47. ..โอ้ดวงจำปา มาลางามยิ่ง มิ่งเมืองลาวเอย..

ออกจากตลาดดาวเรือง จุดหมายต่อไปคือ อุทยานบาเจียง แต่ก่อนจะไปถึงตอนนี้รถตู้ที่นั่งไปเกจ์ตกแล้วต้องเติมน้ำมันเลยถือโอกาสเข้าห้องน้ำด้วยไม่งั้นเดียวเสียค่าห้องน้ำอีก ๑,๐๐๐ กีบ แถวนี้มีปั๊มน้ำมันอยู่หลายปั๊ม พวกเราแวะที่ปั๊ม ปตท. พี่ในคณะถามน้องแหล่ว่า ปั๊มปตท. ที่นี่เขาเรียกว่าอะไร น้องบอกว่า “ปั๊มหอมหัวใหญ่” ทีแรกฟังแล้ว งง ทำไมเป็นปั๊มหอมหัวใหญ่ ก็เลยมองดูสัญลักษณ์ อืมมม จริงๆ ด้วย เหมือนหอมหัวใหญ่ แต่ทันใดนั้น พี่คนเดิมก็ถามอีกว่า แล้วปั๊มเชลล์หล่ะเรียกว่าอะไร น้องแหล่ตอบว่า “ปั๊มหอยใหญ่” อืมมม พูดอีกก็ถูกอีก แหมภาษาของเขานี่ตรงไปตรงมาดีจัง.... แถวๆ นี้มีปั๊มแก๊สเอลพีจีด้วยถ้ารถใครใช้แก๊สสามารถหาเติมได้แต่เอ็นจีวีไม่เห็นว่ามีนะ....

​

ปั๊มหอมหัวใหญ่.... ดูสิเหมือนไหม...​

 

น้ำมันพรายหาซื้อง่ายขนาดนั้นเชียว....
แล้วน้ำมันพราย หน้าตามันเป็นยังไงอ่ะ สีอย่างนี้เลยเหรอ....

 

​

​

จากปั๊มน้ำมันนั่งรถมาได้ประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าก็ถึงอุทายบาเจียง เป็นอุทยานที่สร้างโดยคนไทยคุณวิมล กิจบำรุงจะมีการสร้างเรือนของชนเผ่าต่างๆ ในลาว และให้คนของชนเผ่าต่างๆ แต่งตัวประจำเผามาแสดงวิถีชีวิตความเป็นอยู่เครื่องใช้ของแต่ละเผ่าให้ดูให้ชมกันพร้อมทั้งขายผ้าพื้นเมืองทอมือกันให้เห็นๆ แต่ละเรือนชนเผ่าก็จะมีป้ายบอกว่าเป็นเผ่าอะไรบ้าง แต่ละเผ่าชื่อไม่ค่อยคุ้นหูสักเท่าไหร่ ที่เห็นๆ ก็จะมี ดังนี้


เรือนเผ่าตะเรียง เป็นเรือนเตี้ยๆ หลังคาเป็นรูปโค้งมน เรือนนี้เดินเข้ามาก็เจอเห็นก่อนเลยอยู่ด้านขวามือ คนก็จะมุงกันเยอะ เพราะมีการทอผ้าให้ดูและขายผ้าที่ทอเลยมุงกันใหญ่

​

​

 

อ้าว นึกว่าเคยเห็นของจริง..........

 

เรือนเผ่าอาลัก​

เดินถัดมาหน่อยเป็นเรือนของเผ่าอาลัก เรือนนี้คนก็มุ่งกันเยอะไม่แพ้กันเพราะมีผ้ามาขาย เรือนของเผ่าอาลักจะสูงขึ้นมาหน่อยมีบันไดขึ้นบ้านจั่วบนหลังคามีลักษณะคล้ายกาแล ต้นเสาหน้าบ้านมีการแกะสลัก

​

 

​

เดินถัดมาอีกเป็นเรือนของเผ่าโอย ตัวเรือนยกพื้นสูง มีเสาพะองใช้ปีนขึ้นบ้าน ที่เรือนเผ่าโอยมีลุงมาแสดงดนตรีพื้นบ้านแล้วพร้อมกับเล่นเครื่องเล่นวางไว้เป็นจมูกเป็นการทรงตัว มีเด็กๆ แต่ชุดชนเผ่ามาให้ถ่ายรูป

​

 

ไม้ไผ่แข็งแรงนะ.... รับนำหนักได้มาก เป็นส่วนของลำต้นไผ่บ้องโตๆ นำมาทำเป็นบันไดปีนเขาจะเรียกกันว่าพะอง อ่ะจ่ะ.....

 

ก็เป็นดนตรีตามสไตล์ของชนเผ่าพื้นเมือง ที่เครื่องดนตรีทำจากธรรมชาติ....

 

ขอบคุณมากมายค่ะคุณสร้อยฟ้ามาลา ไปเที่ยวแล้วยังอุตส่าห์เก็บภาพสวยๆมาฝากอีกต่างหาก วันหลังไปประเทสลาว อย่าลืมชวนนะค่ะ พอดีเว้าอีสานได้ค่ะ 5555

 

มาถึงบาเจียงแล้ว จะไปเดินตาดผาส้วมหรือยังจ๊ะ
รอลุ้นรูปแม่สร้อยจะเห็นรุ้งกินน้ำที่ตาดผาส้วมมั่งไหม
สมัยที่ยังใช้กล้องฟิล์มเคยถ่ายได้อ่ะ

 

ภาษาไทยสำเนียงอิสาน บางจังหวัดฟังไม่ออกอ่ะ..

 

ตาดผาส้วมก็ถ่ายรูปมาหล่ะ แต่น้ำน้อย ไหลไม่แรง เลยไม่มีรุ้งให้ถ่าย....

 

​

ถัดมาเป็นไฮไลท์เด่นของหมู่บ้านชนเผ่า เป็นเรือนเสาเดี่ยวของเผ่าละแว ความสูงก็ราวๆ ๓ – ๔ คนต่อกัน เรือนนี้เขาบอกว่ามีไว้สำหรับเป็นหอเฝ้าระวัง หรือไว้สำหรับต้อนรับแขก และไว้สำหรับให้หนุ่มสาวเผ่าละแวทำความรู้จักมักคุ้นกัน ๒ ต่อ ๒ โดยต้องไม่ล่วงเกินกัน เห็นว่าถ้าจะตกลงปลงใจกันจริงๆ จะต้องอยู่ด้วยกันบนเรือนนี้สามวันสามคืนกันก่อนจะมีการแต่งงาน

 

​

ถัดจากบ้านเสาเดียว ก็มาถึงบ้านอยู่อาศัยของเผ่าละแว เป็นเรือนยกพื้นไม่สูง ก็จะมีอะไรๆ ต่างจากเผ่าอื่นอีก นั่นคือ จะมีการเจาะช่องไว้ตามฝาบ้านขนาดพอมือลอดเข้าไปได้จะเจาะไว้ตรงบริเวณที่เป็นห้องของลูกสาว ช่องนี้มีไว้ให้ชายหนุ่ม จกมือหาหญิงสาว เป็นประเพณี กลิ้งครกจกสาว ฟังแล้ว ทำไมต้องกลิ้งครก ก็พื้นบ้านยกสูงแต่สูงไม่มาก แต่ถ้าคนยืนก็ชะเง้อ เขาก็เลยเอาครกไม้ตำข้าวกลิ้งมาตรงช่องเพื่อนำมาต่อเป็นที่ยืนให้มือสามารถ จก เข้าไปในช่องได้ ส่วนจะจกเข้าไปนั้น จก เข้าไปทำอะไร ก็เขาจะมอบของฝากของขวัญอะไรให้กันก็ให้โดยวิธีนี้หล่ะ อย่าคิดมากกกกก และก็ใช้ช่องนี้ในการพูดคุยกัน ในการสัมผัสจับไม้จับมือกัน การจับไม้จับมือนั้นจะเป็นวิธีในการตกลงปลงใจว่าจะเลือกสาวเจ้ามาเป็นคู่หรือไป ถ้าสาวเจ้ามือไม้นิ้ม เขาจะไม่เลือก เขาจะเลือกสาวๆ ที่มือไม้หยาบกร้านเพราะถือว่าขยันทำงาน ก็มีพี่ๆ ในกลุ่มแซวว่า ที่มือสากๆ นั้นกินข้าวเหนียวไม่ได้ล้างมือหรือเปล่า.... ส่วนจะรู้ได้ยังไงว่าใครเป็นใครจับมือถูกคนเข้าช่องถูกหรือเปล่า ก็คงเป็นเรื่องของหนุ่มสาวสองคนตกลงทำซิกแนลกันเอง.... เอ แล้วมีไหมที่เข้าช่องผิด????? น่าจะมีหน่ะ.......

​

 

​

ถัดมาอีกก็เป็นเรือนของเผ่ายะเหิน แต่วันนี้ปิดบ้านคงออกไปจ่ายตลาดมั้ง ตัวเรือนยกพื้นสูงพอๆ กับเผ่าละแว

 

​

ถัดมาอีกเป็นเรือนของเผ่าแงะ ตัวเรือนยกสูงขึ้นมาอีกหน่อยมีชายคาหน้าบ้าน ป้าชนเผ่ามานั่งทอผ้าให้ชมเป็นเครื่องทอมือแบบง่ายๆ แต่ก็ทำเป็นผ้าทอผืนยาวๆ ได้ เผ่านี้ในหมู่บ้านของชนเผ่าจะมีหลักปักไว้กลางหมู่บ้าน ไว้สำหรับฆ่าควายในงานบุญปีละหนึ่งตัว หัวควายจะแขวนไว้ในที่ประชุมของเผ่าก็จะสามารถนับหัวควายได้ว่าหมู่บ้านของเผ่านี้มีอายุมากี่ปี......

​

 

ก็เจาะช่องเองเลยจิ......อิ อิ.......

 

ไม่เปียกนะ กันฝนได้.....

 

​

ถัดมาอีกหน่อยก็เป็นเรือนของเผ่ากะตู บ้านนี้เจอคุณตาแสดงการเล่นเครื่องดนตรีให้ดู แล้วมีคุณยายนั่งทอผ้าเป็นลายของเผ่าให้ดูและสามารถเลือกซื้อได้เหมือนกัน เผ่ากะตูนี้ ผู้ชายสามารถมีภรรยาได้ ๗ คน แต่จะมีได้นั้นภรรยาหลวงจะต้องเป็นผู้สู่ขอให้.... พี่หลายๆ คนบอกว่าอยากเป็นคนเผ่านี้จัง.....

ลุงเอ​

​

 

​

​

ตอนนี้เดินดูครบหมดทุกบ้านแล้ว ตรงกลางของหมู่บ้านชนเผ่าจะเป็นพิพิธภัณฑ์ชนเผ่า เป็นเรือนไม้หลังใหญ่เก็บข้าวของเครื่องใช้ ผ้า ไหโบราณ ของชนเผ่าต่างๆ ให้ได้ชมกัน....

​

​