การฝึกสมาธิที่ถูกต้องตามหลัก พุทธวจน..

พอมีประสบการณ์นิดหน่อยเหมือนกันครับ ก็มองเป็นเวทนาอย่างหนึ่งไปตรงๆ เลยครับ เหมือนลมพัดถูกต้องกาย ถ้าไม่ยินดียินร้าย มันก็สักแต่ว่าลมที่พัดผ่านผิวกายไปธรรมดา แต่ถ้าสงสัยมันเกิด ก็คือจิตมันเกิดแล้วจากการหลงฉวยเอาอาการมาเป็นตนเป็นของของตน ทีนี้ก็จะยาวขึ้นตามเหตุปัจจัย เอาจิตเกิดนั่นไปแสวงหาต่อ ยิ่งมัดแน่นใหญ่ ทีนี้เรื่องจะยาวขึ้น ๆ ไม่จบ ยิ่งไม่มีสติคอยรั้งยิ่งไปกันใหญ่ครับ

แต่ถ้าจะให้อธิบายสิ่งนั้น เดาเอา ผมไม่รู้ว่าเรียกถูกหรือเปล่านะ บางทีธาตุกับธาตุมันมากระทบกัน จะด้วยเหตุใดก็ตาม ถ้าธาตุที่มากระทบมีลักษณะเป็นธาตุร้อน เหมือนไฟ พอเอามือไปจับไปหยิบถูก ก็ต้องร้อนเป็นธรรมดา จับนานจะยิ่งร้อนนาน จมนาน ถ้ามีสติพอ รู้ว้าร้อนก็ปล่อยครับ แต่ถ้าจะรอให้ดับน่าจะยาก มันเป็นวิบาก ยกเว้นจะเจริญเมตตาอภัยทานอโหสิกรรมเพื่อลดอาการยึดมั่นผูกพันทางใจ หรือไม่ก็รอหมดเวรหมดกรรมกันไปข้างนึง ซึ่งไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันครับ

 

ตกลง สรุปว่า พี่ที ไม่ได้เหนสภาวะยิบแย้บ จี่ๆ
จื่อๆ กลางน่าอกบ่อยๆ

แต่เหนมาหลายปี เหนเขาพูด ก้ควักของเก่ามาดม หรือฮับ

ไอ้เราก้คิดว่า เจอนักอานาปานสติ ที่เจริญสติปัฏ
ฐานมาหลายแสนชาติ ซึ่งเขาจะเหนมันเสมอ แต่เดี๋ยว
เหน เดี๋ยวไม่เหน ทั้งคืน ทั้งวัน วันหลายๆรอบ

สำหรับคนที่เหน พระไตรปิฏกเอามากาง อะไร
แบบนี้เขาเรียก สมาธิไม่มีวิตกวิจาร

เพราะไม่มีอาการให้ค่า กลายเปนวจี ไม่
ต้องบัญญัติก้ ภาวนาเพื่อสิ้นทุกข์ ได้ในชาตินี้

แต่จะต้องฉลาดในสัปปายะ ทำสมาธิให้เปนที่
สบาย มันจะไม่เป้นก้อน ไม่แข็ง ไม่ดัน ไม่ดึง
ไม่เหวี่ยง ไม่เบาจนลอย ไม่ออกไปข้างนอก
จนเกินพอดี

ไม่รักษา ไม่หวงแหน หากมันจะหาย

การหายไป หรือเกิดน้ำหนัก หนักเบา
ล้วนสอนธรรมได้พอๆกัน คือ ไม่เที่ยง
ตั้งอยู่ไม่ได้ ไม่อยู่ในอำนาจ

เปนสังขตธรรม

ส่วนอสังขตธรรม โน้นๆ อยู่อีกฝั่งโน้น
ฝั่งที่เอาสีล สมาธิ ปัญญา จิต พลังงาน
เข้าไปจับไม่ได้

ไม่เกี่ยวกัน แต่ก้ต้องอาสัย จึงเหนอีกฝั่งได้

ง่มโข่ง ก้ จมแพตาย แทนที่จะ เลื่อมใส
น้อมไปนั่นสงบ สันติ

 

โพสตะกี้ จิ้มดีดในมือถือ ก็เลย ลวกๆ ไปหน่อย

สมาธิพุทธ มีสามอย่าง

สมาธิมีวิตกวิจาร

สมาธิไม่มีวิตกแต่มีวิจาร

และ

สมาธิไม่มีวิตกวิจาร

เห็นจี่ๆ ยิ๊บๆ แย๊บๆ แล้ว ตกข้างไหน ไป วิจัยกันเอาเอง

ทีแน่ๆ จะต้องมี ปิติ เป็นเกณฑ์ด้วย หากหายไปนิดเดียว
ทิฏฐิจะแทรก มารจะยุแหย่ ทันที !

 

ไปไม่เป็นเลย อ่านแล้วงง เขียนยังไง เขียนใหม่ได้มั้ย รู้แต่บ่นว่าทำไมไปเอาแต่ของเก่าๆมาพูด ก็ตอนนี้มันไม่อย่างนั้น แล้วเขามีอย่างนั้น แล้วเราเอาอย่างนี้ไปพูดให้คนสงสัยความเป็นไปในอย่างนั้น แล้วมันจะรู้เรื่องกันเหรอ ก็ดูกันไปก่อนก็ได้นี่ ให้มันมีช่องทางจัดชัดกว่านี้ก่อน ถ้าคุณเป็นอัจฉริยะก็ว่าไปก่อนเลย นี่ไม่ได้ประชดนา รู้แต่ว่าอะไรมันมาจิ้มหน้าอกอยู่นี่แหละ แต่ไม่ได้ตาม เพราะมัวแต่จิ้มพิมพ์ เลยไม่ได้สนใจ แต่ก็พอรู้อยู่แล้วว่า มีมาไม่กี่ทางหรอก อาหาร การกระทบกระทั่ง กับจิตเกิดเอง แค่นั้นเอง แล้วต้องแก้อะไรด้วยเหรอ ...หายไปแล้ว

 

ไม่รู้สิ ผมยังไม่ทันได้ใส่ใจ ไม่ได้เอามาเป็นอารมณ์ ติดขัดคับข้องคาใจอะไร ทำไมผมต้องไปนั่งแยกแยะให้เกิดเป็นคนสัตว์สังขารขึ้นมาด้วยล่ะ

 

จะทำให้หาย ไปทำไม หละฮับ มันเป็นของดี

แต่ จะต้องเป็น อาการ จี่ ยิ๊บๆ แย๊บๆ ต่อเนื่อง ไม่หายหน่าครับ ไม่ใช่
อาการจุดเสียด ตีบ ตัน พ่อตาตาย แม่ยายเตะ ทุกขหนักอก อะไรพันนั้น
อันนั้น คนละเรื่อง

อาการจี่ ยิ๊บๆ แย๊บๆ มันจะเป็น ปลายทางของกรรมฐาน 39 ทุกตัวจะต้อง
มาลงที่ อานาปานสติ อาการยิ๊บๆ แย๊บๆ ตัวนี้

ซึ่ง ส่วนใหญ่ ก็จะมีกันอยู่แล้ว แต่ไม่เคยเอามาสังเกต ยกทำการเห็น

บางคนเห็น ก็ทะลึ่ง อยากบรรลุเร็ว พอเห็นแล้วไม่เกิดอะไร ไม่เห็น
มันให้อามิสอะไร ก็เลยทิ้ง แทนที่จะดู จิตสงสัยให้รู้จิตสงสัย
หรือ จิตมีราคะให้รู้ว่ามีราคะอยากสำเร็จเร็วพาไปขยันไม่เลิก พาไป
รักษาศีลไม่เลิก

ตรงนี้ สมาธิไม่มีวิตกวิจาร หากทำได้เต็มที่ จิตจะมี ปิติ แล้วไปปัสสัทธิ
แล้วเข้าสู่ โพชฌงค์7 กำหนดรู้ อินทรีย์ พละ ไม่ต้อไป บริกรรม หน่วง
เหนี่ยวด้วย วิตกวิจารอีก อาศัย ไม่มีวิตกวิจาร เข้ามาภาวนา วิจัยธรรม
มีวิริยินทรีย์กันเข้ามาเลย

 

ผมว่า คุณดิ้น ไร้สาระ แล้วหละฮับ

เลิกเถอะ อาการเข้าสำนักนู้น ออกสำนักนี้ เพื่อ.....

อย่างกรณีพระ ที่เป็นประเด็น นั่นก็ ตัวอย่างนึงเลย ที่เป็น
อาการหยบสำนักนู้น พาดพิงสำนักนี้ เพื่อ....... ไม่ใช่เพื่อธรรม

พออะไรที่เป็น ธรรม เป็นทาง แทนที่จะ เห็นค่า กลับ โยนทิ้ง

ทำเป็น กลัวเกิดการวิตกวิจารเห็นเป็นสัตว์

สมาธิพุทธ ไม่มีอาการเป็นสัตว์ตั้งแต่ เริ่มต้นเจริญสติ คุณ
จะเห็นผม พาไปตรึกด้วยการเข้าไปเป็นสัตว์ อีกหรือฮับ

ตายฮ่าน แบบเบอร์เลย ขุดตนจากศาสนา ไม่มีโอกาสสดับเลยหรือนั่น



ปล. อย่าลืมนะฮับ เคย ทัก วิบาก บางประการ ที่คุณเอาธรรมไปประยุกต์
ตรงนี้ หาก กรรมมันจะให้ผล มันจะออกแนว โยเย ฟังไม่เข้าใจ เถียง
ผิดข้ออรรถข้อธรรมอย่างไม่น่าเป็นไปได้ ตรงนี้ เวลากรรมมันให้ผล
อย่ามัวแต่ ตำหนิจิต ให้กำหนดรู้เข้ามาตรงๆ ไปเลย

 

สันติแล้วไง พูดเรื่องจริง ดันหาว่าดิ้น

 

เอางี้ พี่ที เปลี่ยน พระ ที่เทศนา ดูก่อง

ถ้า สนใจ สมาธิไม่มีวิตกวิจาร ค้นอากู๋ เนี่ยะ

จะเจอของ หลวงพ่อสนอง

มีการแย๊บถามตอบ หลวงพ่อก็ อธิบายแบบ ละเอียด
กับ แบบอัดให้ทำไปสิ สลับไป สลับมา ให้เลือก ในกัณฑ์เดียว

 

ตามนั้นแหละคร้าบ พี่ที

คุยกับคนเนี่ยะ คงจะ ออกทะเล

เอาที่พระอธิบาย ละกัน ไปหาเอาเอง ไม่ยาก

 

บอกตรง ๆ เวลาทำสมาธิคือสวดมนต์ปกตินี่แหละ บทไหนสวดแล้วเกิดสมาธิ สัมผัสความสงบ สังเกตจากลมหายใจมันไม่ติดขัด ก็สวดซ้ำไป หลายๆ รอบ หรือไม่ก็เอามาภาวนาเป็นสมาธิต่อ แค่นั้นเอง แค่จิตสงบก็พอ เวลาอื่นนี่อาศัยดูกิเลส ดูจิตเกิดดับ ดูความหลงดิ้นรนไปถ้ามี ตอนนี้มีอยู่แค่นี้ เวลาแจ้งในความหลง ทุกข์ถูกทำให้แจ้ง ปิติมันเกิดเอง

 

นิวรณ์ไม่ได้มีเฉพาะตอนสวดมนต์นั่งสมาธิ น่าจะพอทราบกันดีอยู่แล้ว ตอนไหนๆ มันก็มีได้หมด แต่การสวดมนต์นั่งสมาธิช่วยให้เห็นนิวรณ์ชัด ขจัดนิวรณ์ได้ดี กระทำอย่างสม่ำเสมอ อาศัยการเรียนรู้ การแจ้งในลักษณะของความมีนิวรณ์จากจุดนั้นเป็นต้นไป มาเรียนรู้นิวรณ์ในอิริยาบถอื่นๆ ในชีวิตประจำวัน สติสมาธิปัญญามี อะไรๆ มันก็ง่ายหน่อย นิวรณ์เกิดก็รู้ทัน ถ้าไม่มี หรือมีน้อย กว่าจะรู้ก็หลงเป็นตนไปไกลโขแล้ว ไม่ควรทำความลำบากให้ตัวเองแบบนั้น การหัดสวดมนต์นั่งสมาธิทุกวัน จึงเป็นตัวช่วยอย่างหนึ่งในวิถีทางไม่ประมาท

 

เดี๋ยวพี่เกิด งง

สภาวะธรรม ไม่จำเปนต้องฉูดฉาด
ละเอียด ละออ เหมือนกัน หน่าครับ

ถ้ากิเลส เบาบาง สิ้นไป(ย้อมไม่ติดจิต) ก้เปนอันใช้ได้หมด

การสับปิติ ไขว้กรรมฐาน จะเปนตัวเช็คนิดหน่อย
ว่าไปติดความเคยชิน ในปฏิปทาอย่างใดอย่าง
หนึ่งหรือเปล่า กัน นิกันติ การปักใจเชื่อ

 

ผมมองแล้วยังนึกว่าจิตผม ยังหยาบอยู่มาก ความละเอียด จะสื่อบ่งบอกถึง สภาพจิต "ปัจจยการ"..ต้องแน่นครับหากสมาธิดี อิทัปปัจยตา จะดีมากด้วยคัรบ

 

เรื่องจิตยังหยาบ หรือละเอียดอะไรนี่ ก็ยังเป็นเรื่องของการหลงปรุงแต่งให้ค่าไปเองอยู่ดีครับ มีที่ไหนหยาบ/ละเอียด มีที่ปรุงแต่ง สังขารไปเองนี่แหละ ตามอำนาจอวิชชาครับ สังขารเองก็ยังเกิดดับ ไม่ลืมเรื่องวิปลาส ๔ นะครับ แล้วอย่าเผลอตำหนิจิตซ้ำไปอีก เพราะจะเป็นการสำทับการหลงซ้ำหลงซ้อนไม่เลิก แต่ถ้าเผลอไปแล้วก็ไม่เป็นไร รู้ตามความเป็นจริง ไม่ต่อไม่ก่อเพิ่ม ก็คือตัดกระแสไปเองโดยปริยาย

 

ลุยต่อไปเลย ล๊วกเพ่

อย่าไป เมาธรรมแบบพี่ที ตายเปล่า แน่นอน

สภาพธรรมหยาบ ละเอียด ใกล้ ไกล ให้กำหนดรู้ทุกอย่าง

 

คุณ TBOON ..คุณเริ่มเพี้ยนมากขึ้น ไม่เข้าใจจิตที่ละนิวรณ์ได้มากเท่าใด สภาพจิตเขาจะมีคุณภาพ จิตเขาจะสงบรับรู้เรื่องภายนอกได้ดี และจะสามารถรับ "รู้" อะไรๆได้มาก-ได้ละเอียด ลึกซึ้ง กว่าคนธรรมดาที่ไมไ่ด้ฝึกสมาธิ-ละนิวรณ์ได้รึ..คุณดันทุรังไปใหญ่แล้ว

 

ก็ไม่แปลกครับ ในเมื่อยังเห็นว่าจิตเป็นตนมีตัวตน จิตเที่ยง จิตเป็นสิ่งไม่เกิดดับ มันก็เลยจะสะสม ความจริงเรื่องการสะสมเปลี่ยนใหม่เป็นเรื่องการทำจนชิน น่าจะชัดดีเหมือนกัน ชิน อาจิณณกรรม ดังนั้นเวลาสภาวะมันเกิด มันเกิดแบบนั้นแบบนี้ได้ ก็อาศัยมาจากความเคยชินตามเหตุปัจจัย บอกแล้วว่า อย่าลืมเรื่องวิปลาส ๔ สงสัยลืมจนได้ แล้วแต่ครับ

 

พุทธวจน.. ช่วยคุณได้นะ คุณ tboon..คุณออกไปเรื่องจิตเที่ยง-ไม่เที่ยง อีกแล้ว คนละเรื่องเลย แค่พื้นฐาน วิชชา-อวิชชา ในจิต การลำดับธรรมไหนควรปฏิบัติก่อนหลัง คุณยังมั่วไปหมด ไปรู้ถึงขั้นจิตเที่ยง-ไม่เที่ยง- ปฏิบัติขั้นสูงสุดโน่น แต่พื้นฐานไม่แน่น มันก็ดีดออกมายังงี้แหละครับ

วิปลาส4 ตอนนี้เกิดกับคุณแล้วครับ พักผ่อนซะมั่ง หาตำราแผนที่-ที่ถูกต้องมาอ่าน มันจะเบาสบาย ไม่หนักหัวคิดมากจนวิปลาสครับ-ดูจิตนั่นนะคุณเลิกเหอะครับ สาธุ