เคยมีอาการการย้อนกลับของจิตไหมครับ

คือ เมื่อทำสมาธิได้ในระดับนึงแล้ว จิตก็ย้อนกลับมาสู่ปกติ เหมือนตอนไม่ได้ทำ เหมือนมันเหนื่อย และมุ่งกลับไปหาจริตเดิมๆ ความคิดเดิมๆ กมลสันดานเดิมอีก เหมือนจิตมันไม่จริงใจกับเรา รึมันต้องการผ่อนคลายก็ไม่รู้นะครับ ถ้าเจอแบบนี้ จะทำอย่างไรดีครับ

 

ให้เดินจงกลมครับ
หรือถ้าร่างกาย อ่อนล้ามาก ให้สวดมนต์ บทสั้นๆที่รู้คำแปล แล้วก็พักผ่อนครับ

 

กาลโพฌชงค์ ก็มีแค่2แบบ

1.ตอนไม่สงบก็ใช้คำบริกรรมหรือสวดมนต์
หรือจะอาศัยอยู่กับกายส่วนไหนก็ได้เพื่อเป็นที่ยึดที่เกาะ
แต่ที่ฮิตก็คือลมหรือท้องยุบพองเพราะมันแสดงอนิจจังด้วย
ซึ่งหากเป็นส่วนอื่นเช่นขา หากอยู่ในท่าเดินหนะก็ได้
แต่หากเป็นท่านั่งมันไม่ได้มีอะไรเคลื่อนไหวเท่าไหร่
นอกจากเลือดที่ไหลเวียนกับลมที่กระทบขา
การจับการเคลื่อนไหวที่ซ้ำไปซ้ำมาจนสงบ
จากความคิดปรุงแต่ง
การอยู่กับลมหรือท้องจึงเป็นเรื่องง่าย

2.ตอนสงบดีแล้วจะบริกรรมหรือสวดมนต์ก็ได้หรือไม่ต้องก็ได้
การจะพินิจอาการจิตบลาๆๆ มันก็ทำได้ง่าย
เพราะจิตมีฐานที่ดีแล้ว ถึงมันจะปรุงแต่งสารพัดสารเพ
ก็จะไม่ถูก ความคิด อารมณ์ ความจำ เข้ามากลืนกิน
โอกาสถูกมโนแดกมันจะน้อย
จิตมันจะแยกตัวออกมาจากความคิดอย่างชัดเจน
รู้ไม่ใช่คิด คิดไม่ใช่รู้
จิตไม่ใช่เจตสิก เจตสิกไม่ใช่จิต
หลงนี้มีต้นมาจากความคิด ปกติหลงจะไม่รู้ว่าหลง
แต่เมื่อมีฐาน หลงก็จะรู้ว่าหลง แล้วก็สังเกตตามจริง
ว่าหลงไปยังไงๆบ้าง เรื่องเก่าจะผุดขึ้นมายังไง
แต่ปัจจุบันที่จิตมีฐานจะมีกำลังสติที่จะทำให้
เรื่องเก่าก่อนที่แต่ก่อนเคยมองไปแบบนี้
ปัจจุบันอาจมองไปได้อีกแบบ
เรื่องเก่าก่อนเคยผิดพลาดมาแบบนี้แต่ไม่เท่าทัน
ปัจจุบันก็จะเริ่มเท่าทันอาการที่เคยหลงมาก่อน
สติจะทำหน้าที่เปิดวิสัยทัศน์ให้กับจิต

...............................................

ทั้งนี้ทั้งนั้น
ทั้งสงบและไม่สงบก็ยึดมั่นถือมั่นไม่ได้

 

เวลาอยากได้อะไร....แล้วมันเป็นไปอย่างใจ
มันเพิ่มเชื้อของ....ราคานุสัย
อยากกินอะไร....ก็ได้กิน
อยากซื้ออะไร....ก็ได้ซื้อ

เรียกว่าเรา .... เติมเชื้อให้มันไม่หยุด
.... เคยคุ้นยังไง...
ก็เด้งกับไปหา....เองอัตโนมัติ
....เพราะงั้น
เวลาภาวนาใหม่ๆ...มันจึงต้องใช้การข่มใจ
ใช้ความอดทน...พยายาม
เพื่อเปลี่ยนอนุสัย...ความเคยคุ้นเดิมของจิต
2-3วันแรก... อาจต้องฝืน
ต้อง....ทำซ้ำๆๆ
เมื่อเปลี่ยนความเคยคุ้นใหม่
จิตจะเริ่มอยู่กับอุเบกขา...เป็นปกติ

จิตที่เป็นอุเบกขา...ก็เหมือนทะเลที่สงบ
ถ้ารักษาจิตเคยคุ้นแบบนี้ได้...จนตาย
สุขคติ....เป็นอันหวังได้
.....เพราะเมื่อไหร่...ผัสสะกระทบ
จิตจะไม่เลือกความสุข...หวือหวา
...แบบที่ต้องอาศัยสิ่งอื่น....ทำให้เกิด

แต่จิตจะเลือกสุข...ที่เกิดจากความสงบ..
ไม่อิงกับปัจจัยภายนอก...
แต่เป็นสุขสงบ...จากภายในจิตเอง

และเมื่อจิตเปลี่ยนทาง....
เปลี่ยนอนุสัย....ความเคยคุ้นเดิม
....มาสู่....อุเบกขาแล้ว
สามารถใช้ฐานนี้....ยกขึ้นวิปัสสนาได้
ความตั้งมั่นของจิตระดับนี้
...สามารถ
ตามเห็นกระบวนการของผัสสะ....ยังได้เลย
...เห็นแสงที่กระทบตา....
...เห็นจักขุวิญญาน..เข้ามาแปลค่า
...เห็นความพอใจ...ไม่พอใจ...เฉยๆ
ที่เกิดจากการแปลค่า...ของจักขุวิญญาน

อาศัยจิตอุเบกขา...ตั้งมั่นนี้...
ตามเห็นการ....กระทบของผัสสะ
จะเห็นเป็น....ของว่างเปล่า....
มีแค่การกระทบกันผัสสะ....
....ว่างเปล่า
...เป็นแค่กระบวน....ตามธรรมชาติ
....ไม่น่ายึดถือตรงไหน

ทะเลที่สงบ...ถึงจะเห็นกระบวนการนี้ได้
เพราะอาศัยความตั้งมั่นพอสมควร
เหมือนคนหยุดนิ่งเฝ้าดูที่ประตู....
และจะเกิดปัญญา....ขึ้นมาได้

เพราะงั้นการมาฝึกฝืน...ทำความเพียร
เพื่อเปลี่ยนอนุสัย...ความคุ้นเดิม
ไปสู่ความสงบเป็นอุเบกขา....ตั้งมั่น
ก็เป็นข้อนึงในมรรคแปด....ที่มีความสำคัญ
ทะเลที่สงบ...มีคลื่นน้อย
ย่อมดีกว่า...ทะเลที่คลื่นลมแปรปวน
อยากเห็นปลา...เห็นปะการัง....ก็เห็นง่าย
เพราะไร้คลื่นบดบัง....การเห็นนั้น