแบ่ง ฐามุตตโม
เรียบเรียงโดย
นายวันเรืองเดช เนาว์ประเสริฐ (เสี่ยหนึ่ง)

​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

องค์นี้ เลย ครับ พระชินวงศาจารย์ ที่ปักธงชัย

วาระจิตท่านสูงมาก ประวัติดี เป็นพระกรรมฐาน สายหลวงปู่มั่นอีกองค์ครับ ท่านมีแต่ธรรม และ ธรรม

 

เกจิมีเยอะครับในโคราช แต่ถ้าเป็นพระอริยสงฆ์ 4 คู่ 8 บุรุษ ที่เป็นสาวกของพระพุทธเจ้าละก้อนับองค์ได้ครับขอแนะนำให้ไปกราบและฟังธรรม หรือจะสร้างกุศลเพื่อให้ได้เนื้อนาบุญสำหรับตนเองก็ได้
1. หลวงปู่สมบุญ ปริปุณณสีโล วัดปอแดง หมู่ที่ 4 บ้านปอแดง ต.ภูหลวง อ.ปักธงชัย จ.นครราชสีมา
2.หลวงพ่อโสภา อุตตโม วัดเขาวันชัย(สาขาที่ 82 วัดหนองป่าพง) ต.ปากช่อง อ.ปากช่อง จ.นครราชสีมา
3.หลวงพ่อสมบูรณ์ จิตฺตปญฺโญ อายุ 59 ปี พรรษา 38 วัดพระธาตุศรีสุมังคล์นววนาราม(ธุดงค์สถานโนนศรีสุข) หมู่ที่ 4 บ้านโนนหลักกี่ ต.ธารละหลอด อ.พิมาย จ.นครราชสีมา

 

หลวงปู่นิยม วัดแจ้งนอก อำเภอเมือง
หลวงปู่สมบุญ วัดปอแดง อำเภอปักธงชัย
หลวงปู่เที่ยง วัดวังผาแดง อำเภอด่านขุนทด

 

หลวงพ่อจอย วัดโนนไทย

หลวงพ่อจอน วัดบุญฤทธิ์

พระอาจารย์อุทัย วัดป่าเขาใหญ่เจริญธรรม

พระอาจารย์ทอง ศิษย์หลวงพ่อคูณ

ยังมีอีกเยอะครับสายวัดหนองป่าพง สายวัดป่าสาละวัน

โคราชนี้เยอะจริงๆครับท่านที่เปิดเผยรู้จักในคนหมู่มากและเฉพาะศิษย์

 

ถาม
หน่อยนะครับมีพี่คนนึงเล่าให้ฟังว่ามีพระที่โคราชองค์นึงเสกปลัดวิ่งวนในบาตร พอมีใครรู้มั้ยว่าวัดไหนครับ คนที่เล่าเค้าลืมวัดครับ

 

หลวงปู่ช้าง สำนักสงฆ์วัดหนองยายเม้าเก่งด้านหุ่นพยนต์ และเป็นพระที่มีเมตตาจิตดีมากด้วย

 

ครูบากฤษระ ครูบาแบ่ง วัดท่านใกล้กัน ถ้าจะไปกราบ ก็ไปครั้งเดียวเลยครับ

หลวงพ่อสมชาย วัดด่านเกวียน น่ากราบมากครับ

 

หลวงพ่อสมบุญ ปอแดง อำเภอปักธงชัย นครราชสีมา
เหมาะสำหรับผู้ที่ต้องการปฏิบัติ และเรียนรู้แก่นพระศาสนาโดยแท้
ไม่เน้นวัตถุนิยม เน้นเชื่อตนเองกับการเรียนรู้ภายในของ
ตนเอง

 

ส่วนตัวก้อมีหลวงปู่ใหญ่ วัดสุทธจินดา อ.เมือง โคราช เปนพระเกจิอีกรูปที่น่ากราบครับ

 

แนะนำพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ(เพิ่มเติมจากท่านอื่นๆ) หลวงพ่อทองใส จันทโสภโณ วัดเทพพิทักษ์ปุณณาราม(วัดพระขาว) อ.ปากช่องครับ ท่านเป็นลูกศิษย์หลวงปู่เมตตาหลวง สายหลวงปู่มั่นครับ ^^

 

หลวงพ่อคูณถ้าท่านยังฝังตะกรุดอยู่ผมว่าน่าไปที่สุดละ นะ
ผมอยูไกลเป็น 1000 กม.ยังไปมา 2 รอบแล้ว