เป็นคนไม่ยุ่งกับใคร ไม่คุย ไม่พูด ไม่สุงสิง ไม่สนใจใคร จะบวชได้ไหม

อ่านหนังสือธรรมจนคิดว่า ร่างกายมันไม่ดี ชีวิตคนมันมีแต่ความทุกข์ คิดว่าการบวชคือการฝึกฝนตนเพื่อให้เข้าถึงธรรม เพื่อการพ้นทุกข์

แต่ปกติเป็นคนที่นิสัยไม่ชอบยุ่งกับใคร ไม่คบหา ไม่สุงสิง ไม่พูดกับใคร ชอบอยู่คนเดียว ไม่ถนัดการคุยกับคนอื่น หรือเข้าสังคม เป็นประเภทแบบว่าอยู่คนเดียวตลอดปีก็ยังได้ วันหนึ่งไม่คุยกับใครก็ยังได้ ชอบอ่านหนังสือ
เข้าข่ายพวกเก็บตัว ไม่สนใจญาติ มิตร (จริงๆก็ไม่ชอบไปมาหาสู่แบบญาติทำกัน แต่ถ้าเดือดร้อนอะไรจริง ญาติที่ช่วยเรามาก็จะช่วยนะ แต่เค้าคงมองเราเป็นคนแบบไม่สนใจญาติไปแล้ว)

แล้วการบวชพระ ถ้าแค่ทำวัตร เช้าเย็น ออกสังคมเฉพาะงานเลี้ยงทำบุญ เราคงทำได้ แต่กิจวัตรงานวัดไม่ค่อยจะยุ่งกับใคร เพราะปกติเห็นพระก็มีต้องเข้าสังคมพระ ร่วมทำกิจการงานศพ เช็คยอดบัญชี ที่เคยเห็นมา แต่จริงๆ ไม่อยากยุ่งเลย อยู่โดดเดี่ยว ไม่สนใจใครทำได้หรือไม่

 

ทำได้ซิครับ แต่"ร่วมทำกิจการงานศพ เช็คยอดบัญชี" นี่ลงนรกนะครับ ถ้าอยากได้ปัจจัยอย่าเข้าไปบวชครับ ขาดทุนย่อยยับ

 

นิสัยแบบนี้ เหมาะกับการธุดงค์ ครับ

 

คุณอินทรบุตร

การธุดงค์นี่ยากมากเลยนะครับ เอาจริงๆผมเป็นคนกลัวผี คงไม่สามารถลุยป่าดงได้ในช่วงแรก คงต้องมีอาจารย์คอยสั่งสอนก่อน แต่เดี๋ยวนี้จะหาอาจารย์ที่พาเดินธุดงค์ก็ไม่รู้ที่ไหนจะมีบ้าง

 

แนะนำวัดหนองป่าพงหรือวัดสาขาหนองป่าพงน่ะครับ ถ้าต้องการบวชแบบยาวๆแบบไม่มีกำหนดสึก แต่ต้องบวชเป็นปะขาวก่อนทดสอบจิตใจและการปฏิบัติว่าผ่านด่านสมควรจะบวชไหม เอาแบบไม่ต้องพูดคุยกันสักเดือนก็ได้ ถามคำตอบคำก็ได้ มีสังฆกรรมก็ไปร่วมกันทำ ตามสิทธิ์ก็บวช 5 พรรษาน่ะถึงจะมีสิทธิ์ธุดงค์ได้ แต่เรื่องกลัวผีนี่ต้องปรับปรุงหน่อยน่ะครับถือว่ายังด้อยต่อการปฏิบัติอยู่
ขอให้ทุกท่านจงเจริญในธรรม

 

บางทีเหตุผลส่วนตัวข้อนี้ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เข้าถึงธรรมะที่แท้จริงได้ บางคนหนีปัญหาชีวิตก็มาบวช บางคนก็บวชเพราะประเพณี แต่เมื่อบวชก็พบว่ากิจของสงฆ์นั้นวุ่นวายกว่าที่คิด ผมเองก็เคยบวชก่อนบวชก็เตรียมตัวบ้าง เพราะคิดว่าต้องไปเจออะไรบ้างเมื่ออยู่ใต้ร่มกาสาวพัสตร์ พื้นฐานผมเป็นคนพูดน้อยไม่พูดก็ได้ สภาพความจริงกับตอนที่คิดว่าจะไปปฏิบัติธรรมะต่างกันสิ้นเชิง ในวัดมีอะไรหลายอย่างที่คนอย่างผมไม่คิดว่าจะมี ในวัดมีอะไรหลายอย่างที่พระไม่ได้ปฏิบัติ เนื่องด้วยพระและวัดเป็นที่พึ่งของสังคมเมืองและชนบท การมีเวลาปฏิบัติธรรมะหรือไม่อยู่ที่ตัวเองเท่านั้น เพราะเช้าออกบิณฑบาตร สายทำความสะอาดทุกอย่างที่จะทำได้ กระทั่งตัดหญ้า เผาขยะ กวาดลานวัด ปัดกวาดเช็คถูโบสถ์ ทุกวันพระก็ต้องเตรียมตัวไปสวดมนต์ ให้ศีลให้พรญาติโยม งานศพ เลี่ยงไม่ได้ที่จะไ่ม่พูดคุยกับใคร

การปรับตัวจึงเป็นเรื่องที่สำคัญต้องแยกแยะว่านี่คือกิจของสงฆ์ วินัยของสงฆ์อย่างนึง ต่อให้บวชแล้วไปอยู่ในวัดกลางป่าก็อาจจะมีญาติโยมทั้งหลายที่เลื่อมใสมาบอกกล่าวมาเิชิญไปกิจนิมนต์ แต่ญาติโยมที่ศรัทธาการปฏิบัติธรรมะจริงๆก็จะรู้เองว่าไม่ควรไปรบกวนพระที่ท่านมาปฏิบัติธรรมะกลางป่าเขา การไม่พูดเลยก็ใช่ว่าจะทำให้เราเข้าใจถึงวิถีของการบวช พระนักปฏิบัติธรรมยังต้องแสดงเทศน์ยังต้องคอยอบรมสั่งสอนฆราวาส แต่ท่านพูดแต่ในสิ่งที่เป็นธรรมะ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นในข้อสงสัยธรรรมะ ไม่ใช่พูดคุยเพื่อสังคมโลกครับ

พระอรหันต์บางรูปก็ไม่ได้จำพรรษาที่วัดใดวัดหนึ่ง แต่พระอรหันต์บางรูปก็ไม่เคยออกจากวัดเลยตลอดชีวิต ท่านก็ต้องพบปะญาติโยมสนทนาธรรรมซึ่งเป็นเรื่องปกติ แต่การถือสันโดษคนละเรื่องกับการไม่พูด สันโดษทำให้เรามีเวลาพิจารณาตัวเอง ทั้งกาย วาจา ใจ ลองพิจารณาดูครับว่าแล้วเหตุใดท่านจึงบรรลุมรรคผลนิพพาน

อย่าเอาความเป็นตัวเป็นตนเอาความเคยชินมาเป็นตัวกำหนดว่าชอบ ว่าพึงพอใจ ไม่อยากทำ ไม่อยากคุย ชอบที่จะอยู่คนเดียว เมื่อไม่พิจารณาให้ดีก็จะกลายเป็นเวทนาที่ทำให้คุณบวชแ้ล้วเป็นทุกข์ ขันธ์ 5 ระบุไว้ว่าสุข ทุกข์ เฉยๆเป็นเวทนา หลีกเลี่ยงไม่ได้เป็นพระหรือเป็นฆราวาสก็ต้องเจอจะเจอมากเจอน้อยก็ต้องยอมรับและปล่อยวาง ถ้าเข้าใจข้อนี้คุณก็จะละอัตตาที่คุณยึดมั่นถือมั่นเพียงเพราะอยากจะบวช แต่ไม่ปล่อยวางอารมณ์ที่เป็นเวทนา

 

บวชได้ครับ แต่จะเข้าถึงธรรมได้ยาก กว่าจะบรรลุได้ก็ช้า การเข้ากับคนอื่นไม่ได้จะทำให้อยู่ได้ลำบาก และการถือตัวถือตนสุดท้ายจะกลายเป็นมานะ ยากที่จะตัด

การมีสหายทางธรรม ผมคิดว่ามีประโยชน์มาก เพราะถ้าเราติดขัดตรงไหนสามารถขอคำชี้แนะจากเพื่อนได้ แล้วถ้าเราบกพร่องตรงไหนเพื่อนก็จะคอยเตือน และสามารถแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในการปฏิบัติ และนำผลการปฏิบัติมาเทียบเคียงกับเพื่อนได้ ทำให้มีความก้าวหน้าเร็วมากกว่าการปฏิบัติคนเดียว

ส่วนเรื่องกิจนิมนต์และงานต่างๆ ถ้าท่านไม่ชอบ ก็ควรเลือกบวชวัดเล็กๆ ที่ห่างไกลความเจริญ เพราะถ้าวัดใหญ่ชื่อดัง รับรองงานเพียบครับ
แต่ก็ใช่ว่าเจองานเยอะแล้วจะปฏิบัติไม่ได้นะครับ อยู่ที่เราต้องรู้จักแบ่งเวลาให้ถูกครับ เวลางานก็ทำงาน เวลาปฏิบัติก็ปฏิบัติ ครับ

และถ้าชอบการธุดงค์ ควรเลือกวัดที่เจ้าอาวาสไม่เคร่งในกฎระเบียบ เพราะถ้าไปเจอพระที่ท่านเคร่ง คุณต้องได้ 5 พรรษาซะก่อน ถึงจะมีโอกาสได้ ออกจากวัด ครับ


ขอโมทนาในจิตอันเป็นกุศลด้วยครับ

 

พื้นฐานนิสัยมีแล้วครับ ตอนนี้ต้องปฏิบัติธรรม ให้ได้ขั้นต้นเสียก่อน

ปฏิบัติไปจนเห็นด้วยจิตจริงๆ แล้วว่า โลกนี้เป็นโลกสมมติ ไม่มีคน สัตว์ สิ่งของ ไม่มีเขา ไม่มีเรา อันนั้นเข้าป่าได้เลยครับ ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว แม้กระทั่งความตาย

 

หลวงปู่มั่นท่านก็มีนิสัยเงียบๆครับ

 

ทำได้ครับ ก็เลือกวัดหน่อย
บางวัดเขาไม่ให้สุงสิงสุมหัว

 

โมทนาสาธุคะ อนุโมทนาบุญล่วงหน้าคะ คุณคิดจะบวชหากแม้นว่า กาย - ใจ คุณพร้อมบวชได้ทันทีคะ และหากบวชแล้วไม่ปฏิบัติตามพระวินัย ไม่รักษาศิล และไม่ปฏิบัติธรรมกรรมฐาน มุ่งหวังลาภสักการะ ก็อย่าบวชคะศึกษาธรรมไปดีกว่าคะ ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ตัวเราเองคะ พลาดผิดตกนรกอเวจีคะ หากบวชแล้วรักษาศิล รักษาพระวินัยและปฏิบัติตามพระวินัย ปฏิบัติธรรมเจริญกรรมฐานภาวนาดวงตาเห็นธรรม เข้าถึงธรรม รู้ชัดรู้แจ้ง เข้าถึงแก่นธรรม คุณจะพบและเห็นสัจจธรรมแท้จริง เห็นของจริงคะสาธุคะ บุญรักษานะคะ

 

พระพุทธองค์ทรงโปรดคนพูดพอประมาณ (ไปทางน้อย) แบบมีประโยชน์ มีสาระ มีธรรมะ
พระองค์ไม่โปรดการพูดเสียงดัง (ตามที่อ่านในพระไตรปิฎก นะ)
พระองค์ไม่ทรงโปรดการคลุกคลี เพราะการคลุกคลีทำให้มีปัญหาหลายอย่างตามมา
พระองค์ไม่ทรงโปรดการพูดเรื่องเกี่ยวกับ ดิรัฐฉานกถา คือเรื่องไร้สาระมากมายหลายเรื่องเช่น เรื่องยวดยานพาพนะ เรื่องคน เรื่องกองทัพ เรื่องบ้านเมือง การเมือง ฯลฯ ที่ไม่ใช่เรื่องธรรมะ เพราะนั่นเป็นการพูดทำให้ขวางทางไปพระนิพพาน ท่านจึงเรียกว่า ดิรัจฉานกถา (ดิรัจฉาน แปลว่าขวาง เช่น สัตว์ต่าง ๆ แทยทั้งนั้นมีหัวยื่นออกไป เป็นเส้นขนานกับแผ่นดิน ไม่เหมือน คน หรือมนุษย์ทั่วไป )

ถ้าต้องการคำตอบว่าจริงหรือเปล่า เชิญอ่านพระไตรปิฏก นะครับ

 

คุณมาตั้งคำถาม คนตอบก็ตอบเท่าที่รู้จักคุณ และคำถามก็เป็นคำถามเกี่ยวกับอุปนิสัยของคุณ ซึ่งหาคำตอบได้ยาก

ถ้าคุณถามว่าอยากจะบวชวัดไหนที่เหมาะกับนิสัยของคุณ ก็คงไม่ยาก

วิธีที่ดี ต้องไปบวชครับ อย่าไปตั้งว่าต้องบวชนานๆ สักเดือนหนึ่งก่อน ถ้าใจสงบ ถูกกับนิสัยก็บวชไปเรื่อยๆ

บวชเมื่อไหร่มาบอกนะครับ ให้สมาชิกร่วมอนุโมทนาบุญกัน