เวรกรรมจากการไปเบียดเบียนคนอื่น

สวัสดีครับ ผู้อ่านทุกท่าน วันนี้ผมใคร่อยากจะเล่าเรื่องเวรกรรมที่เกิดขึ้นจริงของผมนั้น ซึ่งเวรกรรมครั้งนี้ อาจเป็นบทเรียนสำคัญของผมเลยก็ว่าได้ และสิ่งที่สำคัญที่ผมได้รู้จากบทเรียนครั้งนี้ คือเรื่องของ"เวรกรรม"ที่ได้ตามสนองผมแล้ว

ณ ปัจจุบัน ผมเป็นเด็กนักเรียนม.ปลายของรร.แห่งหนึ่งในจังหวัดกรุงเทพฯ ในสมัยม.ต้นนั้น ผมเคยทำกรรมไว้มาก กรรมที่มีเจตนาก่อ และกรรมที่ไม่มีเจตนาก่อ
ในช่วงม.ต้น เป็นช่วงที่สนุกสนานที่สุดเลยก็ว่าได้ เพราะมีแต่เพื่อนที่เฮฮาเข้ามา และรู้สึกว่าชีวิตช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีค่ามากทีเดียว ได้ไปเที่ยวอย่างอิสระเสรี (โดยเพื่อนในกลุ่มส่วนมากมักจะเป็นผู้หญิงนะครับ) โดยเพื่อนส่วนมากนั้น ก็จะตั้งใจเรียนมากๆ แต่มีเพื่อนคนนึงที่ผมเห็นเป็นคู่แข่งทางการเรียนมาโดยตลอด เราสนิทกันมาก แต่ในใจผมก็แอบอิจฉาน้อยๆที่เขาก็เรียนเก่งพอๆกับเรา

จนกระทั่งวันนึง เพื่อนคนนั้นเขาก็ได้หยุดเรียนไปวันนึง วันต่อมาเขาขอยืมหนังสือเรียนของผมกลับไปลอกที่บ้าน ผมก็ได้ให้ไป หลังจากนั้นเขาก็ได้หยุดบ่อยขึ้น และยืมหนังสือของเพื่อนคนอื่นกลับไปอ่านบ้าน จนเพื่อนหลายคนเกิดความโมโหและมองว่าเพื่อนคนนี้เห็นแก่ตัวมากไปแล้ว (เนื่องจากคิดว่า เอาหนังสือกลับบ้านไป แล้วคนอื่นจะเอาอะไรอ่าน) รวมถึงผมด้วยที่คิดเช่นนั้น และด้วยความที่เป็นคู่แข่งกัน จึงทำให้เกิดอคติในใจที่เกิดขึ้น มากขึ้นๆ จนกลายเป็นความเกลียดชัง พวกผมจึงรุมแบนอย่างเงียบๆ จนเรื่องมันบานปลายเข้า แม่ของเขาก็ได้มาที่รร.แล้วต้องการเคลียร์ให้เรื่องมันจบๆ โดยที่ผมก็เหมือนกับเป็นเสมือนหัวโจก (เพราะเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่ม) ก็ยอมให้อภัย แต่ในใจลึกๆ นั้นก็ยังเคืองและอยากจะแก้แค้นเป็นธรรมดาของสัตว์โลก ผมก็นัดกับเพื่อนในกลุ่มไม่ให้คุยด้วย ไม่ให้สนใจ หรือใส่ใจว่าจะเป็นยังไง ซึ่งทุกคนก็ให้ความร่วมมือ โดยที่เพื่อนคนนี้ ก็เหมือนโดนปล่อยเกาะ ไม่มีใครใส่ใจ อยู่โดดเดี่ยวเรื่อยมา เวลากินข้าวเขาก็นั่งคนเดียว ไปไหนมาไหนก็คนเดียว ซึ่งทุกคนก็ต่างไม่สนใจว่าจะเป็นอย่างไร แต่ทุกคนนั้นก็รู้สึกสะใจที่เขาจะต้องรู้รสชาติของความเห็นแก่ตัวบ้าง

ซึ่งสิ่งที่เพื่อนผมเขาเป็นอยู่ ณ ขณะนั้น มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตม.ปลายของผมครับ ด้วยการที่ม.ปลาย ก็จะต้องมีการเปลี่ยนห้องกันใหม่ แยกสายกันเรียน ในช่วงแรกนั้นผมก็มีกลุ่มเพื่อนใหม่ (แต่เราอยู่คนละห้องกัน) ที่มีเพื่อนเก่าคนนึงอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย โดยผมก็มีความสุขมากในช่วงนี้ รู้สึกว่าช่วงม.ปลายนี้ มีความสุขมากกว่าม.ต้นเสียอีก แต่ความคิดนี้ก็พังทลายลงอย่างราบคาาบ ในวันนึง ผมเกิดความขัดแย้งกับเพื่อนเก่าในกลุ่มนี้โดยที่ผมเองก็ไม่ทราบสาเหตุว่าเป็นมาอย่างไร ด้วยความที่ผมเป็นคนเฉยๆ จึงไม่ได้เข้าไปพูด ด้วยสาเหตุนี้ การไม่ได้พูดนานๆ จึงเป็นเหมือนการงอนกัน เมื่อต่างคนต่างไม่ง้อก็เหมือนโกรธกัน และเมื่อนานๆเข้า มันก็เกลียดกันและเป็นศัตรูกันโดยปริยาย

ในช่วงแรกนั้น ผมนั้นเหมือนกับเพื่อนที่โดนทิ้งในช่วงม.ต้นเลย ผมนั่งกินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว กลับบ้านคนเดียว มันเป็นเวลาที่แย่ที่สุดเลยก็ว่าได้ มองไปทางไหน เห็นคนมีเพื่อนและเพื่อน แต่เรากลับโดดเดี่ยวไม่มีใครสนใจ ด้วยความที่เป็นคนแข็ง จึงไม่เคยร้องไห้สักครั้ง แต่ในใจนั้นมันช้ำจนรู้สึกว่า น้ำตามันไหลจนท่วมภายในใจแล้ว ความรู้สึกของผมคือมันอึดอัด มันทรมาน เหมือนตกนรกทั้งเป็นเลยก็ว่าได้ มันจุกมาก ซึ่งผมก็ได้เห็นและได้รู้ด้วยตนเองว่า "เวรกรรมมันมีจริง"และพร้อมที่จะสนองให้เห็นผลของการกระทำว่า คนอื่นเขาเป็นอย่างไร เราก็จะต้องได้รับรู้รสชาติของการกระทำของเรา

ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่ทุกข์มากที่สุดของผม ตั้งแต่เกิดมาเลยก็ว่าได้ ผมใช้เวลาถึง 7 เดือนในการทำใจต่อกรรมที่ตอบสนองในครั้งนี้ ทุกสิ่งที่เลวร้ายมันผ่านเข้ามาในชีวิตผมในช่วงนี้ทั้งสิ้น ผมมืดแปดด้านมาก มองไปทางไหนก็ไม่เห็นแสงสว่าง

ผมได้พบกับเพื่อนคนนั้น (ซึ่งได้คืนดีกันนานแล้ว) ผมได้เล่าถึงผลกรรมทั้งหมด ซึ่งเพื่อนคนนั้นก็เข้าใจ และได้อโหสิกรรมให้ผม ผมมีความรู้สึกเสียใจที่เคยกระทำกรรมไม่ดีไว้กับเพื่อนคนนี้เป็นอย่างมาก และผมก็ยอมรับความผิดที่ผมได้ก่อเอาไว้ ซึ่งทำให้คนอื่นต้องทุกข์ใจ จนในที่สุดผมก็ได้ตัดสินใจสวดมนต์ทุกคืน นั่งสมาธิ พึงมีสติอยู่เสมอ ซึ่งเสียงสวดมนต์และพระธรรมก็สามารถเยียวยาสิ่งเลวร้ายต่างๆ ให้มันคลี่คลายให้เบาบางลงไปได้

ถึงแม้ว่า ณ ปัจจุบัน ผมกับเพื่อนกลุ่มนั้นก็ยังไม่ได้คืนดีกัน แต่สิ่งเลวร้ายเหล่านั้นได้เบาบางลงไป และได้ผ่านมาแล้ว 2 ปี ซึ่งผมก็ยังถือว่ามันเป็นบทเรียนสอนใจอันสำคัญ ให้มีสติระลึกอยู่เสมอ ว่าเราไม่ควรที่จะเบียบเบียน ควรทำแต่ความดี และทุกคนที่ได้ทำให้ผมทุกข์ใจนั้น ผมก็ขออโหสิกรรมให้ทั้งสิ้น ยกถวายพระพุทธเจ้าเป็นอภัยทาน เพื่อจะได้ไม่มีเวรกรรมต่อไป


ครับ สุดท้ายนี้ ก็ขอให้ชาวพลังจิตทุกท่านหมั่นรักษาศีลธรรม หมั่นทำความดี และเข้าสู่พระนิพพานนะครับ สวัสดีครับ

 

การอยู่คนเดียวบ้างก็เป็นโอกาสดีครับ เพราะที่จะได้ทบทวนตนเอง ทำให้ไม่ทำผิดพลาดในอนาคต

ขอให้เจริญในธรรม

 

ตอนที่สมัยอยู่ ม.ปลาย ยังคิดไม่ได้เหมือนน้องเลยค่ะ น้องรู้จักบาปกรรม มีความละอายต่อบาป รู้จักเข้าหาธรรมและความดี ตั้งแต่อายุยังน้อย ขออนุโมทนาในจิตที่เป็นบุญและความดีจ็ะ สาธุ

 

ขอขอบคุณน้อง และอีกหลายๆ ท่านที่เอาเรื่องกรรมของตัวเองมาเล่าให้ฟังเป็นบทเรียนแก่ทุกคนครับ

ตอนเด็กๆ ผมก็ชอบแกล้งเพื่อนทำตัวเป็นเจ้าพ่อ ใครแกล้งได้แกล้งไปตามใจฉัน พอย้ายมา ม ต้น โดนคนรุมแกล้ง เป็นทุกข์อย่างมาก แต่ก่อนคิดเจ็บใจคนที่มาแกล้ง ตอนนี้ไม่แล้วครับ กรรมสร้างเอง มันยุติธรรมแล้ว

 

สาธุ...ขออนุโมทนาในธรรมทานครับ
ผมชอบปรัชญาของท่านหนึ่งที่กล่าวว่า...
เพื่อที่จะให้อภัยใครบางคน ที่ทำให้เราปวดร้าว
เพื่อที่จะเริ่มต้นใหม่ กับผู้ที่เคยทำให้เราผิดหวัง
เพื่อที่จะคงความเสียสละไว้ แม้เคยถูกหลอกลวง
เป็นการให้อภัย...เป็นรักที่ปราศจาก ความเห็นแก่ตัว

 

วีรกรรม วีรเวร ดิฉันทำแม่น้ำตาตก เพราะต้องลุกมาใส่ยาให้กลางดึก ใส่ยาไปด้วยร้องไปด้วย (พ่อไม่รู้ ปิดเงียบเลย) ย้ายโรงเรียน เข้าที่ใหม่ไม่นานโดนฝ่ายปกครองเรียกเข้าห้อง 3 ไม้เรียว โดนหนักกว่าเพื่อนเพราะเป็นเจ้ามือ รอบสุดท้าย 2เด้ง แต่ไม่ได้ตังค์แถมเจ็บตัวอีก ไอ้คนต้นทางกินขนมหมดมันก็ไป วิ่งไม่ทัน (จริงๆก็ในห้องเรียนเลย) .... นี่ก็แค่เศษเรื่องราว ถ้ารู้จักบาปกรรมตอนนั้น อะไรๆในตอนนี้คงดีกว่าเยอะเลย ....
มาอ่านของเจ้าของกระทู้แล้ว บอกตรงๆ ดีใจแทนน้องเขาเลย ส่วนเราก็ก้มหน้าใช้กรรมต่อ

 

ของผม โดน มา 20 กว่าปีแล้วครับ...

แรก ก็รู้สึกว่า ทำมัยเราไม่ค่อยเหมือนใครหว้า...

พอนึกทบทวนไป ก็เห็นปมต่าง ๆ ชัดขึ้นมากมาย

ก็เรื่องส่วนตัว เรื่องความอยากส่วนตัว อยากในสิ่งที่ผมก็ให้ไม่ได้

แต่ก็จะเอาให้ได้... เผอิญ เค้าเป็นคนมีบารมี มีคอนเนคชั่น

ผมก็เลยซวยไป ...

แต่ว่านะ มาแบบนี้ มาทรงนี้ ผมรับไม่ได้

ตอนนี้ กินคนเดียว อยู่คนเดียว เที่ยวคนเดียว ทำงานคนเดียว

พูดยังพูดกับตัวเองคนเดียว 55555

ตอนนี้... ชีวิตผม สบายยย มากกกก ๆ เลย มีความสุขที่สุด

อยู่คนเดียว มันดีอย่างนี้ นี้เอง .... เชื่อผม

 

ชลลาวิท
อวยพรให้ทำดีนะใช่ แต่ให้นิพพานนะ โม้แล้ว ไม่มีทาง ส่วนใหญ่ไปทางทุคติน่ะไม่ว่า....
อีกอย่างการเบียดเบียนนี่...อย่าเข้าใจว่าเราแค่ไปเบียดเบียนเพื่อนมนุษย์นะ เดี๋ยวหลงทาง เพราะเราต้องมีสติรู้ด้วยว่า ต้องขยายเป็น ไม่เบียดเบียนสัตว์ร่วมโลกด้วย(ลัทธิเชน พระของเขาต้องใช้แส้กวาดพื้นเวลาเดิน กลัวไปเหยียบสัตว์เล็กๆ)
และถ้ามีจิตละเอียดสูงขึ้นไปอีก ก็ต้องไม่เบียดเบียนเทวดาต่างๆด้วย เช่นเขาอยู่ของเขาดีๆ ดันไปพัฒนาไล่ที่เขาไป อย่างนี้ ไม่ดี เขาโกรธเอาได้ หรือ มัวแต่ไปอ้อนวอนขอพรเขาทุกวันๆ เขาไม่ได้พักผ่อนเลย อย่างนี้ก็ไม่ดี ฮา

 

อ่านแล้วนึกถึงตนเองตอนม.ปลาย ไม่เอาอะไรเลย เพื่อนไม่สน กีฬาไม่ไหว เอาแต่เรียน เอาแต่คิดจะเข้ามหาวิทยาลัย แต่ผมก็มีข้อดี คือ จริงๆเป็นคนเข้ากับคนง่าย แต่สนิทอยาก เพราะไม่ชอบที่จะสนิทกับใคร เหตุผล ไม่มีอะไร คือ เสียเวลาตั้งใจอ่านหนังสือ ตั้งใจเรียน (มานั่งนึกทุกวันนี้เป็นเรื่องที่โง่มากๆ เสียเวลาแห่งความสุขไป 3 ปี มาเอาตอนมหาลัยก็สายไปแล้ว)

 

สมัยเรียน เพื่อนเยอะตลอด ทั้งม.ต้น ม. ปลาย และ มหาวิทยาลัย
สงสัยไม่ได้ทำกรรมด้านนี้มา (แต่ก็มีทุกข์ด้านอื่นบ้างนะคร้า)

ขอให้น้องกลับมามีความสุขกับเพื่อนเร็วๆนะจ๊ะ

 

ฟังแล้วนึกถึงตอนสมัยเรียนมัธยมเลยครับ

 

วัยรุ่น เรื่องเพื่อน สำคัญจริงๆ

ดีแล้วค่ะ ที่พอมีทุกข์แล้วเห็นกฏแห่งกรรม ถือว่าเป็นวาสนา ในคราเคราะห์นะคะ
เพราะเราจะเข็ด เรื่อง บาปกรรม พฤติกรรมไม่ดีไปเลย

 

เหตุหรือปัจจัย ที่ก่อให้เกิดผลอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้น ย่อมไม่มีแค่เหตุหรือปัจจัยเดียวหรือแค่สองสามปัจจัย ถ้าลองค้นหาดูไปเรื่อยๆ อาจมีเป็นร้อยเป็นพัน ใครเรียนรู้ได้ไว นำไปใช้ได้จริง = %สุข > %ทุกข์

 

ครับ ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นนะครับ

ณ ตอนนี้ พยายามมีสติให้มากๆ ในการควบคุมอารมณ์ต่างๆ นะครับ

 

อนุโมทนาบุญด้วยนะคะที่น้องรู้จักอโหสิกรรมและให้อภัยผู้อื่น บางครั้งการอยู่คนเดียวก็ทำให้เรามีสติมากขึ้นและได้มานั่งทบทวนตัวเอง การมีทุกข์ทำให้เราเห็นธรรมค่ะ เพราะคนเป็นทุกข์มักจะหันเข้าหาพระและพึ่งธรรมะมากขึ้น ดีใจที่น้องรับได้เร็วและมีสติไม่ปล่อยใจไปกับความทุกข์และหลงระเริงไปกับสิ่งผิด ๆ เช่นเข้าหาอบายมุขอื่นเพื่อคลายทุกข์ หมั่นปฏิบัติธรรม สวดมนต์ แผ่เมตตา นั่งสมาธิทุกวันนะคะ มารไม่มีบารมีไม่เกิดค่ะ

 

ตอนช่วงวัยรุ่นก็เคยโดนอย่างนี้หลายครั้งถูกทำให้โดดเดี่ยวและกลั่นแกล้งตอนนั้นเครียดมากๆคิดหาทางแก้แค้น พอตอนนี้เฉยๆให้หมดเวรกับเขาไป แต่พออายุมากๆแล้วอาจจะอยากอยู่คนเดียว มากคนมากความ มากเรื่องมากปัญหา ผมเจอมาหลายครั้งมากแล้ว กลายเป็นเครียดเพราะคนรอบๆข้างนี่หละ อยู่คนเดียวสงบและสบายใจดี

 

ขออนุโมทนาสาธุ ธรรมใดที่ท่านสำเร็จแล้ว ขอข้าพเจ้าสำเร็จด้วยเทอญ สาธุๆๆ

 

อ่านเรื่องราวของคุณChonlawitแล้วทำให้นึกถึงเมื่อครั้งสมัยเรียนอยู่ ป.2 วันหนึ่งขณะปั่นจักรยานออกจากบ้าน ก็มีรถ 6 ล้อขับมาเฉี่ยวทำให้ทั้งคนทั้งจักรยานตกลงข้างทาง ตาข้างขวาก็ไปกระแทกกับแฮนด์จักรยานพอดีเลย ผลปรากฏว่าขุมตาเขียวช้ำๆ ตั้งแต่นั้นมาพอเวลาเดินออกจากบ้านไปโรงเรียน ลูกชายเจ้าของรถ 6 ล้อที่ขับเฉี่ยวเราซึ่งเขาอยู่ในวัยเดียวกันกับเรา ถ้าเขาเจอเราโดยบังเอิญเขาจะตะโกนเรียก ไอ้ขุมตาเขียว และจะพูดประโยคนี้ทุกครั้งที่เขาเห็นเรา เราก็นิ่งเฉย ไม่ได้โกรธหรือคิดไม่ดีอะไรนะคะ แค่รู้สึกเบื่อและคิดว่าเมื่อไหร่จะหยุดพูดสักที จนกระทั่ง 2 อาทิตย์ต่อมา .. วันนั้นเป็นวันจันทร์ จิตวิญญาณก็เดินออกจากบ้านไปโรงเรียนตามปกติ บังเอิญเจอเขากำลังเดินผ่านหน้าบ้านเราไปโรงเรียนพอดี เห็นเขาเดินก้มหน้าหลบนิดๆ ก็แปลกใจว่าทำไมวันนี้ไม่เรียกเราเหมือนที่เคยเรียก พอหันไปดูอีกที เห็นขุมตาปูดเท่าลูกหมากที่คนแก่เอามาเคี้ยวหมากน่ะค่ะ ข้างเดียวกันด้วย รอยช้ำสีเหมือนลูกมังคุดเลย ถามเพื่อนในห้องเรียน เพื่อนบอกว่าวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เขาปีนต้นไม้เล่น ตกต้นไม้โดนกิ่งไม้ทิ่มซะขุมตาเขียวปูดจนเป็นสีม่วงเลย หนักกว่าเราอีก ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่เคยเรียกเราไอ้ขุมตาเขียวอีกเลย นี่แหล่ะค่ะกรรมติดจรวด

 

ก็อย่างที่คุณว่า ดูมันเศร้าสร้อย เหงาหงอย...

แต่มันแค่ ปี 2 ปี แรก ๆ เท่านั้น...

เราเห็นคนเค้า คุยกันเฮฮา เราก็อยากมีแบบนั้นบาง

เห็นเค้ามี แฟนกัน เราก็อยากมีบาง

แรก ๆ ก็ดิ้นรน นะ จีบคนนั้นคนนี้

แต่ตอนนี้รู้แล้ว เปล่าประโยชน์ ...

มีคนคอยเกาะชีวิต ตามเล่นงาน ปัดแข็งปัดขา กลั่นแกล้งต่าง ๆ นานา

******************

เราก็มาคิด อยู่คนเดียวก็ได้นิ ... แฟนไม่ใช่ของจำเป็น มันก็ไม่จำเป็น

ไม่มีบุตรธิดา ก็ดีนะ ประชากรในประเทศ ก็จะได้ลดลง คนมันเยอะมากแล้ว

ไม่มีเพื่อน ก็สบาย ขี้เกียจแก้ตัวเวลามันชวนไปกินเหล้าเที่ยวผู้หญิง

เดียวมีงานนั้น งานนี้ มีแต่รายการจ่าย ๆ

อยู่คนเดียว เงินทองอยู่ครบ ไม่สูญหายไปไหน

อยากทำอะไรก็ทำ อยากไปไหน ก็ไป อยากินอะไร ก็กิน

อยากคุยอะไร ก็เข้าห้องแชต เข้าเวปบอร์ด ก็ได้คุย

อยู่แบบนี้ มา 20 กว่าปี ยอมรับว่า ดีจริง ๆ มีความสุขกับชีวิตมากจริงครับ... แรก ๆ ก็อาจจะแย่หน่อย พอ นานเค้า มันสบายดีมาก ๆ เลยจริง ๆ ครับ...

 

ผมขออนุญาตเล่าเหตุการณ์จากผลกรรมในชีวิตด้วยนะครับ สมัยเด็กๆเป็นคนที่ปากไม่ดี เคยพูดล้อน้องชายไว้มาก ผมชอบล้อน้องว่าเตี้ยครับ เพราะสมัยก่อนน้องผมเตี้ยกว่าผมเยอะ ล้อทุกวันจริงๆ หลังจากวันนั้น ผมอยู่ม.3 น้องผมอยู่ม.2 สูงขึ้นเรื่อยๆทุกวันๆส่วนผมตัวเท่าเดิมนับตั้งแต่วันที่ล้อเลยครับ หยุดสูงทันที ไม่ถึง 170 ด้วย ทุกวันนี้ผมโดนเพื่อนเรียกว่าเตี้ยแทน ทำให้นึกถึงผลกรรมในวันนั้นเลย มีอีกเรื่องนึง สมัยมัธยมปลาย มีเพื่อนคนนึงที่ชอบทำตัวแปลกๆ ผมจึงแกล้งมาเรื่อยๆโดยเป็นหัวโจกในการล้อเพื่อนคนนั้น ล้อบ่อยๆทุกวัน เพื่อนทุกคนก็สนุกสนานเฮฮากันตามประสาเด็กๆ มาจนถึงวันนี้ผมโดนผลกรรมนี้ตามชำระอย่างสาสมมาเป็นเวลา 5 ปีครับ กลายเป็นคนที่โดนล้อว่าเฟอะฟะ โดนแกล้ง โดนจับผิดเหมือนเพื่อนคนที่ผมแกล้งทุกประการ ผมเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนคนนี้ ได้ไปขออโหสิกรรมกับเค้าแล้วครับ เชื่ออย่างสนิทใจในเรื่องผลกรรมว่าเราทำกรรมเช่นใด ผลกรรมย่อมตามสนองเราเช่นนั้นเหมือนกันครับ แต่ขอบคุณความทุกข์อันมากมายเหล่านั้นที่ทำให้ทุกวันนี้ผมพยายามศึกษาและเข้าหาธรรมะมากขึ้น เอาใจเขามาใส่ใจเรามากขึ้น พยายามทำความดีมากขึ้น เพราะกรรมใดที่เราก่อขึ้น กรรมนั้นย่อมเป็นของๆเราอย่างแน่นอนครับ