ขอคำแนะนำเกี่ยวกับการเจริญกสิณโดยใช้พระพุทธรูปเป็นนิมิต

ผมอาศัยการเจริญกสิณโดยใช้พระพุทธรูปเป็นนิมิต จับความรู้สึก 3 อย่างคือ ลมหายใจ ภาวนาลมหายใจเข้าพุท ลมหายใจออกโธและจับภาพนิมิตของพระพุทธรูปไปด้วย รวมเป็น 3 อย่าง

ขณะปฏิบัติ จิตสงบดี แต่ปัญหาที่พบคือ จิตจะไปจรดจ่ออยู่กับลมหายใจเป็นส่วนใหญ่ ภาพพระพุทธรูปที่พยายามนึกสร้างขึ้นภายในใจ จากสัญญาที่จดจำได้จากการมองพระพุทธรูปนั้นลางเลือนเต็มที จนกระทั่งหายไปเฉยๆ บางครั้งเพลินไป แม้ภาพพระพุทธรูปที่พยายามกำหนดนึกในใจให้เกิดขึ้นจะเลือนหายไปแล้ว ก็ไม่ได้ลืมตามามองภาพพระพุทธรูปใหม่ ให้ติดตาติดใจ คือจิตจรดจ่อกับลมหายใจแบบอัตโนมัติไป ไม่สนใจในนิมิต

อันนี้ถือว่าผิดวัตถุประสงค์ของผมไปมาก เพราะตั้งใจจะเจริญกสิณ ไม่ได้ตั้งใจที่จะเจริญอานาปานสติ

จึงเรียนมาเพื่อขอถามท่านผู้รู้ว่า ผมควรปรับปรุงวิธีการอย่างไร ให้จิตไปสนใจกับภาพนิมิตมากขึ้น ไม่ไปจรดจ่ออยู่กับลมหายใจเพียงอย่างเดียว เพราะทุกวันนี้พยายามสร้างนิมิตพระพุทธรูปขึ้นในใจไม่ได้เลย นิดเดียวภาพก็หายไปเสียแล้ว อุคหนิมิตก็ยังไม่เคยเกิดเลยครับ

ขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำล่วงหน้าครับ

 

นิมิตพระพุทธรูป
สำหรับชาวพุทธเป็นนิมิตอันเป็นมงคล

ทำด้วยความเคารพ
ทำด้วยความซาบซึ้งในคุณพระรัตนตรัย

ในเบื้องต้นภาพไม่จำเป็นต้องชัด
แค่นึกถึงคุณของพระรัตนตรัยไว้ตรงหน้า
โดยใช้รูปพระพุทธเป็นตัวแทน

ส่วนจะจับภาพกสิณโดยใช้พระพุทธรูปเป็นนิมิตกสิณ
ก็ต้องทรงฌานทั้งๆที่ภาพยังอยู่ให้ได้
ไม่มีวิธีอื่นๆใดๆนอกจาก "ทำให้ได้"

 

อาจมีบางท่าน
เคยปรามาทพระพุทธรูปมาอย่างร้ายแรงในอดีต
ด้วยอาการอย่างหนึ่งอย่างใด

ให้ขอขมาเมื่อสามารถภาวนา จิตรวมตัว

ว่า กรรมใด อกุศลใดที่ข้าพเจ้าได้เคยลบหลุ่ดูหมิ่น
รูปพระพุทโธ ข้าพเจ้า กราบขอความเมตตา
รูปพระพุทโธ งดโทษให้แก่ข้าพเจ้า
นับตั้งแต่บัดนี้ ตราบเท้าเข้าสู่พระนิพพานด้วยเถิด

จริงๆ แล้วรูปพระพุทโธ ท่านเอาผิดเอาโทษใคร หรืออะไรไม่ได้หรอกนะ
แต่บางทีก็เป็นโทษภัยของคนที่ปรามาท รูปพระพุทโธเอง

 

สิ่งที่คุณจขกททำตอนต้น เป็นอานาปานานุสสติ+พุทธานุสสติ+กสิณสี (หรือกสิณแสงสว่าง)

ลองลดการควบรวมทั้งหมด เหลือเพียงพุทธานุสสติ+กสิณ วิธีปฏิบัติคือนึกภาพพระในใจ (ซึ่งคุณจขกทจะตั้งภาพพระให้อยู่ตรงใดก็ได้ เช่น หน้าผาก ปลายจมูก อก หรือเหนือสะดือ เป็นต้น หรือไม่ทำเช่นนี้ก็ได้ แล้วแต่ถนัด ครับ) แล้วภาวนาพุทโธ โดยไม่ต้องจับจ้องที่ลมหายใจที่ตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่ง เพียงแค่รับรู้ว่าหายใจเข้า-ออก แบบสบายๆ เข้า-พุท ออก-โธ (อาจฟังดูชอบกล ขอให้ลองปฏิบัติดู อาจดัดแปลงให้เหมาะกับคุณจขกท) สิ่งที่สำคัญคือนึกภาพพระให้ชัดเจนแจ่มชัดในใจ หากพระท่านมีสีเหลือง ให้กำหนดรู้ว่าองค์พระเป็นสีเหลือง เช่นนี้เป็นปีตกสิณ เป็นต้น เพื่อความง่ายเข้า ลองเพ่งพระพุทธรูปเนื้อแก้วใส สิ่งนี้จะเป็นพุทธานุสสติ+อาโลกกสิณ เพราะสุดท้าย เราจะนึกให้ภาพพระเป็นเพชรหรือแก้วคริสตัล

ในกรณีที่คุณจขกทอยากจะควบทั้งสามกองกรรมฐาน คุณจขกทอาจนึกภาพพระไว้ที่ปลายจมูก เวลาเจริญอานาปานานุสสติ ให้รับรู้ลมหายใจที่ปลายจมูกเช่นเดียวกัน แล้วพิจารณาสีของภาพพระไปด้วย

เจริญในธรรม ครับ _/\_

 

เคยฝึกกสิณ

เราเคยใช้พระของขวัญวัดปากน้ำรุ่น 7 เพ่งกสิณสมาธิก็รวมแล้วเห็นดวงขาวกลมๆ ขุ่นๆ เหมือนนั่งสมาธิภาวนาพุทโธ นั่งไปก็เกิดดวงสีขาวๆ ขุ่น ๆ
เหมือนกัน แล้วก็เกิดคล้ายวงกลมขยายออกแล้วมีวงซ้อนขึ้นมาหลายๆ วง
เกือบเห็นองค์พระแต่เห็นไกล ๆ ไกลมาก

 

กรรมที่มีเจ้ากรรมเราอุทิศบุญไปให้มาก ๆเข้าก็อโหสิกรรมได้ แต่พวกกรรมที่ไม่มีเจ้ากรรมนี่มันจะแก้ยังไง เช่น กรรมสุรา กรรมบุหรี นี่มันไม่มีเจ้ากรรม มันเป็นกรรมที่เราทำคนเดียวมันจะแก้ยังไง

 

ลองนั่ง จับที่องค์พระ อาจนั่งอยู่หน้าพระพุทธรุป หรือหาภาพพระพุทธรูปที่จดจำได้ง่ายขึ้นใจ เช่นพระพุทธชินราช แล้ว ภาวนาพุทธโธ โดยไม่จับลมหายใจ จากนั้นพอภาพเริ่มจับได้ชัดแล้ว ค่อย ๆ ถอนคำภาวนาออกเหลือเพียงภาพพระพุทธรูป เป็นศุนย์กลางที่หน้าผาก หรือที่ตรงกลางกายอย่างใด อย่างหนึ่งก็ได้ครับ น่าจะดีขึ้นครับ

 

ขอบคุณทุกท่านอย่างยิ่งที่ได้ให้คำแนะนำ ตอนนี้ภาพพระคล่องดีมากแล้วครับ หลังจับจุดได้ว่า จิตไปมุ่งอยู่กับการจับลมหายใจ ตามแบบฉบับของอานาปนสติมากเกินไป จึงปรับอารมณ์เล็กน้อย และใช้หลักการของกสิณเข้ามาเป็นหลักใหญ่ ก็จับภาพพระได้ไม่อยาก
เพราะคุ้นเคยกับวิธีการของกสิณมาก่อนหน้านี้แล้ว

วิธีการฝึกที่ผ่านมาก็ตามกระทู้นี้ครับ จับภาพพระได้แล้วก็เอาไปต่อยอดได้อีกมากมาย

 

ก็เป็นอาการเบื้องต้นของการฝึกครับ
ผมไม่ทราบว่าคุณปฏิบัติมากี่เดือนแล้ว
แต่ส่วนใหญ่แล้ว การปฏิบัติเบื้องต้นสติจะไปจับที่ลมหายใจมากกว่าภาพอยู่แล้ว
เมื่อสมาธิดีขึ้น จิตตั้งมั่นกับภาพมากขึ้น ลมหายใจก็จะหายไปเอง
(เรื่องนี้อธิบายยากนะครับ คือไม่ใช่ลมหายใจไม่มี แต่สมาธิเราอยู่ที่ภาพ
ลมหายใจเราก็จะไม่รู้สึก)

ถ้านิมิตภาพเลือนไป ก็ให้ดูภาพใหม่ครับ
เบื้องต้นแนะนำให้ติดภาพพระไปทุกที่ แล้วหมั่นดูบ่อยๆครับ
ว่างนิดหนึ่งก็ดู ว่างนิดหนึ่งก็ดู
กำหนดภาพพระสัก ๑๐ ลมหายใจเข้าออก เอาให้ชิน แล้วจะพัฒนาไปเอง

ปล.หากรรมฐานภาพพระ ที่หลวงพี่เล็ก วัดท่าขนุนอธิบาย จะเข้าใจมากขึ้น

 

ขอขอบคุณ คุณ firstini เป็นอย่างมากครับ ที่ได้ให้คำชี้แนะ ตอนนี้จับภาพพระได้คล่องดีแล้วครับ ระยะเวลาปฏิบัติที่ผ่านมา อานาปนสติทำมาได้ 15 ปี กสิณหลังจากนั้นสักหน่อย ทำมาได้สัก 12 ปี ส่วนภาพพระนี่เป็นของใหม่จริงๆ เพราะมาเริ่มเอาตอนเจอวิชามโนมยิทธิ ที่หลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง ท่านนำมาสอน ตอนเริ่มจึงยังขัดๆอยู่ เป็นธรรมดาเพราะคุ้นเคยกับอานาปนสติมาก่อน เริ่มๆ จึงสนใจแต่ลมมากกว่า แต่เมื่อพิจารณาสักพัก เอาหลักการของกสิณเข้ามาแทนที่หลักการของอานาปนสติ การจับภาพพระก็ไหลลื่น ไม่ติดขัดครับ

เรื่องการฝึกที่ผ่านมา ตามกระทู้นี้ล่ะครับ

 

อ่อเรื่องภาพที่ปรากฎไม่นานแล้วอยู่ๆก็หายไปและถ้าเราไม่อยากที่จะลืมตาไป
มองที่ภาพอีกพอมีวิธีรักษาให้นานอยู่คับ
..เค้าเรียกว่าใช้ตัวสติตามที่ลมหายใจอย่างเดียวครับ.ส่วนตามองออกไปที่ภาพเฉยๆ..

..แต่สติตามลมหายใจเนี่ย.ต้องให้ความรู้สึกว่าลมหายใจถึงตรงกลางลิ้นปี่เป็น
อย่างน้อยนะครับ.ภาพที่เคยหายไปจะกลับขึ้นมาเป็นเหมือนภาพสุดท้ายได้ครับ
.ประมาณไม่เกิน 3 วินาทีจากการใช้สติตามลมหายใจ2 รอบครับ.แต่อาจจะรู้สึกเหนื่อยนิดๆนะคับถ้าทำช่วงแรกๆ....

 

สิ่งที่คุณถาม คำตอบก็คือ สมาธิคุณยังไม่นิ่งพอที่จะกำหนดภาพนั้นให้คงอยู่ตลอดเวลา ทางที่ดีคือคุณจะจ้องมอง มอง มอง มอง มอง มอง มอง และมองจนกว่าหนังตาคุณจะหนักและหลับตาไปเอง ทุกสิ่งทุกอย่างมีเคล็ดลับของตัวเอง เราจะหาตรงจุดนั้นได้อย่างไร ถ้าเราเดินทางผิด

 

กระทู้ตั้งแต่ปีไหนเนี่ย ป่านนี้ จขกท.เก่งแล้ว