เปิดคำพิพากษา ศาลฎีกาตัดสิน ประหาร"นพ.วิสุทธิ์" ปิดตำนานหมอฆ่าเมีย

วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2550 ปีที่ 17 ฉบับที่ 6086​

เปิดคำพิพากษา ศาลฎีกาตัดสิน ประหาร"นพ.วิสุทธิ์" ปิดตำนานหมอฆ่าเมีย

คอลัมน์ แฟ้มคดี



ในที่สุดคดี "หมอฆ่าเมีย" ที่โด่งดังระดับตำนานคดีหนึ่งของเมืองไทยก็มาถึงบทสรุป

เมื่อศาลฎีกาพิพากษายืนตามศาลชั้นต้นและอุทธรณ์ประหารชีวิต "น.พ.วิสุทธิ์ บุญเกษมสันติ" อดีตสูตินรีแพทย์ ร.พ.จุฬาฯ จำเลยคดีฆาตกรรม "พ.ญ.ผัสพร บุญเกษมสันติ" อดีตสูตินรีแพทย์ ร.พ.บุรฉัตรไชยากร หรือร.พ. รถไฟ ภรรยา

คดีนี้ได้รับความสนใจและติดตามจากสังคมมานานกว่า 6 ปี นับตั้งแต่เกิดเหตุเมื่อปี 2544

ไม่เพียงเพราะผู้ก่อเหตุเป็นนายแพทย์ชื่อดังระดับประเทศเท่านั้น หากแต่ความซับซ้อนและการคลี่คลายคดีอยู่ในระดับนำมาเป็นบทเรียนสอนในโรงเรียนตำรวจ หรือระบบยุติธรรมได้เลย

นอกจากนี้ยังเป็นคดีแรกๆ ที่ตำรวจใช้หลักฐานทางนิติวิทยาศาสตร์ และพยานแวดล้อมมามัดตัวผู้ก่อเหตุ

และศาลเชื่อในหลักฐานที่ปรากฏตัดสินลงโทษ ทั้งที่ไม่มีการพบศพหรือประจักษ์พยานเห็นเหตุการณ์

โดยหลักฐานหลายๆ อย่างเกิดขึ้นจากความฉลาดของหมอวิสุทธิ์เอง เพราะเพื่อพยายามกลบเกลื่อนร่องรอยต่างๆ จึงสร้างหลักฐานเท็จให้แนบเนียน

แต่ท้ายที่สุดหลักฐานเหล่านั้นก็ย้อนกลับมาเล่นงานตัวเอง!??

คดีนี้มีจุดเริ่มเล็กๆ เพียงปัญหาในครอบครัว เมื่อราวหลายปี 2541 หมอผัสพรจับได้ว่าหมอวิสุทธิ์มีสัมพันธ์กับคนไข้สาวรายหนึ่ง เธอให้สามีเขียนจดหมายรับสารภาพและยืนยันว่าจะไม่ทำเช่นนี้อีก

ต่อมาหมอผัสพรยอมยกที่ดินเนื้อที่ 41 ไร่เศษ ที่ อ.พาน จ.เชียงราย ให้สามี โดยหวังว่าทุกอย่างจะเริ่มดีขึ้น

แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่ เพราะหมอวิสุทธิ์เหมือนกับจะหมดเยื่อใยแล้ว จึงตัดสินใจย้ายออกจากบ้านพักแพทย์ร.พ.รถไฟ มาอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง พร้อมทำเรื่องขอหย่าขาด แต่ฝ่ายหญิงไม่ยอม

ความรุนแรงเริ่มมากขึ้นเมื่อมีหลักฐานหมอวิสุทธิ์ใช้ดัมเบลล์ทุบรถเมีย และเขียนจดหมายด่าอย่างรุนแรง ที่ไม่ยอมแยกทาง

ท้ายที่สุดหมอวิสุทธิ์ตัดสินใจฟ้องศาลขอหย่า แต่ประนีประนอมกันได้

มีข้อมูลว่าปัญหามาจากเรื่องมรดก และคำขู่ของหมอผัสพร ที่จะนำเรื่องที่หมอวิสุทธิ์สนิทสนมกับคนไข้สาว และลงบันทึกรับสารภาพเอาไว้เผยแพร่ต่อสาธารณะและส่งไปให้แพทยสภา!!!

ซึ่งนั่นหมายถึงชื่อเสียงเกียรติยศป่นปี้ไปทั้งหมด

ตำรวจเชื่อว่านี่คือสาเหตุสำคัญที่ทำให้หมอวิสุทธิ์วางแผนฆ่าเมีย และลงมือสำเร็จเมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2544 <TABLE style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px dotted; BORDER-TOP: #ffffff 1px dotted; BORDER-LEFT: #ffffff 1px dotted; BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px dotted" cellSpacing=5 cellPadding=1 width="20%" align=right border=1><TBODY><TR bgColor=#ffe9ff><TD></TD></TR></TBODY></TABLE>

จากนั้นเริ่มอำพรางคดีด้วยการจ้างคนเขียนจดหมายลางาน และจดหมายบอกถึงลูกๆ ว่าหมอผัสพรไปนั่งวิปัสสนาที่ จ.ระยอง

แถมยังส่งข้อความเข้าเครื่องเพจเจอร์ของตัวเอง ในลักษณะว่าหมอผัสพรส่งมาว่าไป จ.ระยอง!??

แต่ท้ายที่สุดตำรวจก็ตามรอยและคลี่คลายได้ว่าหมอวิสุทธิ์เป็นคนทำให้หมอผัสพรหายตัวไปเอง ด้วยการนัดพบกันที่ร้านโออิชิ และใส่ยานอนหลับชนิดแรงให้ดื่ม ก่อนพาไปสังหารที่อาคารวิทยนิเวศน์ ใน ม.จุฬาฯ

และนำชิ้นส่วนที่เหลือไปทิ้งชักโครกห้องพักโรงแรมโซฟิเทล เซ็นทรัล ลาดพร้าว ที่เปิดเตรียมเอาไว้

หลักฐานคราบเลือด ชิ้นเนื้อ และพยานแวดล้อมอื่นๆ ตำรวจส่งฟ้อง แต่ปรากฏว่าอัยการสั่งไม่ฟ้องโดยอ้างว่าไม่มีประจักษ์พยาน และไม่พบศพหมอผัสพร!??

นายโชติ วัฒนเชษฐ์ บิดาหมอผัสพร ตัดสินใจยื่นฟ้องเอง ปรากฏว่าศาลรับฟ้อง

ในภายหลังอัยการสูงสุดพิจารณาสำนวนอีกครั้งก่อนมีคำสั่งฟ้องผู้ต้องหา คดีจึงนำขึ้นสู่การพิจารณาชั้นศาล

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ตัดสินตรงกันให้ประหารชีวิตหมอวิสุทธิ์

ราว 2 ปีหลังศาลอุทธรณ์มีคำพิพากษา และทนายหมอวิสุทธิ์ยื่นฎีกา โดยยกประเด็นโต้แย้งหลักฐานของตำรวจถึง 13 ประเด็น

กระทั่งวันที่ 25 กรกฎาคม ที่ผ่านมา ศาลอาญากรุงเทพใต้ก็นัดอ่านคำพิพากษาคดีนี้!??

โดยหมอวิสุทธิ์ ซึ่งถูกจองจำตั้งแต่ศาลชั้นต้นตัดสินประหารเมื่อปี 2546 เดินทางมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

ส่วนฝ่ายโจทก์มีอัยการ นายโชติ และพล.ต.ท.จงรัก จุฑานนท์ ผู้ช่วยผบ.ตร. ที่เคยคุมคดีนี้

 

ผู้พิพากษาเริ่มอ่านคำตัดสินย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และสาเหตุแห่งความขัดแย้ง

"เมื่อวันที่ 20 ก.พ. 44 จำเลยกับผู้ตายไปรับประทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารโออิชิ ศูนย์การค้าสยามดิสคัฟเวอรี่ ซึ่งหลังรับประทานอาหารเสร็จ จำเลยกับผู้ตายเดินออกจากร้านไปด้วยกัน โดยไม่มีผู้ใดพบเห็นผู้ตายอีก และวันเดียวกันจำเลยได้เปิดห้องพักเลขที่ 318 อาคารวิทยนิเวศน์ ในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย"

"จากนั้นวันที่ 21 ก.พ.44 จำเลยคืนห้องพักและไปเปิดห้องพักเลขที่ 1631 โรงแรมโซฟิเทล เซ็นทรัล พลาซา ลาดพร้าว ที่ได้จองไว้ล่วงหน้าตั้งแต่วันที่ 13 ก.พ.44 โดยจำเลยได้คืนห้องพักดังกล่าวเมื่อวันที่ 22 ก.พ.44 เวลา 06.00 น. โดยวันเดียวกันจำเลยได้รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่ร.พ.รถไฟว่าผู้ตายไม่ได้ไปปฏิบัติหน้าที่แพทย์เวรเมื่อวันที่ 21 ก.พ.44 จำเลยจึงไปแจ้งความต่อ สน.พญาไท ว่าผู้ตายหายตัวไป โดยเมื่อวันที่ 26 ก.พ.44 ร.พ.รถไฟได้รับจดหมาย 2 ฉบับ ลงลายมือชื่อผู้ตายส่งถึง ผอ.ร.พ.แจ้งขอลาหยุดงาน 15 วัน" <TABLE style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px dotted; BORDER-TOP: #ffffff 1px dotted; BORDER-LEFT: #ffffff 1px dotted; BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px dotted" cellSpacing=5 cellPadding=1 width="20%" align=left border=2><TBODY><TR bgColor=#ffffe8><TD></TD></TR></TBODY></TABLE>

จำเลยฎีกาโต้แย้งว่าการตรวจพิสูจน์คราบโลหิต และชิ้นเนื้อที่ระบุว่าเป็นดีเอ็นเอของผู้ตายไม่น่าเชื่อถือ ผลการตรวจดีเอ็นเอชิ้นเนื้อ คราบเลือด และเส้นผม ได้ผลแตกต่างกัน เห็นว่าแม้ว่าผลตรวจจะมีสัดส่วนแตกต่างกันบ้าง แต่เมื่อนำผลตรวจมาเปรียบเทียบกันแล้วพบว่ายืนยันดีเอ็นเอตรงกันกับของผู้ตาย ซึ่งการตรวจหาดีเอ็นเอได้มาโดยการพิสูจน์ทางเครื่องมือวิท ยาศาสตร์ที่มีความเที่ยงตรงเชื่อถือได้"

ส่วนการที่จำเลยเกี่ยว ข้องกับการตายหรือไม่นั้น ตามที่ข้อเท็จจริงวินิจฉัยไว้แล้วว่ามีพนักงานบริการร้านอาหารโออิชิ พยานโจทก์ เบิกความยืนยันว่าเห็นผู้ตายและจำเลยมารับประทานอาหารที่ร้าน หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้วเห็นจำเลยประคองผู้ตายเดินออกจากร้านในลักษณะคนเหม่อลอยคล้ายครองสติไม่ได้

ข้อเท็จจริงจากการนำสืบของโจทก์ยังระบุด้วยว่าจำเลยเคยสั่งซื้อยาดอร์มิคุมซึ่งเป็นยานอนหลับ 30 เม็ด ก่อนผู้ตายจะหายตัวไปประมาณ 2 เดือนเศษ โดยอ้างว่าให้นางเตียง แซ่แต้ มารดาของจำเลย ทั้งที่ไม่เคยมีประวัติการใช้ยาตัวนี้มาก่อน ดังนั้นจึงเป็นข้อพิรุธของจำเลย

นอกจากนี้ข้อเท็จจริงที่ได้จากการนำสืบเกี่ยวกับจดหมายลางาน 2 ฉบับ เห็นว่าพฤติการณ์ของจำเลยไปจ้างผู้อื่นพิมพ์จดหมายและอ้างว่าเป็นของผู้ตาย โดยปลอมลายมือชื่อและส่งไปยังที่ทำงานของผู้ตาย เป็นข้อเท็จจริงที่เชื่อมโยงให้เห็นถึงเจตนาของจำเลยว่าเพื่อปกปิดการตายให้แนบเนียนยิ่งขึ้น

พยานโจทก์ต่างๆ ยังชี้ให้เห็นถึงข้อพิรุธของจำเลยอีกหลายประการ เช่น จำเลยใช้มือถือของตัวเองส่งข้อความเข้าเครื่องเพจเจอร์ของจำเลยเอง เรื่องช่างซ่อมแซมบ้านเพื่อนำมาเป็นข้ออ้างให้ผู้ตายมาพบที่ร้านอาหารดังกล่าว

เช่นเดียวกับข้อพิรุธที่จำเลยซื้อถุงขยะสีดำขนาดใหญ่-ขนาดเล็กอย่างละแพ็ก ก้อนดับกลิ่น และกระดาษทิชชูจำนวนมาก ซึ่งแม้ว่าสินค้าเหล่านี้จะเป็นสิ่งของใช้สอยใช้ชีวิตประจำวัน แต่ช่วงเวลาที่จำเลยหาซื้อก็หลังจากผู้ตายหายตัวไปใหม่ๆ ซึ่งหากมีการฆ่าผู้ตายสินค้าเหล่านี้ก็สามารถใช้ประโยชน์กลบเกลื่อนร่องรอยหรือปกปิดการกระทำความผิดของจำเลยได้เป็นอย่างดี

จึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่สนับสนุนให้เห็นว่า จำเลยมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตาย และเมื่อพิจารณาถึงความขัดแย้งระหว่างจำเลยและผู้ตายเห็นได้ว่าทั้งสองมีความขัดแย้งกันอย่างรุนแรงที่ผู้ตายเข้าใจว่าจำเลยมีความสัมพันธ์ชู้สาวกับหญิงอื่น กระทั่งมีการทำบันทึกหลักฐานต่อรองกับจำเลยในการแบ่งทรัพย์สิน

ซึ่งน่าจะเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้จำเลยโกรธแค้นผู้ตายมากยิ่งขึ้น โดยช่วงที่แยกกันอยู่จำเลยได้เขียนจดหมายด่าว่าผู้ตายอย่างรุนแรง จึงชี้ให้เห็นว่าจำเลยหมดความรักใคร่ผู้ตายและมีความเกลียดชังผู้ตายจนไม่อาจอยู่ร่วมกันได้อีก

"สรุปแล้วเห็นว่าพยานหลักฐานที่โจทก์ทั้งสองนำสืบมา แม้ส่วนใหญ่จะเป็นพยานพฤติเหตุแวดล้อมกรณี แต่ก็มีความสอดคล้องต้องกัน และมีเหตุผลต่อเนื่องเชื่อมโยงกัน โดยเมื่อพิจารณาประกอบกับพฤติการณ์ที่เป็นข้อพิรุธของจำเลยหลายประการแล้วข้อเท็จจริงรับฟังได้ว่า จำเลยได้แอบอ้างเรื่องนัดพบช่างซ่อมแซมบ้าน เพื่อหลอกลวงผู้ตายไปพบที่ร้านอาหารโออิชิ วันที่ 20 ก.พ.44"

จำเลยลอบนำยานอนหลับดอร์มิคุมใส่ลงไปในอาหารจนผู้ตายครองสติไม่ได้ จากนั้นจำเลยพาผู้ตายไปยังอาคารวิทยนิเวศน์ที่จัดเตรียมไว้เพื่อทำการหน่วงเหนี่ยวกักขังผู้ตายให้ปราศจากเสรีภาพแล้วจำเลยลงมือฆ่าผู้ตายโดยไตร่ตรองไว้ก่อน โดยวิธีการอย่างหนึ่งอย่างใดตามที่วางแผนไว้

จากนั้นจำเลยชำแหละแยกศพผู้ตายออกเป็นชิ้นส่วนเล็กๆ ทิ้งลงโถชักโครกที่ห้องพักอาคารวิทยนิเวศน์ และ รร.โซฟิเทล ในวันที่ 21 ก.พ.44 เพื่อปิดบังการตาย

พยานหลักฐานของจำเลยไม่อาจรับฟังหักล้างพยานหลักฐานของโจทก์ทั้งสองได้ ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นว่าจำเลยกระทำความผิดฐานหน่วงเหนี่ยวกักขังผู้ตายให้ปราศจากเสรีภาพในร่างกาย และฐานฆ่าผู้ตายโดยไตร่ตรองไว้ก่อน ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย ฎีกาของจำเลยทุกข้อฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืนให้ประหารชีวิตจำเลย!!!

 

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ฉนั้น จงกลัวที่จะทำบาป ถึงแม้ไม่มีใครเห็นแต่เรานั้นเห็น