ในที่สุดผมก็สงสัยเรื่อง..ศพของพระมหากัสสปะ..??..

พระมหากัสสปะ​

<TABLE height=160 cellSpacing=4 cellPadding=4 width="67%" align=center border=1><TBODY><TR><TD height=150>พระมหากัสสปเถระเจ้า ทรงนั่งเข้านิพพานมานาน สองพันห้าร้อยกว่าปีมาแล้ว สรีระของท่านไม่เน่าเปื่อย เพราะท่านทำความเพียรอย่างแรงกล้า ด้วยกำลังแห่งอนิมิตตเจโตสมาธิ ปธานสังขารอิทธิบาทภาวนา ส่วน ตา หู จมูก และ ฟัน ก็ยังสมบรูณ์อยู่อย่างอัศจรรย์ ตามตำนานได้กล่าวว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงพระนามว่า ศรีอาริยเมตไตร จะเป็นผู้เสด็จมาประทานการฌาปนกิจสรีระ ด้วยพระองค์พร้อมทั้งพระสงฆ์หมู่ใหญ่ในยุคภัทรกัลป์สุดท้าย สรีระของท่านบัดนี้อยู่ ณ หุบเขาแห่งหนึ่งในประเทศจีน
</TD></TR></TBODY></TABLE>

​

พระมหากัสสปะ เป็นบุตรของกปิลพราหมณ์ ตระกูลกัสสปะในบ้านมหาติฏฐะ
แคว้นมคธ ชื่อเดิมของท่านคือ “ปิปผลิ” แต่คนทั่วไปมักเรียกท่านตามวงศ์ตระกูลว่า
“กัสสปะ” เมื่อท่านอายุได้ ๒๐ ปี ได้ทำการอาวาหมงคลกับนางภัททกาปิลานี ซึ่งเป็นสาวงาม
วัย ๑๖ ปี ธิดาของพราหมณ์ตระกูลโกลิยะ ณ เมืองสาคลนคร แคว้นมคธ ​

เมื่อปิปผลิมาณพ อายุได้ ๒๐ ปี บิดามารดาได้ปรึกษากันว่าจะหาภรรยาให้แก่บุตรชาย
จึงได้มอบเงินและทองให้แก่พราหมณ์ ๘ คน เพื่อสืบแสวงหาสาวงานที่มีฐานะเสมอกัน
พราหมณ์เหล่านั้นเที่ยวสืบแสวงหาไปตามเมืองต่าง ๆ มาจนถึงสาคลนคร ได้พบธิดาของ
โกลิยพราหมณ์นามว่า “ภัททกาปิลานี” วัย ๑๖ ปี เป็นที่ถูกอกถูกใจยิ่ง จึงสู่ขอกับบิดามารดา
ของนาง ตกลงแล้วได้มอบสิ่งของเงินและทองหมั้น กำหนดวันอาวาหมงคลแล้วกลับไปแจ้งข่าว
สารแก่กปิลพราหมณ์
ปิปผลิมาณพ ได้ทราบข่าวสารนั้นแล้วรู้สึกไม่สบายใจ เพราะตนไม่มีความปรารถนาจะ
แต่งงาน จึงหลบเข้าไปในห้อง เขียนจดหมายบรรยายความประสงค์ของตนให้นางทราบว่า
“ตนไม่ปรารถนาจะแต่งงาน ขอให้นางจงแต่งงานกับชายที่มีชาติตระกูลเสมอกัน และอยู่ครอง
ชีวิตคู่ด้วยความสุขสำราญเถิด ส่วนข้าพเจ้าจะออกบวช” เมื่อเขียนเสร็จแล้ว ก็มอบให้คนใช้
สนิทนำไปส่งให้แก่นางภัททกาปิลานี
แม้นางภัททกาปิลานีก็มีใจตรงกัน และได้เขียนจดหมายซึ่งมีใจความเหมือนกัน มอบให้
คนรับใช้นำไปส่งให้แก่ปิปผลิมาณพ บังเอิญคนถือจดหมายทั้งสองฝ่ายมาพบกันระหว่างทาง ทัก
ทายปราศรัยถามไถ่กิจธุระของกันและกันแล้วนำจดหมายทั้งสองฉบับออกอ่าน ทราบความโดย
ตลอดแล้วฉีกทำลายทิ้งแล้วเขียนจดหมายขึ้นมาใหม่ บรรยายความรักแก่กันและกันแล้วนำไปส่ง
ให้แก่เจ้านายของตน การอาวาหมงคลระหว่างคนทั้งสองจึงเกิดขึ้น


ภายหลังจากแต่งงานกันแล้ว การครองคู่ของคนทั้งสองนั้นไม่เหมือนสามีภรรยาคู่อื่น ๆ
เพราะสักแต่ว่าอยู่ร่วมห้องกันเท่านั้น ต่างก็ไม่มีจิตคิดจะร่วมสังวาสกัน แม้เวลาจะขึ้นเตียงนอนก็
ขึ้นกันคนละข้าง มีแจกันดอกไม้ตั้งอยู่ตรงกลางเตียง ตลอดระยะเวลาที่ทั้งสองอยู่ร่วมกันนั้น มิ
ได้สัมผัสถูกต้องกันเลยจึงไม่มีบุตรหรือธิดาสืบสกุล
เมื่อบิดามารดาถึงแก่กรรมแล้ว ทรัพย์สมบัติและหน้าที่การงานทุกอย่างจึงเป็นภาระของ
สองสามีภรรยา และเนื่องจากตระกูลทั้งสองเป็นตระกูลมหาเศรษฐีมีทรัพย์มาก เมื่อรวมสอง
ตระกูลเข้าเป็นตระกูลเดียวกันแล้วทรัพย์สมบัติก็ยิ่งมากมายมหาศาล มีสัตว์เลี้ยงและคนงาน
จำนวนมาก สองสามีภรรยาต้องบริหารสั่งการทุกอย่าง
จนกระทั่งวันหนึ่ง ในขณะที่ปิปผลิกำลังตรวจดูทาสและกรรมกรทำงานอยู่ในไร่นา ได้
เห็นนกกาจิกกินสัตว์น้อยมีไส้เดือนเป็นต้น ก็รู้สึกสงสารและสลดใจที่สัตว์เหล่านั้นต้องตาย
เพราะตนเป็นเหตุ ส่วนนางภัททกาปิลานี ก็ให้คนนำเมล็ดถั่วงาออกมาตากที่ลานหน้าบ้าน เห็น
หมู่นกกามาจิกกินตัวหนอนและแมลงต่าง ๆ ก็เกิดความสงสารและสลดใจเช่นกัน เมื่อสองสามี
ภรรยามีโอกาส อยู่กันตามลำพังได้สนทนาถึงเรื่องความในใจของกันและกันแล้ว จากนั้นทั้งสอง
ก็มีความคิดตรงกันว่า
“ผู้อยู่ครองเรือน แม้จะไม่ได้ลงมือทำการงานเอง แต่ก็ต้องคอยรับบาปที่ทาสและ
กรรมกรทำให้” จึงเกิดความเบื่อหน่ายเพศฆราวาสพร้อมใจกันสละทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้ญาติ
และบริวาร
ส่วนทั้งสองสามีภรรยาพากันออกบวช จัดหาผ้ากาสาวพัสตร์และบริขารพากันปลงผม
แล้วครองผ้ากาสาวพัสตร์ อธิฐานเพศบรรพชิตบวชอุทิศต่อพระอรหันต์ในโลกแล้วเดินร่วมทาง
กันไป พอถึงทางสองแพร่งจึงแยกทางกัน ปิปผลิไปทางขวา ส่วนนางภัททกาปิลานี ไปทางซ้าย
นางเดินทางไปพบสำนักปริพาชกแล้วได้เข้าไปขอบวชในสำนักนั้น เนื่องด้วยขณะนั้น พระผู้มี
พระภาคยังมิได้ทรงอนุญาตให้สตรีบวชในพระพุทธศาสนา ต่อเมื่อพระนางปชาบดีโคตรมีได้
บวชแล้ว นางจึงได้บรรพชาอุปสมบทในสำนักของพระเถระ ศึกษาพระกรรมฐาน บำเพ็ญ
วิปัสสนา ก็ได้บรรลุพระอรหัตผล



ปิปผลิ เดินทางไปตามลำดับ ได้พบพระผู้มีพระภาคเสด็จประทับที่ภายใต้ร่มไทร
ระหว่างกรุงราชคฤห์กับนาลันทา เห็นพุทธจริยาน่าเลื่อมใสแปลกกว่านักบวชอื่น ๆ ที่ตนเคยพบ
มา ปลงใจเชื่อว่าต้องเป็นพระอรหันต์แน่นอน จึงน้อมกายกราบถวายบังคมแทบพระบาท กราบ
ทูลขออุปสมบทในพระพุทธศาสนา
พระพุทธองค์ ประทานการอุปสมบทด้วยวิธีให้รับโอวาท ๓ ข้อ เรียกว่า
“โอวาทปฏิคคหณูปสัมปทา” โอวาท ๓ ข้อนั้นคือ
๑) กัสสปะ เธอพึงศึกษาว่า เราจักตั้งความละอายและความเกรงใจไว้ในภิกษุทั้งที่
เป็นพระเถระผู้เฒ่า ผู้มีพรรษาปานกลาง และทั้งผู้บวชใหม่
๒) กัสสปะ เธอพึงศึกษาว่า เราจักฟังธรรม บทใดบทหนึ่งอันประกอบด้วยกุศลด้วย
ความตั้งใจฟังโดยเคารพ และพิจารณาจดจำเนื้อความธรรมบทนั้น
๓) กัสสปะ เธอพึงศึกษาว่า เราจะไม่ละสติไปในกาย คือ พิจารณากายเป็นอารมณ์
โดยสม่ำเสมอ


เมื่อท่านอุปสมบทแล้วทำความเพียรไม่นานก็ได้บรรลุพระอรหัตผล หลังจากอุปสมบท
ได้ ๘ วัน พุทธบริษัททั้งหลายรู้จักท่านในนาม “พระมหากัสสะ” ท่านได้ช่วยรับภารธุระอบรม
สั่งสอนพระภิกษุและพุทธบริษัทอื่น ๆ จนมีภิกษุเป็นบริวารจำนวนมาก ท่านมีปกติสมาทาน
ธุดงค์ ๓ ประการ อย่างเคร่งครัด คือ:-
๑) ถือการนุ่งห่มบังสุกุลเป็นวัตร
๒) ถือการเที่ยวบิณฑบาตเป็นวัตร
๓) ถือการอยู่ป่าเป็นวัตร
เพราะการปฏิบัติในธุดงค์คุณทั้ง ๓ ประการนี้อย่างเคร่งครัด พระบรมศาสดาจึงทรงยก
ย่องท่านในตำแหน่งเอตทัคคะ เป็นผู้เลิศกว่าภิกษุทั้งหลาย ในทาง ผู้ทรงธุดงค์
นอกจากนี้ พระบรมศาสดายังทรงยกย่องท่านในทางอื่น ๆ อีกหลายประการ กล่าวคือ:-

ครั้งหนึ่ง ท่านติดตามพระพุทธองค์ไปประทับที่ภายใต้ร่มไม้ต้นหนึ่งท่านได้พับผ้า
สังฆาฏิของท่านเป็น ๔ ชั้นแล้วปูถวายให้พระพุทธองค์ประทับนั่งพระพุทธองค์ตรัสว่า:-
“กัสสปะ ผ้าสังฆาฏิของเธอนุ่มดี”
“ข้าแต่พระผู้มีพระภาค ขอพระองค์ทรงใช้สอยเถิด พระเจ้าข้า”
“กัสสปะ แล้วเธอจะใช้อะไรทำสังฆาฏิเล่า ?”
“ข้าแต่พระผู้มีพระภาค เมื่อข้าพระองค์ได้รับจากพระองค์ ก็จะใช้เป็นสังฆาฏิ
พระเจ้าข้า”
ครั้นแล้ว พระบรมศาสดาได้ประทานผ้าสังฆาฏิของพระองค์ ซึ่งเก่าคร่ำคร่าให้แก่ท่าน
แล้วทรงยกย่องท่านอีก ๔ ประการคือ:-
๑) กัสสปะ มีธรรมเป็นเครื่องอยู่เสมอด้วยตถาคต เป็นผู้มักน้อยสันโดษภิกษุทั้ง
หลายควรถือเป็นแบบอย่าง
๒) กัสสปะ เมื่อเธอเข้าไปใกล้ตระกูลแล้ว ชักกายและใจออกห่างประพฤติตนเป็นคน
ใหม่ ไม่คุ้นเคย ไม่คะนองกาย วาจา และใจ ในสกุลเป็นนิตย์ จิตไม่ข้องอยู่ในสกุลนั้น
ตั้งจิตเป็นกลางว่า “ผู้ใคร่ลาภจงได้ลาภ ผู้ใคร่บุญจงได้บุญ ตนได้ลาภแล้วมีจิตเป็นฉันใด ผู้อื่นก็
มีใจเป็นฉันนั้น”
๓) กัสสปะ มิจิตประกอบด้วยเมตตา กรุณา แสดงธรรมแก่ผู้อื่น
๔) ทรงแลกเปลี่ยนผ้าสังฆาฏิกับท่านไปใช้สอย ทรงสอนภิกษุให้ประพฤติดีปฏิบัติ
ชอบ โดยยกพระมหากัสสปะขึ้นเป็นตัวอย่าง


ครั้งหนึ่งพระเถระพักอยู่ที่ถ้ำปิปผลิ เข้าฌานสมาบัติอยู่ ๗ วัน ออกจากฌานแล้วเข้าไป
บิณฑบาต ในบ้านหญิงสาวคนหนึ่งเห็นพระเถระแล้วเกิดศรัทธาเลื่อมใส ได้นำข้าวตอกใส่บาตร
พระเถระแล้วตั้งความปรารถนา ขอเข้าถึงส่วนแห่งธรรมที่พระเถระบรรลุแล้ว พระเถระกล่าว
อนุโมทนาแก่เธอแล้วกลับยังที่พัก
ฝ่ายนางกุลธิดานั้นมีจิตเอิบอิ่มด้วยทานที่ตนถวาย ขณะเดินกลับบ้านถูกงูพิษกัดตาย และ
ได้ไปเกิดเป็นเทพธิดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ นามว่า “ลาชา” (ลาชา = ข้าวตอก) มีวิมานทอง
ประดับด้วยขันทองห้อยอยู่รอบ ๆ วิมาน ในขันนั้นเต็มด้วยข้าวตอกทองเช่นกัน นางมองดูสมบัติ
ทิพย์ที่ตนได้แล้วก็ทราบว่าได้มาเพราะถวายข้าวตอกแก่พระมหากัสสปะ ซึ่งเป็นบุญเพียงเล็กน้อย
นางต้องการที่จะเพิ่มผลบุญให้มากยิ่งขึ้น จึงลงจากเทวพิภพเข้าไปปัดกวาดเสานาเสานะและ
บริเวณที่พักของพระเถระ จัดตั้งน้ำใช้น้ำฉันเสร็จแล้วกลับยังวิมานของตน
พระเถระคิดว่ากิจเหล่านี้คงจะมีพระภิกษุหรือสามเณรมาทำให้ ในวันที่สองที่สาม นาง
เทพธิดามาทำเหมือนเดิม แม้พระเถระก็คิดเช่นเดิม แต่พระเถระได้ยินเสียงไม้กวาดและเห็นแสง
สว่างจากช่องกลอนประตูจึงถามว่า “นั่นใคร ?”
“ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ดิฉันเป็นเทพธิดาชื่อลาชา เป็นอุปัฏฐายิกาของท่าน”
พระเถระคิดว่า หญิงผู้เป็นอุปัฏฐากของเราชื่ออย่างนี้ไม่มี จึงเปิดประตูเห็นนางเทพธิดา
กำลังปัดกวาดอยู่ จึงสอบถามทราบความโดยตลอดตั้งแต่ต้นแล้ว จึงกล่าวห้ามว่า “กิจที่เธอทำ
แล้วก็ถือว่าแล้วกันไป ต่อแต่นี้เธอจงอย่างมาทำอีก เพราะในอนาคต จะมีพระธรรมกถึกยกเอา
เหตุนี้เป็นตัวอย่างอ้างแก่พุทธบริษัททั้งหลาย ว่า “พระมหากัสสปะมีนางเทพธิดามาปฏิบัติใช้
สอย ดังนั้น เธอจงกลับไปเถิด”
นางเทพธิด้านอ้อนวอนช้ำแล้วช้ำเล่าว่าขอพระคุณเจ้าอย่างทำให้ดิฉันประสบหายนะเลย
ขอให้ดิฉันได้ครองสมบัติทิพย์นี้ตลอดกาลนานเถิด
พระเถระเห็นว่านางเทพธิดาดื้อดึงไม่ยอมฟังคำ จึงโบกมือพร้อมกล่าวขับไล่นางออกไป
นางลาชาเทพธิดาไม่สามารถดำรงอยู่ได้ จงเหาะขึ้นไปบนอากาศยืนประนมมือร้องไห้เสียดายที่
ไม่มีโอกาสทำทิพยสมบัติของตนให้ถาวรได้


พระมหากัสสปะเถระ เป็นประธานปฐมสังคายนา
ด้วยความที่ท่านเป็นผู้ยินดีในการอยู่ป่า มักน้อย สันโดษ ประวัติของท่านจึงไม่ค่อย
โดดเด่นเป็นที่รู้จักกันมากนัก จวบจนสมัยที่พระบรมศาสดาปรินิพพานได้ ๗ วัน ขณะที่ท่าน
กำลังเดินทางพร้อมด้วยภิกษุบริวารของท่านเพื่อไปเข้าเฝ้าประบรมศาสดา ได้ทราบข่าวจาก
อาชีวกว่าพระผู้มีพระภาคเจ้าปรินิพพานแล้ว ทำให้ภิกษุทั้งหลายที่เป็นปุถุชนพากันร่ำไห้เสียใจ
รำพึงรำพันถึงพระบรมศาสดา รำพึงรำพันถึงพระบรมศาสดา แต่มีภิกษุวัยชรานามว่า สุภัททะ
พูดห้ามปรามภิกษุเหล่านั้นมิให้ร้องไห้โดยกล่าว่า “ท่านทั้งหลาย อย่าร้องไห้เสียใจไปเลย พระ
พุทธองค์ปรินิพพานเสียได้ก็ดีแล้ว ต่อไปนี้พวกเราพ้นจากอำนาจของพระศาสดาแล้ว จะทำ
อะไรก็ย่อมได้ ไม่มีใครมาบังคับว่ากล่าวห้ามปรามพวกเราอีกแล้ว”
พระเถระ ได้ฟังคำของพระสุภัททะแล้วเกิดความสังเวชสลดใจว่า “พระพุทธองค์
ปรินิพพานได้เพียง ๗ วัน ยังมีผู้กล่าวจ้วงจาบล่วงเกินพระธรรมวินัยถึงเพียงนี้ ต่อไปภายหน้าก็
คงจะหาผู้เคารพในพระธรรมวินัยได้ยากยิ่ง”
ด้วยคำพูดของพระสุภัททะเพียงเท่านี้ หลังจากถวายพระเพลิงพระบรมศพแล้ว ท่านได้
ชักชวนพระเถระผู้เป็นพระอรหันต์ ประชุมกันทำปฐมสังคายนารวบรวมพระธรรมวินัยตั้งไว้
เป็นหมวดหมู่ เป็นตัวแทนองค์พระบรมศาสดาปกครองหมู่สงฆ์ต่อไป
สาระสำคัญของปฐมสังคายนา
๑) พระมหากัสสปะเถระ เป็นประธาน มีหน้าที่ซักถามเกี่ยวกับพระธรรมวินัย
๒) พระอุบาลี เป็นผู้ชี้แจงเกี่ยวกับขอบัญญัติพระวินัย
๓) พระอานนท์ เป็นผู้ชี้แจงเกี่ยวกับพระสูตร และพระอภิธรรม
๔) กระทำที่ถ้ำสัตตบรรณคูหา แห่งภูเขาเวภารบรรพต กรุงราชคฤห์
๕) พระเจ้าอชาตศัตรู เป็นองค์ศาสนูปถัมภ์
๖) กระทำอยู่ ๗ เดือน จึงสำเร็จ

พระมหากัสสปะเถระ เมื่อทำหน้าที่เป็นประธานใน
การทำปฐมสังคายนาแล้ว ได้พักอยู่ที่พระเวฬุวันมหาวิหาร กรุงราชคฤห์ ดำรงอยู่ถึง ๑๒๐ ปี
ก่อนที่ท่านจะนิพพาน ๑ วัน ท่านได้ตรวจดูอายุสังขารของท่านแล้วทราบว่าจะอยู่ได้อีกเพียงวัน
เดียวเท่านั้น ท่านจึงประชุมบรรดาภิกษุผู้เป็นศิษย์ของท่านแล้วให้โอวาทเป็นครั้งสุดท้าย สั่งสอน
ภิกษุผู้ยังเป็นปุถุชนมิให้เสียใจกับการจากไปของท่าน ให้พยายามทำความเพียรและอย่าประมาท
แล้วพระเถระก็เข้าไปถวายพระพรลาพระเจ้าอชาตศัตรู จากนั้นท่านได้พาหมู่ภิกษุไปยัง
ภูเขากุกกุฏสัมปาตบรรพต แสดงอิทธิปาฏิหาริยิ์ และให้โอวาทแก่พุทธบริษัทแล้ว อธิษฐานจิต
ขอให้ภูเขาทั้ง ๓ ลูกมารวมเป็นลูกเดียวกัน ซึ่งในภูขาทั้ง ๓ ลูกนั้นมีภูเขาเวภารบรรพตสถานที่ทำ
ปฐมสังคายนารวมอยู่ด้วย แล้วท่านก็ดับขันธ์เข้าสู่พระนิพพาน ณ ที่นั้น
ท่านยังอธิษฐาน ขอให้สรีระของท่านยังคงสภาพเดิมไม่สูญสลาย จนกระทั่งพระศาสนา
พระศรีอริยเมตไตร ซึ่งพระองค์จะพาหมู่ภิกษุสงฆ์มายังภูเขากุกกุฏสัมปาตบรรพตแล้ว ยกสรีระ
ของพระเถระวางบนพระหัตถ์ขวาชูขึ้นประกาศสรรเสริญคุณของพระเถระแล้ว เตโชธาตุก็จะเกิด
ขึ้นเผาสรีระของท่านบนฝ่าพระหัตถ์ของพระศรีอริยเมตไตรพุทธเจ้านั้น

 

แล้วสงสัยอะไรล่ะ

 

กระทู้ที่สอง และข้อสงสัย

ในที่สุดผมก็สงสัย จึงขอความกรุณาท่านผู้รู้หรือท่านมี มโนมยิทธิ ช่วยตอบ
ปัญหาดังกล่าวให้ด้วยว่า ทั้งสองเรื่องนี้ พูดถึงเรื่อง คนๆเดียวกัน แต่ต่างสถานที่
อ่านแล้วรู้สึก งง ๆ ไม่รู้จะเชื่อเรื่องไหนดี...??....ตอบตามคำถามที่จะถามดังนี้

๑.ถ้าจะว่ากันตามที่หลวงพ่อฤษีท่านบอกแสดงว่าศาสนาพุทธเกิดบริเวณแถบ
ภาคเหนือของไทยเราแน่ ๆ จริงไหม...?
๒.รูปพระมหากัสสปะที่ฝรั่งถ่ายไว้ที่โพสอยู่ด้านบนนี้เป็นรูปที่ถ่ายไว้จริงๆ
หรือเปล่า...?....
ถามสองข้อแค่นี้แหล่ะ....
หมายเหตุ
ถ้าเป็นภาพถ่ายของพระมหากัสสปะจริง ๆ ท่านใดมีภาพนี้ขอความกรุณาลงมา
โพสในกระทู้นี้ด้วยครับ ขอ file ใหญ่ๆ หน่อยนะครับจักขอบพระคุณอย่าง
มหาศาลในทานบารมีของท่าน ขอบคุณล่วงหน้าครับ
ขณะผมมีหนังสือหลวงพ่อตอบปัญหาธรรมของหลวงฤษีอยู่ ๙ เล่ม
ขาดอยู่ ๒ เล่ม คือ เล่ม ๑ และ ๔ จากทั้งหมด ต้องมี ๑๑ เล่ม ถ้าหากใครมี
เล่ม ๑ และเล่ม ๔ ช่วยพิมพ์เป็นวิทยาทานด้วยก็จะดีนะครับ

เรื่อง ศพของพระมหากัสสปะ
โดยพระราชพรหมยาน( หลวงพ่อฤษี ลิงดำ ) วัดท่าซุง จอุทัยธานี
จากหนังสือ ตอบปัญหาธรรม ฉบับพิเศษ เล่มที่ ๖ หน้าที่ ๒๑-๒๓

ผู้ถาม
เอ....หลวงพ่อครับ พระมหากัสสปะ ท่านนิพพานแล้ว แต่ได้ยินดีเขาบอกว่า
ศพของพระมหากัสสปะยังอยู่ที่ เมืองราชคฤห์ แล้วจะเผาได้ต่อเมื่อ พระศรี
อาริย์ มาตรัสรู้ และเผาบนมือด้วย อันนี้เป็นเหตุไฉนและข้อเท็จจริงเป็นอย่าง
ไรครับ...
หลวงพ่อ
เขาลูกไหนว่า
ผู้ถาม
อันนี้ได้ยินจากหลายอาจารย์เขาว่ากันครับ
หลวงพ่อ
เมืองราชคฤห์นี่มันอยู่ตรงไหนนะ...?...
ผู้ถาม
ดูเหมือนเมือง...พระเจ้าพิมพิสาร...ครับหลวงพ่อ
หลวงพ่อ
ศพของพระมหากัสสปะยังไม่ได้อยู่เมืองราชคฤห์นี่ อยู่ที่..เชียงตุง เดาส่งแล้ว
ผู้ถาม
อยู่ไทยนี่เองเองเหรอครับ...?...
หลวงพ่อ
ไทยใหญ่
ผู้ถาม
ไม่ใช่อยู่อินเดียหรือครับ...?..
หลวงพ่อ
ปัดโธ่....จะอยู่อินเดียตะพึดเลยนะ ยกยอดให้อินเดีย ตะบัน..ท่านอยู่ตรงนี้
พระมหากัสสปะท่านมีงานอยู่แถวนี้ ระหว่างเชียงตุง เชียงราย แล้วก็ประเทศ
จีน ที่พระพุทธเจ้าส่งให้มาประกาศศาสนา ถ้าต่ำลงมานั้นเป็นเขตของ พระ
มหากัจจายนะ จากลำพูนลงมาก็เป็นเขตของพระโมคคัลลาน์ ก็ว่าตามเขต
แล้วท่านก็นิพพานแถวนี้ ถ้าถามว่า "ศพของพระมหากัสสปะมีจริงไหม...?.."
ขอยืนยันว่ามีจริง...ยังอยู่ ดอกไม้ที่เขาบูชาก็ยังอยู่ ธูปกับเทียนที่เขาบูชาก็
ยังอยู่ แต่ว่าเวลาปกตินี่เราเข้าไม่ได้ เพราะเขาลูกเล็กๆ สองลูกข้างหน้าต่ำ
เคลื่อนมาติดกัน
เมื่อปีกึ่งพุทธกาลน่ะเข้าได้ เขาลูกเล็ก ๆ มันขยายตัวออก เป็นเรื่อง
อัศจรรย์เหมือนกันนะ จนกระทั่งฝรั่งเข้าไปถ่ายภาพได้ ฉันได้ภาพที่ฝรั่งถ่าย
ประมาณ ๑๐ ภาพ ในปีนั้นนะ เขาพิมพ์ขาย ไอ้ฉันน่ะไม่ได้ซื้อ เขามาให้แล้ว
ก็เอาภาพนั้นไปให้ หลวงพ่อเล็กดู ถามว่า......."การนั่งอยู่...การเข้าสมาธิเป็น
ของไม่แปลก แต่ธูปกับเทียนที่เขาบูชาทำไมจึงไม่เศร้าหมอง.....ยังสด ธูป
เทียนก็ยังติดอยู่" หลวงพ่อเล็ก ก็เลยบอกว่า คำอธิษฐานของพระอรหันต์ จะ
ให้เป็นอะไรก็ได้ ใครไม่เชื่อก็ไปดู พวกที่ได้ มโนมยิทธิไปดูก็ได้นี่ ไม่ต้องรอ
ให้เขาเปิด...เข้าได้
ผู้ถาม
แล้วที่ว่าจะเผาต้องเผาบนมือพระศรีอาริย์ล่ะครับ...?...
หลวงพ่อ
"ตามท่านว่ามา ถ้าเราไม่เชื่อเราอย่าเพิ่งตาย รอดูก่อน จนกว่าพระศรีอาริย์จะ
นิพพาน!!"
ผู้ถาม
โอ้โฮ...?...
หลวงพ่อ
อ้าว...ถ้าพูดเวลานี้ก็เถียงกันไม่จบ บางคนว่า"ฉันไม่เชื่อหรอก เป็นพระพุทธเจ้า
แล้วกฎแห่งกรรมย่อมสิ้นไป มันเป็นเช่นนั้นจริง.....!!
บุพกรรม
หลวงพ่อ
ตามเรื่องมีว่า....สมัยก่อนโน้น พระมหากัสสปะ ท่านเป็นช้าง รูปร่างท่านจึง
ใหญ่โตคล้ายช้าง แล้วพระศรีอาริย์ท่านเป็นเจ้าของ และก็มีการพนันกันว่า
ช้างตัวนี้สามารถจะหยิบอะไรก็ได้ ก็บังเอิญคนพนันมันเกเร มันเอาเหล็กเผา
จนแดงโชนให้อม
ที่แรกเจ้าของยอมแพ้ ยอมให้ถูกปรับดีกว่า ไม่ยอมให้ช้างหยิบ
ช้างก็รักษาศักดิ์ศรี อาศัยที่รักเจ้าของก็เอางวงหยิบ หยิบได้ฝ่ายนั้นก็ต้องแพ้
แต่ช้างก็ต้องตาย เพราะอาสัยกรรมอันนี้หน่อยเดียว เวลาที่พระศรีอาริย์จะ
นิพพานท่านก็เอาศพพระมหากัสสปะใส่พระหัตถ์ อธิษฐานเตโชธาตุเผา เมื่อ
เผาแล้วก็อาศัยเหตุนี้เป็นปัจจัยพระองค์จึงนิพพาน แต่อย่าลืมนะ ไฟที่ใช้กำลัง
ใจให้เกิดขึ้นมันไม่ร้อนหรอก ท่านจะร้อนก็ได้ ไม่ร้อนก็ได้
ผู้ถาม
เอ....ทำไมไม่ร้อนล่ะครับ...??
หลวงพ่อ
ก็เราสร้างเองนี่....ไม่ได้ใช้ไม้ขีดสร้าง มาจาก เตโชกสิณ จะให้ร้อนหรือไม่ร้อนก็ได้
ผู้ถาม
อ๋อ...เป็นเช่นเอง.....

 

๑.ถ้าจะว่ากันตามที่หลวงพ่อฤษีท่านบอกแสดงว่าศาสนาพุทธเกิดบริเวณแถบ
ภาคเหนือของไทยเราแน่ ๆ จริงไหม...?
ไม่แน่ เพราะพระพุทธศาสนาเกิดที่อิสิปตนมฤคทายวัน ไม่ใช่เมืองราชคฤห์
๒.รูปพระมหากัสสปะที่ฝรั่งถ่ายไว้ที่โพสอยู่ด้านบนนี้เป็นรูปที่ถ่ายไว้จริงๆ
หรือเปล่า...?....
ถ่ายไว้จริงๆ แต่ไม่ใช่รูปหลวงปู่พระมหากัสสปะ

 

ขอขอบคุณอักขรสัญจรมั๊กมากนะครับตอบได้แบบกลาง ๆ ดี ( ไม่แน่ ) เอาเป็นว่าผมเชื่อทั้งสองตำนานเลยดีกว่าครับท่านสบายใจดีนะ ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวกลายเป็นปรามาสพระอรหันต์ตกนรกแย่....น๊ะ

 

ตกลงตอนนี้สังขารของท่านพระมหากัสสป อยู่ที่จีนจริงหรือ

อนุโมทนาครับ

 

เรื่องของพระมหากัสสป มีตำนานมากมาย
บางตำนานก็บอกว่า ท่านยังอยู่จนถึงทุกวันนี้
เรื่องของพระอริยะ บางครั้งก็เป็นเรื่อง
ที่ยากจะเข้าใจได้ด้วยตรรกะของสามัญชน
ฟังไว้
เมื่อปฏิบัติถึงขั้นหนึ่ง
ก็คงจะทราบได้เอง

สาธุ

 

ขออนุโมทนาข้อมูลจากเวปวัดท่าซุงครับ สาธุ

ข้อมูลเพิ่มเติม

 

<CENTER>พบหลักฐานว่าสมัยพุทธกาล
พระมหากัสสปได้นำพระพุทธศาสนาเข้ามาในประเทศไทย</CENTER>



<DD>เรื่องพระพุทธศาสนาเข้ามาในประเทศไทย พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน ได้เล่าเรื่องนี้ไว้ในเทปชุดเดินทางไป ภาคใต้ เมื่อเดือนเมษายน ปี 2521 ไว้ดังนี้

<DD>"...ถอยหลังลงไปตั้งแต่ สมัยพระพุทธเจ้ายังทรงพระชนม์อยู่ ก็มีพระจำพรรษาตั้งแต่ภาคใต้ของประเทศไทยถึงภาคเหนือ ภาคเหนือจริงๆ ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ พระมหาโมคัลลาน์ มาคุม คือ เป็นสายของพระมหาโมคัลลาน์ แดนเหนือออกไปด้านเชียงตุงติดต่อประเทศจีน

<DD>แล้วก็ในเขตจีนเป็นสายของ พระมหากัสสป ความจริง ก็ไม่ไกลกันนักแต่มันเดินยาก แต่ท่านผู้นั้นท่านเหาะ แล้วสำหรับใต้ล่องลงมานี่ นับตั้งแต่ จังหวัดสุพรรณบุรี มาถึง จังหวัดนครปฐม เพชรบุรี เป็นต้น

<DD>แล้วก็แดนประจวบคีรีขันธ์ ตอนนี้เป็นสายของ พระมหากัจจายนะ กับ พระอนุรุทธ มักจะมากันเสมอ ๆ ต่ำลงมาจากประจวบคีรีขันธ์ ถึงจังหวัดชุมพร จังหวัดสุราษฎร์ธานี สายนี้ก็เป็นสาย พระโสณะกุฏิกัณณะ ที่มากันเป็นปกติ

<DD>สายใต้ลงไปจากนั้นก็เป็นสายลูกศิษย์ของพระพวกนั้น ที่กล่าวมาแล้ว ที่สอนต่อๆ กันมาเป็นอันว่า ประเทศไทยรับคำสอน ของพระพุทธศาสนามาก่อน ที่เราคิดว่ารับพระพุทธศาสนาเข้ามาประเทศไทย

<DD>เวลานั้น ไอ้เมืองมันมากอยู่กันเป็นหย่อมๆ มีพระราชาที่เขาเรียกว่า "พ่อเมือง" คนก็มีหลายเผ่าด้วยกัน คนไทยเวลานี้มาเรียกว่า "ไทยๆ" สมัยนั้นเขาก็ไม่เรียกว่า "ไทย"

<DD>รวมความว่า เป็นเผ่าคล้ายคลึงกันคนในดินแดน แผ่นนี้จะเรียกเป็นเผ่าใหญ่ๆ จริงๆ แล้วมันมีอยู่ 7 เผ่าด้วยกัน เวลาจะพูด ต้องพยายามเรียนภาษากันอยู่เจ็ดเผ่าด้วยกัน นับตั้งแต่โน่นแน่ะ..เชียงตุงมานั่นแหละ จนกระทั่งปลายเขตแดนของสิงคโปร์ มี 7 เผ่าที่เป็นเผ่าใหญ่ แล้วเผ่ากระจอกงอกง่อย ก็มีอีกตั้งเยอะแยะ

<DD>แต่บางทีก็เป็นเผ่าไทยด้วยกัน แต่เรียกชื่อต่างกันเสียอีก แต่ว่าพูดกันรู้เรื่องว่า ฉันพวกเผ่านายดำ ฉันพวกเผ่านายเขียว ฉันพวกเผ่านายขาว เนื้อแท้มันพูดเหมือนกันจริยาอาการต่างๆ วัฒนธรรมเหมือนกัน มันก็เผ่าเดียวกัน แต่ก็ยังไม่ยอมรวมกันถือว่าอยู่กันเป็นหมู่บ้าน เมืองสมัยนั้นก็เป็นหมู่บ้าน ที่มีความสำคัญเพียงเท่านี้

<DD>ในช่วงนั้น ที่มีพระอรหันต์มาเรื่อย ๆ หมออาชีวกโกมารภัจ ก็เคยมาเที่ยว ถ้าจะถามว่า สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เคยเสด็จไหม ก็ต้องตอบว่า เวลานั้นพระพุทธเจ้ามาในเขตนี้หลายวาระ แล้วก็คราวหนึ่งทำให้คนสำเร็จอรหันต์ไปไม่น้อย การเสด็จมาของพระองค์ ใช้เวลาเดินนานหน่อย เพราะนาน ๆ จะได้เดิน ส่วนมากท่านเหาะมา มาคราวหนึ่ง ก็มีพระติดตามไม่น้อยกว่า 500 รูป

<DD>ที่มากันอย่างนั้นก็เพื่อเป็นกำลังใจของคน คือ เวลาก่อนหน้านั้นหมอผี มันมีมาก ดินแดน ดินเดียเขาเล่นสมาธิจิตกัน เล่นกำลังจิต แต่ดินแดนแห่งนี้ เขาเล่นผีกัน นับถือผีอยู่ก่อน ให้ผีเป็นเจ้า ผีเป็นนาย ทำอะไรก็ต้องเชื่อผี จนกระทั่ง มีการตั้งศาลพระภูมิขึ้นมา อันนี้เราก็เรียกว่า ผีเหมือนกัน เพราะว่า กำลังใจของคนพวกนี้ ยอมรับนับถือผี มาเป็นตัวอย่าง เป็นเหตุ

<DD>เมื่อองค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์เสด็จมา ก็เอาผีพวกนี้ มาแสดงตัวให้ปรากฏ สมเด็จพระบรมสุคต ให้บุคคลทั้งหลายเห็นว่า ผีที่เขาบูชานั้น เป็นตัวเป็นตนขึ้นมา อันนี้เราก็เรียกว่าผีเหมือนกัน เพราะว่ากำลังใจของคนพวกนี้ ยอมรับนับถือผีมาเป็นตัวอย่างเป็นเหตุ

<DD>เมื่อองค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์เสด็จมา ก็เอาผีพวกนั้นมาแสดงตัวให้ปรากฏ สมเด็จพระบรมสุคตให้บุคคลทั้งหลายเห็นว่า ผีที่เขาบูชานั้น เป็นตัวเป็นตนขึ้นมา เห็นกันจนผีเห็นคน คนเห็นผี ในเมื่อผีเหล่านั้น เห็นพระพุทธเจ้าก็มากราบพระพุทธเจ้า และแสดงว่า ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า อันนี้ เองเป็นเหตุให้ผู้ได้เห็น เกิดมีใจเลื่อมใสในพระพุทธเจ้า ฉะนั้นเมื่อพระพุทธเจ้าเทศน์อะไรลงไปเขารับฟังทันที สมเด็จพระชินสีห์เทศน์จึงมีผลให้คน เป็นพระอริยเจ้า

<CENTER>โทณะพราหมณ์เป็นชาวนครปฐม</CENTER>
<DD>หลังจากที่ พระพุทธเจ้านิพพานแล้ว มีพราหมณ์คนหนึ่ง ชื่อว่า โสณะพราหมณ์ เป็นพราหมณ์อยู่ที่ กุสินารามหานคร ชื่อเก่าของเขานะ "โสณะพราหมณ์" โสณะพราหมณ์ นี่จะแปลว่าอะไร ไม่ต้องพูด แต่ว่าเป็นพราหมณ์ที่บอกอรรถปัญหาแก่พระราชา เป็นปุโรหิต เป็นคนมีความรู้ดี พ่อแม่ ให้นามว่า "โสณะ ๆ"

<SS>ต่อมา คนเรียกกันว่า โทณะพราหมณ์ "โทณะ" เขาแปลว่า "ทะนาน" ตอนที่ตวงพระบรมสารีริกธาตุ แบ่งกันกับพระราชาเมืองอื่น ปรากฏว่า โทณะพราหมณ์ซ่อนพระเขี้ยวแก้วไว้ในผม พระอินทร์เห็นว่า ไม่สมควรกับโทณะพราหมณ์ จึงเอาพระเขี้ยวแก้วไปบรรจุที่พระจุฬามุนีเจดีย์สถาน บนชั้นดาวดึงส์เทวโลก

<DD>ในเมื่อแจกของหมด แกก็มาคลำดู เห็นหายไปจากมวยผม จึงได้ขอทะนาน ที่ใช้สำหรับตวงพระบรมสารีริกธาตุเอาไปบูชา เป็นทะนานทอง ทะนานนี้ภาษาบาลี เขาเรียกว่า "โทณะ" เมื่อตาพราหมณ์คนนี้ แกรับทะนานมาแล้ว เขาจึงให้ชื่อว่า "พราหมณ์ทะนาน" หรือว่าพราหมณ์ผู้รับทะนาน

<DD>ความจริงเมืองนครปฐม ที่เราเรียกกันว่า ทวาราวดี รู้จักกับพระพุทธเจ้า รู้จักกับพระอรหันต์ รู้จักกับพระพุทธศาสนา มาตั้งแต่พระพุทธเจ้ายังอยู่ การเดินไปเดินมาจาก กรุงกบิลพัสดุ์มหานคร ถึงจังหวัดนครปฐม หรือทวาราวดี ใช้เวลาเดินจริงๆ ไม่เกิน 17 วัน

<DD>พ่อค้าใช้เวลาเดินประมาณเดือนเศษๆ นับว่าใช้เวลานานเพราะ มีน้ำหนักมาก ถ้าลองนึกดูว่า คนสมัยนี้กับสมัยตอนที่ท่านเป็นหนุ่ม ใครมันเดินสู้กันได้ และสมัยที่ท่านเป็นหนุ่มก็เดินสู้คนเก่าๆ เขาไม่ได้ เขาเดินกันเป็นปกติ เป็นอันว่าการรอนแรมมาเป็นของไม่ยาก

<DD>โทณะพราหมณ์เมื่อได้รับทะนานทองแล้ว ก็เดินทางมาสู่เมือง ทวาราวดี เพราะโดยปกติแกมาเสมอๆ มีที่หมู่บ้านหนึ่ง เขาเรียกว่า "บ้านพราหมณ์" ใกล้ ๆ กับ พระประโทน นั่นแหละ หมู่บ้านพราหมณ์ก็เป็นหมู่บ้านของอีตาโทณะพราหมณ์นั่นเอง เมื่อได้มาแล้ว แกก็ทำเจดีย์ ขึ้นเป็นองค์ย่อมๆ บรรจุทะนาน ที่ตวงพระบรมสารีริกธาตุไว้ ณ ที่นั้นแล้วก็ทำการบูชาเป็นอันว่า พระประโทนนี่ก็ก่อนพระปฐมเจดีย์องค์ใหญ่

<DD>การที่พระอริยสงฆ์สมัย พระมหินทรเถระ ประกาศพระศาสนา ก็เดินทางมาขึ้นที่จังหวัดนครปฐมก่อน เป็นจุดแรกที่พระพวกนั้น มาปักหลัก นำพระพุทธศาสนาเข้ามาเผยแพร่ แต่ความจริงพระพุทธศาสนาได้มีมาก่อนนั้นอย่างที่เล่ามาแล้ว เป็นแต่เพียงท่านทั้งหลายเอาพระไตรปิฎกที่เขียนเป็นหนังสือมายืนยันว่า คำสอนของพระพุทธเจ้าน่ะมี ตำรา ไม่ใช่จำกันเฉยๆ

(หมายเหตุ : "พระมหินทรเถระ" เป็นพระโอรสสมัยพระเจ้าอโศกมหาราช ได้นำพระพุทธศาสนาไปที่ประเทศศรีลังกา ส่วน พระโสณะ พระอุตตระ เดินทางมาในประเทศไทย เมื่อปี 235 หลังสังคายนาพระไตรปิฎก ครั้งที่ 3)

<DD>แล้วบรรดาพระอรหันต์เหล่านั้น ก็มาประกาศชักจูงให้เจริญความดี ตามคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ความจริงการเอาความดี มาเสริม ความดีที่มีอยู่แล้วมันก็เป็นของไม่ยาก ถ้าจะพูดกันไปจริงๆ ในเขตสุวรรณภูมิส่วนนี้ ก็ถือว่ามีพระสำรองอยู่แล้ว คือพระอรหันต์ และพระอริยะเจ้าทั้งหลาย

<DD>เมื่อพระอรหันต์มาพบพระอรหันต์ด้วยกันเข้า ของมันก็ไม่ยาก อ่านตำรับตำราทบทวนกันเดี๋ยวเดียวเห็นว่าใช้ได้ ต่างคนต่างก็ลอกเอาเป็นแบบเป็นแผนไป เพื่อให้เป็นพื้นฐานแน่นอน เพื่อสอนแก่บรรดาประชาชนทั้งหลาย และคนส่วนใหญ่ในเมืองนี้ ก็นับถือพระพุทธศาสนาอยู่แล้ว ดังนั้น จังหวัดนครปฐม จึงต้องถือว่าเป็นเมืองแม่ในการประกาศพระศาสนา..."

<HR>
<CENTER>ตำนานพระธาตุพนม (อุรังคนิทาน)


</CENTER>
<DD>ตาม “ตำนานพระธาตุพนม” ตอนหนึ่งกล่าวไว้ว่า “..องค์พระธาตุพนมซึ่งตั้งอยู่ในจังหวัดนครพนมนั้น สร้างครั้งแรกในราว พ.ศ. ๘ ในสมัยอาณาจักรศรีโคตบูรกำลังเจริญรุ่งเรืองอยู่ โดยท้าวพระยาทั้ง ๕ และพระอรหันต์ ๕๐๐ องค์ อันมี พระมหากัสสปะเถระเจ้าเป็นประธาน ได้สร้างขึ้นเมื่อวันเพ็ญเดือน ๑๒ พุทธศักราชล่วงไปได้ ๗ ปี ๗ เดือน….”

<DD>ลักษณะการก่อสร้างในสมัยแรกนั้น ใช้ดินดิบก่อขึ้นเป็นรูปเตาสี่เหลี่ยม แล้วเผาให้สุกทีหลัง กว้างด้านละ ๒ วาของพระมหากัสสปะ สูง ๒ วา ข้างในเป็นโพรง มีประตูเปิดทั้ง ๔ ด้าน เมื่อสร้างเสร็จแล้วก็ได้อัญเชิญ “พระอุรังคธาตุ” ของพระพุทธเจ้าที่พระมหากัสสปะเถระนำมาจากประเทศอิเนเดีย ประดิษฐานไว้ข้างใน แล้วปิดประตูทั้ง ๔ ด้าน แต่ยังปิดไม่สนิททีเดียว ยังเปิดให้คนเข้าไปสักการะบูชาได้อยู่บางโอกาส

<DD>ในตำนานพระธาตุพนมบอกว่า "ยังมิได้ฐานปนาให้สมบูรณ์" นี้ก็หมายความวว่า ยังมิได้ปิดประตูพระธาตุให้มิดชิดนั่นเอง พึ่งมาสถาปนาให้สมบูรณ์ในราว พ.ศ. ๕๐๐ ซึ่งจังหวัดนครพนมปัจจุบันในยุคนั้นคือ อาณาจักรโคตรบูรณ์ โดยมี “นครเรณู” เป็นราชธานี ยุคนั้นเป็นยุคละว้า ต่อมาเมื่อพวกขอมเป็นใหญ่ เลยเปลี่ยนเป็นนครพนมมาจนทุกวันนี้ ในการสร้างพระธาตุพนมในครั้งนั้น มีพระราชา ๕ นครเป็นผู้อุปถัมภ์ในการสร้างคือ

<DD>๑. นครโคตรบูร หรือ “อำเภอเรณู” ในจังหวัดนครพนมในปัจจุบัน อันมี พระยานันทเสน เป็นเจ้าเมือง

<DD>๒. นครจุลณี นครนี้สร้างในราว พ.ศ. ๒๕๐ ต่อมาได้ถูกพวกเวียตนามทำลาย และได้ตั้งชื่อใหม่ว่า “ตังเกี๋ย” อันมีฮานอยเป็นเมืองหลวง อันมี พระยาจุลณีพรหมทัต เป็นเจ้าเมือง

<DD>๓. นครสังขปุระหรือ "นครอินทปัตถ์" ซึ่งมี พระยาอินทปัตถนคร เป็นผู้ครองนคร ต่อมาในราว พ.ศ. ๑๔๓๒ พระเจ้ายโสวรมันได้เปลี่ยนเป็น “กัมพูปุระ” หรือ “ยโสธรปุระ” ต่อมาในราว พ.ศ. ๑๔๘๗ พระเจ้าราเชนทร์วรมันที่ ๒ ได้เปลี่ยนชื่อเป็น "นครทม" ถัดมาในราว พ.ศ.๑๖๕๕–๑๗๐๕ ในสมัยของพระเจ้าสุริยวรมันที่ ๒ (พระเจ้าปทุมสุริยวงศ์) "นครวัด" ได้สร้างขึ้นในราว พ.ศ. ๑๖๒๘

<DD>๔. นครหนองหารหลวง คือจังหวัด “สกลนคร” ในปัจจุบัน มี พระยาสุวรรณภิงคาร เป็นเจ้าเมือง

<DD>๕. นครหนองหารน้อย ปัจจุบันคือ “ตำบลน้ำฆ้อง” ในเขตอำเภอกุมภวาปี จังหวัดอุดรธานี มี พระยาคำแดง เป็นเจ้าเมือง

<DD>ในครั้งที่พระมหากัสสปเถระ มาเป็นประธานในการสร้างพระธาตุนครพนมนั้น เป็นยุคของพวกละว้าและไทยเป็นใหญ่มาก่อนขอม และมีอาณาจักรใหญ่อยู่ ๔ อาณาจักรคือ

๑. อาณาจักรโคตรบูรณ์ คือ “อำเภอเรณู” ในปัจจุบัน

๒. อาณาจักรสยัมภูปุระ หรือ “สยาม” มีนคร “ชะเลียง” หรือสวรรคโลกเป็นราชธานี

๓. อาณาจักรทวาราวดี คือ “นครปฐม” ในปัจจุบัน

๔. อาณาจักรโยนก - เชียงแสน (ยางคปุระ) มี "นครเงินยาง” หรือ "นครเชียงลาว” เป็นราชธานี และอาณาจักรนี้เป็นต้นเค้าของ “อาณาจักรเชียงแสน”

ที่มา - http:// blog.eduzones.com/tambralinga/print.php

<HR>
<CENTER>ประวัติพระธาตุขามแก่น

</CENTER>


<DD>พระธาตุขามแก่นเดิมมีชื่อว่า “พระธาตุบ้านขาม” หรือ “พระธาตุใหญ่บ้านขาม” พ.ศ.2499 เปลี่ยนชื่อเป็น พระธาตุขามแก่น มีเรื่องเล่ามาดังนี้

<DD>นับจากเดิมตั้งแต่สมัยองค์สมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ของเราได้ทรงตรัสรู้พระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณแล้ว พระองค์ได้เสด็จจาริกเที่ยวประกาศพระพุทธศาสนาเผยแผ่พระธรรมของพระองค์ที่ได้ตรัสรู้นั้นให้เวไนยสัตว์ทั้งหลายรู้แจ้งเห็นจริงในธรรมที่ควรรู้ควรเห็น สาวกที่ตรัสรู้ในพุทธกาลมีมากมาย พระองค์มีพระชนมายุได้ 80 ปี พระองค์ก็เสด็จดับขันธ์ปรินิพพาน ในวันอังคารขึ้น 15 ค่ำ เดือน 6 ปีมะเส็ง

<DD>เมื่อพระองค์เสด็จดับขันธ์ปรินิพพานแล้ว พระมหากัสสปเถระเจ้าพร้อมด้วยพระอรหันต์สาวกทั้งหลายและมีกษัตริย์พร้อมด้วยราชบริพารได้มานมัสการถวายพระเพริงพระพุทธสรีระของพระองค์ท่าน เมื่อถวายพระเพลิงเสร็จก็ได้ประกาศให้กษัตริย์ในชนบทต่างๆ ได้มารับแจกพระสารีริกธาตุของพระพุทธเจ้า โทณะพราหมณ์ ผู้เป็นปราชญ์ฉลาดมีทะนานทองเป็นเครื่องตวงให้แก่กษัตริย์ต่างๆ ด้วยความเรียบร้อย

<DD>ส่วนพระบรมธาตุกระโยงหัว (กระโหลกพระเศียร) ของพระองค์ ฆฏิการพรหมนำไปประดิษฐานไว้ในพรหมโลก พระธาตุเขี้ยวหมากแง (พระธาตุเขี้ยวแก้ว) พระอินทร์นำไปประดิษฐานไว้ในชั้นดาวดึงส์ พระธาตุกระดูกด้ามมีด (พระรากขวัญ) พระยานาคนำไปประดิษฐานไว้ในเมืองนาค

<DD>เหลือแต่ พระอังคาร ของพระองค์ ยังไม่มีการแจกสันปันส่วนกันอย่างไร กษัตริย์นครต่างๆ เมื่อได้รับแจกแล้วก็ได้นำไปประดิษฐานไว้ในเมืองของตน เว้นแต่นครที่อยู่ในปัจจันตประเทศเป็นประเทศที่อยู่ห่างไกลมัชฌิมประเทศจึงมิได้รับแจก

<DD>ครั้นต่อมา โมริยกษัตริย์ เจ้าผู้ครองเมืองโมรีย์ที่อยู่ในปัจจันตประเทศอยู่ห่างไกลกรุงกุสินารา ก็ได้ทราบว่าพระสารีริกธาตูได้แจกหมดแล้วเหลือแต่พระอังคาร กษัตริย์โมรีย์จึงได้รับพระอังคารของพระพุทธเจ้า โดยบรรจุไว้ในกระอูบทองรองรับไปสถาปนาไว้ในนครโมรีย์ เป็นที่เคารพสักการะต่อไป

<DD>ครั้นกาลสมัยล่วงเลยมาประมาณพุทธศักราชล่วงได้ 8 ปี พระมหากัสสปเถระเจ้ามีความปราถนาที่จะนำเอา “พระอุรังคธาตุ” ของพระพุทธเจ้าไปประดิษฐานไว้ “ภูกำพร้า” ซึ่งได้นามว่า “พระธาตุพนม” ในเวลานี้ ดำริแล้วก็นำมาตามพุทธประสงค์ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วก็จัดการก่อสร้างพระธาตุพนมขึ้น มีพระมหากัสสปเถระเจ้าพร้อมด้วยพระอรหันต์ 500 องค์เป็นประธาน

<DD>และมีพระยาทั้ง 5 เป็นศาสนูปถัมภกคือ พระยาอินทปัฏฐนคร พระยาคำแดง พระยานันทเสน พระยาสุวรรณภิงคาร พระยาจุลณีพรหมทัต จัดการก่อสร้างขึ้นจนแล้วเสร็จ สำเร็จในเวลาอันควร

<DD>ครั้นต่อมาในปีที่ก่อสร้างพระธาตุพนมเสร็จนั้น โมรียกษัตริย์ พร้อมด้วยพระอรหันต์ในเมืองโมรีย์ ได้ทราบข่าวว่ามีการก่อสร้างพระธาตุพนมขึ้น พระองค์มีความศรัทธาเลื่อมใส ทรงดำริจะนำเอาพระอังคารของพระพุทธเจ้าที่ได้รับมาสถาปนานั้น ไปบรรจุไว้ในพระธาตุพนมร่วมกับพระอุรังคะธาตุของพระพุทธเจ้าเช่นเดียวกัน

<DD>พระอรหันต์ยอดแก้ว พระอรหันต์ธรังษี พระอรหันต์คันทีเถระเจ้า กับคณะรวม 9 องค์ และ พระยาหลังเขียวเจ้านคร พร้อมด้วยราชบริพาร จำนวน 90 คน ก็เชิญพระอังคารของพระพุทธเจ้าออกเดินทางไปประดิษฐานไว้ในพระธาตุพนม การออกเดินทางของพระอรหันต์ทั้ง 9 และพระยาหลังเขียว ก็มุ่งหน้ามาทางทิศเหนือ

<DD>แต่พอมาถึงดอนมะขามแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ตั้งพระธาตุบ้านขามปัจจุบัน เวลาก็ค่ำแสงพระอาทิตย์ก็หรี่ลับลงไป จึงได้พากันพักแรมคืนในสถานที่นี้ และสถานที่นี้ภูมิประเทศก็ราบเรียบมีห่วยสามแยก น้ำไหลผ่านรอบๆ ดอน และในที่พักมีต้นมะขามใหญ่ต้นหนึ่งซึ่งตายล้มลงแล้ว เปลือกกะพี้และกิ่งก้านสาขาไม่มี เหลือแต่แก่นข้างในเท่านั้น ต้นมะขามที่เหลือแต่แก่นนี้เป็นที่เก็บสิ่งของและรองรับพระอังคารของพระพุทธเจ้า

<DD>เมื่อรุ่งเช้าพระอรหันต์ทั้ง 9 และพระยาหลังเขียวพร้อมด้วยบริวารตื่นนอนแล้ว ก็จัดเตรียมการเดินทางมุ่งหน้าไปสู่สถานที่ก่อสร้างพระธาตุพนมต่อไป พอไปถึงพระธาตุพนมปรากฎว่าการก่อสร้างได้เสร็จเรียบร้อยแล้ว จะเอาอะไรเข้าไปบรรจุอีกไม่ได้ ได้แต่พากันนมัสการพระธาตุพนมเท่านั้น แล้วก็พากันเดินทางกลับถิ่นเดิม ตั้งใจว่าจะนำเอาพระอังคารของพระพุทธเจ้า ไปสถาปนาไว้ที่นครของตนอย่างเดิม แล้วก็พากันกลับตามสายทางเดิม

<DD>เมื่อมาถึงที่พัก ซึ่งเป็นที่ตั้งของพระธาตุบ้านขามในปัจจุบัน ก็ได้พบเห็นต้นมะขามที่ตายล้มลงนั้น กลับลุกขึ้นผลิดอกออกผลแตกกิ่งก้านสาขา มีใบเขียวชอุ่มแลดูงามตา จะเป็นด้วยเทพเจ้าแสร้งนิมิตหรือ อำนาจอภินิหารพระอังคารของพระพุทธเจ้าก็ไม่ทราบ เห็นเป็นที่อัศจรรย์ดังนี้

<DD>พระอรหันต์ทั้ง 9 องค์ พร้อมด้วยพระยาหลังเขียว จึงได้ตกลงเห็นดี ก่อสร้างพระธาตุครอบต้นมะขาม บรรจุพระอังคารของพระพุทธเจ้าไว้พร้อมด้วยแก้วแหวนแสนสารพัดนึก โดยทำเป็นพระพุทธรูปแทนพระองค์ เข้าบรรจุไว้ในพระธาตุนี้ทั้งสิ้น การก่อสร้างพระธาตุบ้านขามนี้เดิมก็เป็นเหมือนรูปที่เรามองเห็นอยู่ ณ ปัจจุบันนี้

<DD>เมื่อก่อสร้างเสร็จแล้ว พระยาหลังเขียวก็จัดการสร้างบ้านสร้างเมือง ส่วนพระอรหันต์ทั้ง 9 องค์ ก็จัดการสร้างวัดวาอารามขึ้น คือวิหารและพัทธสีมาเป็นของคูเคียงกันกับพระธาตุ เหตุการณ์เป็นดังนี้จึงได้นามว่า "พระธาตุขามแก่น" และพระธาตุขามแก่นจึงมิได้ปรากฏนามใน “ตำนานอุรังคธาตุ” เหมือนพระธาตุทั้งหลาย.....

ที่มา - www.kkcity.th.gs/web-k/kcity/kk02.html

<HR>
<CENTER>ความเป็นมาของตำนานพื้นเมืองเหนือ

</CENTER>
<DD>นักปราชญ์ชาวล้านนาได้แต่ง "ตำนานพื้นเมืองเชียงแสน" ขึ้นตั้งแต่สมัยโบราณและมีการคัดลอกสืบต่อๆ กันมา ปรากฏต้นฉบับหลายสำนวนด้วยกัน ชึ่งแต่ละสำนวนก็มีรายละเอียดแตกต่างกันออกไป

<DD>ในที่นี้ขอกล่าวถึง "ตำนานพื้นเมืองเชียงแสน" ฉบับใบลานของ "วัดร่ำเปิง" ตำบลนางแล อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย ตามบันทึกที่ปรากฏท้ายเรื่องเรียกชื่อว่า "ตำนานเมืองโยนกนครราชธานีชัยบุรีช้างแส่น" ชึ่งคัดลอกด้วยอักษรธรรมล้านนาหรือ "ตัวเมือง" เมื่อปีจ.ศ.1241 (พ.ศ.2442)

<DD>ตำนานเริ่มต้นด้วยการกล่าวถึง "ศากยวงศ์" และประวัติของพระพุทธเจ้าโคตมะ หลังจากที่ทรงตรัสรู้แล้วได้เสด็จไปโปรดสัตว์ตามที่ต่างๆ รวมทั้งการเสด็จมาถึงเมืองโยนกนคร ราชธานีไชยบุรีศรีช้างแสน หรือเมืองเชียงแสน

<DD>ในสมัยของ พระยาเทวกาล กษัตริย์แห่งเมืองราชคฤหนคร ทรงมีโอรส 30 องค์ ธิดา 30 องค์ โอรสองค์แรกชื่อ "พิมพิสาร" องค์ที่สองชื่อ "สิงหนวติ" ต่อมาสิงหนวติได้เสด็จไป สร้างเมืองพันธุสิงหวตินคร โดยมีพระยานาคชื่อ "พันธุนาคราชา" มาช่วยเหลือสามปีหลังจากนั้น สิงหนวติทรงมีชัยชนะต่อพวกขอมแห่งเมืองอุโมงคเสลานคร บ้านเมืองก็มีความเจริญรุ่งเรืองสืบมา

<DD>พระพุทธเจ้าโคตมะ ได้เสด็จมาโปรดสัตว์ในเมืองพันธุสิงหนวติ ขณะนั้นช้างทรงของพระยาสิงหนวติส่งเสียงร้องและวิ่งหนีไป พระพุทธองค์ทรงทำนายว่า ต่อไปเมืองนี้ จะได้ชื่อว่าโยนกนครราชธานีไชยบุรีศรีช้างแส่น และจะเปลี่ยนเป็นเชียงแสน ทรงประทานเกศาไว้บรรจุที่ พระธาตุจอมกิตติ และทำนายเหตุการณ์ในอนาคตถึงสถานที่สำคัญต่างๆ เช่น

<DD>พระนอนหลวงดอยเรือ ดอยรวก กว๊านปูเข้า ดอยจองแกง บ้านต้นแก้ว พรธาตุถ้ำแก้วหัวฝาย น้ำแม่ใส (แม่น้ำสาย) ดอยโยนกปัพพะตะ พระธาตุดอยรัง บ้านเรือง พระธาตุดอยเวา พระธาตุดอยแว่น ดอยฟ้าอารามป่าเหมือด เกาะดอนแท่น พระธาตุดอยชัน (ดอยจัน) พระเจ้าหลวงสวนดอก แม่น้ำของ (แม่น้ำโขง) เมืองค้าง (เมืองคาง) พระบาทผาเรือ ถ้ำผา เมืองไชยนารายณ์ บ้านมหาโกฏ น้ำแม่ต่ำ ดอยตุง พระธาตุย้าง ถ้ำปลา กว๊านทวน ดอยช้างงู บ้านพาน พระธาตุจอมทอง พระธาตุจอมกิตติ เวียงกำแพงเป๊ก และแม่ลาก

<DD>ครั้งถึงรัชสมัยของ พระยาอชุตราช ทรงสร้างพระธาตุดอยตุง พระธาตุเจ้าถ้ำปุ่ม ถ้ำเปลวปล่องฟ้า ต่อมาในสมัยของ พระองค์มังรายนราช ทรงมีโอรสสององค์คือ พระองค์เชือง และพระองค์ไชยนารายณ์ ซึ่งในเวลาต่อมาได้เป็นผู้สร้างเมืองไชยนารายณ์และวิหารสวนดอก

<D>ในสมัยของพระองค์พัง (พังคราช) พระยาขอมดำแห่งเมืองอุโมงคเสลานครเป็นใหญ่ จึงขับไล่พระองค์พังให้ไปอยู่ ณ เวียงสี่ตวง ต่อมาจึงได้โอรสชื่อพรหมกุมาร เมื่ออายุ 13 ปี พรหมกุมารได้ช้างเผือกแก้วพานคำ ต่อจากนั้นมาอีก 3 ปี จึงเข้าทำการสู้รบกับพระยาขอมดำ และเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ หลังจากนั้นจึงอัญเชิญให้พระองค์พังกลับไปครองเมืองโยนก ตามเดิม

<DD>ต่อมา เมืองพรหมกุมารได้นางแก้วสุภาเป็นคู่ครอง จึงออกไปสร้างเวียงไชยปราการ ถึงศักราชได้ 302 กษัตริย์เมืองโยนก ไชยนารายณ์และไชยปราการ ได้สร้าง พระธาตุเจ้าจอมทอง ณ บริเวณกลางเวียงไชยนารายณ์

<DD>ศักราช 359 พระองค์พรหมสวรรคต พระองค์ไชยสิริได้ครองเมืองไชยปราการสืบต่อ อยู่ต่อมาไม่นานพระยาสุธรรมวดียกทัพมาจากเมืองมอญ พระองค์ไชยสิริจึงพาผู้คนอพยพหนีไปและเผาเมืองทิ้ง โดยเสด็จไปสร้างกำแพงเพชร

<DD>ศักราช 476 พระองค์มหาชัยชนะได้เป็นกษัตริย์ในเมืองโยนก วันหนึ่งผู้คนทั้งหลายที่อยู่ภายในตัวเมืองได้กินปลาไหลเผือกทำให้เวียงโยนกล่มลงเป็นหนองน้ำ เหลือ แต่แม่ม่ายที่ไม่ได้กินปลาไหลตัวนั้น ส่วนภายนอกตัวเมืองขุนและพันนาบ้านนอกของชนบทเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น จึงรับตัวแม่ม่ายไปเลี้ยงดูและพากันอพยพไปสร้างเมืองใหม่คือ เวียงเปิกสา (เวียงปรึกษา) โดยมีขุนลังเป็นกษัตริย์องค์แรก เวียงเปิกสามีกษัตริย์ปกครองเมืองสืบต่อมาอีก 11 รัชสมัย ส่วนรายละเอียดเป็นสำนวนที่แปลจากอักษรล้านนาแล้วมีดังนี้..

ที่มา - เว็บ ://kanchanapisek.or.th/kp8/culture/chr/chr602.html

<HR>
<CENTER>ตำนานเมืองโยนกไชยบุรีศรีช้างแส่น


</CENTER>
<DD>ในครั้งพุทธกาล หลังจากพระพุทธเจ้าได้ตรัสรู้สัพพัญญูได้สิบห้าวัสสา ( พรรษา ) ในวัสสาที่สิบห้า พระพุทธเจ้าเข้าไปเมตตา พระยาศรีสุทโธทนะ ผู้เป็นพุทธบิดา นางปชาบดีโคตมี นางยโสธราพิมพา และ นันทกุมาร รวมทั้งชาวเมืองกบิลพัสดุ์ แล้วก็อยู่ใน “นิโคธาราม” เทศนามหาเวสสันดรชาดก ออกวัสสาแล้วเสด็จไปโปรดสัตว์ในบ้านน้อย เมืองใหญ่ และราชธานีทุกแห่ง

<DD>จากบ้านน้อยเมืองใหญ่ก็ไปหนอาคเนย์ ก็ไปถึงเมืองพันธุสิงหนวัตินคร เพื่อจักไปเมตตา พระยาสิงหนวัติ และชาวเมือง เมื่อนั้นมีพระยาตนหนึ่ง เป็นเจ้าเมืองสุธรรมวดี มีชื่อว่า ศรีอโศก ท่านบังเกิดศรัทธามากนักสละเมืองแล้วก็ไปเป็นอุบาสก ติดตามอุปัฏฐากพระพุทธเจ้าทุกแห่ง พระพุทธเจ้าไปถึงสันเขาที่หนึ่งริมเวียงสินธุสิงหนวัติ ทางตะวันตกเฉียงเหนือ ประมาณพันวา เป็นหุบเขาสองสัน เป็นห้วยน้อย และเป็นป่าไม้ยางพรายมีร่มอันควรรื่นรมย์ เหมือนดังกุฏิในเขาวงกต

<DD>พระพุทธเจ้าไปพบ พระมหากัสสป และลูกศิษย์ห้าร้อยองค์ที่นั่น พระมหากัสสปเห็นพระพุทธเจ้าเสด็จมาถึงที่นั่น ก็พาบริวารแห่งตนไปรับพระพุทธเจ้าที่สันเขานั้น พระพุทธเจ้าตรัสถามว่า ท่านทั้งหลายมาที่นี่แล้วจะไปที่ไหน มหากัสสปเถระกราบทูลว่า ผู้ข้าทั้งหลายมาไหว้ ไม้ศรีมหาโพธิ์ ที่มีในสถานที่นี่ พระพุทธเจ้าว่าดีแล้ว ต้นศรีมหาโพธิ์ต้นนี้วิเศษนักเป็นต้นที่พระตถาคตตรัสรู้ เทวบุตรตนชื่อ สุริตตะอะนาม เอาแก่นเม็ดมาปลูกไว้ที่นี่ ให้เป็นที่บูชาแก่คนและเทวดาทั้งหลาย

<CENTER>พระธาตุดอยกู่แก้ว</CENTER>


<DD>พระพุทธเจ้าลูบเอาเกศาเส้นหนึ่งให้ มหากัสสป และพระยาอโศก พร้อมกันเอาใส่กระบอกไม้ไผ่รวก ใส่ในอูปแก้ว แล้วขุดเอายอดดอยที่นั่นให้เป็นอุโมงค์เป็นสถานที่บรรจุ พระอินทร์ใส่ยนต์ถือดาบศรีกัญชัยเฝ้าอยู่แล้วถมให้ดี พระพุทธเจ้าทำนายว่าตถาคตนิพพานไปแล้ว ให้ มหากัจจายนเถระ เอา “ธาตุกระดูกตีน” (กระดูกตาตุ่ม) ตถาคตมาบรรจุไว้ที่นี่ จักได้ชื่อว่า ดอยกู่แก้ว พระพุทธเจ้าและสาวกก็เสด็จเข้าสู่เวียงพันธุสิงหนวัตินคร ยามเช้าก็ไปบิณฑบาตที่คุ้มของพระยาสิงหนวัติ (ปัจจุบันคือ วัดพระธาตุดอยกู่แก้ว อยู่ใกล้ทะเลสาปเชียงแสน)

<CENTER>เหตุที่มาของคำว่า “เมืองเชียงแสน”</CENTER>


<DD>เมื่อพระยาสิงหนวัติเห็นพระพุทธเจ้าเข้ามาเมตตา ก็มีใจศรัทธายินดีจึงป่าวร้องให้เสนาอามาตย์ และชาวเมืองมาใส่บาตร และถวายคิลานปัจจัย เป็นทานแก่พระพุทธเจ้าและอรหันต์เจ้าทั้งมวลแล้วนิมนต์พระพุทธเจ้าฉันข้าว ในขณะนั้นช้างมงคลของพระยาสิงหนวัติ เห็นพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ ก็ผุดลุกออกจากโรงไปยังริมฝั่งน้ำขรนทีหนอีสาน แล้วก็ร้องแส่นสะเดียนอยู่ที่นั้น หลังจากฉันเสร็จแล้ว

<DD>พระพุทธเจ้าก็เทศนาภัตตานุโมทนาสำแดงยังทานกถา ศีลกถา แก่พระยาสิงหนวัติและชาวเมืองทั้งมวลจบแล้ว พระพุทธเจ้าก็แย้มใคร่หัว (แย้มพระโอษฐ์) มหาสารีบุตร ทูลถาม พระองค์ตอบว่าตถาคตมาถึงที่นี่พร้อมด้วยภิกษุทั้งหลาย ช้างมงคลแห่งพระยาสิงหนวัติ ก็ผุดลุกหนีไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ แล้วก็ร้องแส่นสะเดียนอยู่ที่นั่น เหตุนั้นเมืองพันธุสิงหนวัติจะได้ชื่อว่า ไชยบุรีศรีช้างแส่น

<CENTER>อารามมหาโพธิ์</CENTER>


<DD>จากนั้นพระพุทธเจ้าก็พาพระอรหันต์ทั้งหลายเสด็จออกไปทางหนอิสาน ไปยังไม้ศรีมหาโพธิต้นน้อยที่ช้างไปร้องอยู่ที่นั่น พระพุทธองค์ขึ้นไปบนยอดเขาแห่งหนึ่ง แล้วประทับนั่งหันหน้าไปทางทิศตะวันออกกล่าวว่า ภิกษุทั้งหลาย ต้นศรีมหาโพธิอยู่ที่เชิงเขาทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ ช้างมงคลของพระยาสิงหนวัติมาร้องอยู่ที่นั่น (อารามมหาโพธิ์ ปัจจุบันเป็นวัดร้างอยู่ริมแม่น้ำโขง ใกล้ตัวเมืองเชียงแสน)

<DD>เหตุนั้น เมื่อตถาคตนิพพานไปแล้วก็จักตั้งศาสนาไว้ห้าพันปี เมื่อศาสนาล่วงพ้นไปแล้วจะมีพระยาใหญ่ตนหนึ่งมียศศักดิ์มากนัก จะมาตั้งเวียงอยู่ที่นี่ จากนั้นคนทั้งหลายจะสร้างวัดวาอารามที่ต้นศรีมหาโพธินั้น เรียกชื่อว่า อารามมหาโพธิ เวียงแห่งนั้นชื่อว่า ไชยบุรีช้างแส่น จะเป็นที่ตั้งศาสนาและธาตุตถาคตจะมาบรรจุอยู่ในเวียงแห่งนี้มากนัก ภายหลังจากนั้น เวียงช้างแส่นจะแปรชื่อเป็น เชียงแสน

<CENTER>พระธาตุจอมกิตติ</CENTER>


<DD>พระมหากัสสปเถรเจ้าพร้อมด้วยภิกษุทั้งหลายพากันไปไหว้ต้นศรีมหาโพธิ เสร็จแล้วจึงกลับคืนมาที่พระพุทธเจ้าประทับอยู่ พระองค์ทรงยกพระหัตถ์เบื้องขวาขึ้นตั้งอุตมังคละลูบศีรษะได้เกศาเส้นหนึ่ง จึงมอบให้พระสารีบุตรนำไปบรรจุไว้เชิงเขาแห่งนั้นให้เป็นศรีเมือง

<DD>ครั้นเมื่อตถาคตนิพพานไปแล้วเก้าร้อยวัสสา จะมีลูกศิษย์ตถาคตชื่อว่า พุทธโฆษาจารย์ จะนำเอา พระธาตุกระดูกหน้าผาก แห่งตถาคตมาจากเมืองสาวัตถี มาบรรจุไว้ที่นี่ สถานที่นี้จะได้ชื่อว่า ธาตุเจ้าจอมกิตติ จะมียศศักดิ์รุ่งเรืองยิ่งนัก

<DD>พระยาอโศกก็รับเอาด้วยกลักที่ทำด้วยไม้ไผ่รวก แล้วใส่โกฏิแก้วปัทมราค และขุดให้เป็นอุโมงค์ลึกเจ็ดวา พระอินทร์เนรมิตรูปช้างทองคำตัวหนึ่ง ไว้ในอุโมงค์แห่งนั้น หันหน้าไปทางทักขิณะแล้ว จึงเอาเกศาธาตุขึ้นวางไว้หลังช้างตัวนั้น พระอินทร์ใส่รูปยนต์ถือดาบศรีกัญชัยเฝ้าไว้ ปิดอุโมงค์แล้วพระพุทธเจ้าจึงเสด็จไปหนปัจฉิม ไกลประมาณเจ็ดร้อยวา มีสันเขาลูกหนึ่งตัดไปใต้และเหนือ มีสัณฐานเป็นดังเรือที่คว่ำไว้ ประทับนอนที่นั่นหนึ่งคืน รุ่งเช้าจึงพูดกับมหาสารีบุตรเถรเจ้าว่า ตถาคตนิพพานไปแล้ว ศาสนาจะรุ่งเรืองภายหน้าคนทั้งหลายจะมาสร้างรูปตถาคตไว้ที่นี่ จะใส่ชื่อว่า พระนอนหลวงดอยเรือ

<CENTER>พระธาตุภูเข้า</CENTER>


<DD>พระพุทธเจ้าเสด็จไปบิณฑบาตที่บ้านแห่งหนึ่ง ณ เชิงเขาริมฝั่งน้ำขรนที (แม่น้ำโขง) บ้านนั้นชื่อว่า “บ้านมอน” จากนั้นจึงเสด็จขึ้นจอมเขาแห่งนั้น เมื่อฉันข้าวเสร็จแล้ว ขณะนั้นมีไม้รวกกอหนึ่งมีสามเล่ม ใบเขียวงามอ่อนน้อมค้อมลงมาบูชา ตถาคตไว้เกศาธาตุที่นี่เส้นหนึ่ง ดอยแห่งนี้จะได้ชื่อว่า ดอยรวก แม่น้ำน้อยอันไหลออกมาจากเชิงเขาทางเหนือจะได้ชื่อว่า “แม่รวก” พระพุทธเจ้าบ้วนปากพ่นลงไปในแม่น้ำขรนที กลายเป็นน้ำปั่นวนอยู่ที่นั่นจึงได้ชื่อว่า ผู่ข้าว ภายหน้าคนทั้งหลายจะเรียกว่า “กว๊านปูเข้า” (ปัจจุบันอยู่ใกล้สามเหลี่ยมทองคำ)

<DD>พระพุทธเจ้าก็ลูบอุตมังคละได้เกศาธาตุเส้นหนึ่งให้พระสารีบุตร พระยาอโศกและพระอินทร์ก็พร้อมกันบรรจุไว้ พระอินทร์ใส่ยนต์ไว้ แล้วพระพุทธเจ้าทำนายว่า ภายหน้าจะมีกษัตริย์ตนหนึ่ง ชื่อว่า "พระยาเกลา" จะมาสร้างเจดีย์ครอบธาตุเกศาที่นี่

<DD>พระพุทธเจ้าและภิกษุทั้งหลาย เลียบแม่น้ำน้อยนั้นขึ้นไปหนตะวันตกเฉียงเหนือไกลประมาณคราววันคืนปกติ ก็ไปถึงหัวดอยแห่งหนึ่งมีปลายอันเรียงงาม พระพุทธเจ้าเสด็จขึ้นไปบนยอดดอยแห่งนั้นแล้วนอนพักที่นั่น ขณะนั้นมีมหายักษ์ตนหนึ่งอยู้ทางทิศอุตระชื่อว่า อาฬวกยักษ์ มีใจหยาบช้ากล้าแข็งมากนัก มันรู้ว่าพระพุทธเจ้าเสด็จมาถึงเมืองพันธุสิงหนวัติ ก็รำพึงว่าเทวดาทั้งหลายมาเล่าลือว่าสมณะองค์นั้นมีฤทธิบุญญามากนักจักเป็นฉันใดฤา อยากให้มาในที่นี้ กูอยากเห็น มันคะนึงว่าดังนี้

<CENTER>เสด็จโปรดอาฬวกยักษ์และจำพรรษา ณ เมืองอาฬวี (สิบสองปันนา)</CENTER>


<DD>พระพุทธเจ้าส่องมรรคญาณดู ก็รู้ความประสงค์ของยักษ์ก็มาเอาภิกษุทั้งหลายที่เป็นอรหันต์และไม่บรรลุอรหันต์ เหาะไปด้วยฤทธิญาณประมาณลัดนิ้วมือเดียว ก็ถึง “ปราสาทอาฬวกยักษ์” ยามเย็น ส่วนมหากัสสปเถระและบริวารห้าร้อยองค์กระทำพ่ำเพ็งอยู่ปลายดอยแห่งนั้น รุ่งเช้าก็พาภิกษุบริวารออกบิณฑบาต ฉันเสร็จแล้วก็ออกเดินทางต่อไป ฝ่ายพระพุทธเจ้าและภิกษุมาถึงแล้วก็สั่งสอนอาฬวกยักษ์ให้ตั้งอยู่ในศีลห้า อาฬวกยักษ์นิมนต์ให้พักนอนในปราสาทของของตน

<DD>วัสสาที่สิบหก (พรรษาที่ 16) พระพุทธเจ้าจำพรรษาแล้วก็เสด็จไปโปรดสัตว์มาถึงเมืองพันธุสิงหนวัตินครอีกครั้ง มาถึงดอนแห่งหนึ่งก็นอนอยู่ที่นั่นบ้านแห่งนั้นเป็นบ้านน้อย นายบ้านรู้ว่าพระพุทธเจ้ามาเมตตาก็มีความเลื่อมใสศรัทธามากนัก ก็มาพิจารณาเอาผักอันเป็นกัปปิยะมาแกงปนกับข้าวให้ได้มาก (ผักอันเป็นกัปปิยะ คือ ผักที่ภิกษุได้มาไม่ผิดพระวินัย)

<DD>รุ่งเช้าก็พากันไปใส่บาตรพระพุทธเจ้ากระทำภัตกิจฉันข้าวแล้วก็เทศนาธรรมภัตตานุโมทนา ทรงลูบอุตมังคลเกศาให้พระยาอโศกและนายบ้านผู้นั้น พระพุทธเจ้าทรงทำนายว่าเมื่อบรรจุเกศาธาตุไว้บนดอยแห่งนี้เป็นที่บูชาแก่คนและเทวดาทั้งหลาย สถานที่แห่งนี้จะได้ชื่อว่า ดอยจอมแกง เพราะว่าอุบาสกนายบ้านเอาข้าวเอาแกงมาถวายทาน พระยาอโศกก็พร้อมบรรจุ นายบ้านนำเอาโกศแก้วมาใส่ บ้านแห่งนั้นได้ชื่อว่า “ถ้ำแก้ว” มาจนถึงบัดนี้

<DD>พระพุทธเจ้าเสด็จไปทางตะวันออกไกลประมาณสี่พันวา ข้ามน้ำรามไปถึงดอยที่เล็งเห็น "พวกอาฬวกยักษ์" ตอนแรกและพาภิกษุไปก่อนนั้น พระพุทธเจ้าประทับนั่ง หันหน้าไปทางทักขิณะแล้วยอพระหัตถ์ขวาลูบอุตมังคละได้เกศาธาตุเส้นหนึ่งมอบให้พระสารีบุตรและกล่าวว่า ดูราสารีบุตร สถานที่แห่งนี้จะได้ชื่อว่า ธาตุเจ้าดอยโยนกปัพพะตะ (ปัพพะตะ = บรรพต คือภูเขา) เพราะตถาคตมาถึงที่นี่แล้วพาภิกษุทั้งหลายเหาะไปยังที่อยู่ของอาฬวกยักษ์ ต่อจากนี้ไปเมืองพันธุสิงหนวัตินครจะได้ชื่อว่า “เมืองโยนกนครราชธานีไชยบุรีศรีช้างแส่น” ดังนี้

ที่มา -

 

ขออนุโมทนา สาธุ ครับ
เป็นเรืองลึกลับพอสมควร