เกิดเป็นมนุษย์นั้นยากแค่ไหน?

​

เกิดเป็นมนุษย์นั้นยากแค่ไหน?

เคยได้ยินเค้าว่ากันว่า เกิดเป็นมนุษย์นั้นยากแสนยาก ความที่ว่ายากนั้นมันยากแค่ไหน อยากจะรู้ไหมครับ??

เรื่องนี้องค์สมเด็จพระพุทธเจ้าท่านได้ตรัสไว้ว่ายากขนาดไหน ลองจินตนาการตามเอาก็แล้วกัน

สมมติ ว่ามีห่วงยางที่มีขนาดเล็กๆ พอๆ กับที่ให้หัวเต่าสอดไปได้อยู่อันนึง เราเอาห่วงยางอันนั้นไปโยนกลางมหาสมุทร (นึกถึงความกว้างใหญ่ของมหาสมุทรกับขนาดของห่วงยางนะ)

ห่วงยางก็ลอย ไปลอยมาไร้ทิศทาง แล้วสมมติต่อว่ามีเต่าตาบอดอยู่ตัวนึงอาศัยอยู่ในมหาสมุทรนั้น เต่าตัวนี้ ร้อยปีจะโผล่ขึ้นมาข้างบนสักทีนึง

ลองจินตนาการดูนะครับว่า โอกาสที่เต่าตาบอดตัวนี้จะโผล่ขึ้นมา (ใน 100 ปี) แล้วหัวของมันโผล่ขึ้นมาพอดีกับห่วงยางที่ว่านั้น พอดีเปะๆ เลย มีโอกาสสักเท่าไหร่ครับในความคิดของคุณ!!

แต่พระพุทธเจ้าตรัสว่า โอกาสที่เต่าจะโผล่มาเอาหัวสอดเข้าไปในห่วงยางนั้น ยังมีโอกาสมากกว่าการเกิดเป็นมนุษย์เลย

พอ เห็นภาพไหมครับว่าเกิดเป็นมนุษย์ยากแค่ไหน เมื่อเกิดมาแล้ว ได้เป็นมนุษย์แล้ว ก็อย่าพลาดโอกาสที่จะศึกษาหาความรู้กันนะครับ ไม่งั้นก็หลงๆ กันไปกับความไม่รู้เช่นเดิม เกิดใหม่ก็ไม่รู้อีกแล้ว ชาตินี้ก็อาจจะเป็นอีกชาตินึงของความไม่รู้


ในทางพระพุทธศาสนากล่าวไว้ว่า ใครจะมาเกิดเป็นมนุษย์ได้ต้องอาศัยกุศลกรรม คือ กรรมดี เช่น ต้องรักษาศีล ๕ บริสุทธิ์มาก่อน (ศีล ๕ คือ ศีลของความเป็นมนุษย์) ซึ่งผู้ที่รักษาศีล ๕ ได้บริสุทธี์นั้น ถ้าสังเกตจากคนในยุคนี้ จะพบว่ามีน้อยจริง ๆ คนจำนวนน้อยนิดนี้แหละที่จะได้มาเกิดเป็น มนุษย์อีก ที่เหลือก็แยกย้ายกันไปตามกรรมที่ได้กระทำมา ความยากของการมาเกิดเป็นมนุษย์นั้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเคยตรัสไว้ว่า เปรียบ เหมือนมีห่วงขนาดเล็กลอยเคว้งคว้างอยู่ในมหาสมุทร ทุก ๑๐๐ ปี จะมีเต่าตาบอดโผล่ขึ้นมาครั้งหนึ่ง โอกาสที่เต่าตาบอดตัวนี้จะสอดหัว เข้าไปในห่วงนั้นได้พอดีแม้จะมีน้อยมาก แต่โอกาสที่จะมาเกิดเป็นมนุษย์น้อยกว่านั้นเสียอีก

เรื่อง ยากอีกประการหนึ่งนอกจากการมาเกิดเป็นมนุษย์ ก็คือการได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา เพราะกว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแต่ละพระองค์จะมาตรัสรู้นั้น ต้องบำเพ็ญบารมีให้เต็มเปี่ยมเสียก่อน ไม่ใช่จะเป็นกันได้ง่าย ๆ พระโพธิสัตว์ท่านต้องบำเพ็ญบารมีเป็นเวลายาวนานอย่างน้อย ๒๐ อสงไขย กับแสนกัป บางพระองค์ต้องบำเพ็ญบารมีนานถึง ๘๐ อสงไขย จึงจะได้ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า (กัป เป็นหน่วยวัดเวลาที่ยาวนานมาก มมติว่ามีขุนเขากว้างใหญ่สูง ๑ โยชน์ กว้าง ๑ โยชน์ ยาว ๑ โยชน์)
(๑ โยชน์ เท่ากับ ๑๖ กิโลเมตร) ทุกเวลา ๑๐๐ ปี มีเทวดาเอาผ้าทิพย์เนื้อละเอียดมาลูบขุนเขานั้น ๑ ครั้ง ทำเช่นนี้
ทุก ๑๐๐ ปี จนขุนเขานั้นสึกลงราบเสมอพื้นดิน ถือว่าเป็นเวลา ๑ กัป/อสงไขย เท่ากับ ๑๐,๐๐๐,๐๐๐ ยกกำลัง ๒๐)

ในเมื่อ เราอุตส่าห์สร้างบุญกุศล รักษาศีล ๕ บริสุทธิ์ จนกระทั่งได้มาเกิดเป็นมนุษย์ และได้พบพระพุทธศาสนา ได้ฟังคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เราก็ควรจะใช้โอกาสอันดีที่เกิดขึ้นได้ ยากนี้ให้คุ้มค่า ด้วยการแสวงหาสิ่งที่มีค่ามากที่สุดมาเพิ่มเติมให้ชีวิตของเรา การเกิดมาครั้งนี้จะได้ไม่ สูญเปล่าหรือขาดทุน สิ่งที่มีค่าสูงสุดของทุกชีวิตในสังสารวัฏ ก็คือ "บุญ" เพราะบุญคือสิ่งที่อยู่เบื้องหลัง ความสุขความสำเร็จทั้งปวง ไม่ว่ามนุษย์หรือผู้ที่ ละโลกไปแล้ว จะมีความสุขความเจริญได้ล้วนต้องใช้บุญทั้งสิ้น

การแสวงหาบุญมีได้หลายวิธี วิธีการหลัก ๆ ก็คือ ทำทาน รักษาศีล เจริญสมาธิภาวนา แต่โอกาส ในการแสวงหาบุญของคนเรานั้นมีไม่เท่ากัน มีบุญบางอย่างที่บางคนทำไม่ได้ เช่น บุญบวชพระ เพราะ บุญนี้เป็นบุญเฉพาะของลูกผู้ชายเท่านั้น การเกิดมาเป็นผู้ชายจึงนับว่าทั้งโชคดีและมีบุญมาก เพราะสามารถเติมบุญแบบก้าวกระโดดได้ เนื่องจากการบวชพระจะทำให้ผู้บวชได้บุญเพิ่มขึ้นอย่างมากมาย จากการบำเพ็ญบารมีอย่างเข้มข้นครบถ้วนทั้ง ๑๐ ประการ เช่น ศีลบารมี เราจะได้ถือศีลถึง ๒๒๗ ข้อ เนกขัมมบารมี ได้ประพฤติพรหมจรรย์อย่างบริสุทธิ์ บริบูรณ์ ฯลฯ ถ้าบวชแล้วตั้งใจปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ บุญนี้จะช่วยปิดอบาย เปิดสวรรค์ และทำให้ได้เกิด ในบวรพระพุทธศาสนาเป็นเวลาถึง ๖๔ กัป ซึ่งจะทำให้เรามีโอกาสสั่งสมบุญในพระพุทธศาสนาอย่างต่อเนื่อง ช่วยย่นระยะทางในการเวียนว่ายตาย เกิดในสังสารวัฏให้สั้นลง....



ข้อความบางตอนจาก ... พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท และ อรรถกถา)


บุคคลบางคนที่เกิดการบ่นว่าไม่อยากเกิดอีกนั้น เป็นเพราะว่าชีวิตกำลังมีความทุกข์ ประสบกับความเดือดร้อนใจ ความคับแค้นใจประการต่างๆ ซึ่งเป็นเพราะกำลังของกิเลสที่ได้สะสมมา และยังมีคนอีกเป็นจำนวนมากที่เข้าใจผิดว่า การเกิด คือ การได้เกิดมาเป็นมนุษย์เช่นนี้อีกทุกครั้งเท่านั้น ซึ่งความจริงแล้ว การเกิดอีกนั้น ไม่ได้หมายถึงเฉพาะการได้เกิดมาเป็นมนุษย์เท่านั้น เกิดเป็นเทวดาในสวรรค์ก็ได้ เกิดเป็นพรหมบุคคลในพรหมโลกก็ได้ หรือ เกิดเป็นสัตว์ในอบายภูมิก็ได้ ขึ้นอยู่กับกรรมเป็นสำคัญ


ซึ่งแสดงให้เห็นว่า ตราบใดที่ยังไม่ได้อบรมเจริญปัญญาถึงขั้นที่จะสามารถดับกิเลสทั้งปวงได้ อย่างเด็ดขาดถึงความเป็นพระอรหันต์ ก็ยังต้องเกิดอีกในภพภูมิต่างๆ อย่างแน่นอน ยังไม่พ้นจากสังสารวัฏฏ์ไปได้ แม้บุคคลที่ได้บรรลุคุณธรรมเป็นพระโสดาบันบุคคลแล้ว ท่านก็ยังต้องเกิดอีก แต่เกิดไม่เกิน ๗ ชาติและเกิดเฉพาะในสุคติภูมิเท่านั้น เพราะเหตุว่าพระอริยบุคคลจะไม่ไปเกิดในอบายภูมิ แต่ปุถุชนผู้หนาแน่นไปด้วยกิเลส เต็มไปด้วยกิเลส มีโลภะ โทสะ โมหะ เป็นต้น กิเลสเหล่านี้ยังดับไม่ได้และยังไม่ได้เบาบางลงไปเลย ถึงอย่างไรก็ต้องได้เกิดอีก (ถึงแม้ว่าจะบอกว่าไม่อยากเกิดอีกก็ตาม) ยังต้องเดินทางต่อไปในสังสารวัฏฏ์ทั้งในสุคติภูมิและอบายภูมิอีกอย่างนับ ชาติไม่ถ้วน

เป็นเรื่องที่ยากจริง ๆ กับการที่จะได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ดังข้อความในพระไตรปิฎกที่ยกมา ชาตินี้ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ มีชีวิตที่สมบูรณ์พร้อมทุกประการ ชาติหน้าอาจจะไปเกิดในอบายภูมิก็ได้ เป็นไปได้ทั้งนั้น ซึ่งจะประมาทในชีวิตไม่ได้เลย เพราะถ้าหากอาศัยความประมาทเพียงนิดเดียว อาจจะนำพาเราไปสู่อบายภูมิ ซึ่งเป็นภูมิที่ปราศจากความเจริญในกุศลธรรม หมดโอกาสที่จะได้เจริญกุศลยิ่งขึ้น ก็เป็นได้

เพราะฉะนั้น ด้วยเวลาเท่าที่ยังเหลืออยู่ในโลกนี้ จึงควรเป็นไปเพื่อการฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรม สะสมความเข้าใจถูก เห็นถูกไปตามลำดับ และไม่ประมาทในการเจริญกุศลทุกประการ ต่อไป.
----------------------------------------------
ที่มา: พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๑ สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค




ฉิคคฬสูตรที่ ๑ ว่าด้วยความเป็นมนุษย์ยาก

[๑๗๔๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษโยนแอก ซึ่งมีช่องเดียวลงไปใน
มหาสมุทร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาสมุทรนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ?

ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่ พระองค์ผู้เจริญ ถ้าล่วงกาลนานไปบางครั้งบางคราว เต่าจะสอดคอให้เข้าไปในแอกนั้นได้บ้าง.

พ. ดูกรภิกษุทั้งหลาย เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ สอด
คอ ให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้น ยังจะเร็วกว่า เราย่อมกล่าวความเป็นมนุษย์เพราะคนพาล ผู้ไปสู่วินิบาตแล้วคราวเดียวก็หามิได้ ข้อนั้น เพราะเหตุไร? เพราะว่าในวินิบาตนี้ ไม่มีการประพฤติธรรม การประพฤติชอบ การกระทำกุศล การกระทำบุญ มีแต่การเคี้ยวกินกันและกัน การเคี้ยวกิน ผู้มีกำลังน้อยกว่า ย่อมเป็นไปในวินิบาตนี้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร? เพราะไม่เห็น
อริยสัจ ๔ อริยสัจ ๔ เป็นไฉน? คือ ทุกขอริยสัจ ฯลฯ ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียร เพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.



การเกิดเป็นมนุษย์นั้นยากยิ่ง

การเกิดเป็นมนุษย์ แล้วอาการครบ ๓๒ ประการนั้นยากยิ่งกว่า

การเกิดเป็นมนุษย์แล้ว มีโอกาสพบพระพุทธศาสนานั้นยากยิ่งกว่านั้น

การเกิดเป็นมนุษย์แล้วมีโอกาสพบพระพุทธศาสนาพร้อมทั้งได้ฟังธรรมนั้นยากที่สุด



เรามีบุญ ได้เกิดมาพบศาสนาของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว อย่าปล่อยเวลาให้ไร้ค่าเลยครับ


โมทนาในกุศลกรรมของทุกท่านด้วยครับ

 

อนุโมทนา สาธุๆ ครับ
เกิดเป็นมนุษย์ชั่งแสนยาก
เพราะฉะนั้นเกิดมาแล้วต้องทำแต่สิ่งดีๆอย่าให้เสียชาติเกิด ครับ

 

ขอบคุณครับที่เอาตั้งกระทู้ดีๆมาให้อ่านครับ อนุโมทนาเจ้าของกระทู้ด้วยครับ

 

ขอบคุณมากครับ
ถ้าใครตัดกิเลสเลยไม่ได้จริงๆ
ขอแค่รักษาศีล5ให้ครบถ้วนตลอด ก็จะเป็นปัจจัยให้มีโอกาศได้พ้นทุกข์กับเค้าเหมือนกัน
อาจจะช้าหน่อย กว่า ท่านที่ปฏิบัติสายตรง

แต่การรักษาศีล5ก็เหมือนเป็นการสร้างพื้นฐานที่ดีของบุญทำให้ดวงจิตของเราเข้มแข็งพอ ที่ชาติต่อๆไป จะมีโอกาศได้ปฏิบัติเพื่อความพ้นทุกข์

 

มนุษย์นั้นเกิดขึ้นมาได้เพราะอะไรกันแน่ แล้วทำไมถึงมีอยู่มากมายนัก มากจนทำให้ทรัพยากรไม่เพียงพอต่อความต้องการของมนุษย์ ถึงไม่รู้ว่าเกิดมาได้อย่างไร เพราะพิสูจน์ไม่ได้ ศาสนาไม่ได้สอนให้เชื่อหรืองมงาย สอนด้วยหลักเหตุและผล อาจจะเป็นวาระจิตสุดท้ายหรือเปล่า ก็ไม่แน่ใจ แต่ทุกวันนี้ตั้งใจทำบุญ รักษาศีลให้บริสุทธิ์ก็พอ

ความสุขไม่ได้อยู่ที่ กาเม หรือ สุราเพื่อสังสรรค์ เพราะความสุขเหล่านี้มีอยู่แล้วดับไป
แต่ความสุขที่แท้จิงคือการเข้าถึงพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า ซึ่งพิสูจน์ได้จริง

สุดท้ายนี่ อยากให้ทุกคนเป็นคนดี แม้บางคนเคยศีลขาด แต่ก็ยังไม่สายเกินไปที่จะรักษาศีลให้บริสุทธิ์