เรื่องเด่น การฝึกมโนมยิทธิ (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)

วันนี้วันพระตรงกับวันอาทิตย์ ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดิอน ๑ ปีระกา

ขอให้ทุกท่านมีความสุขในธรรม

เรื่อง..การฝึกมโนมยิทธิ

“เวลาไปถึงบ้านแล้ว พยายามคิดทบทวนเหลือเกินว่าใช้อารมณ์แบบไหน อะไร ยังไง แต่พอจะขึ้นก็จางดำ?”
ก็เรามันโง่มันถึงจาง ถ้าฉลาดก็ไม่จาง ทำไมสัญญาความจำมีทำไมถึงไม่จำ ปัญญามีทำไมถึงไม่คิด ใช่ไหม แต่ว่าการปฏิบัติกรรมฐาน ก็ต้องต่อสู้กับความเป็นจริง
เมื่อก่อนนี้เคยอยู่ในป่าช้า มันไปปุ๊บๆ ๆ พอกลับเข้ามาอยู่ในหมู่พระ เสียงจ๊อกแจ๊กๆ ๆ เด็กเอะอะโวยวาย เราพัง! พังทำไง ก็ไปซื้อเครื่องเล่นแผ่นเสียงมาเครื่องหนึ่ง ให้เด็กมันเปิด เด็กมันเปิดอยู่ข้างๆ ห้อง มันก็ทะเลาะกัน เอาทั้งเสียงทะเลาะ ทั้งเสียงเพลง เราต้องทำจนกระทั่งไม่ได้ยินเสียง พอสู้มันก็กลุ้มเหมือนกัน พอทำได้ก็ไม่กลุ้ม

ทีนี้ไปเอาอีกเครื่อง เครื่องเดียวไม่พอ สองข้างเลยทีนี้ จนกระทั่งไม่ได้ยินเสียง จิตสบาย เวลานี้ถ้าได้ยินเสียงไปแล้ว ไม่ถึง ๒ นาทีเปิดฉิบ และต้องให้มันชินต่อความเป็นจริง ภาวนามันไม่อยู่ก็ต้องพิจารณา พิจารณาอย่าไปไล่ตามแบบ ให้ดูความเป็นจริงนะว่า

ไอ้คนที่เดินไปเดินมา มันสุขหรือว่ามันทุกข์ใช่ไหม และคนนี้น่ะถ้าเป็นคนโตนะ แล้วมันออกมาจากแม่ มันตัวเท่านี้หรือเปล่า ใช่ไหม มันออกมาจากเด็ก กว่าจะเด็กถึงผู้ใหญ่นี่ใช้เวลาเท่าไหร่ ต้องกินเท่าไหร่ ต้องขี้กี่ครั้ง มันก็ทุกข์ การเดินไปเดินมามันก็ทุกข์ ในที่สุดมันก็ตายหมด แล้วเราจะสนใจอะไรกับความเป็นคน อย่าไปนั่งภาวนามัน นั่งภาวนามันไม่อยู่ จิตต้องดูว่าถ้าจิตมันต้องการอารมณ์คิด มันก็คิดในด้าน “ตัดขันธ์ ๕”

และถ้าเราไปยุ่งจิตมันยุ่งกับ โลภะ เราก็หาทางตัด โลภะ จิตมันยุ่งกับ โทสะ หาทางตัด โทสะ จิตมันยุ่งกับ กามฉันทะ เราก็หาทางตัด กามฉันทะ เพราะกรรมฐานเขามีไว้ให้แล้วนี่

พิจารณาแบบเบาๆ แบบสบายๆ ง่ายๆ อย่าไปลอกแบบ แบบนี่เขามีไว้ให้ การเขียนแบบจำเป็นต้องเขียนละเอียด แต่เวลาปฏิบัติจริงๆ ใช้วิธีรวบ เอาแบบง่ายๆ

เห็นคนแก่ก็ต้องนึกว่า คนแก่นี้มาจากเด็ก ต่อมาก็หนุ่มสาว และเวลานี้แก่ มันสุขหรือมันทุกข์ล่ะ ใช่ไหม เขาใช้วิธีแบบนี้เพราะไอ้ตัวตัดจริงๆ มันตัวปัญญา มันไม่ใช่ตัวสัญญา เราเจริญเฉพาะสมาธิตัวเดียว มันเป็น “สติสัมปชัญญะ” มันเป็นสัญญาอยู่ แต่ว่าเป็นสัญญา อาศัยจิตเป็นสมาธิดีไม่ช้าปัญญามันก็เกิด ตัวใช้ปัญญาน่ะใช้ให้มาก

การเจริญกรรมฐานไม่ใช่ใช้วิธีหลับตาอย่างเดียว ลืมตานี่มันต้องเก่งกว่าหลับตา ลืมตาพบของจริง และดูของจริงว่ามันเป็นยังไง มันมีอะไรทรงตัวบ้าง โลก!
คำว่า “โลก” นี่เขาไม่ได้แปลว่า กลม
“โลก” นี่แปลว่า มีอันต้องฉิบหายไป สมบัติของโลกทั้งหมดมันไม่มีอะไรทรงตัว เห็นไหม

อย่าง ปราสาทหินพิมาย สร้างเสียอย่างดี เดี๋ยวนี้พัง! ใช่ไหม อย่างอะไร ที่ สุโขทัย ดู ศิลาแลง ตั้งเยอะ ก็พัง! นี่มันไม่มีอะไรทรงตัว ในที่สุดมันก็พัง มันหาการทรงตัวไม่ได้ เราหาจุดความเป็นจริงอย่างนี้ แล้วเราจะเกิดเป็นอะไรอีกล่ะ
เกิดเป็นคนมันดีไหม ไม่ดี ดูศีลซิ! ศีลบกพร่องไหม ถ้าศีลบกพร่องเราลงนรกแน่ นี่ต้องคุมศีลอยู่ตลอดเวลา เรื่องศีลนี่ให้บกพร่องไม่ได้ ไม่ใช่ว่าศีลจะมาดีเฉพาะเวลาเจริญกรรมฐาน ลงนรก!มีหวัง ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ ถึงแม้ว่าจะได้อภิญญา ๕ ก็ไม่ได้คุ้มนรกได้เลย

ถ้าศีลไม่บริสุทธิ์ ถ้าถามว่าอภิญญาทรงได้ยังไง ถ้าไม่มีศีลบริสุทธิ์ เพราะว่าเวลาที่ทำนี่จิตมันทรงศีล ใช่ไหม จิตมันทรงศีลก็ใช้กำลังของสมาธิได้ พอเลิกแล้วศีลบกพร่องไอ้ตัวนั้นก็เสื่อม ถ้าศีลดีขึ้นมามันก็ดีใหม่ ขึ้นๆ ลงๆ แล้วเวลาจะตายศีลจะดีหรือ เราตายแน่ใจว่าศีลดี ใช่ไหม นี่แปลว่าลงอบายภูมิแน่!

ทีนี้ก็ต้องคุมศีลให้ทรงตัว ถ้าศีลไม่ดีนี่ไม่มีทาง ในการรักษาศีลไม่ใช่รักษาเฉยๆ ต้องดูใน อุทุมพริกสูตร ท่านบอกว่า
(๑) เราจะไม่ทำลายศีลด้วยตัวเอง
(๒) ไม่ยุให้ใครทำลายศีล
(๓) ไม่ยินดีเมื่อบุคคลอื่นทำลายศีลแล้ว
นี่ศีลต้องรักษา ๓ ขั้น ให้มันทรงตัวจริงๆ ถ้าไม่ยังงั้นก็ไม่มีทาง ทำไปก็เหนื่อยเปล่า มันเหนื่อยเปล่าเพราะอะไร เพราะว่าทำๆ ไปนี่ยิ่งถ้าศีลไม่ครบถ้วน ต่อไปยิ่งฝึก มโนมยิทธิ หรือ อภิญญา หรือว่า วิชชาสาม มันจะมีตัวมานะ ตัวทะนง คิดว่า เอ๊ะ! พวกนี้สู้กูไม่ได้ เสร็จ!
ไอ้ตัวระยำนี่ ฉันเก่งกว่า ฉันดีกว่า เสร็จ! ลงนรกแหง…โน่นแน่ะ! ไปอยู่กับ หลวงพี่เทวทัต ไปอยู่โน่น ไม่มีทาง เพราะว่า อภิญญา หรือว่า วิชชาสาม เขาฝึกขึ้นมาเพื่อเป็นเครื่องประคับประคองจิตให้เข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้า ไม่ใช่ให้เอาไปทะนง ไม่ใช่ให้เอาไปเป็นหมอดู เป็นนักพยากรณ์ นักสะเดาะเคราะห์

เดี๋ยวๆ ๑,๘๐๐ นี่เทวดาชั้นตํ่านะ พรหมชั้นสูงเท่าไหร่ล่ะ นี่ได้ยินข่าวเมื่อวานนี้ แล้วมาเจอะคนๆ หนึ่ง เขาบอกว่าเขามีเคราะห์ เจอะหมอบอกมีเคราะห์ เขาบอกให้สะเดาะเคราะห์เสีย เอา ๑,๘๐๐ บาท แต่ว่านี่เทวดาชั้นตํ่านะ ถ้าหากเชิญพรหมชั้นสูงมาแพงกว่านั้นนะ โยม! พรหมชั้นสูงนี่ต้องใช้เครื่องเจ๊ท แหม..บินมาไกล ฮึ!
โธ่! นี่มันห่วยๆ แบบนี้
“คนเขาก็ยังเชื่อนะครับ!”
อ้าว! ไอ้คนนั้นมันก็มีเคราะห์คุณ อกุศลเข้ามาแทรกจิต คนที่กำลังมีทุกข์อยู่แล้วน่ะมันง่าย เดี๋ยวลงเลขฉับๆ เอ๊ะ! โยมนี่ โอ้โฮ! จุ๊ๆ แย่เลยนี่ ข้างหน้ามีภัยใหญ่ อาจจะต้องตายนะ เคราะห์ร้ายหนัก มีการนั่งเสี่ยงไล่เลข ปุ๊บปั๊บ เคาะก๊อกแก๊กๆ หลับตา โอ๊ย! มีดาวดีช่วยอยู่ แต่ต้องสะเดาะเคราะห์ ถ้าสะเดาะเคราะห์ซะได้แล้ว แหม..ต่อไปจะรวยเป็นล้าน อีตอนนี้ซิ! อีตอนจะรวยเป็นล้านนี่ชักครึ้ม! แหม..เสียสักหมื่นครึ่งหมื่นเรื่องเล็กแล้วล่ะซิ ใช่ไหม นี่มันเป็นยังงี้ ลีลาเขาหากินแบบนี้

ลีลาหมอดู แล้วเราก็เลยไปสะเดาะเคราะห์หมอ ถ้าเขาเอาไปพัน หมอก็หมดเคราะห์ไปพัน เราเพิ่มเคราะห์อีกไปพัน (หัวเราะ) โดนตั้งหมื่นก็แย่…หมดเคราะห์ไปหมื่น ไอ้หมอหมดเคราะห์ไปหมื่น เราเพิ่มเคราะห์ไปอีกหมื่น ดีไม่ดีมันหมื่นกว่านะ
ถ้าไม่มีดันไปกู้ใครมา ดอกเบี้ยมันตามมาอีกซิ ใช่ไหม โอ๊ะ! แย่แล้ว…
ถามว่าทำไมคนจึงเชื่อ เพราะเขามีทุกข์ คนที่มีทุกข์น่ะมันเอาทุกอย่าง ทำยังไงมันจึงจะหมด ใช่ไหม คือว่าทำยังไงมันจึงจะหมดทุกข์ มันก็ต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้มันปลอดจากความทุกข์ให้ได้ มันผิดหรือถูกก็ไม่รู้ เผื่อเหนียวไว้เรื่อยๆ ใช่ไหม

ทีนี้ถ้าหากว่าเราคิดอย่างคนดีสักนิดหนึ่ง คนที่มีทุกข์มาแล้วนี่ เราไม่ควรจะให้มีทุกข์ต่อ
“เดี๋ยวจะเพิ่มทุกข์”
ใช่ๆ ๆ เดี๋ยวจะเพิ่มทุกข์เพิ่มเคราะห์ (หัวเราะ) ไม่ใช่สะเดาะเคราะห์ตัว สะเดาะเคราะห์หมอ ก็มีเยอะโยม! มี! นี่ธรรมดา…สวัสดี*

โพสต์โดย achaya



ที่มา มูลนิธิหลวงพ่อปาน-พระมหาวีระ ถาวโร

 

สาธุ สาธุ สาธุ ครับ

 

สาธุอนุโมทนากับบทความค่ะ

 

สาธุคับ