เห็นความจริงเพื่อละ

ฐีติภูติ หรือ ฐีติจิต ไม่ใช่ปัจจุบันครับ
แต่ที่ท่านกล่าวกันอย่างนั้นหมายถึง
ผู้ที่จะเข้าถึงได้นั้นจะสิ้นสงสัยเองถ้าปฏิบัติถึงปัจจุบันจิต ปัจจุบันธรรม
เป็นการเพิกสัญญาอารมณ์ไม่ให้ผู้ปฏิบัติไปคาดคะเนหวังผลครับ

ส่วนบทธรรมที่คุณkennyสงสัยนั้น
ไม่มีอะไรครับ
ปฏิบัติถึงไหน บทธรรมนั้นจะปรากฏขึ้นมาให้เทียบเคียงเองทันทีครับ
นี่คือความมหัศจรรย์ของพระธรรมคำสอนของพระพุทธศาสนา
และพระปัญญาคุณของพระพุทธองค์

 

ขอบพระคุณคับและคงรบกวนพี่เพียงเท่านี้...ผมคงไม่มีอะไรหรือแม้จะอนุโมทนาก็คงได้เป็นบุญของผมเท่านั้น...นี่เป็นเรื่องนึงในแง่ฆราวาสมีสิทธิ์ไหมแต่ที่ทราบมีแน่และมีจริง...จากวัตถุประสงค์ที่พี่ทำเพียงเพื่อเผื่อแผ่แต่ทำจริงคงทำได้โดยไม่หวังอะไร...กรรมล้วนกำหนด...ผ่านแล้ว...ก็ยังมีแต่มีก็เบาบางมาก...เพราะจิตไม่กังวล...ถือว่า...เป็นเรื่องดี...พี่ก็ดีแล้วไปดีแล้วคงไม่ต้องกล่าวอะไร...ขอบพระคุณอีกครั้งคับ

 

ลุงผ่านมาเฉยๆก็แนวเดียวกันคับ...กี่ชาติอย่าไปคิด...เจ็ดวันได้ก็เอาถ้าถึงพร้อม...ถ้าไม่ก็ไม่นาน...อย่างมากถ้าเข้าใจจริงคงรับผลกรรมกันไม่นาน...อย่าไปใส่ใจกับเวลาเพราะว่าเรารู้ว่ามีเวลาเพราะสมมุติบัญญัติ...แต่หนึ่งชาติของมนุษย์นี้ดูเหมือนนานแต่ไม่ต่างกับสัตว์ทั่วไปเพราะกลไกความเปลี่ยนแปลงมีผล...น่าจะไม่นานเช่นกันคับ...ขออนุโมทนาและขอบพระคุณที่ช่วยทำจุดเล็กๆในพระธรรมให้มีค่าต่อคนอื่นแม้จะไม่มากแต่ก็ได้ทำ...ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย...พระอริยะบุคคลต่างๆก็ล้วนปวารณาตนไว้แบบนี้ทั้งหมดทั้งสิ้น

 

หากการกล่าวอะไรของผมทำให้เกิดอกุศลจิตต่อผู้ใดขออภัยไว้ด้วยนะคับ..ผมชอบชื่นชมตามภาษามนุษย์มิได้ใช้อภิสิทธิ์ใดไปชี้ว่าท่านเหล่านั้นเป็นใครอยู่ที่ใดและทำอะไร...มีแต่พระศาสดาเท่านั้นหรือพระอริยะเจ้าที่มีบารมีสั่งสมก่อนละโพธิญาณจึงจะกล่าวซึ่งพระอริยะเจ้าจะไม่กล่าวพร่ำเพื่อเพราะผู้ผู้ที่มีอุนิสัยปัจจัยที่ท่านกล่าวนั้นล้วนสร้างกุศลร่วมบุญกับท่านตั้งแต่แรกจนถึงวันนิพพานเพียงเท่านั้นผมไม่เกี่ยวผมชอบในการกล่าวและอธิบาย...คล้ายจริงๆ...เรื่องหงายและคว่ำ...ของธรรม...

 

ฐีติภูตัง ถ้าจะแปลว่ารู้ตามความเป็นจริงจริงๆ จะได้ไหม เพราะปกติเราไม่ค่อยรู้กันตามความเป็นจริง และไม่ค่อยรู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นกับกระบวนการรับรู้ปรากฏการณ์ต่างๆ ที่มีตัวตนเราเขาเข้าไปแทรกตามความเป็นจริง เมื่อใดที่รู้จักฐีติภูตังได้ ก็คือเริ่มจะมีปัญญาที่เป็นสัมมาทิฏฐิ เห็นปัญหาตรงประเด็น และภาวะการเรียนรู้เรื่องนี้จะค่อยๆชัดเจนขึ้นๆ เมื่อมีปรากฏการณ์รู้พ้นสมมุติจริงๆเกิดขึ้น ทำให้แยกได้ว่าอะไรคือสมมุติ พ้นสมมุติ อะไรคือโลกียธรรม โลกุตรธรรม อะไรคือสังสารวัฏ กิเลส ตัณหา อุปาทาน ความเห็นผิด

 

ฐีติภูตัง เป็นวิสังขาร ไม่ใช่สังขาร คำนี้อทิบายได้ตรงดี คนที่เห็นตรงนี้จะรู้เลยว่ารู้ไม่เป็นตัวเราชัดเจน ตรงส่วนนี้ล่ะนอกขันธ์ จะเห็นชัดว่าขันธ์ไม่ใช่เราไม่เป็นเรา คนที่เห็นก้จะละสักกายทิฐิลงตรงนี้แต่ไม่ใช่ว่าจบกิจ แต่จะพอเห็นนิพพานได้ เห็นสิ่งสิ่งที่นอกขันธ์ได้

 

ไอ้ที่รุ้เฉยๆว่านี่วิญญานรู้นี่สังขารคิดนี่สัญญาจำ นี่สังขารปรุงแล้วนี่เพราะมีสัญญาชี้ช่อง วิญญานรับรู้ด้วยมโนทวารบ้าง แล้ววางเฉยเพิกเฉยปล่อยไปไม่คิดไม่ปรุงต่อ อะไรเทือกนี้อ้ะมันไม่ใช่นี่มันเข้าไปจับแล้วเป็นอัตตาเป็นตัวเราของเรา ที่ต้องเห็นแบบทิฐิภูตัง มันต้องเห็นด้วยว่าขันมันทำงานของมันบังคับบันชาไม่ได้แต่ที่ใช้งานได้คือปํญญา มันต้องเห็นแล้วรู้ว่า มันเป็นของมันเองอย่างนั้นเราไม่ได้ทำให้มันรับรุ้ มันคิดมันเป็นอย่างนั้นเอง ทั้งความคิดด้วย ขันมันทำงานของมัน มันไม่ใช่เราสังขารไม่ใช่เรา ที่เห็นไม่ใช่สังขารเป็นผู้คิดผู้ไตร่ตรงผู้รู้ เพราะสังขารทำงานของมันเองไม่ใช่เรา ที่เกิดขึ้นอยู่คือขันคือกองทุขไม่ใช่เรา เอาพูดแบบตรงๆ จะมีคนรู้เรื่องใหม

ไม่ต้องไปวางอะไรทั้งนั้นท่ารู้ว่าไม่ใช่เราคิด แต่เป็นธรรมดาของสังขารเองจะต้องวางทำไมจะต้องปล่อยอีกทำไมมันเป็นเรื่องของสังขารมันเองงงไหม อะไรเกิดก้เรื่งของมันไม่ต้องมานั่งดูนั่งว่งด้วยซ้ำท่าต้องคอยวางแปลว่าเป็นของเราสิ

 

ทีนี้มันก้จะเห็นว่าขันเป็นกลาง เป็นของมีมาอย่างนั้นมีอาการอย่างนั้น ที่จะรู้ต่อคือรู้กิเลสรู้ว่าตัวตกอยู่ภายใต้กิเลสรู้ว่ากิเลสเป็นอย่างไรนี่รู้เข้าไปที่ทุขสมุทัย รู้แล้วว่าตนตกอยู่ภายใต้กิเสก้จะพยามกาทางออกจากกิเลสอย่างสุดกำลังแล้วทีนี้ไม่มานั่งดูอยู่วางเวทนาวางความคิดแล้วเพราะรู้ว่ามันเป็นอย่างนั้น แต่ต้องใช้ความเป็นอย่างนั้นแหละไถ่ถอนกิเลสออกไปก้จะเหลือแต่ขันเหลือความเป็นอย่างนั้นอย่างเดียวไม่ตกภายใต้กิเลสแล้วทีนี้มันมีหมดละสุขทุกเพราะมันเป็นเวทนาเวทนามันเป็นอย่างนั้นมันไม่ใช่เราถึงกิเลสสิ้นไปแล้วเวทนามันก้สุขทุข แต่เราไม่ได้สุขทุขงงไหม ขันมันก้เป็นอย่างนั้นของมันตามอาการสุขทุขนึกคิดกระทบ แต่ไม่มีกิเลส

 

ทีนี้ไอ้ที่เราพยามวางอยุ่เฉยใส่อยุ่นี่มันไม่ใช่ธรรมดาแล้วมันไปบังคับให้ขันทำ มันก้ทำได้แต่ตลอดไหมมันไม่ใช่ธรรมชาติของมัน ธรรมดาของมันคือมีขึ้นตั้งขึ้นมันจะหายไปเองไม่ใช่ไปบังคับบันชาแบบนั้นวันนึงตะถอนจากความพยามทำแบบนี้เองอย่าให้เสียเวลามากนักล้ะ

 

นิพพาน ไม่ต้องวางไม่ต้องถือไม่ต้องปล่อยไม่มีขันไม่มีกิเลส ไม่ต้องใช้ปัญญาใคร่ครวนอยู่ นิพพานมีอยู่อย่างนั้น ขันเองก้มีอยุ่อย่างนั้นของมันเองเป็นตถาตา
นิพพานัง ปรมังสุขขัง ไม่ใช่ไม่มี ไม่ใช่การพยามทำตัวเป็นหิน

 

รู้ให้ชัดๆเนี่ยไม่ต้องไปพยามวางพยามฝืน ให้รู้ไปชัดๆว่ามันมีอยู่เกิดขึ้นตั้งอยู่ ตั้งอยู่นานไม่นานก้ให้รู้ไม่ใช่ไปพยามไม่มีมันมีของมันธรรมดาโดนไฟใหม้ก้ต้องร้อนไม่ใช่บอกไม่ร้อน มีพ่อมีแม่มีบุญคุณไม่ใช่ว่าไม่มี ให้รู้ชัดทั้งการมีขึ้นเกิดขึ้น รู้ทั้งการตั้งอยู่ดำรงอยู่ และรู้ชัดๆว่าดับไปสิ้นไป ไม่ใช่อะไรมีขึ้นเฉยๆๆ การจมแช่ในกิเลสมันหายตั้งแต่มีปัญญารู้แล้ว มันมีอยู่ก้รู้ว่ามันมีอยู่เด่วมันดับเอง ดับช้าดับไวมันก้ดับเอง ต้องมีปัญญาเข้าใจว่ามันเป็นอย่างนั้น

 

เมื่อไรที่ได้เห็น ฐีติ เช่น จิตดวงเดียวลอยอยู่ในที่ว่าง ให้จำภาพนั้นไว้เลยครับ แล้วทวนบ่อยๆ

ต่อไปจะ อุปทาน น้อยลงมาก เพราะจิตจะเห็นภาพนั้น แล้วความคิดจะเกิดว่า ก็เราเป็นผู้สร้างกิเลสเองทั้งหมด

เราจะไม่รับสิ่งนั้นๆก็ได้ เราไม่รับจิตก็ยังลอยในที่ว่างเหมือนเดิม

 

ฐีติภูตัง ต้องว่าเป็นปัญญารู้ลักษณะใดจมสมมุติ ลักษณะใดพ้นสมมุติ ลักษณะใดยังเป็นโลกียสมบัติ ลักษณะใดเป็นโลกุตรสมบัติ สมบัติในทีนี้กล่าวให้เต็มก็คือคุณสมบัตินั่นแหละครับ หมายถึงเห็นคุณสมบัติของพระนิพพานชัดเจนแล้ว จากที่ไม่เคยเห็น จึงเกิดปัญญาเห็นแจ้งว่า หมู่สัตว์อันรวมทั้งตนด้วย ติดข้องอยู่ในวัฏฏสงสารอย่างไร รู้มรรควิธีออกจากทุกข์อย่างแท้จริงได้

การย้อนทวนกระแสไปให้ถึงจนเห็นจิตเป็นดวง อะไรพวกนี้ ยังชื่อว่าจมลงไปในสังขาร (สังขตธรรม) อวิชชาเป็นปัจจัยให้เกิดสังขาร หากหลงสังขารต่อไปไม่จบ ก็ไม่อาจพบอสังขตะ พระนิพพานย่อมไม่แจ้ง ความสิ้นตัณหาไม่ปรากฏ เพราะมีเจตนาจงใจกระทำ ตัณหาจึงเป็นผู้ชี้นำทาง นั่นก็คือยังเป็นทาสของตัณหาอยู่นั่นเอง ทำให้ไม่อาจรู้มรรคที่แท้จริงได้

ศึกษาให้ดีครับ

 

เอาจิตเป็นตัวตั้งครับ อย่าเอาสิ่งใดๆมาเป็นตัวตั้ง..อะไรก็ตามหากจิต(วิญญาณ) ไปรู้แจ้ง(เสพ)..นั่นแหละอารมณ์จิตจะเกิด ..การดับ-เกิด-ของจิตนั่นคือคือการมา- การไป ของจิต ทางเข้าออกของจิตเป็นศัพย์สมมุติ จะเรียกว่าอะไรก็ได้ครับ ท่าน kenny ผมเข้าใจเองแบบนี้ง่ายต่อการพิจราณามากครับ

 

จะศรัทธาหรือ วิริยะ -ปัญญานำ..คุณก็ต้องใช้สมมุติ เพื่อกำจัด สัญญา-สังขาร-ที่มาปรุงแต่งจิตไม่ให้เกิดสมาธิ และกำจัด อกุศล นิวรณ์ ให้หมดจากจิต ..
จะมาใช้แค่ วิริยะ-ศรัทธา-คุณเอาตำราจากไหนมาสอนนี่ครับ- อินทรีย์5 ศรัทธา-วิริยะ-สติ-สมาธิ-ปัญญา ต้องเสมอกัน การทำสมาธิจะบรรลุขั้นสูงสุด อย่าเพี้ยนเพราะศรัทธานะครับ คุณ nirakan ..

 

รู้..ที่คุณว่ามานี่ รู้เพื่ออะไรครับ ต้องการอะไร ?-แล้วจะหยุดรู้ได้ยังไงครับ

 

ขออภัย คุณติดสมมุติศัพย์ ไปหมดแล้วครับ
อย่าไปไล่ คำแปลของศัพย์สมมุติ มันไม่เกิดตามลำดับที่คุณไล่แปล ..นักปฏิบัติคุณควรจะไล่..ปฏิเวธ ที่อันไหนเกิด-ดับ-หรืออันไหน เกิด ก่อน-หลัง ครับ..จิต มีคุณภาพขนาดไหนที่จะจดจำได้แล้วนำสิ่งที่จำได้มาแก้ทุกข์ ไม่ใช่ ..รู้..ไปเรื่อย..รู้ แต่ดับไม่เป็น ..เหนื่อยทั้งชีวิตครับ

 

สนทนา พยายามอย่ายก อ้างชื่อ อจ.องค์ไหนมาครับ มันจะกลายเป็นคุณกำลังจะดิสเครดิต-หรือวางยาคนอื่นเขา..อย่าเล่นกับศรัทธา คนไทยยังไม่พร้อมรับเท่าไหร่ครับ สังคมไทยปัจจุบันเป็นสังคมฐานความเชื่อ ไม่ใช่สังคมฐานความรู้..ขออภัยครับ กรุณาด้วย

 

ที่คุณเอ่ยมานั่น แค่กริยาของจิตที่ทรงตัวอยู่ใน จตุถฌาน..(จะเห็นความว่างหรือตนเองแบบสงบสงัด ไร้เสียงหรีดหริ่งเรไร-แล้วไง ครับ) ใครๆก็ทำได้หากละนิวรณ์5 ได้ ..อีกอย่างนะครับ ฐิติ-ฐีติ-เขาแปลว่าที่ตั้งของอะไรก็ว่าไป.. จะวิเศษวิโสอะไร มาติดคำ สมมุติศัพย์ ที่เขาแปลมาจากบาลีเพื่อ..?

 

เข้าเวบไม่ได้หลายวัน-ไม่ทราบสาเหตุ-ยังไงหากหายไป ขออภัยตามสะดวกครับ